Spooky. — & Arcanewish

Onderwerp: Spooky. — & Arcanewish ma 6 apr 2015 - 0:15

M_{et gespannen spieren en een oplettende blik sloop de gitzwarte kater door het verblakerde bos. Met zijn donkere vacht viel hij bijna niet op, maar overal waar hij zijn poten zette, stapte hij op fragiele takjes die met gemak braken. Te horen was hij dus wel. Het was laat en hoewel hij verteld was dat hij het Camp niet mocht verlaten als de zon verdwenen was, liep de kater nu toch door een zo goed als onbekend gebied. Hij was hier één keer eerder gekomen en had toen een prachtig meertje gevonden. Er was toen een kat geweest die gezegd had dat het nog mooier was 's nachts, dus vandaar dat Bloempje teruggekomen was. In het donker was het meer echter erg moeilijk te vinden en het zwarte, dode bos waar hij zich nu bevond was toch wel een beetje eng. Een plotseling gekraak niet zo ver van hem vandaan deed de kater bijna opspringen van schrik. Met een ruk draaide hij zich om en liet hij zich tot vlak bij de grond zakken. Wat was het? Een geest? Een demoon? Het was een kat. Zodra Bloempje de gedaante herkende als een soortgenoot, kwam hij voorzichtig weer overeind. "Um, hallo," begroette hij de ander wat onzeker. Vriendelijk zijn was belangrijk, toch?

& Arcanewish}

De zwart-witte kattin was deze nacht het kamp ontvlucht. De spanningen waren haar eventjes teveel geworden, en tevens was het verlangen naar haar moeder de afgelopen tijd opeens veel groter dan normaal. Maar haar moeder leefde niet meer, manen was de kattin al dood geweest. Toch miste ze haar, want elke avond als de Zilverpels scheen moest ze aan de woorden van haar moeder denken. Vandaag was ze op weg naar het oude SkyClan territorium, waarvan ze gehoord had dat er een prachtig meer was waar men zich op de een of andere manier nog dichter bij StarClan voelde. Ze wilde erheen, al was het maar om de reflectie van haar moeders ster te kunnen zien in het meertje. Een korte zucht, die een beetje trilde, rolde over haar lippen heen. Soms had ze het gevoel dat het misschien beter geweest was om nooit geboren te worden, of om allang dood te zijn. Het was niet dat ze zichzelf van het leven wilde beroven, maar ze merkte dat ze de laatste tijd een vonkje miste in haar leven. Iets om voor te leven, iets om je in beweging te brengen. Iets wat haar kon doen verlangen naar een volgende dag, maar dat was dus iets wat ze nog altijd miste. Plotseling hoorde ze een luid gekraak vlak naast haar. Geschrokken sprong de kattin op, waarbij haar rugharen overeind vlogen en haar staart dik werd. Met opengesperde, blauwe ogen keek ze hem aan. Het was een zwarte kater, net zo oud als zijzelf en met blauwe ogen. Hij droeg de geur van WindClan met zich mee. ShadowClan en WindClan waren in oorlog met elkaar. Er waren al verschillende incidenten geweest bij de grenzen en een tijdje geleden was ShadowClan zelfs het kamp binnengevallen. De andere begroette haar met een onzekere hallo. "Ik hoop dat dit geen manier is om mij in de luren te leggen, en me straks in de rug aan te vallen," mauwde ze toen wantrouwig.

W_{at geschrokken zette Bloempje een pas achteruit toen hij haar volle start en omhoog staande rugharen zag. Woah woah woah, wat had hij gedaan? Verbaasd en een beetje geschrokken staarde hij terug terwijl ze hem aankeek, spieren gespannen om elk moment weg te kunnen duiken. Hij had meerdere malen meegemaakt dat katten uit andere clans (of geen clans) hem aangevallen hadden. Hij wist ook niet waarom, maar dat was dus iets wat andere katten deden. Of zo. Toen ze wantrouwig naar hem miauwde, keek Bloempje haar verrast aan. Bijna gekwetst zette hij een stap achteruit, waarna een frons op zijn gezichtje verscheen. "Wat? Nee! Waarom zou ik dat willen?" vroeg hij met een stem die iets hoger was dan zijn gebruikelijke. Toen pas leek het tot hem door te dringen. Die geur. Oh. Oké, ja, dat verklaarde een hoop. "Oh," bracht de kater dan ook uit, terwijl hij met een moeilijke frons naar de kattin keek. Oh, oké...}