Lullaby

De witte kattin toverde weer een kleine glimlach op haar gezicht en keek de kater toen aan. "Lurkingpaw, Windpaw, Emberpaw, Dawnpaw en Woodpaw." Zo, dat was de hele bende wel zo'n beetje. Buiten klonk een donderslag, maar enkel haar staart trok nu een klein beetje. Snel sloeg ze het pluizige ding om haar lichaampje heen. "En die van jou dan?" vroeg ze vervolgens lichtjes nieuwsgierig aan hem. Het was fijn om een keertje met een onbekende te praten, dan had je genoeg onderwerpen die de ander niet wist en dat was altijd leuk om naar te luisteren en over te praten.

Hij was er wel zeker van dat hij die namen weer zou vergeten zodra hij dit hol uitstapte, maar voor nu herhaalde hij ze zachtjes in zijn hoofd. "Rushingkit en Dancingkit." Maar als echte siblings .. ja zo kon hij ze misschien niet helemaal meer zien. Ach ja, hij had toch nooit echt leuk met ze gespeeld, dus een band was er nooit gekomen. De woorden leken langzaam op te drogen en aangezien hij niet goed meer wist wat hij moest zeggen, keek hij maar naar buiten.

De kattin herhaalde de namen in haar hoofd, als ze het zo hoorde paste ze goed bij elkaar. Maar dat was eigenlijk wel bij de meeste nestjes, toch? Buiten klonk weer een donderslag en de den werd een beetje verlicht. De witte kattin trok een beetje samen en kneep haar oogjes weer een beetje dicht. Het gedonder buiten was niet het enige, want zo nu en dan blies de wind ook nog eens een koude lucht naar binnen. Ook nu streek er weer een koude gloed langs haar wangetje, en ze huiverde kort. "Is het leuk in RiverClan?" besloot ze toen maar te vragen, het gesprek gaande houdend.

Of het leuk was ..? Een beetje nerveus keek Cedarpaw naar de wand, waar zij niet tegen lag. Was dit een plan om informatie te verkrijgen? Zijn borstje ging wat sneller op en neer een de zenuwen stroomden weer door zijn lichaam. Hij wist niet goed wat hij hier moest zeggen. "Ja hoor." Murmelde hij maar snel en drukte zijn oortjes weer tegen zijn kopje aan. De afleidng was nu weer weg en alle geluiden van buiten joegen hem angst aan.

Oh, oké. De kattin kromp weer een beetje in elkaar door alle geluiden van buiten het vossenhol, ze vond het alles behalve leuk. Blijkbaar vond de kater het ook niks, maar op dit moment voelde ze enkel haar hartje in haar keel kloppen en kneep ze haar oogjes weer samen zodat de ijsblauwe bollen verdwenen onder het witte ooglid. Nee, het liefst zou ze nu toch maar in de apprentices den zijn. Alhoewel, daar lachte men haar uit door haar panische gedrag. Dan was dit hol, bij deze kater die het ook niet zo op dit weer bleek te hebben, wel wat beter..

Een paniekaanval begon zich te ontkiemen in zijn hoofd en de grijze kater beval zichzelf om zijn ogen te sluiten en rustiger in en uit te ademen. Het werkte, wonder boven wonder. Maar met zijn ogen nog dicht geknepen, besloot hij zich op te krullen.
Zo bleef hij even doodstil liggen, totdat het weer een beetje ging. Hij trilde nog lichtjes, door de inspanning die zijn paniek allemaal had opgeëist. "G-gaat het wel een beetje?" Vroeg hij voorzichtig.

De kattin had zichzelf zo klein mogelijk gemaakt, zodat je van buitenaf enkel nog een witte hoop vacht zag met zo hier en daar wat rozige pootjes. Haar hele kopje ging ook schuil in haar vacht, oortjes lagen plat tegen haar smalle kopje aan. Toen de kater vroeg of het met haar ging, keek ze onder een van haar pootjes door naar de grote hoop grijze vacht. "J-ja.. denk ik.." zei ze zachtjes, haast fluisterend, maar wel hoorbaar. Er klonk weer een klap buiten, het leek wel harder dan eerst, dus kromp ze weer wat in elkaar. Verdorie, dit was niet leuk meer..

De regen donderde nog altijd hard op de grond en weer klonk er een klap, dit keer kon hij de flits zien. Zijn gouden oogjes werden groot en voorzichtig krabbelde hij wat meer in haar richting en nestelde zich naast haar. Nu konden ze samen wat minder bang zijn, toch? "Wil je een .. verhaaltje vertellen?" Het was misschien een vreemde vraag, maar net had het praten geholpen.

De kattin keek onder haar pootje door toen er plotseling wat geschuifel klonk. De grote kater was haar kant op gekomen en nestelde zich naast haar. Een voorzichtige glimlach kwam rond haar lippen, waarna ze een beetje meer naar hem toe kroop en zich toen weer oprolde, het voelde op de een of andere manier een stuk veiliger zo. En het was warmer. "Een verhaaltje.." mompelde ze vervolgens zachtjes en dacht na. Er werden vaak verhaaltjes verteld in de apprentice den van ShadowClan, en meestal luisterde de witte kattin er wel naar. "Wat voor.. soort?" besloot ze toen te vragen.

