Snow and Snow (Creamypaw)

Hij verliet het kamp, opzoek naar prooi en misschien ook wel een beetje om de rust op te zoeken. Hij was graag bij anderen in de buurt, dat was het niet, maar soms werd het hem een beetje te veel. Hij wilde zo graag alles goed doen en dat ging niet altijd, dan voelde het een beetje alsof hij faalde. Hij had zijn bek open om de geuren goed op te kunnen vangen, maar er was geen enkele verse prooigeur die zijn zintuigen prikkelde. Het werd steeds lastiger en dat baarde hem zorgen, het maakte hem een beetje zenuwachtig en dat moest niet want dan ging hij fouten maken. Onbewust was hij naar fourtrees gelopen en hij bleef even stil staan, maar liep toen toch verder. Ach, het kon geen kwaad hij kon er wel even gaan kijken. Meteen viel zijn blik op een andere kater, een thunderclan apprentice. Op zijn hoede liep hij dichter naar hem toe. “Hallo.” Zijn stem klonk vriendelijk, maar ook wat achterdochtig. Hij wist nooit zeker of hij een kat van een andere clan wel kon vertrouwen, al kende hij er inmiddels wel een paar die hij wel vertrouwde.

Hij merkte de afstandelijkheid van de andere kater wel op en hij nam het hem niet kwalijk. Hij nam de andere apprentice onderzoekend op, maar daar stopte hij direct mee toen hij de vraag van de thunderclan kat hoorde. Geschrokken staarde hij hem aan, maar toen ging hij zitten. “Ik ben niet degene waaraan je dat moet vragen. Ik zou je geen antwoord op die vraag kunnen geven.” Zei hij toen. Hij had het net zo erg gevonden als de thunderclan katten, hij had het vreselijk gevonden. Er waren veel meer riverclan katten die dat gevoel met hem gedeeld hadden, maar dat leek niet iets te zijn waar de thunderclan bij stil stond en dat begreep hij. Hij zou hetzelfde gevoel hebben gehad, maar dan had hij het niet zo duidelijk laten zien. Hij was vriendelijk tegen iedereen, dat zat in zijn karakter. Hij keek de kater weer aan.

Hij reageerde niet op de blik van de kater en staarde enkel terug.  Hij had de vijandige houding van de andere apprentice wel opgemerkt, dus ook hij was alert. Hij had zijn nagels niet uitgeslagen en zijn vacht stond niet overeind, maar hij had zijn spieren wel iets aangespannen. Niet zo dat het de andere kater heel erg op zou vallen, maar wel genoeg dat hij weg zou kunnen springen als hij hem aanviel. Hij vond het altijd erg als iemand anders zo vijandig tegen hem deed, maar hij zorgde er wel voor dat dat niet aan hem te zien was. “Mijn naam is Creamypaw.” Zei hij kort toen de kater zijn naam zei. Hij was er nog steeds verdacht op dat Numbpaw hem iets aan wilde doen. Hij knikte toen de thunderclan apprentice benoemde dat hij bij het gevecht was geweest. “Ja, dat klopt. Net als jij dat was en al die andere katten. Vechtend voor hun clan, omdat dat is wat je hoort te doen. Als je dat mij wilt verwijten dan moet je je dat zelf ook verwijten. Ik was daar niet om te doden, enkel om mijn vrienden te beschermen.” Als hij daarom zo vijandig deed kon hij niet op sympathie van Creamypaw rekenen. Hij haatte onrechtvaardigheid en wat Numbpaw nou deed was niet eerlijk tegenover hem. Hij had precies hetzelfde gedaan als Numbpaw gedaan had. Hij had zijn leider gevolgd en zijn vrienden beschermd.

Er hing een lichte angst om de andere kater heen. Hij rook het meteen toen het gevoel bij Numbpaw opspeelde. Hij vroeg zich af waar die angst opeens vandaan kwam, want hij was helemaal niet vijandig naar hem toe. Ja, hij was er op bedacht dat de thunderclan apprentice wat kon doen, maar dat betekende dat hij ook echt alleen maar iets zou doen als Numbpaw de eerste uitval deed. Anders bleef hij zitten waar hij zat, met een alerte maar verder vriendelijke houding. Hij kon het nog zo onrechtvaardig vinden wat iemand deed, zijn vriendelijkheid verslapte nooit tenzij het echt te ver ging. Hij knikte toen Numbpaw zei dat hij iets  te beschermen had. “Precies.” Zei hij enkel, want dat was voldoende. De andere kater had begrepen wat hij bedoelde en dat was genoeg voor hem. “Vind je dat?” Vroeg hij terwijl zijn blik weer naar die van Numbpaw gleed. “Vind je dat wij een spel spelen met ons leven? Of speelt het leven een spel met ons?” Hij keek de andere apprentice nog steeds aan, zijn oren gespitst. Hij had altijd het gevoel gehad dat de dingen gewoon zo gingen als ze gingen en dat hij daar geen invloed op had. Ja, je kon keuzes maken, maar soms had hij het gevoel dat starclan allang bedacht had wat er moest gebeuren. Wie zei hen dat ze daar überhaupt invloed op hadden. Nee, volgens hem werd je leven voor je bepaald. “Je hoeft niet weg te gaan.” Er ontstond een vriendelijk glimlachje rond zijn lippen. “Tenzij je weg wilt gaan natuurlijk, maar van mij mag je blijven daar heb ik geen probleem mee.” Even gleed zijn blik naar de lucht. “Ik vind gezelschap altijd prettig, dat is vaak beter dan alleen zijn. Soms is alleen zijn wel fijn, maar dan denk ik al snel te veel en gaan mijn gedachten met mij op de loop.” Hij keek naar Numbpaw die aanstalde gemaakt had om weg te gaan. “Dus nee van mij hoef je niet weg te gaan.”

