Terrible Things

De kater zette zijn tanden nog eens in het vlees van het konijn om er een stuk uit te trekken. Hij lag in de schaduw van een boom tegen het eind van de grootste weg in het twoleg gebied. Hellhound was daar niet voor niets gaan liggen, de kater vond het leuk om te zien hoe de twolegs verafschuwd op hem reageerde als hij een prooi at. Die dingen leken het heel raar te vinden voor een kat om echt vlees te eten. Zelf gaven ze de Kittypets dan ook een of ander namaakvlees uit een bakje. Dat was toch geen voedsel voor een kat. De kater keek op zodra hij geschreeuw van een twoleg hoorde. Hij zag een witte kater zijn kant op komen rennen met een boze twoleg er achter. Echter bleek die twoleg weinig uithoudingsvermogen te hebben en stopte zijn rennen al snel. Zodra de kat dichterbij kwam herkende Hellhound de Bloodclan halsband. "Een beetje zielig vind je niet? Van die arme twolegs stelen," zei de roodharige kater vol sarcasme waarna hij nog een hap van het konijn nam.

"Alsof ik medelijden heb met die mensen", sommige katten noemde het 'mensen'. Aangezien de kater tot zijn 7 moons in een clan had gewoond en daarna nog een aantal moons was getraind door een oud Skyclan kat. Daardoor was hij gewend geraakt om het twolegs te noemen. "Het is eten en eten dat ik zelf vermoord of eten dat ik van een marktman steel is voor mij hetzelfde." Vertelde de witte kater vervolgens. Hellhound had het gevoel dat hij de kat eerder had gezien en misschien ook mee gepraat, zijn naam herinnerde hij echter niet meer. "Zo lang er moeite voor word gedaan vind ik het best, al steel je Kittypet prak." Vertelde de rode tabby schouderophalend. De kans was überhaupt klein dat iemand die prak zou gaan stelen.

"Waar heb jij een konijn kunnen vinden, ik heb al in geen weken nog een gespot, laat staan gevangen", vroeg de witte katers. Hellhound trok een wenkbrauw op terwijl hij de kater aankeek. "En dat komt niet doordat ik soms eten van mensen steel, maar gewoon omdat ze verdwenen lijken." De rosse kater liet zijn wenkbrauw weer hangen terwijl er een grijns op zijn kop verscheen. Er waren inderdaad niet veel konijnen meer te vinden de laatste tijd. "Windclan grens, daar zitten zo nog. Buiten daar heb ik er ook geen meer gezien. Er zit overigens ook niet erg veel vlees aan."

"Ja, daar misschien wel nog", zei de witte kater. Dat was ook de enige plaats waar ze zaten, in ieder geval zo ver hij wist. Midden op de territoria van andere clans komen was niet bepaalt makkelijk. Ongezien worden was onmogelijk en de hele tijd vechten was ook niets. "Maar jij hebt nog een konijn kunnen vinden, ook al is het niet het dikste konijn." De rode tabby maakte een instemmend geluidje. Lichtelijk geamuseerd keek hij toe hoe de witte kat wat ongemakkelijk wat van de vissengraatjes ophoestte. De graat was een van de redenen waarom hij niet zo van vis hield. "Heb jij Lítill overlaatst nog eens gezien?" Vroeg de kater vervolgens terwijl hij Hellhound aankeek. De rosse kater richtte zijn blik even op de lucht, net of hij daar het antwoord kon vinden. "Nee, al een tijdje niet meer. Ik vraag me af waar die uithangt."

"Ik had vaag gehoord dat hij verslagen was in een gevecht door ene Claw", vertelde de witte kater. Hellhound keek nieuwsgierig naar de zich uitrekkende kater. Lìtill was verslagen dus. "Lítill verslagen door een andere kat, ik vind het wel een grappig idee om eerlijk te zijn." Zei de Bloodclanner om het zich wat beter uit te leggen. "Het was een kwestie van tijd voor dat zou gebeuren als je het aan mij vroeg. Ik dacht vanaf het begin al dat het niet zo heel lang zou duren. Wat dat betreft vind ik Claw geschikter als leider. En jij?" Gaf de rosse kater toe waarna hij aan de andere kater vroeg wat hij er nou eigenlijk van vondt.

"Ik ben het eens met wat je zei over de kwestie van tijd. Ik vind dat Lítill veel te lief was met Miles, weet je wel", vertelde de witte kater. Hellhound knikte bevestigend met een grijns op zijn kop. De rosse kater had er altijd wel wat van gemerkt hoe die twee met elkaar omgingen, er was iets raars aan. "Claw lijkt me wel een 'betere', in ieder geval strengere leader. Ik vraag me af of Miles commander blijft." Hellhound keek bedenkelijk hier op, na een paar secondes antwoordde hij. "Ik denk het eigenlijk niet. Ik betwijfel of Claw het wil en heb ook zo het gevoel dat Miles bij Lìtill wil blijven."

"Claw en Miles lijkt me ook niet het ideale duo om een clan te leiden. Claw wel, maar hen persoonlijkheden lijken me niet te kunnen klikken." Vertelde de witte kater, daar was Hellhound het ook wel mee eens. Het was niet voor niets dat vaak de Leaders een Commander kozen die goed bij hun paste. Als de twee het niet met elkaar een zouden zijn dan was het leiden van de clan ook geen goed plan. Rustig nam de rosse kater nog een hap van het konijn dat voor hem lag. Mager beest. "Heb je een Young One?" Vroeg de Bloodclanner plotseling, wat Hellhound liet opkijken. "Ik train Lecter samen met Brat, jij?"

"Ik train Seven, samen met Velirane." De manier waarop hij de naam van het andere lid uitsprak liet genoeg merken. De witte kater mocht Velirane duidelijk niet. Je kon natuurlijk ook niet iedereen aardig vinden, en al helemaal niet als Bloodclanner. "Lecter is toch dat bruinig geval, huh?" Vroeg de witte kater vervolgens. Hellhound maakte een instemmend geluidje. Eigenlijk besefte de rode kater zich nu pas dat de twee al een tijdje aan het praten waren maar hij zijn naam niet wist. "Seven ken ik niet, nog Velirane, hoe heet jij trouwens?"

"Irresistible, al word ik ook Irre genoemd om het te verkorten. En jij?" Stelde de witte kater zich voor, blijkbaar wist hij zijn naam dus ook niet. Irresistible, hij had de naam wel een paar keer voorbij horen komen. Rustig nam hij de laatste hap van het konijn voor de rosse kater zich voorstelde. "Mijn naam is Hellhound, aangenaam." Zei de Bloodclanner met zijn redelijk zware stem op een beleefde manier. Beleeft kon hij zijn als hij wilde, echter had hij er vaak gewoon geen zin in. Of was het niet nodig om te doen tegen de kat waar hij een gesprek mee had.