Mommy, and a great old memory. (Icecloud)

Icecloud lag in het kamp vlak bij de ingang van de nursery te kijken naar wat er allemaal aan de gang was in het kamp. Ergens miste ze het wel en wilde ze het liefst weer terug naar het warrior zijn, maar ze moest daarvoor nog even geduld hebben. Ze hoorde hoe een paar snelle pootstappen op haar afkwamen en ze draaide haar kop in de richting van het geluid om Oceankit op haar af te zien stormen. Het was voor haar al snel duidelijk dat de kitten in een goede bui leek te zijn en ook enthousiast over iets, alleen waarover kon ze zo snel niet bedenken. Ze gaf de kitten dan ook een likje over haar kop toen deze uiteindelijk tot stilstand was gekomen naast haar en keek met een zachte blik naar haar dochter. Alleen bij de vraag die aan haar werd gesteld keek ze even lichtelijk verbaasd naar de kitten. Ze wilde toestemming om bij de medicine cat op bezoek te mogen gaan? Misschien was ze er dan al wel vaker geweest. "Vind Sparrowfeather het echt goed?" Besloot ze te vragen. Ze kon zich wel voorstellen dat de kitten misschien in de weg zou lopen voor de Medicine cat, maar misschien kon het ergens ook wel geen kwaad. "Je moet hem dan in ieder geval niet in de weg lopen." Het zou vast niet veel kwaad kunnen om haar wat vaker met de Medicine cat om te laten gaan, maar ze kon zich niet voorstellen dat dit zonder reden was. "Is er eigenlijk een reden waarom je ineens bij hem op bezoek wilt gaan?" Ze was er wel nieuwsgierig naar als de kitten er een reden voor had.

De Medicine cat vond het blijkbaar goed, dus dat zou niet het probleem zijn gelukkig en Oceankit zei ook dat ze niet in een bepaald gedeelte van de den zou mogen komen. Waarschijnlijk was dat het gedeelte waar de kruiden lagen en dat was dan ook het gedeelte waar ze haar dochter niet wilde vinden. "Het is goed als je maar van de kruiden en dat soort dingen afblijft, want wie weet wat die met je kunnen doen." Ze wist dat sommige kruiden best gevaarlijk konden zijn voor katten en juist meer voor kittens, maar ze kon Oceankit ook niet echt verbieden om naar de Medicine cat toe te gaan, terwijl Sparrowfeather het er zelf mee eens was. "Maar je bent dus al een keer eerder naar hem geweest?" Ze wist niet of de kitten het hier wel over wilde hebben, maar ze kon een lichte nieuwsgierigheid niet onderdrukken voor waarom ze naar de Medicine cat was geweest. Ze besloot alleen nu nog niet verder te vragen en op het antwoord van de kitten te wachten.

Zoals ze ergens ook al wel had verwacht had Sparrowfeather hetzelfde gezegd over de kruiden en daar was ze wel blij mee, gezien je nooit goed wist wat de kruiden konden doen en ze zou zeker niet weten wat te doen als Oceankit iets zou overkomen doordat ze wat van de kruiden had genomen. Bij het antwoord op haar volgende vraag keek ze even naar de kitten. Ze was vannacht bij Sparrowfeather geweest? Dat was niet het eerste tijdstip waaraan ze zou denken dat de kitten er naartoe zou zijn gegaan. De blik waarmee de kitten haar dan ook aankeek leek niet heel vrolijk te zijn. Was er misschien wat gebeurd? En waarom had ze het dan niet eerder gezien? "Is er wat gebeurd?" Vroeg ze dan ook. Als er wat was gebeurd wilde ze dat liever weten, want misschien kon ze er dan wat aan doen en liever wist ze er ook vanaf als iemand haar kitten wat had aangedaan. Ook al was het natuurlijk aan Oceankit of ze het wilde vertellen, maar ze kon de bezorgdheid voor de kitten toch niet zo makkelijk wegdrukken.

