You can't choose your family

+Lusterpaw

De zon stond hoog aan de hemel toen Flashpaw het kamp binnen kwam. Met twee veldmuizen in de bek liep hij naar de prooistapel en liet een van hen erop vallen. Zijn jachtvaardigheden werden steeds beter en hij kon nu al meer prooi vangen dan hij zelf kon eten. Hij ging naar een rustig plekje in het kamp en legde daar zijn prooi neer en begon te eten. Flashpaw at meestal alleen. Hij had niet veel vrienden en hij vond het bij de andere apprentices toch wat te rumoerig. Hij hield van de rust ook al kwam het meestal wel met het gevoel van eenzaamheid.

Lusterpaw had voor haar doen een redelijk goede dag. Minder kattig dan normaal, maar nog steeds verschrikkelijk irritant, dat was haar karakter. Ze had sinds de dag dat haar beide ouders verdwenen waren een verkeerde omslag gemaakt. Ze was eerst een durfal me zo nu en dan een kattig randje geweest, terwijl dat nu wel anders was. Ze was onvoorzichtig geworden, lette nauwelijks op de regels, en deed haar best zo populair mogelijk te zijn. Toch was ze overal nog wel op tijd, dat nou net wel weer. De leerling rekte zich slaperig uit terwijl ze haar weg naar de prooihoop begon. Daar zag ze de rode langharige vacht van haar broer al, Flashpaw. Stiekem hield ze nog van hem, enkel was ze vastbesloten niemand bij haar hart te laten komen. En dus had Flashpaw het maar te verduren, dat ze een kattenkopje was. Ergens wist ze dat haar vader niet schuldig was, maar toch zei ze het tegenovergestelde, want ze wou er toch nog op zekere hoogte bij horen, en het was de perfecte manier om haar broer op afstand te houden. Ze zei niets terwijl ze voor haar broer ging staan en keek hem venijnig aan.

Flashpaw keek op van zijn eten toen hij een andere kat zag naderen. Hij herkende Lusterpaw onmiddelijk en hij wist even niet wat hij moest doen. Ze was zijn zus en hij hield van haar. Ze waren vroeger beste vrienden geweest, maar sinds de dood van hun moeder had ze het zwaar gehad. Nu was het bijna alsof hij haar niet meer kende en hij vond het moeilijk om met haar om te gaan. Lusterpaw ging voor hem staan en keek hem venijnig aan. "Hey zus." Zei hij op een vriendelijke toon. "Jou heb ik al lang niet gesproken." Flashpaw glimlachte een beetje ongemakkelijk naar haar en hoopte dat ze in een goede bui was.

Vroeger was alles beter, zeiden sommige Elders vaak. En misschien hadden ze gelijk gehad. Vroeger waren Lusterpaw en Flashpaw beste vrienden geweest. Hoe verschillend ze ook waren in uiterlijk en innerlijk, ze hadden zich samen goed vermaakt. Nu was het wel anders en Lusterpaw keek de kater aan. Hij leek een goede dag te hebben. "Hey zus." Zei hij op een vriendelijke toon. "Jou heb ik al lang niet gesproken." Lusterpaw knikte langzaam. Daar had hij een punt, zijn glimlachje werd niet terug gekeerd, maar ook keek ze niet al te kattig. Dus, voor haar was het een goede dag. Ze had het er nog steeds zwaar mee dat hun ouders in een paar ogenblikken tijd verdwenen waren. Ze had het meest op haar vader geleken qua uiterlijk. Die was ook zwart met hier en daar een oranje vlekje geweest. Ze kneep haar groene ogen tot spleetjes en zei kattig. "Broer,"

Flashaw keek zijn zus een beetje gespannen aan. Het was gewoon ernstig dat dit hele gesprek met zijn zus hem zo zenuwachtig maakte. Hij wilde haar niet afschrikken, hij wilde haar zelfs helpen, maar dat was niet makkelijk als ze bij elk verkeerd woord gelijk boos weg kon stormen. "Broer," Beantwoorde Lusterpaw zijn begroeting. Flashpaw schuifelde zenuwachtig wat heen en weer op zijn plek. "Zo." Zei hij. "Hoe gaat het de laatste tijd met je? Goed hoop ik."

