Bullet in my heart {Ravenheart + SPT}

De zwarte poes hield zich nog even verscholen waarna ze uiteindelijk de schaduwen verliet en richting het territorium voort sjokte. Hoewel het kamp achter haar lag, en ze eerder van plan was om de warriorsden een bezoekje te brengen, liet ze dat plan maar voor bekeken. De poes liet duidelijk haar sporen na en nam plaats tussen wat schamele boompjes op de carrionplace. Hier had ze Ravenheart voor het eerst ontmoet, en hier zou ze hem ook even moeten spreken over hun adoptiekitten. Blackkit.

-Ravenheart

Een donkere kater keek grimmig uit zijn ogen. De laatste tijd dat hij niet goed in zijn vel. Hij voelde zich alleen en verlaten, al was dat zijn eigen schuld. Het was een donkere dag geweest. Ook had hij neit heel veel tijd besteed aan zijn adoptieve kitten. Hij voelde zich schuldig tegenover het kleine ding, omdat hij zo nalatig was. Ravenheart keek voor zich uit en ging toen door de den uit. Hij was Slenderstep al een tijdje niet meer tegen het lijf aan gelopen, dat was nu eigenlijk wel zijn plan. Het voelde alsof ze meer moesten praten met elkaar. Want zo ging het niet goedkomen tussen hun tweeën. In de verte zag hij haar zitten bij Carrionplace. "Hey Slender," zei hij tegen haar. "Is alles goed? Je zit er zo treurig bij.."

De gedachte aan de kitten en wat er gebeurd was maakte haar droevig. Blijkbaar was het duidelijk van haar gezicht af te lezen want de kater van wie ze zoveel hield had het blijkbaar ook door. De zwarte poes gaf hem een voorzichtig kopje toen hij naast haar kwam. "Heey Raven." Ze haalde even haar poot over de grond en nam de moeite om hem recht aan te kijken. "H...Het stelt niet veel voor," Ze kuchte. "Neen, neen, het stelt wel iets voor," Ze schudde vast haar kop maar bleef hem tegelijk aankijken. Ze zou niet liegen. Niet weer. "H..Het is Black. Ze weet het,... van mij. Ik bedoel,..." Ze haalde even diep adem. "Dauntrose heeft het haar verteld." Ze haalde haar poten over elkaar. "Nadat ik haar aangevallen had." Haar blik richtte zich naar de grond. Schaamte.

Slenderstep begroette hem terug. Ravenheart knikte alleen maar naar haar. Hij ging naast haar zitten en keek voor zich uit. Er ging heftig nieuws komen, hij voelde het aan de manier waarop haar vacht om haar heen zat. En de spanningen waren overduidelijk te voelen. "H...Het stelt niet veel voor," Daar geloofde hij nu sowieso niks van. "Neen, neen, het stelt wel iets voor," Dat dacht hij al wel. Het stelde wat voor als ze alleen in het donker op Carrionplace zat. Net als toen ze elkaar hadden ontmoet toen ze partners werden.

"H..Het is Black. Ze weet het,... van mij. Ik bedoel,..." Ravenheart kneep zijn ogen dicht en zuchtte kort even. Het zat er ook aan te komen. De kitten had 6 manen bereikt en Blackkit was alles behalve dom. "Dauntrose heeft het haar verteld." Blauwe ogen lichtte even op met woede en hij vervloekte Dauntrose. Het was niet haar taak om het te vertellen. "Nadat ik haar aangevallen had." Aangevallen?! Raven trok zijn vervloeking weer meteen in. "Lieve hemel Slender. Hoe kun je je eigen clanmates aanvallen?" vroeg hij haar ongelovig. Hij wist echt niet hoe ze het voor elkaar had gekregen. Hoe erg je elkaar ook mag haten, clanmates zijn verbonden door iets wat sterker is dan haat. Loyaliteit is altijd nummer één in een clan. Hij haalde diep adem en blies deze in een zucht uit. "Hoe reageerde Blackkit erop?" vroeg hij toen maar. Hij moest toch wel duidelijk krijgen wat er speelde nu. Het zou vast niet makkelijk geweest zijn voor de kleine kitten.