De kitten had even kort haar schouders opgehaald, waarna ze was begonnen met een rondje om Icecloud heen te lopen. Het was misschien voor de kitten kalmerend of niet, maar voor haar zorgde het alleen maar voor een grotere bezorgdheid, want wat zou de kitten laten ijsberen? Normaal zou je toch niet zolang over iets na moeten denken? Was er dan toch iets ergs gebeurd terwijl ze er niks van had meegekregen? Uiteindelijk na een aantal rondjes was Oceankit weer bij haar komen zitten en begon ze met iets te zeggen. Ze was dus op zoek geweest naar Whitelion, welke aan het huilen was geweest in de Warriors den. De kitten vertelde verder, maar stopte toen ineens met haar zin en eerlijk gezegd gaf het haar het gevoel dat wat er echt was gebeurd nog niet verteld was. Ze wist namelijk echt wel wat er allemaal aan de gang was geweest met Whitelion en wie weet wat hij zou hebben gedaan, ook al dacht ze dat hij het wel goed kon vinden met Oceankit, dus was ze er niet bang voor geweest, maar wat als hij nu wel wat had gedaan? "Is er daarna nog iets gebeurd?" Probeerde ze een beetje aan te dringen. De kitten was ondertussen bij haar komen liggen en had haar blik op het kamp gericht. Ze had een gevoel dat er iets was gebeurd en het liefst wilde ze het weten, vooral als Whitelion iets had gedaan, maar als Oceankit het haar niet wilde vertellen, dan zou het nog lastig worden.

Een kort knikje van de kitten vertelde haar dat er inderdaad nog iets gebeurd was. Alleen eerlijk gezegd wist ze niet goed of ze had verwacht wat haar nu verteld werd. Whitelion had blijkbaar uitgehaald naar Oceankit en haar ook nog geraakt. Hoe kon hij dat tegen een kitten doen en laat staan tegen zijn zusje? Ze hoorde de woorden over de nachtmerrie nog wel en dat dat de reden was dat de kitten naar Sparrowfeather was gegaan, maar haar focus lag volledig op de woorden die ervoor waren gezegd. Whitelion kon dan wel haar zoon zijn, maar hij moest afblijven van haar kittens. Lichte woede borrelde dan ook bij haar op en waarschijnlijk was het voor kort ook wel in haar ogen te zien, maar ze besefte dat dit de kitten waarschijnlijk alleen maar bang zou maken, dus drukte ze het gevoel voor nu weg en liet ze haar blik op Oceankit vallen. "Heb je je daarbij bezeerd?" Ze zei de woorden ze rustig mogelijk, om het gevoel dat ze nu had te verbergen. Oceankit zou er niet vanaf hoeven weten dat ze met Whitelion wilde gaan praten, want misschien zou dat de kitten alleen maar bang maken. Ze hoopte alleen wel dat de kitten geen pijn eraan had overgehouden, maar ze zou sowieso wel even met Whitelion gaan spreken, want dit kon ze niet toestaan. Het maakte haar niet uit hoe hij zich op dat moment had gevoeld, dit was gewoon iets wat niet door de beugel kon.

Ze wist dat het nu het beste was voor de kitten om kalm te blijven, maar ergens voelde ze zich vanbinnen toch langzamerhand kwader worden. Het werd er dan ook niet beter op toen Oceankit haar vertelde over het feit dat haar flank er nog wel pijn van deed. Ze merkte dan ook hoe ze kort haar spieren aanspande, maar ze besefte zich bij de volgende woorden van de kitten dat ze haar eerst gerust moest stellen voor ze iets zou kunnen doen. Ook al betekende dat dat ze waarschijnlijk moest liegen. "Maak je daar maar niet zo druk over." Zei ze en gaf de kitten nog een lik over haar kop. Het deed haar ergens pijn dat de kitten zo bang leek te reageren op wat de warrior had gedaan, het was misschien ook geen wonder gezien de kater veel groter was dan haar. Ze krulde haar staart langzaam om de kitten heen en duwde de kitten daarmee dichter in haar vacht. "Je hoeft je geen zorgen om Whitelion te maken." Ze zou er wel voor zorgen dat hij haar niet snel meer iets aan zou doen. Alleen de kitten hoefde niet te weten dat ze van plan was om alsnog met Whitelion te gaan praten, ook al wist ze niet hoe het praten zou aflopen met de kater, maar dat zou ze nog moeten zien.