Flashpaw leek zenuwachtig te zijn, iets wat haar onrustig maakte. Ze had er soms spijt van hoe ze op haar broer reageerde, enkel wou ze hem op afstand houden. Meestal dan, nu had ze een relatief goede dag, en ze wist dat ze het niet goed kon maken. Niemand kon haar vergeven wat ze haar broer had aangedaan. Ze keek haar broer met haar groene ogen weer aan. "Zo." Zei hij voordat hij verder ging. "Hoe gaat het de laatste tijd met je? Goed hoop ik." Lusterpaw keek haar broer aan en nam een onwennige houding aan. Ze wist even niet hoe ze moest reageren. Het ging wel redelijk, ze was iets minder vaak uitgevallen naar anderen, enkel nog steeds ging het niet goed. Ze duwde haar neusje heel even in de oranjekleurige vacht van Flashpaw voordat ze een paar stappen terug zette en zich omdraaide. Deze ontmoeting had haar al veelte lang geduurd. Ze kneep haar ogen dicht terwijl ze haar nagels in de grond duwde. Ze moest zichzelf niet zo opwinden, dat wist ze zelf ook wel, maar elke keer dat ze Flashpaw zag moest ze aan haar moeder denken, en natuurlijk aan hun vader. Ze zwiepte met haar staart vinnig heen en weer. Nee, die gedachten waren niet welkom. Ze moest en zou haarzelf niet loslaten bij haar broer. Natuurlijk had hij haar wel eens slecht en boos gezien, kattig ook enkel nooit zover als bij sommige andere katten. Ze kon dan ineens los gaan, alsof een pijl uit een boog werd geschoten. Daarom stond ze ook niet te springen om een Mentor. Gelukkig had ze er nog geen een.

Lusterpaw leek onwennig. Niet meer zo zelfverzekerd en kattig zoals daarnet, en Flashpaw wist niet of dat een goed of een slecht teken was. Hij hoopte dat zijn vraag haar aan het praten zou krijgen maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan stapte ze naar voren en drukte haar neus in zijn vacht. Flashpaw hield even zijn adem in toen stapte ze weg en draaide zich om. Hij keek een beetje hopeloos naar haar rug. "Kom op Lusterpaw." Zei hij smekend. "Praat gewoon met me."

Ze had zich nog maar net omgedraaid en haar broer riep haar alweer."Kom op Lusterpaw." Zei hij smekend. "Praat gewoon met me." Lusterpaw draaide zich om naar haar broer en keek hem met haar groene ogen aan. Ze stonden kalm en kil. "Praten waarover!" Riep ze gefrustreerd uit, haar kattige randje kwam weer boven zodra ze het had gezegd. Ze hield een grom in en ontblootte haar tanden heel even, enkele seconde later had ze een wat rustigere positie aan genomen. "Snap jij het dan niet!" Gromde ze, terwijl ze er duidelijk van uit ging dat hij haar snapte. "Laat me met rust!" Ze draaide zich boos stampend om, voordat ze richting de kampuitgang liep. Het was nu wel toegestaan omdat ze niet meer zo jong was, enkel hield ze er van om zo nu en dan grenzen op te zoeken. Of het nu leerlingen of krijgers waren, grenzen zocht ze toch wel op. Het was gewoon een manier geworden om zichzelf te redden, in wat zij een harde wereld vond. Haar gesnauw had haar duidelijk onrustiger gemaakt, waardoor ze haar passen wat verlengde en zocht naar een wat rustigere plek. Haar broer zou vast slim genoeg zijn om haar niet te volgen. Tenminste dat dacht ze.

Lusterpaw draaide zich om een keek hem aan, en Flashpaw keek onbevreesd recht in haar harde ogen. Hij wilde niet meer steeds voor haar terugdeinzen of steeds bang hoeven zijn dat ze hem weer verliet. Hij wilde gewoon weer een normaal gesprek met zijn zus kunnen voeren. Het hoefde niet meer te worden zoals het vroeger was, maar hij wilde dat ze gewoon weer normaal tegen elkaar konden doen. "Praten waarover!" Riep Lusterpaw gefrustreerd. Over wat jij maar wil wilde hij zeggen. "Snap jij het dan niet!" Gromde ze. "Laat me met rust!" Ze draaide zich om en liep boos naar de uitgang van het kamp. Flashpaw keek haar triest na. "Nee, ik snap het niet." Fluisterde hij onhoorbaar.

Flashpaw was haar duidelijk niet achterna gegaan, iets dat haar tijd gaf om wat te kalmeren. Ze hoopte dat Flashpaw het begreep. Ze sloot haar ogen en legde haar kop op haar voorpoten neer. Ze had voor nu een rustig plekje en even ontspannen zou haar goed doen. Tenminste dat hoopte ze. Ze had haar acties niet altijd in de hand en eigenlijk had ze niet naar haar broer willen snauwen. Toch deed ze het omdat het makkelijker was. Iedereen op afstand houden, dan hoefde ze niet bang te zijn iets te verliezen. Dan had ze niets te verliezen. Haar groene ogen stonden heftig en verward op het moment dat ze het kamp weer in kwam. Het gevecht dat verder ging, over de schuld of onschuld van haar vader eiste zijn tol. Het was nauwelijks zichtbaar maar toch wist Lusterpaw dat als het iemand opviel dat het haar broer was. De den van de leerlingen was nog niet echt vol. Veel verwachtte Lusterpaw niet, in ieder geval niet dat haar broer er zou zijn. Toch was zijn oranje vacht wel aanwezig. Een paar stapjes en ze zou naast hem kunnen gaan liggen. Toch bleef ze met felle groene ogen in de opening staan. Haar vacht viel nog gedeeltelijk op omdat het oranje was op bepaalde plekken. Ze liep schoorvoetend naar Flashpaw toe en ging zonder een woord naast hem zitten. Haar ogen stonden nog steeds onrustig, en iedereen wist dat als haar ogen onrustig waren, ze op moesten passen met hun woorden.

Flashpaw keek wat verslagen voor zich uit terwijl hij verderging met eten. Luster had gewoon wat ruimte nodig, zei hij tegen zichzelf. Hij wist dat ze niet meer dezelfde persoon was en hij moest de tijd nemen om te leren hoe hij met de nieuwe Luster om moest gaan voordat ze weer over hun ouders konden praten. Nu kon hij haar nog niet eens vragen hoe het met haar ging. Toen hij klaar was met eten keek hij op en zag Luster weer wat dichterbij komen. Ze vermeed zijn blik en Flash probeerde haar niet aan te kijken. Zonder een woord ging ze naast hem zitten. Flashpaw besloot om even niets te zeggen, in plaats daarvan ontspande hij zich een beetje en ging wat comfortabeler zitten. Het was een mooie dag en hij genoot van de warme zon op zijn oranje vacht.

Flashpaw bleef tot haar verbazing rustig zitten, en leek niets terug te willen zeggen. Ze was daar stiekem wel opgelucht door want zo hoefde ze niet haar best te doen geen rare en vervelende opmerkingen te maken. Waarvan ze de helft niet eens meende. Ze wou iedereen gewoon weg hebben. Gewoon alleen zijn, dan was ze tenminste veilig. Veilig voor de dood en verbanning. Ze sloot haar groene ogen even voordat ze haar kop boog. Ze schaamde zich eigenlijk wel, enkel liet ze dat op geen enkele manier zien. Nee ze hoorde krachtig en sterk te zijn. Ze hief haar kopje weer en mompelde voorzichtig de naam, eindelijk zat er iets van een zachte toon in, al was wel duidelijk dat ze haar best moest doen niet in een chagrijnige kattin over te gaan, nu klonk haar chagrijn nog steeds door, enkel minder. Misschien had Flashpaw daar wel geluk mee, ze was meestal net iets vriendelijker tegen hem dan tegen andere. "Flashpaw," Fluisterde ze dus, haar groene ogen stonden verward.

"Flashpaw," Fluisterde Luster uiteindelijk. Flashpaw keek haar eindelijk aan. Haar ogen stonden verward en een moment leek het alsof zijn nog verwarder was dan hem. Na de dood van hun moeder was Flashpaw ook een paar dagen niet zichzelf geweest, maar hij was er op een gegeven moment wel uitgekomen. Had zichzelf vragen gesteld. Waar ben je mee bezig? Ben je nog wel jezelf? Wie ben je eigenlijk? Wil je jezelf nog wel zijn? Misschien moest zijn zus zich die vragen ook stellen. "Ik heb een vraag voor je." Zei hij. "Als je eigenlijk niet met me wil praten, waarom kom je dan terug? Als je met niemand wil praten waarom ben je dan nog in de clan?" Laat haar daar maar eens over nadenken.

Flashpaw keek haar aan, ze wist dat ze er verward uit moest zien. Dus hield ze enkel haar mond. "Ik heb een vraag voor je." Zei haar broer. "Als je eigenlijk niet met me wil praten, waarom kom je dan terug? Als je met niemand wil praten waarom ben je dan nog in de clan?" Lusterpaw keek hem aan en zei toen. "Omdat ik niet zoals pap ben. Ik ben trouw aan de clan, of ik van praten houdt of niet." Haar ogen waren veranderd, alsof ze woest was geworden, en ze hield zich met een lichtte trilling in. Ze had zichzelf nog zo beloofd Flashpaw niet te bezeren, op welke manier dan ook. Dat ze zichzelf kalm probeerde te houden. Enkel leek ze niet zo veel succes te hebben als Flashpaw had gehad in het leren zichzelf te behouden. Nee, ze kon het niet, ze wist dat ze uiteindelijk toch wel zou falen. Ze leek niets voor niets op hun vader. Ze kneep haar ogen dicht. Ze voelde zich vaak genoeg een misbaksel. Ze mistte beide ouders erg, enkel liet ze het niet zien. Ze bewoog haar oren iets terwijl ze weer naar Flashpaw keek. "Broer," Beëindigde ze voordat ze opstond en zich naar haar eigen mosnest toe bewoog. Daar ging ze liggen en staarde ze een poosje voor zich uit. Praten met anderen was sowieso bijna nooit haar ding geweest, ja zo nu en dan populair doen dat wel. Ze legde haar kop neer en zuchtte eens diep. Ze had Flashpaw nu tenminste waar ze hem hebben wou. Op een afstandje net als iedereen, nu had ze weinig te verliezen.

"Omdat ik niet zoals pap ben. Ik ben trouw aan de clan, of ik van praten houdt of niet." Zei Lusterpaw. De blik in haar ogen was veranderd en er stond nu een soort woestheid in af te lezen. "Broer," Zei ze kil, en liep naar de apprentices den. Flashpaw wachtte even en kwam haar nog eens keer achterna. Ze lag in haar nest en Flashpaw liep op haar af. "Luster, ik weet dat je liever niet met me wilt praten, maar luister nog even naar me." Zei hij. "Ik kan waarschijnlijk niet tot je doordringen maar jijzelf kan dat wel. Ik wil alleen graag dat je nadenkt over wie je nu bent en over wie je was, en over welke van de twee je wil zijn. Ik hoef geen antwoord, maar denk er alsjeblieft over na, voor moeder." Nog voordat zijn zus iets kon zeggen draaide hij zich om en liep het kamp uit. Daar begon hij te rennen. Hij moest gewoon door blijven rennen, daar werd zijn hoofd leeg van.

OOC: Topic uit?

Flashpaw kwam haar achterna, hij had haar duidelijk iets te zeggen. Dus keek ze op en luisterde ze met een half oor naar wat hij zei. "Luster, ik weet dat je liever niet met me wilt praten, maar luister nog even naar me." Zei Flashpaw. "Ik kan waarschijnlijk niet tot je doordringen maar jijzelf kan dat wel. Ik wil alleen graag dat je nadenkt over wie je nu bent en over wie je was, en over welke van de twee je wil zijn. Ik hoef geen antwoord, maar denk er alsjeblieft over na, voor moeder." Voordat ze een woord terug had kunnen zeggen, ter verdediging was haar broer al weer verdwenen. Ze keek hem mismoedig aan terwijl ze zichzelf in haar nest omdraaide en wat rust probeerde te vinden. Ze was toch niet zo veel veranderd, in haar ogen tenminste niet, dus zag ze het probleem er niet van in. Ze gaapte en sloot haar ogen, voordat ze in slaap viel. Voor haar moeder zou ze misschien nog dingen doen, enkel wou ze er nu niet over nadenken.

Topic uit!