Addicted to strangers

Het was niet vaak dat Walnut vaker de katten ging opzoeken die ze maar eenmaal had gezien, maar voor Bonepaw kon ze zeker een uitzondering maken. Hij had haar leven gered en daarom kon ze hem wel duizend keer bedanken. Ook had het opvliegende katertje een leuk karakter en ze zag hem dan ook als vriend. De poes ging zitten op de afgesproken plek tussen de stenen en keek opgewekt om haar heen, haar gele ogen scande omgeving maar ze kon de Thunderclanner nog niet zien. Het voelde niet stiekem, omdat het geen territorium was, maar toch. De laatste tijd had Walnut nauwelijks met haar clangenoten gepraat, maar slechts alleen met andere katten uit verschillende clans. Vooral Creamy, waar mee ze maar al te graag om ging. En nu Bonepaw die voor haar ook zeker een vriend was.

Bonepaw only

haar snoet klaarde op zodra ze de cyperse kat al haar kant op zag lopen, hij was iets gegroeid en zag er al ouder uit tot haar vreugd. 'Zo.. hoe gaat het? Ik heb je echt gemist, waar was je? Toch niet weer tegen een steen aangebotst.' De poes grinnikte en gaf hem een stootje op zijn kop. 'Nee nee, een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen.' Miauwde ze vrolijk. 'Of ieder andere steen ook niet,' voegde ze er snel aan toe voordat Bone weer een gevatte vraag er tussen door kon steken. Haar staart schoof ze over haar poten heen terwijl ze de kater vriendelijk aankeek. Het voelde goed om hem weer te zien, ook al had ze niet super veel met hem gesproken er was toch een soort stille vriendschap ontstaan. 'Maar verder is alles goed hoor,' Sprak Walnut en haar snoet sierde zichzelf naar een glimlach. 'En met jou? Aangezien je laatst op Windclan territorium was, moet er iets bezig zijn toch? Tell me!' Miauwde ze met een grote grijns op haar lippen. Al moest ze het uit hem trekken, er was iets wat de kater bezig hield.

Het katje was geen steek veranderd en de felheid zat nog altijd in zijn persoonlijkheid. Iets wat ze persoonlijk wel leuk aan de kater vond. De wind blies recht in haar gezicht zodat ze haar ogen dicht moest knijpen. "als jij wilt dat onze vriendschap uitelkaar gaat dan vertel ik het je.." nieuwsgierig opende Walnut haar ogen weer en hield ze haar kopje schuin. Wat had hij zich nou weer ingebeeld. 'Wat? Jij sluipt op ons gebied met een reden en denkt dat ik deze niet wil horen omdat jij toevallig bevriend met mij bent.' Ze schudde haar kop en grinnikte. 'Dan ga ik voor de clan, sorry maar mijn trouw ligt daar. Dan geef ik het woord nu aan jou,' Miauwde ze er achter aan voordat de kat er alweer een stukje voor kon steken. Er lag een glimlach op haar lippen, maar in haar kop speelde zich iets heel anders af. Het moests iets groots zijn wilde de kat het haar niet vertellen, ze zag Bonepaw niet in voor iemand die leuke dingen achter hield. Hij lette meer op andere dan zichzelf dus het zou geen verassing zijn als de Aprentice zichzelf in de nesten gewerkt had.

Walnut was verbaasd toen ze de woorden van de kater hoorde. Wanneer had ze gezegd dat ze geen vrienden waren, na wat de kater voor haar gedaan had voelde ze echt wel een vriendschap tussen hun. Het was toch alleen maar logisch dat ze haar trouw bij haar clan neer legde? Walnut deinsde achter uit toen de kater zijn nagels uit klapte, maar hij liep weg zonder een haar op haar lichaam te krenken. Met grote sprongen zette de poes de achtervolging in en versperde ze zijn weg. 'Bone, ik bedoelde het niet zo. Hé als je het niet wilt zeggen hoeft het niet, het is oké zo..Bone?' miauwde ze zacht terwijl ze de kat met warme verwarde ogen aan keek. Walnut snapte niet waarom hij zo reageerde, maar ze besloot hem te vertrouwen en niet door te vragen. Hopelijk was dat geen gevaarlijke beslissing voor de clan. Walnut kon er niet tegen om iemand dierbaar te verliezen, ze had het helemaal niet slecht bedoeld had weer eens gepraat voordat ze nadacht. Bonepaw was gevoeliger dan ze dacht.

De houding van de kater begreep ze helemaal niet, was dit dan het grote verschil tussen hun clans? Dat Thunderclanners blijkbaar niet tegen een stootje konden. In plaats van lief te vragen waarom hij zo deed raakte de poes nogal geërgerd, wat dacht dat kleine opdondertje nou eigenlijk? "Ik ben een spion, heb je nu jouw zin." Haar ogen schoten naar zijn ogen en alle aardigheid was er inmiddels uit verdwenen. 'Ik zei toch dat ik het niet hoefde te weten, nu lijkt het net of je alleen maar zielig wilt doen.'' De woorden liepen zo over haar lippen. Ook al zou Walnut hem nu het liefst de huid vol schelden, hem pijn doen kon ze niet over haar hart verkrijgen. "Ik heb alle Clans verraden, ik heb katten wat aangedaan." Walnut zette een stap naar voren waarbij weer eens te zien was dat zij groter was. Wat natuurlijk alleen maar logisch was als je 5 maanden ouder was. 'Bone! Wat ben jij voor clankat! Je doet raar! Dit is niet de Bonepaw die ik ontmoet heb, wat is het volgende wat je gaat vertellen? Dat je ook nog in een psychopaat ben veranderd? Luister eens naar jezelf man!' grauwde ze terug. Het klonk hard en gemeen, maar de achterliggende gedachte was dat ze het beste voor het katje wilde. Hoe hij deed snapte ze misschien niet, maar er moest een verklaring voor zijn en als dit dat was, hij haar de schuld zou geven waarom ze nu in gevaar verkeerde mocht hij oprotten. Met vriendelijk groeten.

Bij zijn volgende woorden vormde zich een brok in zijn keel. Het had haar veel moeite gekost de kat geen klap in zijn gezicht te geven, maar in plaats daarvan zou ze zonder mokken accepteren dat hun vriendschap voorbij was. Bonepaw liep verder van haar weg, alsof ze een vergif was die zicht steeds verder verspreidde. Walnut draaide slechts haar kop weg en kneep haar ogen dicht om haar tranen naar achteren te duwen. Hij was en bleef dierbaar voor haar en het raakte haar dat het zo geëindigd was. De redenen waren voor haar niet eens duidelijk. Iets met een spion, maar het maakte haar ook geen reet meer uit. Boos en gefrustreerd draaide de poes zich om en liep met lome slome passen verder van de spanning weg. Nu dat de kater haar niet meer kon zien was haar vacht nat van de tranen. Normaal huilde ze nooit, maar zodra er een dierbaar iemand bij haar weggenomen raakte dat haar meer dan alle andere dingen. Terwijl de zon naar beneden zakte en de lucht rood kleurde wreef ze nog boos haar tranen weg voordat ze achter struiken verdween. Uit het zicht.

(Walnut topic uit)