Het leek erop dat Oceankit zich al wat meer gerustgesteld voelde en daar was ze wel blij mee, want ze wilde niet hebben dat de kitten zich er teveel zorgen over zou maken. Ook al kon ze het wel begrijpen als de kitten een tijdje bang was voor Whitelion, maar dat zou nog moeten blijken. Toen de kitten ineens op haar staart sprong glimlachte ze even kort, voordat ze haar staart wat van de kitten weg begon te bewegen en hem uit het bereik van de kitten probeerde te houden. Dit ging door voor een tijdje tot Oceankit er uiteindelijk mee stopte en weer tegen haar aan kwam liggen. "Ben je moe?" Vroeg ze dan ook aan de kitten toen deze een korte gaap liet merken. "We kunnen anders ook wel de nursery ingaan?" Stelde ze voor en keek even kort naar Oceankit. Het lag eraan wat de kitten wilde, want voor nu zou ze Whitelion nog maar niet opzoeken, maar snel zou ze het zeker wel gaan doen. Ze wilde het alleen doen als het voor Oceankit niet zou opvallen, ook al zou dat nog lastig worden.

Het antwoord dat ze terugkreeg was ergens wel te verwachten geweest, gezien Oceankit misschien nog wel wat langer buiten de nursery wilde blijven, maar toch leek de kitten wel moe te zijn. Ze besloot het er voor nu alleen bij te laten zitten. Als ze in slaap zou vallen, dan zou ze de kitten altijd nog de nursery in kunnen dragen. Bij een vraag liet ze haar blik weer even nar de kitten gaan. Het leek er namelijk op dat ze iets wilde vragen, ook al kon het natuurlijk ook wat anders zijn. "Wat is er?" Besloot ze te vragen en wachtte dan ook af wat de kitten zou gaan vragen of zeggen. Het zou namelijk van alles kunnen zijn, maar het zou natuurlijk ook niks kunnen zijn. Ook al zou het ook nog best kunnen gaan over Whitelion, maar ergens hoopte ze dat de kitten het snel zou vergeten. Alleen schatte ze de kans daarvan niet groot in, dit zou namelijk nog best wel even kunnen duren voor het echt over zou gaan. Vooral de nachtmerries, want daar was meestal niet veel tegen te doen.

De vraag die de kitten stelde was ergens wel begrijpelijk, want als er weer een nachtmerrie zou komen, dan zou zij ook niet alleen willen zijn, ook al was het maar de vraag of het echt zou helpen tegen de nachtmerrie. "Ik zal bij je blijven." Ze moest nog wel een moment vinden om met Whitelion te praten, maar voor nu zou ze bij Oceankit blijven. Oceankit leek wakker te willen blijven, maar langzaam merkte de poes dat de kitten steeds meer moeite ervoor moest doen en voor ze het wist viel de kitten dan ook echt in slaap. Even bleef ze liggen en hield ze haar blik op Oceankit, waarna ze toch voorzichtig opstond en de kitten bij haar nekvel oppakte. Ze deed het zo voorzichtig mogelijk om de kitten niet wakker te maken en ook om haar geen pijn te doen. Ze liep de nursery binnen en ging direct naar haar nest toe waar ze de kitten neerlegde en er zelf weer naast ging liggen. Ze had namelijk gezegd dat ze bij haar zou blijven en dat zou ze dan ook voor nu doen.

Rustig legde ze haar kop ook neer op haar voorpoten en sloot haar ogen voor even, maar echt in slaap viel ze niet. Ze zat er meer over na te denken hoe ze Whitelion hiermee zou moeten confronteren. Waarschijnlijk zou ze eerst de reden waarom vragen, ook al kon ze al wel een klein beetje inschatten waarom hij aan het huilen was geweest. Icyrose was tenslotte vlak daarvoor overleden, maar dat gaf hem ergens nog niet de reden om zomaar een kitten aan te vallen en al helemaal niet haar kitten. Toch had hij blijkbaar genoeg van de poes gehouden om aangedaan te zijn. Toen ze weer een stem hoorde hief ze haar kop op en keek ze naar waar ze Oceankit had neergelegd. Even keek ze naar de kitten en richtte toen haar ogen langzaam op de uitgang van de nursery. "Waarschijnlijk omdat iemand om wie hij gaf niet al te lang ervoor overleden was." Ze had het zelf ook al een aantal keren meegemaakt en de laatste keer was twee katten kort achter elkaar geweest, ook al had ze niet echt de kans gehad om zich daar verdrietig over te voelen. Ze was toen tenslotte al zwanger en ze had geweten dat ze sterk moest zijn voor de kittens. Ook al was het nooit makkelijk om iemand om wie je geeft te verliezen.