HEY UR SMART [Sherlock]

Met een ruk stond hij stil. Zijn gevoelige oren hadden het geluid van een naderende kat ontvangen. Geur Thunderclan en zo te horen apprentice. Sherlock verwachtte dat de poes zou stoppen en werd daarom nogal overdonderd. Onmiddellijk schoot hij in vecht modus en keek naar de onbekende. De donkerbruine kater had genoeg meegemaakt om altojd waakzaam te zijn. Geen wonder ook. Zelfs zijn eigen broer was zijn vijand. Nu hij er zo over nadacht had hij geen vrienden, en zelfs niks in die richting. Terwijl hij naar de apprentice keek probeerde hij gegevens te verzamelen. Maar iedere keer ls hij iets had bedacht praatte ze door hem heen. Dan waren het ook nog van doe dingen die overduidelijk waren. Normale katten waren zo saai. 'Sherlock Holmes.' Zijn blik gleed even over de poes. 'Brightpaw, acht manen, dom, half Riverclan, grote gelukkige familie.' Dat waren de basis gegevens die hij had verzameld. Allemaal heel duidelijk zichtbaar als je tenminste zijn hersenen had. Gelukkig was hij enige.

Wauw, gewoon wauw. Ja, Sherlock kon ook heel snel praten, maar dat waren nuttige dingen. Zinnen die iets bijdroegen aan het onderwerp. Waardoor anderen een kleine inkijk in zijn gedachten kregen. Daar konden ze informatie uithalen en slimmer van woorden. Maar dit was heel wat anders. De woorden van Brightpaw droegen niks bij aan het gesprek. Ze wou maar niet stil zijn. 'SHUT UP!' Geïrriteerd keek hij haar aan. 'Ik ben geen clankat, je ziet er als die leeftijd uit en de structuur van je vacht. Daar ben je te dom voor. Ze zijn dood ja, dat is duidelijk maar je bent er niet verdrietig om. Je vind het jammer maar overleeft het. En het moet wel groot zijn, willen ze zo iets mislukst krijgen.' Met een beetje geluk besefte de apprentice niet dat hij haar dom noemde. Al zou dat niet zo'n ramp zijn, en ook geen wonder. In vergelijking met hem was iedereen dom en saai.

Er was absoluut iets mis gegaan bij de geboorte van deze poes. Shut to the rainbow? Was deze apprentice zich er überhaupt van bewust dat dat niet mogelijk was. Of dacht ze dat katten echt konden vliegen? Ze was in ieder geval onder de indruk van zijn uitleg. Hij trok zich terug toen ze zijn neus tegen zijn vacht aandrukte. Met zijn poot duwde hij haar van zijn lichaam af. Als ze echt slim probeerde te zijn hoefde ze niet te ruiken. 'Nee, mijn vacht is rood' antwoordde hij sarcastisch. De rest had ze wel goed. Het waren ook de meest overduidelijke dingen. Alleen had hij niet echt honger, hij vergat meer om te eten. 'If I may; Don't talk out loud Brightpaw, you lower they IQ of they whole forest.' Na zijn advies maakte hij aanslagen om weg te gaan, maar werd onderbroken door een nieuwe stortvloed aan woorden. Hadden deze katten echt niks beters te doen met hun leven?

Misschien had hij toch een fout gemaakt in zijn berekingen. Misschien was Brightpaw niet acht manen maar acht dagen. Het zou hem niet eens meer verbazen. 'Sarcasme noemen we dat. Mijn echte vachtkleur is doorzichtig.' Nu mochten ze zich in de Thunderclan afvragen waarom Brightpaw een gesprek had met een doorzichtig kat. Sherlock was van de problemen af. Blijkbaar had hij het toch goed op het einde. Acht dagen maximaal. 'Je verstand. Mijne is bovengemiddeld jouwe onder het nulpunt.' Dat van die andere katten begreep hij. Zijn geduld begon hij ook te verliezen. Als deze poes nog een keer meer dan tien woorden ging zeggen... Onbewust klapte hij zijn nagels al uit.

Sarcasme, het fancy woord, juist. Sherlock had er veel voorover om dit gesprek te beëindigen. Misschien zou hij dat nog doen ook. Inderdaad zag het er naar uit dat hij moest handelen. In totaal zesenzestig woorden te veel. Hoe kreeg ze het voor elkaar. 'Slecht.' Met zijn klauw duwde hij de poes tegen de grond. 'Leer verstandige dingen te zeggen, je verveelt.' Hij liet weer los en zette een stap naar achter. 'Ik reflecteer die grijze wolk.' Inderdaad hing er boven hun een donkere wolk. Blijkbaar kon het iedere moment gaan regenen. Jammer, sneeuw was een heel goede manier om sporen te zien.

Zijn waarschuwing was niet genoeg. Iedere verstandige kat zou nu wel stil zijn, maar had hij ooit beweerd dat deze apprentice verstandig was? 'Gewoon je mond houden en dat gaat je niet lukken.' Iemand die niet eens wist wat sarcasme werd zou nooit kunnen vechten. Laat staan leider of zo worden. Het voordeel van Rogue zijn, je was altijd de leider. 'Je vacht is geel, dat komt omdat je in de Thunderclan zit en daarom zijn je ogen Riverclan blauw.' Een zin, een heleboel leugens. Dat verdiende Brightpaw ook wel. Het zou fantastisch zijn als ze nu aan andere ging vertellen dat ze blauw ogen had.

Inmiddels verbaasde de domme opmerkingen van de poes hem al niet meer. Hij trok een wenkbrauw toen ze haar adem inhield, of probeerde ze zelfmoord te plegen? De apprentice was in ieder geval stil. Sherlock genoot van de tijdelijke rust. Dit was zoveel beter dan alle onzin die de poes uitkraamde. Nu moest hij wel zijn theorie over kattenkleuren ophouden. Maar dat ging wel lukken.

Langzaam begonnen de tekenen van ademgebrek zich te vertonen. Aan de ene kant was het heerlijk rustig zo, aam de andere kant wou hij niet de oorzaak zijn van haar dood. 'Haal adem' snauwde hij uiteindelijk. Ze was echt dom. Sherlock had muizen gezien met meet verstand.

Met gemak ontweek hij de aanval. Waardoor ze zelf wel op de grond moest vallen. Een poot was genoeg om de apprentice stil te houden. [n]'Als je wil aanvallen, doe her dan in stilte.'[/b] Hij duwde haar weg. Om hem aan te vallen moest je echt wel wat sneller en slimmer zijn. Maar niemand was zo slim als hij. In feite was hij op deze manier onverslaanbaar. Alleen brute kracht zou hem verslaan, maar daar had hij nu John voor.

De nagels van de apprentice kwamen niet eens in de buurt van zijn vacht. 'Nee, hou je adem niet in, kijk waar je richt en boven al...' Hij verborg de grijns. 'Ik ben onzichtbaar, dus heel moeilijk om aan te vallen.' Nu zou hij de perfecte woorden zeggen om van de apprentice af te komen, voorlopig tenminste. 'Zie die struik daar, die is ook onzichtbaar, val die maar aan.' Sherlock bereidde zich er al op voor om toe te kijken hoe Brightpaw vocht met een 'onzichtbare' struik. Ze was zo dom, al helemaal in vergelijking met hem.