Taking her place

Hij had zijn metgezel buiten de Highstones laten wachtten. Een vreemd gevoel omgaf hem toen hij de duisternis van de grot instapte. Er hing een vreemde gloed, alsof er een hoop andere katten aanwezig waren. Het was de kracht van StarClan die hij voelde, al was het wat vager dan normaal. Dit was de tweede keer dat hij samen zou dromen met StarClan. De eerste keer had hij de oude deputy van WindClan ontmoet, Inkmask. Hij had enorm veel respect voor hem gekregen en had zelfs nog wat katten weten te vinden die hem meer over de birmaan hadden kunnen vertellen. Ergens was hij benieuwd of hij dit keer dezelfde kater zou ontmoetten, iemand anders die hij niet kende of juist iemand die hij wel gekend had. Het enige wat hij nu nog kon doen was gissen, maar hij hoopte vurig dat hij niet tegenover zijn oude mentor kwam te staan. Dat zou een bevestiging op haar dood zijn, en de kater hoopte dat hij de lichte kattin ooit nog terug zou zien, al was de kans klein.
Door de grot woei een onaangename, koude wind. Hij wist dat hij deze straks niet meer zou voelen en zijn poten neer kon zetten in de lichte wereld van StarClan. Moeizaam slikte hij een keertje, alles kwam altijd zo dichtbij als hij hier stond. En nu zou hij zijn naam en offiële titel ontvangen. Je kon wel zeggen dat hij een beetje nerveus was, maar hij drukte dat gevoel al snel weer weg toen hij in de ruimte kwam waar de Moonstone was. Het grote voorwerp schitterde in het maanlicht. Vandaag stonden de sterren op een lijn met deze steen, voor de kater een teken dat hij welkom was vannacht. Voorzichtig liet hij zich naast de koude steen op de grond zakken, die tevens net zo koud was. Hij legde zijn kop op zijn poten en wachtte eventjes, het was altijd vreemd om dit te doen. Ook al had hij het nog maar één keer eerder gedaan, het leek alsof hij het al duizenden keren gedaan had. Voorzichtig strekte hij zijn nek uit en sloot zijn ogen, waarbij zijn neusje de koude steen raakte en er een korte rilling door zijn lichaam heen schoot. Het duurde niet lang of hij voelde zijn bewustzijn wegzakken, in een diepe slaap die hem naar een andere wereld zou brengen.

Met een schok opende de kater zijn ogen. Vrijwel het eerste waar zijn blik heenging was zijn achterpoot, waarvan hij het gewend was om achter zich aan te slepen. In deze wereld was het weer geheeld, maar hij wist dat als hij straks wakker zou worden het ding nog altijd in een vreemde knik zou zitten en niet te gebruiken was. Het voelde vreemd om weer op vier poten te kunnen staan, maar zijn blik werd al gauw op iets zijn omgeving gericht. Er was nog niemand van deze wereld aanwezig om hem te begroetten, al wist hij dat het nooit lang zou kunnen duren. De kater hief zijn kop en keek naar de struiken, totdat hij een prachtige stem achter zich hoorde.
De gestreepte kater draaide zich om en keek recht in een paar blauwe ogen, die hem recht aankeken. De blauwe ogen hoorden bij een lichtgrijze kattin die verder qua vachtkleur een beetje tegen wit aanzat, al was het niet helemaal zuiver wit. De vacht van de kattin zat vol met glinsterende sterretjes, dat maakte hem duidelijk dat ze bij StarClan hoorde. Haar blauwe ogen stonden krachtig, maar aan de andere kant teder. Een geur die hem deed herinneren aan iets werd door de kracht van StarClan zijn neus in geblazen. Het was iets van vroeger, zo ver vroeger dat hij het zich nooit meer herinnerd had, op dit moment na. "Welkom, Sparrowpaw," had de poes gezegd met haar heldere stem. De kater was even stil, maar wist dat hij de poes nog nooit had gezien. Hoe hij aan de woorden kwam wist hij niet, maar ze waren automatisch al uit zijn mond voordat hij er erg in had. "Moeder?" vroeg hij en keek de poes licht fronsend aan. Een kleine glimlach sierde de lippen van de lichtgrijze kattin en ze knikte een keertje kort naar hem. "Je bent zo gegroeid nadat ik je op deze wereld zette, en kijk nu eens wat er van je is geworden." Haar stem klonk warm, trots en teder, en het duurde niet lang of hij voelde haar vacht tegen zich aan. Of het echt of illusie was zou hij waarschijnlijk nooit weten, maar hij duwde zijn neusje tegen de nek van de kattin aan. Het rook allemaal zo vertrouwd, voelde zo vertrouwd. De naam van zijn moeder was Mistdance, het enige wat men vroeger over haar verteld had aan hem. Verder niks. Geen dappere daden, geen informatie over zijn vader. Niks. Maar toch was hij allang blij dat hij nu eindelijk wist wie zijn moeder was, en nu stond ze hier recht voor hem.
De kattin maakte zich los uit zijn vacht en hij voelde een traan achter zijn oog opwellen. Nooit had hij een moeder gehad, of een vader. De enige die daarbij in de buurt was gekomen was Wolfsbane, de kater die hem had verzorgd toen de andere Queens dat weigerden te doen. Een glimlach hing rond de lippen van de lichtgrijze kattin toen ze haar zoon zo zag. "We hebben niet veel tijd," murmelde de kattin vervolgens op een wat serieuzere toon, waarop de kater knikte. Hij wist zelf hoe gespannen de sfeer in het woud nu was, voor hetzelfde geld zou er een gevecht losbreken tussen zijn clan en die van een andere. En dan hadden ze hem nodig. Hij kreeg nog een enkele tedere blik van zijn moeder, waarna haar blik veranderde in een serieuze. "Je bent hier natuurlijk niet voor niks, en je clan wacht daar beneden op je." Het was duidelijk dat StarClan hen niet al te veel tijd samen gegund had, maar ergens was elke seconde die hij met haar kreeg genoeg. Nu hij deze stap zou nemen wist hij dat hij nooit echte liefde zou mogen kennen, behalve voor de kattin die nu voor hem stond. "Ja, laten we doen wat moet," zei hij vervolgens op een krachtige toon en knikte. Voor een kort moment leek hij weer een tedere blik in de ogen van Mistdance te zien, maar de kattin schudde haar kop en ging verder. "Ben je er klaar voor om de stap als medicine cat te nemen? Om de rang van Brindlepool over te nemen en de verantwoordelijkheid op je schouders te dragen die deze rang met zich meebrengt?" klonk haar formele stem, en de kater knikte een keer krachtig. Hij had genoeg geleerd van Brindlepool en de andere medicine cats, en zelf had hij ook een hoop uitgevonden op de momenten dat die katten er niet voor hem geweest waren. "Ja," zei hij vervolgens nog een keer bevestigend en keek de lichtgrijze poes aan in haar heldere ogen. "Dan zal jouw naam vanaf nu Sparrowfeather zijn, medicine cat van WindClan." Hun neusjes raakten elkaar en er ging een korte schok door de kater heen. Hij wist wat die schok betekende, binnen nu en een paar tellen zou hij weer terugkeren naar zijn lichaam. "Sparrowfeather.." mompelde de kater een keertje. Het werd wennen, maar het was een naam waar hij aan zou kunnen wennen omdat zijn moeder hem die gegeven had. Een glimlach kwam rond zijn lippen te liggen, en hij rook dat de geur van de kattin begon te vervagen. "Veel geluk, Sparrowfeather," zei de kattin, "ik weet zeker dat je een geweldige medicine cat zal worden." De kater knikte een keertje en voelde dat hij zijn aanwezigheid verloor. "Bedankt, moeder," zei hij vervolgens en glimlachte. Hij wilde nog niet weg, maar StarClan was bezig hem terug te sturen, terug naar de koude realiteit daar beneden. "Gegroet, mijn zoon," waren haar laatste woorden, waarna alles zwart werd.

Langzaam opende de kater zijn ogen. Hoe lang had hij hier gelegen? Zijn lichaam voelde koud aan en hij hees zichzelf overeind, zijn pels eventjes uitschuddend en zijn ogen weer even aan het duister laten wennend. Hij zou de reis terug zo snel mogelijk weer maken, dan kon weer door met zijn leven. Maar nu dan onder een andere naam: Sparrowfeather. Hij wist dat hij niemand kon vertellen over de ontmoeting met zijn moeder, maar vond het helemaal niet erg. De geur die hij had geroken zou hij nooit meer vergeten, net zoals de helderblauwe ogen en de lichtgrijze pels vol met sterren. Nu was ze een echte herinnering geworden, niet het vage verhaaltje wat hij eerst had gehad van haar.