Ghost

<sub>De kleine witten kitten was een volhoudster. Dagen had ze geprobeerd haar ogen te open en woorden te spreken. Dat tweede was nu al gelukt, haar eerste woordje -Eron- kon ze eindelijk zeggen. Dus had ze besloten dat Eron zowat alles betekende van haar naam tot honger en spelen. De zeldzame momenten dat ze het gevoel had dat er geen ogen op haar gericht waren, kroop ze het warme nestje uit op ontdekking. Zo nu weer, alleen wist ze totaal niet waar ze beland was. Eigenlijk was ze gewoon de luchtstroom gevolgd. Een warmere wind blies over haar witte vacht, alleen wist Heron natuurlijk nog niet dat deze wit was. Met haar roze neusje de lucht in zocht ze naar een bekende geur, maar ze rook alleen maar rare geuren, geuren die ze nog nooit geroken had.

››Eerst Winterplume!</sub>

Zuchtend rekte Winter zich uit. Ze was doodmoe, maar ze kon hier niet uren blijven liggen. Nee, ze mocht niet lui zijn. De rood met witte poes stapte rustig naar buiten, en haalde eens diep adem. Kracht in haar poten om te jagen had ze vandaag niet echt. Het stomme was dat ze geen idee had waarom dat zo was. Maar sowieso was ze de laatste tijd een beetje down. Besluiteloos keek ze even rond. Wat nu? Haar oog viel op de Nursery. Met een onzeker lachje wandelde ze de Nursery binnen, en keek nogmaals rond. Er kroop een klein wit poesje over de grond, ze was waarschijnlijk nog erg jong. Maar waar was ze naar op weg? Haar hart maakte een klein sprongetje. Ze liet zich naast haar neer zakken. "Haii, waar ben jij naar op weg?" snorde ze, hoewel ze betwijfelde of dit poesje al woordjes kende. Niet al te veel, waarschijnlijk.

*Note: Het is lang geleden sinds ik een post heb geschreven haha

_{Een warmtebron verplaatste zich naar haar toe en argwaan piepte ze. De kattin -haar geur leek op die van haar moeder- snorde enkele woorden en verbaasd verplaatste ze haar oortjes. "Eron." Miauwde ze vastberaden. Eron was tot nu toe het enige woordje in haar vocabularium, maar dat zou vlug aangevuld worden. Waarschijnlijk zou de kattin toch niet snappen wat ze met Eron bedoelde, aangezien ze dat zelf ook niet zeker wist. Zachtjes kroop ze langs de vacht heen. Deze streek aangenaam over haar koude, witte lijfje. Oorspronkelijk was haar bedoeling om wat verder te gaan, maar deze warmtebron voelde zo fijn aan dat ze besloot er even tegen aan te gaan liggen.}

"Eron." zei het poesje op een vastberaden toon. Winter glimlachte vertederd. Toen begon de kitten langs haar heen te kruipen, en de poes bekeek het met een frons. Plotseling ging de kitten tegen haar aan liggen, en ze schrok even. Maar vervolgens spinde ze zachtjes, en murmelde wat over het weer tegen het poesje. Wat deed je anders met een jonge kitten? Ze zwiepte met haar staart, en raakte perongeluk het witte schepseltje. "Oeps, sorry!" zei ze op een bezorgde toon. Intussen probeerde ze uit te dokteren wat 'Eron' betekende.