am i waiting on bad luck ? ( Open )

Een kleine zucht verliet zijn bek. Vanuit zijn plaatsje tussen het struikgewas keek hij uit naar kraaien die rondscharrelde. En het voer dat op de grond lang oppikte. Het gebied was nog vrij vreemd voor hem. Aangezien hij er nog niet vaak geweest was. Ondanks dat vond hij het geen vervelende plaats om te zijn. Bleaktail wachtte geduldig af tot een van de kraaien dichtbij genoeg zou komen zitten. Helaas voor hem was dat nog niet het geval. En kon hij zich nog niet klaarmaken voor de sprong. Dus bleef hij een beetje verveeld wachten tot dat moment kwam. Soms waren er nu eenmaal van die dagen dat alles traag ging. Daar moest hij het dan maar gewoon mee doen. Net op het moment dat er een kraai net dichtbij genoeg kwam zitten werden deze verstoord door de aanval van een andere kat. Uit zijn concentratie gevallen kwam Bleaktail te voorschijn. Blijkbaar was hij zo gefocust op de kraai geweest dat hij de ander niet had opgemerkt.  

De onverwachte gebeurtenis had hem heel even van zijn stuk gebracht. De kattin die de kraaien had doen opschrikken keek hem met spijt in de ogen aan. Ze glimlachte verontschuldigend. En het was duidelijk te merken dat ze zich niet op haar gemak voelde in de situatie. "Sorry.." Mompelde ze. Bleaktail haalde lichtelijk zijn schouders op. Ach , wat gaf het eigenlijk ook? Zulke dingen gebeurde nu eenmaal. Hij ging er namelijk niet vanuit dat ze het expres had gedaan. En dus was er geen reden om geërgerd te reageren. "Het geeft niet." Zei hij zachtjes. De kattin kwam naast hem zitten. "Bleaktail? Als ik het goed heb?" Vroeg ze hem. Hij knikte. "En jij was..." Even dacht hij na. "Icicleshard?" Vroeg hij zich hardop af. En keek de kattin schuin aan. Hij wist haar naam niet zeker meer. Wie weet had hij het goed wie weet niet. Hij verbaasde hem eigenlijk dat ze zijn naam goed had. Zo vaak zagen ze elkaar immers niet. Misschien was het wel een goed voornemen om eens met meer clan katten een praatje te zullen maken. Bleaktail staarde voor zich uit. Zijn naar oranje neigende ogen volgde de bewegingen van de kraaien. De beesten bleven het voer maar eten. Ondanks dat sommige er ziek door werden. "Kun jij zien welke kraai gevaarlijk is om op te eten?"Vroeg hij haar. Zelf kwam hij hier niet zo vaak. En had hij er dus ook niet echt op gelet.

~ Sorry voor het late antwoord ;-;   

De kattin was zo te zien opgelucht toen hij duidelijk maakte dat hij haar vergaf. Het geen slimme actie geweest maar goed , zo iets kon wel eens gebeuren. Op zijn vraag of hij haar naam ook bij het recht eind had knikte ze. Mooi , dan was hij toch niet zo slecht in onthouden als hij had gedacht. Al snel trokken de kraaien zijn aandacht weer. Waarop een nieuwe vraag in hem op kwam. "Kun jij zien welke kraai gevaarlijk is om op te eten?"Vroeg hij. Icicleshard knikte. "ja dat weet ik wel, je moet gewoon goed ruiken en zorgen dat als je een zieke vangt, dat je die meteen begraaft."Vertelde ze hem. Hij luisterde aandachtig naar het verhaal. Zeker niet onaardig om te weten. Terwijl hij stil bleef zitten sloot de kattin op een van de kraaien af. Behendig wist ze het dier om het leven te brengen. Bleaktail grijnsde lichtelijk. Hij vond het een mooie voorstelling. Plots keek de kattin in zijn richting. Haar staart zwiepte heen en weer. Hij keek verbaasd terug. Was er wat aan de hand? "Zeg Bleaktail.." Begon de kattin op een manier die hij niet helemaal kon thuis brengen. "Ja?"Vroeg hij twijfelachtig. Bleaktail vroeg zich af wat de kattin ooit te vertellen had dat ze het zo aankondigden. Zo lang kende ze elkaar immers niet.  

"Ruik jij dat ook?" Vroeg Icicleshard zachtjes. Al snel werd duidelijk waar de kattin op doelde. De wind die was komen opsteken bracht een vlaag van dassengeur met zich mee. De kattin trok haar nagels uit de dode kraai en wierp het beest naar hem toe. Bleaktail verliet zittende houding. Zijn nekharen ging overeind staan. "Das..,"Siste Icicleshard. Hij knikte. Naarmate de geur sterker werd veranderde zijn houding. Spieren aangespannen , oren in de nek. De das kwam vanuit een schuine hoek op de kattin af. Die ontblote haar tanden. En Bleaktail volgde haar voorbeeld terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. Die das moest oppassen. Zij waren immers met z'n tweeën. Maar het was duidelijk dat dit jonge dier andere plannen had. "Bleaktail, ik hoop dat je goed kan vechten."Zei Icicleshard. Hij knikte even. De das had hen opgemerkt. Het dier haalde uitdagend uit naar de kattin. Bleaktail bedacht zich moment en sprong op de das af. Met zijn klauwen wist hij het flank van het dier te raken. Hij had van uit een ongelukkige aanvalshoek moeten beginnen. Onhandig en ver weg. Mara de kattin stond dicht bij de das. Hopelijk zou zij het dier beter raken. Want ondanks dat hij voorkomen had dat de Das de kattin had geraakt was het dier nog lang niet klaar met de twee katten.  

