Back here

Met een rustige blik staarde hij rond. Nog steeds had hij barstende koppijn en nog steeds had hij Dark nog steeds niet gevonden. Even plooide hij zijn oortjes in zijn nek. Hij maakte zich zorgen, zorgen om Dark... Maar vooral om dit alles. Hij snapte het niet echt. Hij keek met een weemoedige blik naar de uitgang van de den en zuchtte toen zachtjes. Wat gebeurde er toch allemaal?

{Cinderpaw - spt}

De kattin trippelde over het kamp, haar mentor had haar vandaag met rust gelaten. Dat was nieuw. Ze maakte een kort rondje langs alle dennen en begroette vriendelijk enkele Elders. Toen ze bij de Medicine den aankwam keek ze verbaasd naar binnen. Een warrior zat voor zich uit te zuchten met een enorme sneden in zijn kop, als ze zich niet vergiste was het Nevermind. Haar geheugen ging er de laatste tijd op vooruit en ze had iets opgevangen over een kater, Never, die in een rivier was gevallen. Bezorgd, maar ook ietwat nieuwsgierig liep ze erop af. "Dag, meneer." Miauwde ze beleefd. "Is alles oké met u?" En daarmee doelde ze niet alleen op de snap in zijn kop.

"Dag, meneer." Hoorde hij opeens en de zwarte kater keek even lichtjes op. Opnieuw met dat hele meneer gedoe. Hij snapte het niet helemaal, verward keek hij naar de kattin die toch wel leek op een apprentice. "Is alles oké met u?" Hij fronste even. "Uhm... Ja?" zei hij, lichtjes verwar over de aanspreking en de manier waarop ze dingen tegen hem aan het verwoorden was.

"Uhm... Ja?" De kater leek verward. "U bent toch Nevermind hé? De warrior die in de rivier was gevallen?" Miauwde ze zachtjes. Ze bekeek zijn wonde met grote ogen, dat zag er ontzettend pijnlijk uit. Maar zo te zien deed Acefray zijn job goed, want het was mooi aan het genezen. Haar oortje draaide lichtjes rond, nieuwsgierig naar zijn antwoord.

"U bent toch Nevermind hé? De warrior die in de rivier was gevallen?" Even fronste hij lichtjes. Wat hadden deze katten met die naam nevermind? "Sorry hoor, maar daar weet ik niks van, ik denk dat je... Me met iemand anders verward, mijn naam is niet Nevermind," zei hij met een nerveuze lach op zijn lippen. Uhm ja... Dat maakte hem dus een beetje verward en ook nog eens nerveus.

"Sorry hoor, maar daar weet ik niks van, ik denk dat je... Me met iemand anders verward, mijn naam is niet Nevermind," Verbaasd trok ze haar wenkbrauw op. Ze wist het echt bijna zeker dat hij dat was. "Wie bent u dan wel?" Miauwde ze onzeker. Was haar geheugen misschien toch niet zo goed als ze gedacht had. Of misschien zijn geheugen kwijt, maar dat leek haast onmogelijk.

Even zag hij verbazing bij de kattin, wat hem alleen nog nerveuzer maakte. "Wie bent u dan wel?" Hij keek even kort naar de kattin. "Ik heb mijn warriornaam nog niet hoor," zei hij. "Maar mijn naam is Neverkit, ik weet niet waar jullie allemaal die rare 'Nevermind' vandaan halen," zei hij met een klein lachje, die er toch nog steeds nerveus oplag.

"Ik heb mijn warriornaam nog niet hoor, maar mijn naam is Neverkit, ik weet niet waar jullie allemaal die rare 'Nevermind' vandaan halen," Hij lachte nerveus en misschien was dat geheugenverlies idee nog niet zo slecht. Ze keek hem verward aan, Neverkit? Dat kon toch nooit! Hij zag eruit als een volwassen warrior. "Bent u zeker?" Vroeg ze dus voor de zekerheid, misschien was de kater haar maar aan het plagen.

Verbazing was ook al erg duidelijk bij deze kat en dat maakte hem enkel nog meer bang en nerveuzer... Uhm... Oké... "Bent u zeker?" zei deze en hij knikte wel meteen. "Ik ben het heel zeker," zei hij kort met een klein lachje. "Ik werd alleen wakker met koppijn en vanaf dat moment noemt iedereen me meneer en Nevermind," zei hij vervolgens. "Misschien hallucineer ik gewoon," murmelde hij vervolgens.

"Ik ben het heel zeker. Ik werd alleen wakker met koppijn en vanaf dat moment noemt iedereen me meneer en Nevermind," Ze grijnsde, dat moest inderdaad verwarrend zijn. Waarschijnlijk had de kater een soort van geheugenverlies, ze wou het niet erger maken voor hem en besloot om er niet op in te gaan. "Misschien hallucineer ik gewoon," Hoorde ze hem murmelen. "Of misschien is dit allemaal één grote grap." Lachte ze, meer in haar zelf. Ze was gaan zitten en haar staart krulde losjes rond haar poten.

"Of misschien is dit allemaal één grote grap." lachte de kattin en wel meteen plooide hij zijn oortjes naar achter om een vernauwde blik naar de rossige poes te kijken. Ze klonk net zoals de kater van eerder, wat hadden al die katten opeens met hem? Sinds zijn moeder hem en Dark hadden achtergelaten en ze nooit meer iets van de poes hadden gehoord, waren de twee in de achtergrond verdwenen, enkel om alleen maar herkend te worden als er iets fouts liep. Maar nu leek iedereen gewoon een grap met hem uit te halen, net zoals deze kattin zei. "Jullie zijn allemaal veel te vals tegen me," zei hij met een felle blik op de kat. Het was de pure waarheid die hij voor ogen.

