I can't do anything. I'm helpless[Open]

Een grote, grijs-zwarte warrior strompelde vermoeid door het Thunderclan territory. Zijn vermoeide poten hadden hem het kamp uitgebracht, en brachten hem nu naar de Fourtrees. Niet dat dat een speciale plek was, maar toch. Zijn ogen waren bewolkt met tranen en droevenis. Hij was al een paar dagen zo, na dat Iciclespirit vermist was verklaard. Hij kon er niet mee leven, omdat zij zijn mate en enige vriendin was. Nu had hij alleen maar zijn drie kittens, waarvan een haar vachtje verpest was met littekens, en de ander heel erg naïef, en de ander met buikpijn nog steeds kitten was terwijl hij al Apprentice had moeten zijn. Zijn gedachten waren vol met verdriet en heimwee. Hij miste de geur van haar. Waarom hadden ze ruzie? Het was altijd zijn schuld. Dat zijn pleegmoeder overleed, zijn schuld. Zijn pleegbroer- en zusjes dood, zijn schuld. Zijn echte broer vermoord, zijn schuld. Zijn moeder gedood, zijn schuld. En nu nog zijn mate. Thymewillow werd er ongelukkig van. Eigenlijk zou hij bijna zelfmoord willen plegen, maar dat kon hij niet. Dan zou hij zijn eigen kinderen verwaarlozen. Dan was écht alles zijn schuld. En dat wou de ongelukkige kater niet. Zijn zelfvertrouwen die hij had gekregen door Iciclespirit was weggevloeid. Hij kon niks, was niet nuttig, hij stond in de weg. Wat hij erg raar vond was dat hij een mentor was geworden. Hij was toch niet nuttig? Toch vond hij het ook wel logisch, want Flashkit, nu Flashpaw, zijn jongste dochter, was zijn Apprentice. En zij was het naïefst. Dan kon hij haar nog een beetje in toom houden, als ze weer zo erg naïef werd. Toen Thymewillow even met zijn geel-groenige ogen knipperde, zag de grijze Warrior dat hij op de Fourtrees was terecht was gekomen. Ach wat zou het boeien. Hij was toch een mislukkeling. Verloren plofte hij neer op de grond, en legde zijn kop op zijn voorpoten. De Thunderclankat zag hoe een sneeuwvlokje naar beneden dwarrelde, en vervolgens op de grond bleef liggen. Ook dat nog dacht Thymewillow teneergeslagen, toen het meer sneeuwvlokjes ging dwarrelen. Toch verroerde de kater zich niet. Hij was te vermoeid om nog iets te doen.

I can't do anything. I'm helpless[Open] 8wfa8o

Lightleaf gooide haar hoofd achterover. Sneeuw! Ze kneep haar ogen dicht toen er eentje durfde dicht bij haar donkere, goudbruine ogen te komen. Opgewonden als een kitten wandelde ze verder. Als Hate dit zou zien...Met haar, midden in de vlokjes. Haar gemis werd er niet beter op. Ze moest denken aan haar gesprek met Brightpaw over gelukkig zijn en ze rechtte haar schouders weer. Ze niesde, een klein, schattig niesje. Nog snuffend hielt ze zich voor om genoeg te eten, voor zover het kon. Ziek worden mocht ze nu niet doen. De vier grote eiken begonnen er al sprookjesachtig uit te zien. De warrior begon het koud te krijgen en ze versnelde naar de meer beschutte plek. Voor ze het wist zag ze de grond dichterbij komen. Een hapje net gevallen sneeuw kwam in haar mond. Haar hele vacht zat nu vol. Ze spuwde de restjes uit. Met een zwaai draaide zich om naar wat haar liet vallen. Later zou ze nog kunnen lachen met haar gebrek aan elegantie op dat moment. Ze zag een grijze vacht liggen. In een flits dacht de warrior dat er iets gebeurd was. 'Ben ik over jou gevallen? Sorry hoor,' zei ze terwijl ze een beetje ongemakkelijk lachte. Wie viel er nu ook óver iemand?

wie ik ben? Ik ben niemand, ik ben mezelf.

I can't do anything. I'm helpless[Open] 313p2qg

Bedankt:

Lightleaf/Fantasypaw.
the things we lose have a way of coming back to us in the end, if not always in the way we expect- luna lovegood