This beautiful voice keeps me asleep

Het was alweer laat geworden vandaag. De kater was namelijk aan het opruimen geweest in zijn den omdat hij de hele dag op pad was geweest en er eerder nog geen tijd voor had gevonden. De meeste katten vonden het geweldig om je te bedenken dat je een medicine cat was, maar eigenlijk was het verre weg van. In de ogen van de meeste katten deed een medicine cat niks anders dan kruiden verzamelen en een paar besjes uitdelen. Maar het was veel meer dan dat. Sparrowfeather zou immers nooit liefde mogen voelen voor een andere kat, hij zou nooit aan de rand van een nest kunnen staan in de nursery waarin te kittens hem zouden aanspreken met 'papa'. Dat was niet het enige, maar vooral het feit dat je de verantwoordelijkheid had over een hele hoop levens was een zware last om te dragen. Hij kon die dragen, dat wel. Maar het was moeilijk. De kater wist dat hij altijd anders aangekeken zou worden dan iemand zoals Everstar, of zelfs maar als een simpele warrior. Een vermoeide zucht rolde uit zijn mond en hij legde het laatste blaadje op de goede stapel. Toen besloot hij zijn nest maar op te zoeken, een beetje slaap kon natuurlijk geen kwaad. Morgen zou hij vast weer wat patiënten in zijn den krijgen en dan moest hij zijn hoofd erbij kunnen houden. De kater gaapte een keer en stapte in de richting van zijn fris, een beetje naar mint, ruikende nest. Een tweede gaap kon hij niet meer onderdrukken en hij krulde zich op in het nest dat in een donker hoekje van zijn den geschoven lag. Vlak naast het nest lag nog altijd een klein plukje met zilver haar, het enige dat hij overhad van zijn geliefde mentor Brindlepool. Een van de enige katten die hem altijd normaal behandeld had, als hij zo eens nadacht. De kater voelde zijn ogen dichtzakken, in een diepe slaap, hopelijk zou hij een rustige nacht hebben.

{Angelvoice}

"Sparrowfeather." Verbaasd hief de kater zijn kop op, en knipperde met zijn ogen tegen het licht dat opeens zijn pupillen binnenviel. Automatisch hees hij zichzelf overeind en hij voelde een zacht neusje in zijn vacht duwen. Iet wat verbaasd keek hij naar de gestreepte kattin voor zijn neus. "Wie bent u?" vroeg hij vervolgens. Nu pas had hij door dat hij zich niet langer in zijn den bevond. Was dit.. was dit een droom? Het was een droom, maar geen normale. Het was een droom waarin de katten van StarClan contact met hem zochten. Dat betekende dus ook dat de kattin die zijn naam zojuist uitgesproken had echt bestaan had, al herkende hij haar niet. Misschien had ze nog geleefd toen hij een kleine kitten was geweest, misschien was ze alweer van voor zijn tijd. Alles in het woud ging zo snel de laatste tijd, hem als voorbeeld nemend. Het voelde nog als gisteren toen Wolfsbane en Lionroar hem hadden gered toen hij nog een kleine kitten was, maar nu was die eerste op de achtergrond verdwenen en die tweede verbannen. Hij was alweer veertien manen oud. De klok van het leven tikte nou eenmaal door.

Het was de eerste keer dat StarClan hem op kwam zoeken, in plaats van andersom. De reden was voor hem onbekend, maar hij dacht dat dat later wel duidelijk zou worden. "Oh worden er geen verhalen meer over mij gesproken. Nou dan kan ik beter meteen gaan." Toen de kattin half wegliep deed hij een stap in haar richting, wat ook de bedoeling bleek te zijn. "Volg mij." Haar stem was warm en hun blikken kruisten een keer. De kater begon te lopen en haalde haar al snel in, om vervolgens naast haar te blijven lopen. "Angelvoice." Bij die naam ging er een schakeltje om in zijn hoofd. Brindlepool had hem wel verteld over Angelvoice, de medicine cat die voor haar was geweest. Het leek hem niet nodig om zichzelf voor te stellen, immers had de vroegere medicine cat zijn naam al uitgesproken. "U was medicine cat voor Brindlepool," zei hij en keek opzij naar de kattin, hopend dat hij geen andere Angelvoice voor zich haalde of weer eens aan het toveren was met namen.