"M-maakt niet uit." Zei hij snel, een beetje bibberend van de koude windvlagen die af en toe de den in werden geblazen. Maar ook omdat hij nog steeds nerveus werd van dit soort gezelschap.

Toen er weer een koude windvlaag naar binnen kwam zetten nestelde ze zich zonder het echt door te hebben nog een beetje in zijn vacht. "Uhm.. oké.." mompelde ze toen nadenkend. "Er waren ooit.. drie kittens.." begon ze toen, nadenkend over een verhaaltje. Ze had besloten er zelf eentje te verzinnen, want de verhaaltjes die ze meestal opving leken haar niet zo geschikt voor dit moment.

Hij legde zijn vermoeide kop op zijn grijze voorpootjes en spitste zijn oortjes toen ze begon met vertellen. Haar stem klonk fijn om naar te luisteren. Bijna net zo fijn als die van een nachtegaal die begon te zingen. Bijna net zo fijn als de geruststellende toon van zijn moeder.

Er viel even een korte stilte waarbij de witte kattin wat beter ging liggen, en ze ondertussen natuurlijk nadacht. "Het waren drie broertjes," ging ze toen verder, luisterend naar de storm die buiten nog altijd raasde. "En ze speelden elke dag met elkaar, want ze waren een gelukkig gezinnetje. Ook al hadden ze geen ouders meer, ze waren er altijd voor elkaar," vertelde ze toen.

Het verhaal kreeg een verdrietige turnover. "W-waarom hadden ze geen ouders?" Vroeg hij voorzichtig en voelde zich weer een kitten. Even voelde dat aan als een veilig gevoel, maar opeens voelde hij zich nietig. Wat moest Ivypaw nu wel niet van hem denken, dat hij een klein kind was. Nou dat was hij ook.

Eventjes dacht de kattin na, waarna ze eindelijk de goede woorden vond. "Hun ouders waren beide van een andere clan, en omdat ze wisten dat ze anders niet samen konden zijn, besloten ze om samen rogue te worden. Hun kittens lieten ze achter in de clan van de moeder, want daar zouden ze hun beste kans op een mooi leven krijgen." Een vage glimlach kwam rond haar lippen, zo heel slecht was dit verhaaltje eigenlijk ook weer niet. "In elk geval, ze waren altijd samen. Tot op de dag van hun apprentice ceremonie, want toen veranderde alles in hun tot nu toe kleine wereldje."

"Hun ouders waren beide van een andere clan, en omdat ze wisten dat ze anders niet samen konden zijn, besloten ze om samen rogue te worden. Hun kittens lieten ze achter in de clan van de moeder, want daar zouden ze hun beste kans op een mooi leven krijgen." De woorden, die goed bedoeld waren, vielen helemaal verkeerd. Zijn ademhaling verhoogde weer in tempo en hij drukte zijn oren gelijk weer tegen zijn nek. Als extra reactie schoof hij weer wat bij haar weg en keek weg. Hij wilde de rest van dit verhaal niet eens meer horen. En ja, ook al wist Ivypaw niet wat hem dwars zit, het probleem zat te diep in zijn tere zieltje verwoven, dat hij dat vergat. Ze maakte hem gewoon belachelijk!

Toen de kattin schuin omhoog keek naar de kater, zag ze hoe zijn oren weer in zijn nek lagen. Vrijwel meteen viel ze terug in haar eigen schuwe, onzekere houding. De kater schoof bij haar vandaan, zelf schoof ze weer naar haar wand toe. Hij keek weg, ze draaide zich met haar rug naar hem om. Er waren geen woorden voor nodig, waarschijnlijk bedacht hij zich dat hij eigenlijk niet zo om mocht gaan met een ShadowClanner. Of hij vond haar verhaaltjes niet leuk. De witte kattin slikte een keertje en stopte haar kopje weg in haar vacht. Regen, hou op. Regen, ga weg. Dan kon ze weer terug naar het kamp en deze dag vergeten. Zie je wel, StarClan wilde gewoon niet dat ze vrienden maakte. Als je dit vrienden kon noemen, want eigenlijk waren ze gewoon vijanden..

Heel lang wist hij het vol te houden, om gewoon strak naar buiten te staren. Maar uiteindelijk droop er iets van schuldgevoel in zijn kop. Ze wist het niet, ze wist er niets van. Voorzichtig wierp hij een blik haar kant op. "Wil je iets nooit doorvertellen?" Probeerde hij nog voorzichtig en richtte zijn blik op de grond onder zijn poten.

De witte kattin had haar pootje half over haar kopje heen geslagen om de herrie buiten niet te hoeven horen, want haar concentratie was nu weer volop op de regen en het onweer gericht. Toen de kater haar iets vroeg, was ze stil. "Ik denk van wel.." mompelde ze gedempt omdat ze als het ware door haar vacht heen praatte. Haar oogjes had ze nog altijd gesloten, stilletjes luisterend wat Cedarpaw zou gaan zeggen.

Ja, dat wilde ze. Hij wilde alles doen om weer afgeleid te raken van de herrie buiten. Nog altijd rommelde de hemel, alsof starclan kwaad was. "Ik .. ik ben geen echte riverclan kat." Zijn oortjes waren bijna onzichtbaar, zo dicht waren ze tegen zijn nek gedrukt. "I-ik ben een halfbloed."