Oh foxdung

Met vrolijke sprongen liep ze door het moeras. Ze had besloten om vandaag is mos te zoeken voor de kittens, elders en zieken, dan zag ze weer is een ander deel van het territorium. Zo snel ze kon stak ze het moeras over, wat ze nu goed onder de knie had dankzij Blackpaw. Ah, daar zag ze wat mos op een steen! Ze sprong van de ene boomstronk naar de andere en al snel was ze met haar pootje het mos van de steen af aan het schrapen. Ze nam het in haar bek, en ging op zoek naar meer, zodat ze zeker wist dat ze genoeg had voor iedereen. "Help, iemand?" Klonk het uit het niets, en de rode apprentice keek op. Had ze dat gehoord, of was dat gewoon haar verbeelding? Ze keek om zich heen, en zag toen Icepaw die in de modder vastzat. Foxpaw sprong snel op haar af en legde vlug haar verzamelde mos aan de kant. Oh, hoe moest dit ook alweer? Blackpaw had het bij haar gedaan, hoe kon zij het doen? Ze klauwde zichzelf vast in tak die het dichtste bij Icepaw was en ze stak haar poot uit. "Pak mijn poot!" Miauwde ze, al zag ze vrijwel meteen dat ze dat nooit gingen halen.

Een rode apprentice die ze herkende als Foxpaw kwam op haar af met mos in haar bek. "Pak mijn poot." Miauwde de vuurrode kattin, tevergeefs probeerde ze hem te pakken, maar ze wist wel dat ze het niet ging halen op die manier. Koortsachtig keek ze rond en zocht ze naar een oplossing. Een beetje verderop zag ze een tak liggen. "Kun je bij die tak daar komen?" Miauwde de witte kattin benauwd. De modder trok zwaar aan haar vacht en ze zakte dieper en dieper. Eerst zaten alleen haar achter poten vast en nu kon ze haar staart er ook al niet meer uitkrijgen.

De kattin probeerde bij haar poot te komen, maar ze zagen allebei dat dit niet lukte. "Kun je bij die tak daar komen?" Vroeg Icepaw koortsachtig en met een ruk keek Foxpaw op. Dat zou een hele grote sprong zijn, en misschien zou het wel niet lukken! Natuurlijk was ze licht en klein, maar dat kon ook weer in haar nadeel zijn. Ze overwoog haar kansen, maar bedacht zich toen dat ze het toch wel moest doen en ze sprong. Haar nagels boorden zich in de tak en met opluchting lachte de rode apprentice. "Kan je er nu wel bij?" Ze stak weer haar poot uit, en ze zag dat het moest lukken.

"Kan je er nu wel bij?" Een opgelucht gevoel overmeesterde haar. Ze klampte zich vast aan de tak en klauwde haarzelf op het droge. Opgelucht ging ze zitten en glimlachte naar de rode apprentice. "Bedankt! Zonder jou had ik me waarschijnlijk bij Starclan moeten voegen!" Miauwde ze nog natrillend van de zenuwen. Ze schudde haar vacht uit en bedacht zich dat dat misschien niet zo slim was toen er modderspatten op de vuurrode vacht van Foxpaw kwamen. Met grote ogen miauwde ze: "Oh nee! Sorry! Het spijt me!" Was dit haar manier om katten te bedanken die haar leven hadden gered? Waarom was ze soms ook zo klungelig?