Hij glimlachte toen Numbpaw zich weer naar hem omdraaide. Er was iets aan de kater, iets anders. Zijn woorden bereikte de andere apprentice wel, maar drongen ze ook echt door? Hij kon hem niet zo goed peilen. Het verbaasde hem dat hij er moeite mee had, meestal wist hij precies wat de andere voelde. Tenminste hij wist in welke richting het gesprek zou gaan, maar bij Numbpaw lukte dat hem niet. Het leek wel of het de kater helemaal niets kon schelen. Dat kon toch niet, het deed hem toch wel wat? Hij staarde terug en wende zijn blik geen moment af. “Ik denk inderdaad dat ons leven bepaald wordt, maar ik denk dat het anders ook een zooitje zou worden. Wat als starclan nou niets deed? Zouden de clans dan niet verdwijnen, omdat er geen leiding meer wordt gegeven. Mijn ouders en vrienden van mij zijn naar starclan gegaan en ja dat vind ik verschrikkelijk en heel verdrietig, maar het hoort erbij.” Hij bleef even stil nog steeds met zijn blik op Numbpaw gericht. “Waarom haat je jezelf?" Vroeg hij toen rustig. Deze jongere kater dacht heel anders dan hem en ergens vond hij dat interessant. Het maakte hem nieuwsgierig, omdat hij nou eenmaal heel nieuwsgierig was aangelegd.

Hij had Numbpaw geraakt en dat was ook zijn bedoeling geweest. Hij wilde tot de kater doordringen en met hem kunnen praten, zonder het gevoel te hebben dat hij tegen een boom sprak. Toch pakte het niet helemaal zo uit als hij gewild had. Hij had tot hem door willen dringen, maar hem geen aanleiding willen geven om zijn klauwen uit te slaan. Zijn haren gingen recht overeind staan toen Numbpaw zei dat het flauwekul was. Hij stond altijd op scherp en hij was razendsnel, dus ontweek hij de klauw en staarde hem hoofdschuddend aan. “Hoe durf je bij fourtrees?” siste hij kwaad. Hij was niet snel kwaad te krijgen, maar dit ging hem toch veel te ver. Hoe Numbpaw het in zijn kop haalde om hem aan te vallen op deze plek. Dat begreep hij echt niet, daarom werd hij kwaad.

Hij schudde mistroost zijn kop toen Numbpaw tegen hem begon te schreeuwen. Waarom deed hij nou opeens zo? Wat had de omslag gegeven, het gesprek over de starclan? Wat had deze kater meegemaakt dat hij zo tegen de starclan aankeek. Het maakte hem kwaad dat hij zo deed, het in twijfel trekken van de starclan. Toch moest er iets gebeurd zijn waarom Numbpaw zo deed, dus ergens wilde hij hem nog steeds niet veroordelen. “Het zijn niet zomaar bomen.” Zijn stem had een vreemde serieuze kalmte aangenomen. Hij had zijn nagels niet uitgeslagen en deed ook niets terug. Hij was nou op de slagen van de thunderclan kater voorbereid, dus ontweek ze telkens met behendige bewegingen. Verdediging was geen probleem voor hem, omdat hij vrij klein was, wist hij maar al te goed hoe hij zich moest verdedigen. Daarnaast was hij al een tijd in training, dus hij wist wat hij moest doen. “Wat wil je hier nou eigenlijk mee bereiken. Probeer je mij nou te raken omdat je kwaad bent op je omgeving, of omdat je kwaad bent op mij?” Vroeg hij terwijl hij opnieuw de klauw van Numbpaw ontweek. “Want ik heb geen zin om te blijven als je zo onredelijk doet.” Vervolgde hij.

OCC: Dat geeft helemaal niets hoor!