I wanna know what happend here

De witte apprentice slofte door de assen, zover als het oog kon rijken, assen. Ze wist niet wat er hier gebeurd was, het gebeurde allemaal voor haar geboorte. Enkele verhalen had ze wel gehoord, maar dat was niet genoeg. Ze wou het hele verhaal weten. Vastberaden liep ze door de assen, haar normaal zo witte poten zagen grauw, net als de lucht. Het was nog maar iets in de namiddag, maar toch leek alles donkerder door de dreigende wolken. Geritsel zorgde dat ze stopte, wat was dat? Haar oren draaide rond, ze probeerde het centrum van het geluid te bepalen.

+Eerst Lecter, dan open!

Zijn zilveren kijkers hadden haar opgemerkt. Met een ingetogen grijns sloop hij door de verbrokkelde stukken hout, zich schuilhoudende bij afgebrande boomstammen. De witte oortjes zag hij bewegen en hij was ontdekt. Maar waar hij was, dat wist ze nog niet. Als een echte jager sloop hij verder, maakte een cirkelende beweging om haar heen, tot hij zich achter haar bevond, vanuit die positie sprong hij op. Hij mikte op een plek naast de witte, nu wat grauwige, apprentice en tikte haar op haar schouder. "Nu zoek je me zelfs op!"

Een tik op haar schouder deed haar opschrikken, de Bloodclanner. "Nu zoek je me zelfs op!" Ze lachte, "Yeah, you wish!" Haar ijsblauwe ogen bekeken hem, bij hem waren de sporen van de assen niet zo duidelijk te zien als bij haar. Door haar sneeuwwitte vacht vielen de grauwe plekken des te harder op.

"Volgens mij kan jij nog altijd mijn gedachten niet lezen." Grijnsde de kater zelfverzekerd en zwiepte weer met zijn volle staart. "Maar krijg je geen straf als men je hier ontdekt, zonder dat je iets voor je clan doet?"

"Volgens mij kan jij nog altijd mijn gedachten niet lezen." Ze grijnsde, "Jawel, dat kan ik wel!" Ze keek hem diep in de ogen. "Nu denk je aan nieuwe informatie die je van mij wilt hebben!" Miauwde ze zelfzeker nadat ze zich terugtrok. "Maar krijg je geen straf als men je hier ontdekt, zonder dat je iets voor je clan doet?" Ze haalde haar schouders op. "Wie zegt dat ik niks voor mijn clan doe?"

"Nu denk je aan nieuwe informatie die je van mij wilt hebben!" De kater trok zijn wenkbrauwen wat op. Dacht ze zo over hem? "Dan ben ik zeker een knappe spion, niet?" Glimlachte hij.
"Nou, tenzij jullie ook as kunnen eten, zie ik niet echt een nuttige taak vervuld worden."

"Dan ben ik zeker een knappe spion, niet?" Ze lachte, luidop, iets wat ze al heel lang niet meer gedaan had en het voelde goed. "Tja, als je van spionnen met een te groot ego houd." Plaagde ze hem. "Nou, tenzij jullie ook as kunnen eten, zie ik niet echt een nuttige taak vervuld worden."
"Oké je hebt me door! Ik kwam hier alleen om jou te vinden." Jammerde ze sarcastisch, met een grijns om haar lippen. "Nee eerlijk, eigenlijk kwam ik om dat ik het hier wel interessant vind. Ik hoopte een oude Skyclan member tegen te komen. Dan kon ik die uithoren over de verhalen van Skyclan."

Ze lachte nu wel opeens? Raar, vond hij het soms wel, ja. Maar goed, dan was hij een spion met een groot ego, dat werd zijn nieuwe titel! "Nee eerlijk, eigenlijk kwam ik om dat ik het hier wel interessant vind. Ik hoopte een oude Skyclan member tegen te komen. Dan kon ik die uithoren over de verhalen van Skyclan." Zijn bruine oortjes bewogen geïnteresseerd. "Wat is er met de oude leden van die clan gebeurd?"

"Wie weet zitten er ook een paar in mijn of jouw clan?" Het zou kunnen. Als het echt groepskatten waren, zouden ze waarschijnlijk weer in een groep willen leven. "Maar hoe gaat het met jou?" Vroeg hij vervolgens en keek haar weer aan.