"Jullie zijn allemaal veel te vals tegen me," De kater wierp haar een felle blik toe en kort legde ze haar oortjes plat. "Het is nogal verwarrend, niet? Een kater die eruit ziet als een warrior die zichzelf dan Neverkit noemt?" Het was er zomaar uit geflapt en ze had absoluut niet de bedoeling om hem te kwetsen. "Sorry." Miauwde ze stiller, waarna ze naar haar rode pootjes keek. Haar staart schoof ongemakkelijk over de grond.

"Het is nogal verwarrend, niet? Een kater die eruit ziet als een warrior die zichzelf dan Neverkit noemt?" Even wiebelde hij met zijn oortjes en keek hij naar de kattin. "Warrior? Sinds wanneer ben ik warrior dan?" zei hij kort. "Ik kan me niks herinneren van een ceremonie, ik kan me niks herinneren van een apprentice periode, dus jullie liegen echt gewoon allemaal in mijn gezicht," zei hij, toch lichtjes aangebrand. "Sorry." Hij snoof even zachtjes en keek gewoon weg waarna hij zich door zijn pootjes liet zakken en zij neus verborg onder zijn voorpootjes. Laat het.

"Warrior? Sinds wanneer ben ik warrior dan? Ik kan me niks herinneren van een ceremonie, ik kan me niks herinneren van een apprentice periode, dus jullie liegen echt gewoon allemaal in mijn gezicht," Hij verborg zijn neusje onder zijn pootjes. Ze kon het niet laten, ze moest eerlijk zijn. Iemand moest het hem vertellen. "Ik denk," Begon ze lichtjes twijfelend, "Dat jij wel eens geheugenverlies zou kunnen hebben." Miauwde ze, waarna ze hem aankeek. Haar oortje wiebelde kort en met grote ogen keek ze hem aan. Als ze nu fout zat, had ze een probleem.

Even bleef het stil, maar al sinds zijn geboorte was de kater het gewend om stilte rond zich heen te hebben, een buitenbeentje te zijn en gewoon... Genegeerd te worden door iedereen. Even haalde hij kort adem en zuchtte de kater alsof het hem niks meer kon schelen, en dat was ook zo. "Ik denk," zei ze, haar twijfelende toon ontging hem zeker niet. "Dat jij wel eens geheugenverlies zou kunnen hebben." Even keek hij lichtjes op, door een poot van zijn neus te halen en haar met een oog aan te kijken. "Hoe zou dat gebeurd zijn?" zei hij. "Ik geloof er niks van,"

"Hoe zou dat gebeurd zijn? Ik geloof er niks van," Ze schuifelde ongemakkelijk met haar pootjes. "Wel ten eerste heb je een enorme klap gehad." Ze knikte naar zijn hoofdwonde. "Ten tweede speelt niemand een spelletje met je, eerlijk! Want dat zijn toch teken van geheugenverlies, niet? Dingen vergeten, wie je bent, hoe oud je bent enzo?" Haar stem klonk zacht voor haar doen, meestal, zelfs als ze probeerde te fluisteren, kwam het er nog uit als een luid geroep.

"Wel ten eerste heb je een enorme klap gehad." Zei ze, maar omdat hij de wonde niet kon zien en het gewoon associeerde met koppijn, was dat een punt die voor hem volledig verloren ging. "Ten tweede speelt niemand een spelletje met je, eerlijk! Want dat zijn toch teken van geheugenverlies, niet? Dingen vergeten, wie je bent, hoe oud je bent enzo?" Hij schudde zijn kop. "Ik weet perfect wie ik ben, hoe oud ik ben, wie mijn familie is en waar ik ben," zei hij met een sterke, vaste stem. Ja, hij twijfelde sneller aan het woord van ander. Hij geloofde meer in zichzelf.

Ze geloofd hem duidelijk niet. "Ik weet perfect wie ik ben, hoe oud ik ben, wie mijn familie is en waar ik ben," Ze keek hem met licht opgetrokken wenkbrauwen aan. "Oké,vertel mij dan maar waarom je eruit ziet als een warrior? Waarom jij zo groot bent? En wat je hier in de Medicine den doet." Ze keek hem met een komaan-bewijs-het-dan-blik aan en het had niet veel gescheeld of ze zou het ook luidop zeggen.

"Oké,vertel mij dan maar waarom je eruit ziet als een warrior? Waarom jij zo groot bent? En wat je hier in de Medicine den doet." Hij snoof even kort, hoe moest hij weten dat hij er als een warrior uitzag? Hoe? Het was niet dat hij iedere dag in een spiegel keek, zichzelf stond te bewonderen alsof hij alles was, ugh. "Ik heb geen flauw idee waarom dat is," zei hij nors. "Maar ik ben er van overtuigd dat ik nog steeds een kit ben," vervolgde hij. Hij bleef bij zijn standpunt en dat zou niet te snel veranderen.

Beide raakte nu stilletjes geïrriteerd, maar iemand moest die kater wakker schudden. "Ik heb geen flauw idee waarom dat is. Maar ik ben er van overtuigd dat ik nog steeds een kit ben," Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, een idee vormde zich in haar hoofd. Het had een tijdje terug geregend, dus normaal stonden er nog wel enkele plassen in het kamp. Daar zou hij zijn eigen reflectie in kunnen zien. "Volg is." Miauwde ze kort, waarna ze met grote stappen de den uitbeende. Buiten zocht ze even naar de perfecte plas, een grote, heldere plas kwam al snel in beeld. En weer beende ze daar met grote passen om af, waarna ze even wachtte op de kater.