Lost tales

Hij werd wel verrast door de plotselinge belaging. "Je hebt me door! Ik ben de gemeenste kattin van heel de Shadowclan. En nu je dit door hebt zal ik je helaas moeten vermoorden." De kater wurmde gespeeld hulpeloos onder haar gewicht. "Oh nee, toch!" Jammerde hij dramatisch. "Het spijt me, het spijt me, wat kan ik doen om mijn leven te redden?"

De kater spartelde gespeeld onder haar. "Oh nee, toch! Het spijt me, het spijt me, wat kan ik doen om mijn leven te redden?" Ze grijnsde, "Daar zal ik eens over na moeten denken." Ze liet haar klauwen net boven zijn gezicht bungelen. "Wel jammer van het gezicht, pretty boy." Gromde ze gespeeld kwaad.

"Daar zal ik eens over na moeten denken." Een klauw bleef boven zijn gelaat hangen, maar hij kon het niet voor elkaar krijgen om angst in zijn blik te laten verschijnen. "Wel jammer van het gezicht, pretty boy." Geamuseerd trok hij een wenkbrauw op en verbrak het spel. "Dus ik ben knap, hm?" Grijnsde hij.

De kater verbrak het spel door een wenkbrauw op te trekken. "Dus ik ben knap, hm?" Grijnsde de bloodclanner. De witte apprentice bloosde lichtjes, had ze dat nu echt gezegd? "Tja, als dat je ego streelt." Ontweek ze zijn vraag handig.

Hm, daar zag hij toch wel iets veranderen, of het nou in haar stem was of op haar gezicht. "Tja, als dat je ego streelt." Zijn wenkbrauw kroop nog wat verder omhoog. "Nou.. ja." Grijnsde hij smooth. "Ik geef je geen ongelijk, tho."

"Ik geef je geen ongelijk, tho." De witte apprentice lachte luid. "Je hebt blijkbaar al genoeg zelfvertrouwen." Iets wat haar soms ontbrak. Haar vacht begon langzaam op te drogen en de wind blies een koude vlaag over haar rug. Even rilde ze, maar al snel onderdrukte ze het teken van zwakte.

Nog altijd lag hij op zijn rug, op de, nu koud geworden, grond. "Je hebt blijkbaar al genoeg zelfvertrouwen." Hij knikte, haar niet tegensprekende.
"Daar is het weer!" Glimlachte hij charmant toen ze heel eventjes had gerild, maar er weer mee was opgehouden. "Nogmaals, ik ben net zoveel skills als een kitten." Knipoogde hij toen. Als hij die had gehad, had hij alsnog niets gedaan. Zomaar moorden was onnodig en tot nu toe had Icepaw hem niets aangedaan. Nog niet?

"Nogmaals, ik ben net zoveel skills als een kitten." Weer liet ze haar melodieuze lach horen. Niet dat zij veel beter was, nog nooit in haar leven had ze een andere kat verwond, echt verwond. En al zeker niet gedood. Doden deed men niet voor het plezier en het zou haar sneeuwwitte vacht enkel vuil maken. Ze zocht een droog stukje en ging zitten. Haar kopje draaide omhoog. "Mooi zijn ze, hé." Miauwde ze, kijkend naar de flonkerende sterren aan de hemel.

Hij werd verlost uit haar grip en krabbelde overeind, zorgvuldig de aarde uit zijn vacht wassende, zo werd hij gelijk ook wat droger. "Mooi zijn ze, hé." Hij richtte zijn kijkers weer op de witte clankat en volgde haar blik naar boven. Het mooie kon hij er niet echt in zien, het waren gewoon sterren. "Hmm." Bromde hij dan maar. "Doe je dit vaker?" Hij keek echter niet opzij.

De kater vond ze duidelijk niet zo mooi. Raar, de shadowclanner vond ze het mooiste op aarde. "Doe je dit vaker? "Enkel als ik niks te doen heb, of als ik even wil nadenken." Miauwde ze zonder haar blik los te maken van de sterren. Ze schitterde en straalde, alsof de rommel ,die sommige katten er van maakte hen niet kon deren.

"Enkel als ik niks te doen heb, of als ik even wil nadenken." Hm, oké dan. "Denk je dan soms ook ergens aan?" Vroeg hij vervolgens. "Aangezien je dan wilt nadenken."

"Denk je dan soms ook ergens aan? Aangezien je dan wilt nadenken." Dacht die kater nu dat ze dom was? "Nee, ik denk nergens aan als ik wil nadenken." Miauwde ze sarcastisch. Haar ogen spuwde lichtjes vuur, niemand mocht zeggen dat ze dom was. Haar in verlegenheid brengen tot daar toe.

"Nee, ik denk nergens aan als ik wil nadenken." De kater trok wat met zijn oren en de felle blik in haar ogen deed hem eventjes nadenken. Toch besloot hij zijn kaken op elkaar te houden en richtte zijn zilveren kijkers op het meer, waar het spiegelbeeld van de sterren ook te zien was, alleen in beweging.

De kater staarde naar beneden. "Sorry." Miauwde ze, "Ik moet gaan." Stamelde ze. Het was waarschijnlijk al veel te laat en morgen mocht ze geen zombie zijn. "Hmm, bedankt?" Miauwde ze voor ze zich omdraaide en weg spurtte. Ze gaf de kater niet eens de kans om afscheid te nemen.

Voor de tweede keer was zij degene die afscheid nam. Dit keer gunde Lecter haar wel een blik waardig en gaf haar nogmaals een knikje, maar de zelfverzekerder blik verdween toen ze hem bedankte. Waarvoor? Helaas rende ze al weg en werd hij met verwarde gedachtes achtergelaten. Vreemd.