We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
De grijze kattin lag op haar zij tegen de kater aan. Haar ogen gesloten en haar ademhaling al even rustig en gelijk als die van Warpaw. Niks zou dit moment van rust van haar af kunnen pakken en daarom waren haar zorgen verdwenen. Want de kater had gelijk, niemand zag hun. Niemand had hen gezien ook en daarom was het geheim een die tussen de twee speelde. Bluewisp wist niet wat ze voor de kater voelde, ze was er zeker van dat het geen liefde was. Geen verliefdheid liefde in ieder geval. Misschien was het een soort klik die ze hadden gehad. Bluewisp had het gevoel dat wat de kater ook van haar vroeg ze het zou doen, alsof hij haar alleen maar aan hoefde te kijken en ze zou zijn gebaar volgen. Dat was nu ook gebeur, deels uit vrije wil maar deels ook door de blik die in zijn ogen had gestaan. Het vogeltje had Blue lichtjes opgemerkt het bloemetje op haar vacht ook, het was een lief gebaar en tekende dan ook een glimlach op haar rozige snoet. Blue grijnsde lichtjes bij zijn woorden en rolde op haar buik. Ze keek hem ondeugend aan en legde haar staart ietsjes opzij. Bij het vulgaire gebaar voegde ze slechts vier woorden. "Let's do it again."
Vrouwen waren wel veeleisend zeg. Hij was doodop, wist ze niet hoeveel moeite het koste? Nou ja, hij overdreef. Hij kon nog makkelijk verder. Maar wou hij dit ook? Ook een domme vraag, hij bleef een kater. Al was er toch een deel in hem die de kattin een eerlijke kans wou geven haar keuzes te overzien. Ach ja, maar als hij dat zou doen was de pret ook meteen over. Dit was toch de eerste en laatste keer dat ze elkaar zouden zien. Hij was zo ie zo geen hele bekende kat in alle clans, enkel een bekende onrust brenger die geen grensjes kende. Toch was zijn vacht een nadeel, er waren nauwelijks calico katers, Bluewisp zou hem dus meteen herkennen. Toen schoot een gedachte hem te binnen; wat maakte het ook uit? Dus lachte hij weer rustig en hief zichzelf weer overeind om zichzelf uit te rekken. Hij kon natuurlijk ook degene zijn die weg liep, maar dat zou gewoon zijn kans verspillen. Deze dag was een goede dag, en hij ging hem nog beter maken. Dus leunde hij weer naar voren en fluisterde zacht in Bluewisp haar oor; ‘Everything you wish my love’
Warpaw was na hun momentje in een lome status. Rustig ademde hij uit terwijl hij tegen de poes aangevleid lag. Het begon donker te worden en hun ruimte dimde zich. De calico kater hief hierna zijn kop en neusde zachtjes in de pels van de grijze poes. Denkend dat zij ook wel loom moest zijn, dit was immers de eerste keer dat hij zichzelf in deze situatie had gevonden. Toch voelde hij nog niet een drang om terug naar het kamp te gaan. Ze konden hem wel missen. Maar hij voelde toch een plicht de ander te laten weten dat het tijd werd weg te gaan, mocht ze op tijd terug willen komen. Al konden ze natuurlijk hier makkelijk overnachten. Hij lachte zacht en geluidloos, wiebelde even met zijn oortjes en neeg zijn kop weer.
Slaperig nestelde Blue zich weer naast Warpaw neer. Het was wel even genoeg geweest voor vandaag en zonder morren sloot ze dan ook haar ogen. "Wil je zo terug?" Vroeg ze hem zachtjes, aarzelend duwde ze zichzelf wat dichter tegen hem aan. Het was een teken dat ze zelf helemaal niet weg wilde en ze hoopte dat de kater die hint snapte. Echter had ze zo wel haar verplichtingen en ze zou wel gemist worden. Vooral door Rowan en Zephyr die waarschijnlijk niet snapten waar ze al zo lang uithing. Ze hoopte gewoon dat niet het hele kamp in rep en roer was. Ze knipperden even met haar ogen en merkte dat het buiten al wat donkerder werd. Misschien konden ze één nachtje hier blijven? Ik bedoel ze overnachtte wel vaker buiten het kamp omdat ze alleen wilde zijn door het verlies van haar vader. Dat had ze lange tijd niet gedaan maar het kon een soort dipje zijn. Op het moment begon schuldgevoel haar te bekruipen. De Clan was haar waarschijnlijk al een tijdje kwijt en zij lag hier smoesjes te bedenken om bij een kater te blijven die alleen maar de liefde met haar wilde bedrijven. Niets meer en niets minder, een soort lustobject waren ze voor elkaar. Gemengde gevoelens bekropen haar en een luide zucht ontsnapte uit haar keel.
