It's spinning back around now

Het bos leek om haar heen te draaien, en dat terwijl dat ze licht uit stond te hijgen na het achtervolgen van een prooi, die ze trouwens had laten gaan omdat haar energie plotseling verdwenen was. Dit was iets vreemds, want Fawnstep was juist één van de betere jagers van de clan en had nog bijna nooit een prooi laten ontsnappen. Ze was dan ook lichtjes aangedaan en liet zich op haar achterwerk zakken. Misschien had ze iets verkeerds gegeten en was ze wat ziekjes, of had ze simpelweg haar dag niet. Vreemd, want de afgelopen ochtend had ze zich nog geweldig gevoeld. Voor een kort moment sloot de kattin haar ogen, terwijl haar lichaam nog steeds op en neer deinsde alsof ze net uren gerend had. Het was alleen maar een kort sprintje geweest. Het duurde lang om haar hartslag weer een beetje onder controle te krijgen, iets wat haar ogen deed openen en licht bezorgd liet kijken. Nog altijd ademde ze wat sneller dan normaal en duizelde het bos een beetje. Misschien had ze wel koorts, want ze had geen ander idee waar haar lichaam zich anders aan het verzetten had.

{ Eerste post voor Littlestream }

Spoiler:

Haar pootstappen waren snel en regelmatig, een ritme dat na verloop van tijd verbeterd was. Haar slanke bouw was ook iets steviger geworden en de levenslust stond weer in haar groene ogen. Het was stiekem fijn om tot krijger opgeleerd te worden. Het voelde aan alsof ze toch iets waard was, en voor dat gevoel alleen al zou ze wel een moord willen plegen. Niet letterlijk natuurlijk. Maar het was wel hetgeen waar ze bijna heel haar leven naar gestreefd had. En uiteindelijk wint de aanhouder toch!
Haar oortjes spitsten zich bij het horen van wat geluid in de buurt. Bijna meteen stapte ze erop af, zo goed als geluidloos. Maar zodra ze zag dat het haar zuster was, verscheen een zachte glimlach op haar gelaat. "Alles oké?" Vroeg ze, ziende dat de poes er niet zo best uitzag.

We were together.... I forgot the rest

Een bekende stem klonk vlak naast de zwarte kattin, die licht verschrikt opkeek omdat ze niemand aan had horen komen. Haar zintuigen gingen er blijkbaar ook al op achteruit, wat was dat nou toch weer met haar? Normaal gesproken was ze altijd zo scherp. Fawnstep likte een keertje en schudde haar kopje een keer zacht, liegen had geen zin en ze had er de behoefte totaal niet voor. Ze had vaak genoeg gelogen tegen iedereen, en iedereen wist wat voor nare dingen daar altijd uitgekomen waren, dat tijdperk was voorgoed voorbij. "Nee," mauwde ze met een stem die zachter was dan normaal. Haar voorpoten stonden een stukje uit elkaar en ze liet haar kop een beetje hangen, oortjes wat naar achter gevouwen. "De laatste tijd voel ik me opeens zo vreemd." Haar stem was nog altijd zacht, maar wel hoorbaar voor haar zusje. "Snel moe, minder scherp, hoofdpijn, buikpijn." Ook lichamelijk zag ze er niet bepaald spetterend uit, zo was de glans in haar vacht wat vervaagd. Haar ijsblauwe ogen hadden zich ondertussen lichtjes dichtgeknepen.

Spoiler: