Not a fan of snow

Het sneeuwde, en dan kon je de meeste katten gewoon horen denken 'oh nee'. Ergens snapte de kater, die voor de verandering het eens redelijk koud had, hen wel. Het sneeuwde nu al zoveel dagen achter elkaar, en met de dag werd het lastiger prooi te vinden voor de clan. Toch was het ook geweldig, de sneeuw zorgde voor een nieuw begin, want straks in New leaf zou iedereen weer vrolijk zijn. Waarom? Juist, omdat de sneeuw weg was en het leven weer begon. Dus eigenlijk maakte de sneeuw iedereen indirect blij, omdat hij gehaat werd door de meesten. Niet door hem, sneeuw was al sinds de kater een kitten was zijn meest favoriete ding van de seizoenen. Je kon er je uren mee vermaken, en het was volkomen nutteloos. Leuk toch?
Misschien iets minder leuk voor de blinde elder van het kamp. Ghosteyes liep gewoon rond, alsof hij het dagelijks deed, maar de warrior kon het zich zo lastig voorstellen dat de andere kat dit zomaar kon. Daar moest je echt een serious set of skills voor hebben. Dus veranderde de jongere kater van koers, en liep op de rosse kat toe. "Goedendag meneer," Begon hij, met een beetje een verlegen toon in zijn stem, want waar keek men als er geen ogen waren om in te kijken? "Hoe maakt u het?" Dat was gewoon zijn beleefde openingszin, eigenlijk had hij willen vragen 'hoe doet u het' maar om daar nou mee te beginnen leek hem niet optimaal, dus eerst maar deze vraag.

Tall kon het niet laten ook te grijnzen toen de ander dat ook deed. "Van zulke praat krijg ik nog vervroegd grijze haren, noem me maar gewoon Ghost en ja, Tallshadow. En het gaat prima. Denk daar maar een knipoog achter, helaas ligt dat buiten mijn kunnen," Een nog bredere grijns verscheen op de kater's gezicht, toen hij zich plots bedacht dat de ander het niet kon zien. "Wel, oke dan Ghost," Mauwde hij, overduidelijk vrolijker en minder onzeker dan net. "Mag ik dan ook zo brutaal zijn te vragen hoe u het doet?" Mauwde hij er meteen achteraan, ook acuut iets minder vrijpostig, want ja dit was wel ineens heel wat minder beleefd dan net. Ook al was de kater het wel gewend om te gaan met warriors als vrienden, elders waren nog weer een andere slag.

De ander bleef grijnzen, wat ook Tall weer deed glimlachen. De jonge kater had nu inmiddels besloten dat de ander zo slecht nog niet was, eigenlijk best wel heel gaaf. "Hoe doe jij het? Hoe leef je met ogen? Heb je daar een antwoord op?" De mond van de kater viel zo duidelijk open dat het hem niets zou verbazen als ook de blinde kat tegenover hem doorhad dat 'ie opengevallen was. "Ehm.. Niet echt?" Mauwde hij, niet perse verward door de vraag, maar eerder doordat het zo nieuw was om er überhaupt over na te denken. Was het dan inderdaad ook zo voor de ander tegenover hem? "Jij kan net zo om bomen heen als dat ik kan, terwijl ik ze zie en jij niet," Mauwde hij, met slechts een tikkeltje verbijsterd ongeloof in zijn stem. Dat was miraculeus, zeker wel knap van de ander, al zou die dat ongetwijfeld niet met hem eens zijn. Waarschijnlijk zou hij Tall dan weer antwoorden met een wijze uitspraak ofzo, waarom had hij ook alweer niet eerder met deze elder gepraat?

Het zou hem eigenlijk niet zoveel verbazen als de ander doorhad hoe zijn gezicht er ongeveer uit zou moeten zien, al kon dat natuurlijk niet want Ghosteyes had nog nooit een gezicht gezien! Dat was zo'n grote klap in de realiteit voor de kater dat hij even met zijn hoofd schudde, wat zou hem dat vreemd lijken! Of juist niet, want zoals de elder eerder had gezegd wende alles, en als je zo geboren was leerde je er echt mee leven waarschijnlijk. "Je hebt zo veel andere zintuigen die je kunnen vertellen waar dingen zich bevinden," De kater knikte, opnieuw helemaal vergetende dat dat natuurlijk niet gezien kon worden. Telkens als hij dat deed leek zijn antwoord heel laat te komen, omdat hij eerst helemaal om moest schakelen. "Inderdaad," Mauwde hij dus snel, net voor de ander verder ging. "Al kan ik niet ontkennen dat ik wel eens tegen iets oploop," Hierdoor moest de jongere kater even lachen, en haalde zijn schouders op. "Dat doe ik ook, terwijl ik wel kan zien, dus dat maakt niets uit," Antwoordde hij, al wist hij niet zeker of het te betweterig klonk. Het bleef een vreemd iets voor hem om met een elder om te gaan als vriend. "En vechten dan? Kan je je weren in een gevecht?" Vroeg hij toen, met oprechte nieuwsgierigheid die flink doorklonk in zijn stem.

De ander vond het blijkbaar leuk om te horen dat ook Tall wel eens tegen bomen opliep, en dat deed hem even schuldbewust grijnzen. Het klonk best dom om het toe te geven tegen een kat die blind was, maar het was fijn dat dit in ieder geval geen zielig doenende elder was. "Ik geef eerlijk toe dat het voor mij een slimmere set is om anderen voor mij te laten vechten, maar dat betekent niet dat ik het niet kan," Tall knikte langzaam, zich in het hoofd voorstellende hoe dat moest zijn voor de ander. Misschien een langzaam gevecht, dat hij dat kon, maar zo snel als dat het soms ging? Dat gaf Ghosteyes ook al toe. "Een groot gevecht gaat echter vaak te snel om alles goed genoeg waar te nemen met gehoor, geur en gevoel alleen." Weer knikte de jongere kater, en sloeg zijn staart om zijn poten. "En dan vast ook alle geluiden die door elkaar heen gaan, de geur van het bloed overal," Hij zuchtte eens, gevechten waren niet mooi, glorieus dat zeker, maar niet mooi. "Maar wat doet u dan de hele dag?" Vroeg hij toen, uit nieuwsgierigheid. Maar zodra de vraag uit zijn mond gekomen was ademde hij scherp in toen hij doorhad hoe onbeleefd dat was. "Sorry, zo bedoelde ik het niet.." Begon hij meteen, "Gewoon omdat ik- nou.. Ik kan me voorstellen dat u tijd over hebt," Smooth, echt weer heel subtiel. Hij kon zichzelf wel voor de kop slaan.