Ew. Ew ew ew ew e-w. Haar ogen waren zowat vastgeplakt aan het knuffelende paar. Het afgrijzen was hierin niet te missen. Was dat nou.. Bluewisp én Warpaw? Hoe was ze sowieso hier belandt? Het enige wat ze wist was dat ze naar de fourtrees ging, en toen een verdachte geur geroken had. Oh, had ze haar neus nou maar niet gevolgd, dan zou dit nooit in haar jonge, onschuldige ogen vastgelegd zijn.
Langzaam en trillerig haalde ze adem, waarna ze zich stilletjes weer omdraaide. Dit was zó awkward. En het mocht niet. Door alle spanning van het zien van de twee lette ze niet goed op waar ze stond, en ze tikte heel leuk een steentje aan die naar de katten toerolde en ééntje op zijn hoofd stootte. "Eh.." Miauwde ze zachtjes, haar stem volledig in schok. "Sorry."
+ ;.; I HAD TO
Creamyfrost
StarClan
Julia 6308 Afwezig The way surviving hard winters makes a tree grows stronger, the growth rings inside it tighter
Hij begon te aarzelen toen hij bijna bij Fourtrees was. Eigenlijk moest hij omdraaien en terug gaan naar het kamp, maar diep van binnen wist hij wel waarom hij op het punt stond naar Fourtrees te lopen. Hij hoopte dat Walnutdrop er was, zodat hij met haar kon praten en kon vertellen dat het beter met hem ging. Hij wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oren en wilde zich al omdraaien om weer terug te gaan toen de wind opstak. Twee ThunderClan geuren en de geur van Warpaw prikkelde zijn zintuigen. Verrast bleef hij staan, één ThunderClan geur herkende hij. Het was de kattin die erbij was geweest toen hij het lichaam van Cloudkit gevonden had. Wat deden die drie daar? Meteen kwam er argwaan in zijn lichtblauwe ogen, het hele gebeuren met Cloudkit had hem op scherp gezet, zeker als het op de ThunderClan aankwam. Hij moest maar eens een kijkje gaan nemen. De crèmekleurige kater stapte Fourtrees op en keek om hem heen. Zijn blik viel op Warpaw die zich tegen een ThunderClan poes had aan genesteld, waardoor zijn bek een klein stukje openviel. Snel klapte hij zijn kaken weer op elkaar en keek naar de ThunderClan apprentice, dezelfde die had gezegd dat ze Cloudkit had proberen te redden. Hij knikte haar even toe, maar toen richtte zijn aandacht zich weer op de RiverClan apprentice. Als Butterstar al geschrokken was van de aanblik van hem terwijl hij in gesprek was met Walnutdrop, dan had ze hier helemaal een hartverzakking van gekregen. “Warpaw?” Hij stapte dichterbij en ging zitten. Het was een erg ongemakkelijke situatie en hij voelde zich er lichtelijk verlegen onder, maar toch zou hij een verklaring vragen want er klopte iets niet. Iets in hem had een alarmbel laten rinkelen, wat was hier mis? “Wat zijn jullie aan het doen?” Eigenlijk was dat wel meer dan duidelijk.
