Oh, hello (Icepaw)

De ochtend was al ver gevorderd, maar nog steeds was ze in diepe slaap. De meeste katten liepen langs haar heen de den uit, op weg naar een nieuw avontuur. Maar vandaag bleef ze liggen, ze was stik kapot. Het uitje van gisteren was uitgelopen en pas laat lag ze in haar nest. Kreunend hief ze zichzelf overeind. Alles deed pijn, haar poten, haar nekje. Een andere apprentice zat in de den haar vacht schoon te maken, die kon duidelijk wat hulp gebruiken. Ze had toch niks beters te doen. Onzeker liep ze erop af, "Hey." De kattin had haar al opgemerkt, ze kon moeilijk ouder zijn dan zij. Waarschijnlijk was ze zelfs jonger. "Heb je wat hulp nodig met je vacht?" Miauwde ze vriendelijk, terwijl haar ijsblauwe ogen over de vacht vol takken gleed.

De kattin apprecieerde haar hulp precies, want zonder morren mocht ze de takjes uit haar vacht halen. IJverig haalde ze de meeste takken eruit, toch zeker diegene waar de tabby niet bij kon. "Ik heb je toch niet gewekt, hoop ik?" Ze grinnikte, "Nee hoor, en anders had een andere apprentice dat vast wel voor jou gedaan!" Ze plukte de laatste tak eruit en ging toen verder met de blaadjes. "Waar heb jij eigenlijk gezeten, dat je er zo vuil uitziet." Grijnsde de witte kattin.

"Ik was aan het jagen." Ze grijnsde, al kon de kattin dat waarschijnlijk niet zien. "In de bosjes zeker?" Grinnikte ze lichtjes. Al ging het jagen haar niet veel beter af, daar was haar mentor nu eenmaal voor. Al had ze daar nog niet veel van gehoord, jammer. Ze zuchtte diep, "Heeft jouw mentor ook nog niks van zich laten weten?" Miauwde ze waarna ze weer een blaadje verwijderde. Er vormde zich al een grote hoop aan hun poten, niet normaal dat het allemaal in de vacht van de tabby zat.

Ze moest glimlachen bij het antwoord, gekke kattin. Ook zij had nog niks van haar mentor gehoord. Langs de ene kant was het een opluchting, het betekende dat ze niet alleen was, maar langs de andere kant was het natuurlijk ook niet zo fijn. Haar ogen vernauwde zich toen ze zei dat het haar eigen moeder was, dat was nog eens een afgang. "Echt? Heb je haar dan niet meer gezien?" Ze trok het laatste blaadje uit haar vacht en ging toen voor haar zitten, met haar ijsblauwe ogen geïnteresseerd op de hare gericht.

Medelevend duwde ze haar snuitje kort in de vacht van de poes. "Mijn mentor is Stormfeather, maar ik heb haar nog niet veel gezien. Waarschijnlijk is ze té druk met warriorzaken, ze is namelijk net warrior geworden." Miauwde ze een tikkeltje trots. Hoewel ze haar mentor nog niet echt vaak gezien had, wist ze wel dat deze ontzettend druk moest zijn. Haar trainingen zouden wel komen en de beginselen had ze al gehad. Dus dat was des te beter!