The sense of life

De dagen gleden langzaam voorbij. Lange, sombere dagen, zelfs al scheen de zon. Vermoeid tilde ze haar kopje op, en liet haar groene kijkers even door de Nursery glijden. Er gebeurde niet veel, enkel versufte kittens die dicht tegen hun moeder aan lagen. Hoe laat was het? Dag of nacht? Winter of herfst? Ze wist het niet. Wat maakte het ook uit. Ze slaakte een diepe zucht, en stapte verzwakt uit haar nestje. Ze weigerde sinds een paar dagen te eten. Katten probeerden met haar te praten, maar ze negeerde ze. Wat had het leven nog voor zin zonder moeder en vader? Ze liep trillend de Nursery uit, en liep door naar de Warriors Den. Wat ze hier precies ging doen wist ze zelf ook niet echt, maar ze krulde zich in de ingang op als een klein zacht balletje.

+Eerste post voor Ashdrizzle

Nog een snel kijkje nam hij in de medicine cat's den, maar Nightspark had zich in een diepe slaap gesust en Ashdrizzle waagde het niet de zwarte kater wakker te maken. Dan maar morgen weer een kijkje nemen, omdat hij nu wel door zijn poten kon zakken door vermoeidheid. Snel griste hij een muis van de prooistapel en stapte naar de ingang toe en net toen hij zich daarvoor wilde neerzetten, zag hij een zwart witte kitten de den inglippen. Oh nee, was dat die Lightkit weer? "Nee, nee kleintje!" Bromde hij, met een kleine glimlach, terwijl hij zijn muis op de grond neer liet vallen en zijn kop de den binnen stak. Daar lag hij, opgerold. "Lightkit, ik dacht dat ik had gezegd dat--" Wacht eens even. De geur klopte niet. "Oh." Het was een andere kitten, nog een zwart witte kitten. "Nog steeds, dit is geen plek voor kittens en al helemaal niet zo gevaarlijk bij de ingang. Kom maar naar buiten, dan zoeken we een beter plekje voor je." Probeerde hij vriendelijk.

Er stond ineens een kater achter haar. Eventjes was er een moment van verwarring toen hij haar Lightkit noemde, maar echt aandacht had ze er niet voor. "Nog steeds, dit is geen plek voor kittens en al helemaal niet zo gevaarlijk bij de ingang. Kom maar naar buiten, dan zoeken we een beter plekje voor je." zei de kater vriendelijk. Een beetje versuft tilde ze haar kopje op. "Wat is er zo gevaarlijk aan de ingang dan?" vroeg ze zacht. No way dat de kater hoefde te weten wat er aan de hand was, als hij haar ook al niet herkende.

Een kopje kwam omhoog en hij zag een paar mooie groene oogjes. Ze was wel wat groter dan Lightkit, dus waarschijnlijk ook een stuk ouder. "Wat is er zo gevaarlijk aan de ingang dan?" Werd er aan hem gevraagd en Ashdrizzle glimlachte. "Sommige warriors moest een hele nacht doorhalen buiten en die komen dan heel moe binnen. Jouw vacht mengt zich heel goed in de schaduwen, dus, voor een vermoeide warrior, zien ze je niet en kunnen ze straks op je gaan staan. Tenzij je de naam Flatkit wilt hebben, zou ik maar opstaan." Legde hij rustig uit.

De kater glimlachte naar haar. "Sommige warriors moest een hele nacht doorhalen buiten en die komen dan heel moe binnen. Jouw vacht mengt zich heel goed in de schaduwen, dus, voor een vermoeide warrior, zien ze je niet en kunnen ze straks op je gaan staan. Tenzij je de naam Flatkit wilt hebben, zou ik maar opstaan." legde hij aan haar uit. Ze slikte, en verschoof wat zodat ze hem beter kon aankijken. "Misschien maakt het mij wel niks uit, en anderen ook niet." antwoordde ze een beetje droevig.

Ze bewoog wel, maar niet op de manier die hij wilde zien. Ze keek hem nu gewoon wat directer aan, meer niet. Een echte reactie op zijn waarschuwing/woorden kreeg hij ook niet echt. "Misschien maakt het mij wel niks uit, en anderen ook niet." Een van zijn grijze oortjes droop wat af naar beneden. "Niet dus, want het zou mij wel wat uitmaken, kleintje." Ging hij vriendelijk door en neusde haar in de richting van de uitgang. "Dus hop, naar buiten jij." Moedigde hij haar aan.