De calico kater legde zijn kop op de vacht van de grijze kattin en reageerde zachtjes op haar woorden. 'Nee' En om deze woorden daad bij te zetten sloeg hij zijn staart om haar heen en gaf zichzelf maar de kans van haar warmte te genieten. Hij wou niet meer terug, in ieder geval niet nu. De clan was het van hem wel gewent dat hij een nachtje wegbleef om te jagen, dat was ook van de trainingen die Simpleflight hem had gegeven. Het enige wat kon gebeuren was dat zijn huidige mentor ineens een suprise training wou doen en hij er dan niet was. Maar Snowkiller redde zichzelf wel en kon naar de maan lopen van hem. Toen Bluewisp zuchtte drukte hij zijn snuit in haar vacht, alsof dit gebaar moest zorgen dat ze haar zorgen even vergat. Hierna legde hij zijn kop weer op de grond, net op tijd om geraakt te worden door een steentje. Verontwaardigd hief hij zijn kop en volgde de baan die het kiezeltje had afgelegd, en zag daar Swiftpaw. Haar stem was duidelijk, ze had meer gezien dan ze had gewild. Hij vouwde zijn oren naar achteren en wou recht gaan zitten, tot hij nog meer ogen op zijn vacht voelde prikken. Bij het horen van zijn naam sloot hij gefrustreerd zijn ogen. Nee, Nee, Nee. Ze waren hier gekomen alleen te zijn en hij stond heus niet te wachten op de schijnheilige warrior die hem waarschijnlijk genoeg warrior code aan zou leren voor de rest van zijn leven. Ondertussen was hij recht gaan zitten en had zijn afstand genomen van de kattin. Zijn vacht stond bij zijn nek omhoog en zijn houding werd wat vijandelijk. Maar ja, dat was te begrijpen als je nagaat op welke situatie ze waren betrapt. Bij de vraag keek hij op een indringende manier terug, opende zijn mond, sloot hem weer en snoof. Dit kon hij dus niet zomaar gaan uitleggen en het ongemak was van hem af te lezen. Zijn blik viel uiteindelijk weer op Bluewisp.
Het ene moment lag ze rustig te soezen en te genieten van de warmte van Warpaw, het andere moment verdween die warmte en schrok ze op. Haar blauwe ogen sperden open en keken om zich heen. "Wat is e..." Ze hoefde niet verder te vragen want haar oog viel al op de twee katten die hen verbouwereerd aankeken. Haar hoofd zei heel hard weg te rennen, wat een intens stomme fout had ze begaan. Haar lichaam stond als versteend in de grond genageld nadat ze in alle snelheid van Warpaw was weggesprongen. Ze wilde zich niet hoeven verantwoorden maar ze wilde al helemaal niet dat Creamyfrost naar haar clanleider stapte. De tranen sprongen haar al bijna in de ogen bij het idee dat dit zou uitkomen. Nee, dat kon niet, het mocht niet zo zijn! Ze kon de blikken vol afgunst niet aanzien, die van Rowanflight vol pijn. "Alsjeblieft Creamy, het is niet wat het lijkt." Probeerde ze zichzelf nog enigzins uit de situatie te kletsen. Haar smeekbede zorgde er alleen voor dat de geloofwaardigheid flink daalde. Ze keek angstig uit haar ijsblauwe ogen. "Ik ga direct terug naar de Clan ik beloof het je." Blue was inmiddels gaan zitten met haar oortjes naar achter en haar schouders hangend. Ze voelde zich verschrikkelijk. Ze voelde zich schuldig tegenover haar vader. Blue durfde War niet meer aan te kijken, wat moest hij nu wel denken? Hoe snel ze zich overgaf aan een ander.
Een nieuwe riverclangeur bereikte haar neus en ze trok een vies gezicht. Oh, ze moest hier echt weg. Ze hoefde deze twee niet opgekruld zien! Het steentje raakte Warpaw, die meteen overeind schoot en hij keek verontwaardigd omhoog. Hoe kón hij op zo'n moment nog de drama queen uithangen? Hij was gesnapt nadat hij een leuke activiteit gedaan had met een andere clankat! Haar ogen stonden nu groot, vol verbazing. “Warpaw?” Met een schok van de schrik sprong Swiftpaw een meter naar de andere kant dan waar de stem vandaan kwam. Oké, ze had de stem niet verwacht en door haar verbazing was ze de andere riverclangeur vergeten. Ze keek hard hijgend - van de schrik, natuurlijk - naar links, en keek naar die ene warrior die het lichaam van Cloudkit opgehaald had. “Wat zijn jullie aan het doen?” Warpaw stond op en liep snel van Bluewisp vandaan, die daardoor ook opkeek. "Alsjeblieft Creamy, het is niet wat het lijkt." Swiftpaw maakte een zacht geluidje van afkeer dat de poes zich éérst op de riverclanner richtte en niet eens op haar eigen clangenoot. Waarom joinde ze niet gelijk de riverclan? Ze kon het namelijk nogal goed met ze vinden. "Ik ga direct terug naar de Clan ik beloof het je." Tegen wie had ze het nou precies? Tegen zichzelf, Warpaw, 'Creamy' of Swiftpaw? De apprentice was een beetje verward at the moment. "B-Bluewisp? Misschien moeten we gaan.." Klonk haar stem zachtjes en ze staarde naar de grijze poes.