Meteen nadat hij had uitgehaald om te voorkomen dat de kattin geraakt zou worden begon zijn ook met uithalen naar de das. Net toen zijn nagels het linker flank verlieten sloeg zij de hare in het rechter flank. Waardoor het dier zich omdraaide. En de poten aan haar kant kwamen. Bleaktail zag nog net hoe ze haar tanden in de achterpoot van het beest zetten. Zelf moest hij uitwijken voor een dassenbeet. Aangezien de kop nu aan zijn kant was gekomen. Dat lukte aardig. Snel haalde hij uit naar de schouder van het dier. Al snel overheerste de geur van bloed. Een grijns van vermaak sierde zijn snuit. Even keek Icicleshard hem aan. Maar van het een op het andere moment draaide de das zich onverwachts om. Ruw werden zijn nagels uit de vacht van de das gerukt. Nog voor hi ook maar iets kon doen of zeggen haalde de das uit naar de kattin. Die hij daarbij neer haalde. Bleaktail gromde van woede. Hij spande zijn spieren aan. Nam een aanloop en sprong. Zijn nagels zonken weg in de vacht op de rug en schouders van het dier , zijn tanden in de hals. Zijn neus trilde bij het proeven van het bloed. De das slaakte een verontwaardigde kreet en probeerde de kater van hem af te schudden. Maar Bleaktail hield zich stevig vast. Plots kwam de grond van af de zijkant dichterbij. Nog voor hij los kon laten werd hij tegen de grond gesmeten met het gewicht van de das bovenop zich. Bleaktail slaakte een verontwaardigde kreet. De das dacht slim te zijn. Maar waar het dier niet aan dacht was dat door deze actie zijn buik opengesteld lag voor aanvallen...  

Toen de das van hem af ging zag hij nog net vanuit zijn ooghoeken dat de kattin opnieuw werd geraakt door het dier. Daarna had het er genoeg van en vertrok het. Langzaam kwam Bleaktail overeind. Een paar seconde keek hij verbijsterd naar het bloed dat vanaf de kattin haar kop op de grond drupte. Het was geen zware verwonding. Maar zeker niet iets dat vanzelf weer over zou gaan. Even keek hij haar onderzoekend aan. Om te vragen of het ging was overbodig , de pijn stond haast op haar gezicht geschreven. "Zal ik je naar de Nursery brengen?"Vroeg hij met een bezorgde ondertoon in zijn stem. En keek haar met spijt in zijn ogen aan. Als hij de das niet had besprongen had het dier die llaste twee klappen van frustratie niet uitgedeeld. "Rot beesten ook."Mompelde hij. Als wind verkeerd had gestaan... Het was dat Icicleshard het dier zo vroeg had geroken. Nu hadden ze zich nog enigszins op de aanval kunnen voorbereiden.  Hij wauw dat deze gebeurtenis voorkomen had kunnen worden. Dan had Icicleshard het nu een stuk makkelijker gehad. Als hij ooit nog eens zo'n das tegen kwam...  

Even bekeek hij de kattin bedenkelijk. "Zal ik je naar de Nursery brengen?"Vroeg hij bezorgd. "Beter eerst naar de medicine cat, voor het geval dat de wonden kunnen gaan ontsteken." Zei Icicleshard zachtjes. Bleaktail knikte. Dat zou zeker geen slecht plan zijn. Vol spijt keek hij naar haar wonden. Als hij zijn actie niet had uitgevoerd had de das de laatste klap misschien wel niet nodig gevonden. De kattin duwde haar neusje tegen hem aan. "Geeft niet, het is niet jou fout.." Mompelde ze. Even was hij sprakeloos. Het gebeurde niet vaak dat iemand hem zo goed aanvoelde en zo aardig was. Hij zelf was iniedergeval niet opgevoed met dat het normaal was dat van andere te zullen verwachten. Natuurlijk , ze de andere konden wel loyaal zijn en dat mocht hij ook nooit onderschatten. Maar hij moest het zo vaak mogelijk met zich zelf zien op te lossen en andere vooral niet tot last zijn. Bleaktail keek in de richting waarin het zwart witte monster was verdwenen. Hopelijk overleed het aan zijn verwondingen. "Rot beesten ook."Mompelde hij. Weer voelde hij haar neusje tegen  zijn flank aan. Bleaktail glimlachte dankbaar naar haar. Ondanks dat zij de gene was die gewond was geraakt hield ze de goede moed er in. Dat was zeker geen overbodige eigenschap. "Bleaktail, kan jij de prooi meenemen, die kraai is niet ziek.." Hij knikte en nam het beest in zijn bek. En volgde de grijswitte kattin. Op naar de medicine cat. Zo zie je maar weer wat er wel niet kon gebeuren op een dag.