"Niet dus, want het zou mij wel wat uitmaken, kleintje. Dus hop, naar buiten jij." zei de kater aanmoedigend. Ze schudde resoluut haar kopje. "Nee, het is veel te koud buiten." zei ze, en keek weer de andere kant op. Ze wilde helemaal geen katten teleurstellen, maar ze werd van binnen verscheurd door verdriet, en ze wilde er met niemand over praten. Dus ze moesten haar maar met rust laten. Nouja, ze wilde dat ze het zelf ook eens was met die gedachte...

Ze begon een beetje eigenwijs te worden, want ze verzette geen poot. "Nee, het is veel te koud buiten." Ashdrizzle slaakte een zucht, zijn oren tegen zijn kop gedrukt. "Goed, laten we dan maar echt naar binnen gaan niet? Dan kan je wat opwarmen in mijn nest, als je dat niet eng vindt." Hij boog zich wat dichter naar haar toe. "Ik ben namelijk een heel erg gevreesde warrior." Fluisterde hij met een amusante toon.

"Goed, laten we dan maar echt naar binnen gaan niet? Dan kan je wat opwarmen in mijn nest, als je dat niet eng vindt." hij boog zich iets dichter naar haar toe. "Ik ben namelijk een heel erg gevreesde warrior." zei hij tegen haar. Lockedkit zuchtte diep, en keek snel weg toen ze ineens tranen voelde opkomen. "Wat is de wereld waard zonder moeder of vader?" vroeg ze met een trillend stemmetje, zonder enige aandacht te besteden aan zijn eerdere opmerkingen.

Ze reageerde er niet fysiek op, ze ondernam geen pogingen om naar zijn nest te lopen. Was er iets? Ashdrizzle hield voor de zekerheid zijn kop wat gebogen over het kleintje. "Wat is de wereld waard zonder moeder of vader?" Zijn gestreepte oren gingen wat naar zijn nek. Was ze misschien haar ouders kwijtgeraakt? Hij kon het beter niet nog navragen. "Weet je," Om het zichzelf gemakkelijk te maken ging hij zitten, in de ingang. "ik ben het grootste gedeelte van mijn leven opgegroeid zonder ouders. Mijn moeder heb ik nooit gekend en mijn vader heeft me achtergelaten. Mijn zusje was mijn grote steun en toeverlaat." Merkte hij op. "Je bent nooit alleen, de clan zal er altijd voor je zijn, dat je het weet."

"Weet je, ik ben het grootste gedeelte van mijn leven opgegroeid zonder ouders. Mijn moeder heb ik nooit gekend en mijn vader heeft me achtergelaten. Mijn zusje was mijn grote steun en toeverlaat. Je bent nooit alleen, de clan zal er altijd voor je zijn, dat je het weet." zei hij tegen haar. Ze staarde hem verbaasd aan. "Sorry... ik wist niet... sorry..." ze keek weer naar de grond. "De clan zal er minder snel voor mij zijn dan voor anderen."

"Sorry... ik wist niet... sorry..." Hij glimlachte warm naar de kitten en schudde zijn kop, om aan te geven dat er niets aan de hand was. "De clan zal er minder snel voor mij zijn dan voor anderen." Hierbij lachte hij zachtjes. "Als je je elke dag in een hoekje schuilhoudt wel, maar ik weet zeker dat als er ooit een probleem is, iedereen er voor je zal zijn. Maar.. wie was je moeder? En je hebt nu toch wel een queen die voor je zorgt?"

"Als je je elke dag in een hoekje schuilhoudt wel, maar ik weet zeker dat als er ooit een probleem is, iedereen er voor je zal zijn. Maar.. wie was je moeder? En je hebt nu toch wel een queen die voor je zorgt?" zei hij vervolgens. Ze schudde haar kopje. "Fallentear was mijn moeder... En ja ik geloof dat er wel iemand voor me zorgt." ze trilde, en probeerde haar tranen wanhopig tegen te houden.

"Fallentear was mijn moeder... En ja ik geloof dat er wel iemand voor me zorgt." Ah, dat was inderdaad een triest geval geweest. Kort drukte Ashdrizzle zijn snuit zachtjes tegen haar wang. "Ze was een hele sterke warrior en een goede queen. Je moet trots zijn op je moeder, het is triest, maar ze heeft haar leven voor de clan gegeven." Hij knikte bij zijn woorden. "Als je ooit iets kwijt wilt, zal ik altijd een oor voor je over hebben."