Creamyfrost
StarClan
Julia 6308 Afwezig The way surviving hard winters makes a tree grows stronger, the growth rings inside it tighter
Hij keek van de één naar de andere, met nog steeds een iets wat verbaasde blik in zijn ogen. Hij begreep heel goed wat er aan de hand was, maar bevatten kon hij het niet. Hij had Warpaw en Bluewisp nog nooit met elkaar zien praten. Hij was daar natuurlijk niet altijd bij geweest, maar hij kon zich niet voorstellen dat ze elkaar gezien konden hebben buiten de gathering om. “Kennen jullie elkaar?” Zijn blik boorde zich in die van Warpaw net op het moment dat de apprentice snoof. Hij schudde langzaam zijn kop terwijl zijn blik iets harder werd. Hij was een vriendelijke kater met respect voor anderen, maar hij verwachtte daar wel een beetje respect voor terug. “Warpaw.” Vervolgde hij kalm. “Het is misschien niet helemaal het moment om je zo respectloos te gedragen.” Toen gleed zijn blik naar de ThunderClan warrior. “Niet wat het lijkt?” Er klonk ongeloof door zijn stem. “Volgens mij is het precies wat het lijkt.” Hij zuchtte even en knarste gefrustreerd zijn tanden over elkaar. Hij wilde dit helemaal niet doen maar het was zijn verplichting aan de RiverClan om wel zo te reageren. “Het maakt mij niet uit wat je gaat doen Blue. Ik neem Warpaw mee naar het kamp en ik zie er op toe dat hij naar Butterstar gaat.” Zijn blik priemde zich weer in die van de RiverClan apprentice. Hij hoorde wel dat de ThunderClan apprentice iets tegen Bluewisp zei, maar hij bleef Warpaw aankijken. Hij hoopte dat hij nou wel tot hem door zou dringen. Dit kon echt niet.
Het leek erop dat zijn ogen er elk moment uit konden vallen, want hij zag iets wat hij eigenlijk nooit had mogen zien. Bluewisp lag daar, samen met een kater die naar vis rook. Eentje die hij nog nooit had gezien, maar of het nog veel uitmaakte? De sneeuwwitte kater stond aan de rand van de open plek, en bij het aanblik van de grijze kattin die haar kop tegen de kater aan duwde verkruimelde zijn hart tot minuscule stukjes. Zephyr klemde zijn kaken op elkaar, maar was opeens niet meer die grote stoere kater. Nee, sowieso was hij bij haar altijd al anders geweest, maar op dit moment leek zijn wereld in te storten. Ze was het enige wat hij had, want veel vrienden had de kater niet. Zijn blik was van geschrokken naar pijnlijk en nu naar bijna emotieloos gegaan. De twee werden betrapt door een apprentice van ThunderClan, Swiftpaw, die opeens tevoorschijn kwam. Ook van RiverClan verscheen er een kater. Er was een gesprek gaande, maar Zephyr kon niet anders dan staren met een strakke blik, ogen die niet knipperde en zijn kaken emotieloos gesloten. Totdat hij langzaam in beweging kwam en zijn massieve, enorme, witte lijf in de richting van het viertal zette. "Blue?" klonk zijn stem toen krakerig terwijl hij haar met diezelfde blik aankeek. Wat wel genoeg vertelde: hij had het gezien.
Hij was niet van plan geweest te spreken. Maar goed, dat was ook voor hem vragen werden gestelt en hij prikkelbaar was geworden. Ondertussen zat hij zo van Bluewisp weg dat het bijna leek alsof hij haar haatte. Niet dat daar ook maar een grijntje waarheid in zat. Bij de reactie van Creamyfrost keek hij koppig terug. Niet toe willen gevend. Dit was de clan echter wel van hem gewent en het zat in zijn karakter. Toch kon hij deze strijd niet winnen en zuchtte toen toegevend. "Nu wel" antwoorde hij dus ook sceptisch en met een bitter kille ondertoon. Dit was een heel andere kater die eerst bij de kattin had gelegen. Toen het tweetal agenten verder gingen over weggaan gooide hij zijn vacht omhoog. Nee nee nee. Butterstar hoefde dit niet te weten. De calico vloog overeind en ging in protest. "Whoowowo. Butterstar hoeft dit niet te weten. Ze heeft er heus niks aan." sprak hij met een toon van gemengde boosheid en iets van schaamte. Toen ook nog een witte kater opdook, duidelijk een vriend van Bluewisp keek hij dodelijk koud naar de poes, alsof ze niks meer waren dan de vreemde die ze eigenlijk zijn. "Ik zie dat jou loverboy is gearriveerd" beet hij meer uit verbazing toe. Hierna snoof hij en liep met zijn laatste strijdlust en waardigheid naar Creamyfrost. Eenmaal naast de kater was zijn stoerdoenerij afgelopen en zuchtte hij. Wat kon hij ook een idioot zijn, maar lust staat boven helder denken.
