I'm ready!

Vandaag zou haar eerste training zijn. Opgewonden trippelde Moonpaw voor de ingang van het kamp heen en weer. Haar poten voelden zwaar en ze had zin om de Apprentice Den in te gaan om te slapen, maar ze wist dat dat niet zomaar kon. Haar mentor zou zo meteen komen. Maar hoe veel zou ze geven voor een uurtje slaap? Haar ontbijt voor de volgende dag, misschien. Vannacht had ze niet veel geslapen. Dit kwam vooral doordat ze het besef van tijd had verloren toen de maan hoog aan de hemel stond en het hele kamp zilver kleurde. Ze had haar stijve lichaam pas opgemerkt toen de eerste zonnestralen de boomtoppen goud maakten. Nog net twee uurtjes had ze kunnen slapen, voordat ze had afgesproken voor de training. Maar het bleef maar duren voordat haar mentor, Briarleaf, er eindelijk was. Misschien zou ze hier even kunnen gaan liggen? De Warrior zou haar wel wakker maken als ze er zou zijn.
Moonpaw zakte op haar buik krulde zich op. Al snel voelde ze hoe haar oogleden naar beneden zakten en haar opzogen in een diepe slaap.

{Trainingstopic + Eerste post voor Briarleaf}

De witte poes dreef tussen de sterren, op zoek naar de maan. Maar ze was er niet. De tweede mooiste creatie van het universum, verdwenen. De kat werd steeds angstiger. Waar was haar maan? Ze had Dawnpaw niet meer, hierboven. Waar was de maan?! Haar hart begon sneller te kloppen. Een stem achter haar. 'Laat je het me weten als je uitgeslapen bent?' De maan! Moonpaw draaide zich met een ruk om, maar er was niets. Geen maan... Alleen maar eindeloos veel sterren. Langzaam realiseerde ze zich iets. De stem klonk verbazingwekkend veel als die van Briarleaf.

Met een schok werd Moonpaw wakker. Even wist ze niet meer waar ze was, maar toen ze opkeek zag ze haar nieuwe mentor zitten. 'Oh, hey,' mompelde ze slaperig. 'Ik ben klaar, denk ik. Laten we gaan.' Zo snel ze kon krabbelde de poes op en begon te lopen. Na drie stappen raakten haar poten verstrikt in elkaar en viel ze met een plof op de grond. De ThunderClan apprentice voelde een lach opborrelen. Een lach die ze niet kon stoppen. 'Sorry,' hikte ze tussen het lachen door, waarna ze weer de slappe lach kreeg. Het was gênant, maar op dat moment boeide dat niet. Het feit dat ze dacht dat Briarleaf de maan was en dat ze niet meer dan drie stappen kon zetten, was een overheersende gedachte.

'Zo te zien heb je nog veel te leren,' miauwde Briarleaf. Moonpaw probeerde te stoppen met lachen, maar dat mislukte jammerlijk door wat de kater daarna zei. 'Als we nou begonnen met je normaal te leren lopen?' Moonpaw voelde hoe de slappe lach haar overnam. Uit alle macht probeerde ze het tegen te houden, omdat ze graag wilde leren hoe ze moest jagen. Maar steeds weer dacht ze aan zijn laatste zin en schoot weer in de lach. Na een tijdje voelde ze het wegzakken. 'Oké, sorry. Ik ben klaar,' verontschuldigde ze zich met alleen nog maar een lach op haar gezicht. Nu moest haar mentor niet weer één van zijn opmerkingen gaan maken. Ze stond op en zette een paar passen. 'En, doe ik het goed?' vroeg ze. 'What's next?' Haar vermoeidheid was verdwenen en ze barstte van de energie. 'Gaan we eerst het territorium verkennen of ga ik de beginselen van het vechten leren? Of ga ik als eerste leren jagen? Dat laatste lijkt me het leukste, eigenlijk. Voor jezelf kunnen zorgen zonder anderen nodig te hebben.'

'Ik wilde je eerst het gebied laten verkennen, en als alles opschiet, kunnen we misschien een begin maken aan het jagen,' zei Briarleaf. Moonpaw keek hem een tijdje nadenkend aan. Het klonk als een degelijk plan. Aan de ene kant wilde ze zo snel mogelijk beginnen en haar mentor niet ophouden, zodat ze zo snel mogelijk kon beginnen met jagen. Maar aan de andere kant wilde ze al de informatie goed in zich opnemen. Briarleaf ging het waarschijnlijk niet nog een keer aan haar uitleggen en als ze het dan niet wist zou ze toch verdwalen. 'Tenminste, als jij het daar mee eens bent,' vulde haar mentor aan. De poes knikte. Morgen was weer een dag, ze zou dan vast wel beginnen met leren jagen. De kater leek haar wel iemand die haar haar zin zou geven als ze wilde. 'Laten we dan gaan,' zei ze opgewekt terwijl ze ongeduldig op en neer sprong. Op dit moment zat ze vol energie en die wilde ze niet verspillen aan niets doen.

OOC: Sorrysorrysorry voor de late reactie D: