taking steps is easy, standing still is hard {+ Sparrowfeather}

De warme zon streek over haar vacht heen terwijl de rustig doorliep. Het was wel vaker dat ze er alleen op uit trok om kruides te bekijken als Jayfeather het druk had met andere dingen en zij niet kon helpen. Haar dikke staart zwiepte heen en weer terwijl ze liep. Ze haalde diep adem. Zoveel verschillende geuren drongen haar neus binnen. Bloemen, gras, de wind, andere clans die dichtbij waren of geurmarkers hadden gezet. De geuren van kervel waren ook sterk. Ze draafde met een glimlachje op de plant af en beet wat van zijn bladeren eraf en legde die bij elkaar. Daarna groef ze heel voorzichtig wat van de wortels op, die ook een kapot beet. Het zand smaakte goor, net als het sap van de wortels, maar haar clanmates zouden haar dankbaar zijn. Daarna bedekte ze het weer. Ze hoopte dat ze de plant niet teveel beschadigd had en dat hij niet dood ging, dat zou zonde zijn. Een geluid achter haar deed haar opschrikkne. "Wie is daar?" vroeg ze terwijl haar blauwe ogen rondkeken. Ze was nog een beetje bang na het hele akkefietje met de Shadowclan poes Sinclaw die haar kittens was komen brengen, wat als ze hier kwamen en haar roken?

De kater was expres in de richting van de Vierboom gegaan. Niet alleen omdat er een aantal planten bij de grote boom groeiden die niet in het doorsnee WindClan territorium te vinden waren, maar ook omdat de kater na deze strenge winter door zijn eikenbladeren heen was. Hij hoopte een paar bladeren bij de ThunderClan grens te kunnen vinden, want hij wilde liever niet voor zoiets kleins het territorium van een andere clan ingaan. Hij wilde een nieuwe ruzie niet riskeren, want er waren al genoeg spanningen tussen de clans. Eikenbladeren waren handig om grotere hoeveelheden besjes of andere tere planten mee te vervoeren, zo kon hij ze onderweg niet kapotbijten. Een hele hoop bladeren waren verdroogd en kapot gegaan, hij had nog maar een klein stapeltje oude liggen in zijn den. De pels van de gestreepte kater rook naar verschillende, sterke kruiden. Wat eigenlijk logisch was voor een medicine cat. Een stukje verderop zag hij een ThunderClan kattin staan, eentje die hij wel kon onderscheiden. De ander had hem gehoord, want er stilletjes lopen was geen optie voor hem met zijn verlamde achterpoot, en keek wat geschrokken rond om te vragen wie er was. "Ik ben het maar," mauwde de jonge kater terwijl hij haar gezichtsveld in kwam hupsen. "Alles goed, Mistpaw?" vroeg hij toen met een vriendelijke lach.

Windclan geuren drongen haar neus binnen en ze wist al snel dat het minder foute boel was dan ze eigenlijk gedacht had. "Ik ben het maar," klonk de stem van Sparrowfeather, Windclan hun medicine cat. Hij hobbelde naar haar toe, met zijn verlamde achterpoot. "Alles goed, Mistpaw?" Ze knikte en liet de bladeren en wortels voor haar vallen. "Alles gaat prima!" vertelde ze vrolijk aan hem. "Hoe is alles met jou? En Windclan? Ik hoorde dat het nog steeds lastig gaat na de hele aanval van Shadowclan." Roddels hadden een manier van haar vinden. En hoewel ze het niet graag deed hield ze er toch stiekem wel een beetje van. Het laatste nieuws was best belangrijk voor haar soms. "Ik wil natuurlijk niet mijn neus steken in zaken die me niet aangaan..." Mauwde ze er toen snel achteraan.