Bluewisp keek respectvol naar de kater van RiverClan. Ze was allang blij dat Creamyfrost haar niet meesleepte naar Silverstar. Met een opgeluchte zucht keek ze naar Swiftpaw. "Ik kan het uitleggen." Mompelde ze net toen een bekende stem haar oortjes deed spitsen. Ze draaide zich om haar blauwe ogen stonden groot en keken recht in die van Zephyrstorm. Nee, nee nee nee nee. Haar oren schoten direct in haar nek en de tranen sprongen haar in haar ogen. "Zephyr alsjeblieft het was een fout. Een hele domme." Haar laatste woorden richtte ze deels naar Warpaw. "Hij is in iedergeval tien keer beter dan jij." Snauwde ze bits terug op de opmerking van haar 'loverboy.' Bluewisp had de neiging om door de grond te zakken. "Ik denk dat het beter is als ik even alleen ben." Mauwde ze terwijl ze gloeide van spanning maar bovenal schaamte. Wat had ze zich intens misdragen.
Bluestar&Bluewisp:
Creamyfrost
StarClan
Julia 6308 Afwezig The way surviving hard winters makes a tree grows stronger, the growth rings inside it tighter
Hij keek van de één naar de ander, dit gesprek werd steeds gekker. Hij besloot om het maar langs zich heen te laten glijden, want begrijpen zou hij het waarschijnlijk toch niet. Zijn blik gleed weer naar Warpaw toen hij begon te protesteren. “Je kunt dit niet voor je houden Warpaw uiteindelijk zal ze er achter komen. Als jij het niet vertelt dan maak je het alleen maar erger.” Hij kon begrijpen dat Warpaw het liever niet vertelde, maar het was voor zijn eigen bestwil. Het was al gebeurd, dus terugdraaien kon hij het niet. Het was nou van belang om eerlijk tegen Butterstar te zijn. “Ik houdt je in de gaten dat je het ook echt gaat vertellen.” De blik in zijn lichtblauwe ogen kreeg een strenge gloed en daaraan kon je zien dat het menens was. Hij keek op toen er nog een ThunderClanner bijkwam, het werd toch wel wat heet onder zijn poten nou. Hij gaf de RiverClan apprentice een harde stomp toen hij een betweterige opmerking maakte. “Meekomen.” Vervolgde hij snel. Hij stond op en wenkte Warpaw om voor hem te gaan lopen, zodat hij hem in de gaten kon houden.
Het ging allemaal zo snel, dat ze het niet meer bijhield. Creamy - dat was het enige van een naam dat ze van hem wist - werd boos, en uit het niets kwam Zephyrstorm er ook bij. Die leek gekwetst, en Swiftpaw wilde het liefst gewoon weglopen. Weg uit deze massa van katten die elkaar kenden en gewoon weer terug gaan de bomen in, waarbij ze gewoon alles van een afstandje kon volgen en zich verder nergens mee bemoeide. Dit was veel te ingewikkeld voor haar. Het enige wat ze nu wilde was weggaan. Bluewisp legde uit dat het een fout was, en versterkte dit zelfs door te zeggen dat het een hele domme fout was. Swiftpaw onderdrukte een geïrriteerde blik, want iedereen had hier door dat het de stomste fout ooit was. Of iets in die richting. Het was al niet de bedoeling om vrienden met iemand uit een andere clan te zijn, maar een liefdesrelatie was al helemaal dom. Al zat hier misschien niet al te veel liefde bij. Creamy nam Warpaw mee, en zijzelf bleef achter met Zephyr en Blue. Wat moest ze nu doen? Ongemakkelijk schuifelde ze met haar pootjes en haar ogen schoten naar haar twee clangenoten. Die zouden het vast wel oplossen.
Onderwerp: Re: Who are you 
zo 31 mei 2015 - 15:43