"Wie weet zitten er ook een paar in mijn of jouw clan?" Ze haalde haar schouders op. Ze had nog niet veel gehoord van die katten dan. "Maar hoe gaat het met jou?" Hij keek haar weer recht aan en soms wou ze in een krimpen onder die blik, maar dat deed ze niet. "Met mij gaat alles goed, denk ik. Met jou?" Ze probeerde zijn intimiderende blik te kopiëren, maar dat werkte niet echt.

"Met mij gaat alles goed, denk ik. Met jou?" Een van zijn mondhoeken kroop wat omhoog toen ze een soort blik in wilde brengen, maar iets van faalde. Nice try, lady. "Gaat zijn gangetje wel." Zei hij met een schouderophaal. Veel had hij niet echt willen bereiken met die vraag.

"Gaat zijn gangetje wel." Ze zag hoe zijn mondhoek op krulde bij haar blik. "Hey, meneertje de spion, niet iedereen heeft zo'n intimiderende blikken." Grinnikte ze, met een quasi-verontwaardigde blik.

"Hey, meneertje de spion, niet iedereen heeft zo'n intimiderende blikken." Hij lachte zacht in zichzelf. "Heel lang op getraind, dear, heel lang." Grijnsde hij zelfverzekerd. "Maar zo'n vredelievend snoetje als jij hebt, ik weet niet of je het ooit kan leren."

"Heel lang op getraind, dear, heel lang." Haar oortjes schoten naar achter bij het woordje 'Dear'. Ze bracht haar gezicht heel dicht bij de zijne en fluisterde kwaadaardig, "Zeg dat maar niet teveel, dear. Waarna ze zich weer terug trok, ze deed haar best om een grijns in te houden. Maar haar oogjes twinkelde licht. "Maar zo'n vredelievend snoetje als jij hebt, ik weet niet of je het ooit kan leren." Ze stak haar tong uit. "Alles kan je leren, dear." Sneerde ze met een glimlach.

Oeh wat deed ze toch weer eng! Haar poging was goed, maar ze kon haar blik niet in bedwang houden. Dit alles deed zijn grijns alleen maar groeien. Zoveel dat hij een wat arrogant air om zich heen kreeg. "Je begint het al een beetje te leren, maar ik weet niet of het ooit nog beter kan." grijnsde hij. "Voor jou."

"Je begint het al een beetje te leren, maar ik weet niet of het ooit nog beter kan." Ze schudde met haar hoofd. "Wacht maar af!" "Voor jou." Verbaasd draaide ze met haar oortjes, wat bedoelde hij? "Wat bedoel je?" Maar zolang hij geen dear zei, was alles goed.

Ze werd nu nieuwsgierig, hm? De kater haalde plagerig zijn schouders op en draaide zich een halve slag om en begon een paar passen in die richting te lopen. "Tja.." Zei hij mysterieus en glipte onder een van de struiken die de plek omringde. Hij wurmde zich er onderdoor en streek met zijn zij langs een boom, en stopte, toen hij een klein vogeltje in zijn zicht kreeg. Hm.

"Tja.." Miauwde hij, maar voor ze het wist kroop hij onder een struik door. Nieuwsgierig klom ze in de boom erlangs en volgde hem vanuit de hoogte. Het kleine vogeltje in de verte zag ze ook al zitten. Ze likte langs haar lippen, ze wou die Bloodclanner de voldoening van de jacht niet geven dus reageerde ze razendsnel. Met uitgetrokken klauwen sprong ze uit de boom, recht op het vogeltje en ze maakte met een snelle, efficiënte beet een einde aan zijn lijden. Met opgeheven hoofd en een grijns liep ze richting de kater. Het vogeltje liet ze voor haar poten vallen en ze keek hem, met een grijns, recht aan. "Wou je deze hebben?"

~Wow, dat was flut sorry xD

Boven hem hoorde ze een tak licht kraken en een witte flits verscheen in zijn beeld. Zijn zilveren ogen volgden elke beweging en hij zette weer een neutrale blik op toen ze met het vogeltje terugkeerde. "Een opschepper ben je wel, maar intimiderend nu? Nope." Grijnsde hij en richtte een blik op het vers gedode vogeltje.