Be brave, little one |Mirrorkit|

Ze had zo haar dromen, maar het nare van dromen zat precies verscholen in het woord zelf. Het ware dromen, geen realiteit. En die twee radicaal tegenovergestelde begrippen konden niet goed samengebracht worden. Aan de ene kant wenste ze dat het mogelijk zou zijn, maar aan de andere kant; wat was een droom nog waard wanneer het binnen het kader van de realiteit moest vallen?
"Wie zegt dat? Als je veel van planten kent en Starclan kiest jou, dan word je zeker een goede Medicine cat!" Ze glimlachte dankbaar, maar schudde zacht haar kop. 'Starclan zal mij niet kiezen,' mompelde ze, maar wist dat ze geen goede onderbouwing had. De warme woorden van Eaglerose deden haar toch goed, het was een nieuw gevoel voor haar om te ervaren dat iemand iets om haar gaf. Ze had het nooit gemist, maar dit gevoel.. Zou het zo hebben gevoeld wanneer ze een moeder had gehad?

~Ik doe maar wat^^ Maar het gaat toch meer de inhoud dan de lengte vind ik :3
Oh en vergeef me het lichtelijk filosofische dingetje over dromen en realiteit x3

Ze schrok een beetje van het effect dat haar woorden hadden. "En waarom dan wel niet? Starclans keuzes zijn ondoorgrondelijk! Kijk maar naar wat ze allemaal al gedaan hebben, het plotse wisselen van leaders of Medicine cats. Het vernietigen van een clan. Dus waarom zou Starclan jou dan niet kiezen als Medicine cat?" Ze dook een klein beetje in elkaar vanwege de felle toon, maar wist dat Eaglerose ergens wel gelijk had. Toen de rust weer was teruggekeerd in het gezicht van de warrior ontspande ze zich weer. "Als Starclan jou geen kans zouden geven, dan denk ik dat ze gek zijn." Deze woorden lieten een kleine glimlach verschijnen op het gezicht van de kitten. 'Ik hoop het,' zei ze zacht, durfde niet goed toe te geven aan een droom. Ze had altijd de indruk gehad dat hoop iemand kwetsbaar en fragiel maakte, uit balans bracht. Wanneer er geen hoop was, kon deze ook niet vernietigd worden en was de kans op pijn minder groot. Het was een wat vertekend beeld, maar dat besefte ze niet goed omdat het was afgeleid uit observaties en omdat ze zelf nooit echt het lichtende gevoel van een droom had meegemaakt.

~Ik ben blij dat je dat vindt! C: Op andere RPG's werden dat soort dingen minder gewaardeerd :/

Haar glimlach en het kleine spoor van hoop in haar stem leken Eaglerose vrolijk te maken. In haar diepblauwe ogen was zelfs een spoor van trots te zien. Dat maakte dat de kitten zich nog prettiger voelde. Ze was minder nerveus, kon zich beter concentreren en verschoot niet meer telkens naar haar derde persoonsperspectief. En dat enkel door warme woorden en een oprechte vriendelijkheid. Het drong steeds verder tot haar door; de wereld was anders wanneer ze er midden in stond. Wat haar eerst in totale verwarring had gebracht, daar begon ze nu de schoonheid van in te zien. Dezelfde scherpte die haar duizelig maakte wat betreft waarneming, daar zag ze nu de mooie kanten van.
Een rilling trok over haar rug toen de wind een vlaag van koude voorbij liet zijlen. Eaglerose kwam wat dichterbij, leek er niet helemaal van bewust te zijn maar beschermde haar op deze manier tegen de scherpe wind. Heel, heel voorzichtig kroop ze een stukje naar de poes toe. Totdat hun vachten elkaar net raakten. Ze wist niet of dit goed was, maar ze vond troost bij deze warrior en had plotseling behoefte aan haar gezelschap.

~Gelukkig maar ^^

Ze kroop voorzichtig dichter naar Eaglerose toe, hun vachten raakten elkaar net. "Ik bijt niet hoor." Was de grinnikende reactie van de poes. Ze glimlachte wat beschaamd, wist niet goed hoe ze er mee om moest gaan. De cyperse warrior duwde haar wat dichter naar zich toe. Ze voelde de warme vacht en de ademhaling van deze beschermde warrior, en glimlachte voorzichtig. Voor even waren ze beiden in gedachten verzonken, en de kitten ervoer voor het eerst het prettige gevoel van samen zwijgen, zonder dat het ongemakkelijk werd. "Hee, kleintje, ik moet gaan jagen. Red je het in de nursery? Ik kom zeker terug?" De poes glimlachte vriendelijk, een glimlach die ze beantwoordde, en ze kreeg nog een lik over haar kop. 'Dankjewel,' mompelde ze nog snel toen ze haar naar de uitgang zag verdwijnen.

~Sorry, laat :c - Okii, wil jij maken?