De spijt lag duidelijk in haar ogen. De poes zuchtte en liet haar kop hangen. 'Lieve hemel Slender. Hoe kun je je eigen clanmates aanvallen?' De poes legde bij wijze beschaamd haar oren in haar nek en schudde haar kop. "I-Ik weet het niet Raven. Ik weet echt niet wat me bezielde. Ik heb het echt verpest." Ze verbeet de gedachte aan waarom ze zo op Daunt reageerde. Tot slot was zij ook kwaad geweest, op háar. De poes schudde haar kop. Ze moest niet zo denken. Daunt had het volste recht om zo te reageren. Zíj was in de fout gegaan. 'Hoe reageerde Blackkit erop?' De zwarte poes keek op. "Ik probeerde het haar uit te leggen. Maar toen..." Murmelde ze er nog achteraan. "Ik weet niet wat er mis met me is! Wat doe ik m'n vrienden toch aan! Ik wil dat het ophoudt Raven. Ik wil dat het stopt!" De tranen sprongen in haar ogen. Voor het eerst sinds tijden meende ze echt spijt te voelen van haar daden.

Ravenheart maakte zich eigenlijk zorgen om Slender. Maar tegelijk was hij ook zo koud als steen. Blackkit wist dus nu de waarheid, Slender had een clanmate aangevallen en nu voelde het alsof hij alles maar op moest lossen. Ravenheart legde zijn staart op haar rug. "Rustig aan Slender. Vertel me rustig hoe Blackkit reageerde," zei hij tegen haar op een rustige toon. Het enige wat hij nu kon doen was er zijn voor Slender, en later nog met Blackkit praten over de gebeurtenissen. Het was vast niet goed voor een kitten - bijna apprentice - om zoveel te verwerken te krijgen.
"Daarbij, het was niet oké Dauntrose aan te vallen. Maar het was ook neit oké van Dauntrose om Blackkit te vertellen dat ze geadopteerd is." Maar dat was nu gedaan. "Leg me rustig uit wat er gebeurd is. Ik ga ook nog wel praten met Blackkit over alles, maar dan moet ik wel weten wat jij allemaal gezegd hebt tegen haar."

Het deed haar zoveel pijn om over de gebeurtenissen na te denken. De tranen prikten nog in haar ogen maar waren gestopt met lopen. Uiteindelijk begon het haar ook nog eens allemaal onduidelijk te worden. Beelden uit haar nachtmerries mengden zich met de beelden van Daunt en Black. De poes beet op haar lippen tot een fijn straaltje bloed haar lippen bedekte. "I-Ik weet het niet... Raven. Z-Ze werd kwaad e...en ik werd kwaad en..." Ze bracht haar poot tot aan haar voorhoofd toen alles opeens tolde. "D...Dauntrose w-was...v..ve..." Ze bracht haar poot weer naar de grond en ging zitten. Dit werd zwaar.

~Moet weg

"I-Ik weet het niet... Raven. Z-Ze werd kwaad e...en ik werd kwaad en..." Ravenheart ging voor haar staan en zwiepte met zijn staart. "D...Dauntrose w-was...v..ve..." Hij zuchtte. "Slender, het maakt niet uit wat Dauntrose zei." Dauntrose maakte op dit moment niet uit. Het was wat zij als ouder tegen Black had gezegd. "Slenderstep, luister heel even naar me. Luister goed," begon hij op duidelijke toon. "Wij hebben Blackkit geadopteerd. Dat hebben we gedaan omdat ze klein was en niemand had om voor te zorgen. Wij hebben verantwoordelijkheden naar die kitten toe, hoe dan ook. Dat hebben we gedaan toen we haar onder onze vleugels namen. We kunnen haar nu niet zomaar uit onze 'familie' gooien omdat iemand anders haar dingen verteld die ze nog te weten moest komen via ons." Zijn blauwe ogen zochten contact met die van haar. "Wat als dat de soort familie is waarin we ons begeven, dan wil ik daar niet meer bij horen."