And now?

De jonge kater ademde diep in, om vervolgens zijn adem in te houden en zijn ogen te sluiten. Een briesje streek door zijn lange haren. Hij slaakte een diepe zucht, liet zijn flanken omlaag zakken; dwong zijn spieren zich te ontspannen. Langzaam opende hij zijn ogen, klemde zijn kaken op elkaar toen hij het gras zijn buik voelde kietelen. Hoewel hij al flink was gegroeid, reikten de hogere grasvarianten tot zijn borst. Als de wind er zich een weg doorheen baande, bewogen die dunne groene sliertjes mee en kietelden hem zo zachtjes onder zijn buik. Maar hij was een Shadowclan kat, hij mocht niet lachen. Hij had nog nooit een ander clanlid vriendelijk zien lachen, behalve zijn moeder. En Cinderpaw. Met doffe ogen staarde hij in het niets. Hij vroeg zich af hoe het met haar training ging. Zij had zijn moeder als mentor gekregen. Hij Servalsong. En het leek nu al alsof die poes de pik op hem had.
Snel schudde hij wild zijn kop. Nee, hij mocht niet negatief denken. Hij was nu eindelijk Apprentice. Wel een halve maan later dan zijn broers, omdat zijn lengte hem er eerst van weerhouden had. En ook zijn gebrek aan zelfvertrouwen. Maar daar dacht hij liever niet aan. Hij hapte één keer naar adem. Hij was zonder zijn mentor op pad gegaan, had haar niet kunnen vinden. Hij wou gewoon eventjes het kamp uit, een frisse neus halen. Nu stond hij hier, niet wetende wat hij nog zou moeten doen. Maar hij wou nog niet terug naar het kamp.

Met een ruk draaide hij zich om, zijn nekharen overeind staand en zijn ogen wijd open van schrik. Hij had al eerder een geur opgepikt van een andere kat, maar had hem genegeerd. Nu had hij iets achter zich gehoord, en was hij er meteen van geschrokken door zijn schuwe aard. Hij kon misschien wel flink in de problemen komen omdat hij zonder toestemming, noch Warrior aan zijn zijde, op pad was gegaan. Hij wist niet of het een Warrior was, maar als dat zo was… Dan was hij de pineut. Maar dat was hij al vaker geweest, maar nog niet als Apprentice. Ow, en hij had zichzelf nog wel beloofd een van de beste Apprentices ooit te worden. Dat kon hij nu wel op zijn buik schrijven…

Het was haar gelukt ervoor te zorgen dat Wrenkit wat later Wrenpaw werd. Een halve maan had hij moeten wachten op zijn ceremonie, maar Raindrop had niet het idee gehad dat hij het zo erg vond. Hij was nu in ieder geval Apprentice geworden samen met Cinderpaw, iemand waar hij volgens Raindrop goed mee op kon schieten. Brokenstar had het deze ceremonie lastig gehad met mentoren vinden. Ze had het moeilijk gevonden om Shadepaw naar een andere mentor te zien gaan, maar als het zo moest.. Daarna had ze Cinderpaw als Apprentice gekregen. De enthousiaste pluisbol zou zeker fijn zijn om mee te trainen, maar Raindrop zou op haar andere kits blijven letten. Soms was ze te overbezorgd, te bang dat ze er niet voor hen zou zijn.. Natuurlijk moesten ze op eigen poten leren staan, maar betekende dat dan dat ze niet op haar konden steunen? Ietwat twijfelend had ze tijdens de ceremonie naar Servalsong gekeken. Ze kende de poes niet bijster goed en was ook niet met haar bevriend. Het enige wat ze kende was haar reputatie en ze stond bekend als niet bepaald vriendelijk en gesloten. Hopelijk zou ze Wrenpaw goed trainen.. Ze zou voor geen goud willen dat haar kleine Wrenpaw een trauma aan zijn Apprentice-tijd over zou houden. Maar dit was nu eenmaal hoe Brokenstar de mentors verdeeld had en daar had zij verder niets meer over te zeggen.
Vandaag was ze van plan geweest Wrenpaw op te zoeken, maar hij was niet in de Apprentices Den geweest. Ze had eerder op moeten staan, en niet eerst van alles regelen voor ze hem ging zoeken, verweet Raindrop zichzelf. Soms was ze zoveel bezig met de Clan en alle dingen daaromheen dat ze haar eigen kits weer naar de volgende dag schoof. Dat moest ze echt afleren. Straks voelden ze zich nog verwaarloosd.. Ze vroeg aan verschillende katten of ze hem gezien hadden. Één iemand scheen te weten dat hij Servalsong gezocht had om het kamp uit te gaan, misschien wat te gaan trainen, maar verder kwam ze weinig te weten. Ze had Servalsong nog niet gezien.. misschien was hij wel echt het kamp uit. Kon kijken kwaad? Servalsong zou het hopelijk niet erg vinden.. Raindrop glimlachte dankbaar naar de kat die haar de informatie verstrekt had en liep in een snelle pas het kamp uit.
De geur van Wrenpaw kende ze als geen ander, zodat het haar niet veel moeite kostte deze te negeren. Hij had blijkbaar een heel eind gelopen. Hoelang was hij al weg? Hoe veel tijd had ze verspild met andere dingen dan het zoeken van haar zoon? Raindrop beet op haar lip maar gaf niet op en bleef de geur volgen, tot deze geleidelijk aan sterker en dus verser werd. Er was geen andere geur bij. Was hij alleen? Ze behield haar snelle pas en vroeg zich af of Wrenpaw Servalsong überhaupt wel gevonden had. Was hij alleen uit het kamp gegaan? Er was hem toch niets overkomen.. Al die zorgen werden in één keer weggevaagd toen ze zijn vacht tussen de grassoorten zag verschijnen. 'Wrenpaw!' groette ze hem opgelucht, waarna ze hem een zachte lik over zijn kopje gaf, net als vroeger. Ze glimlachte naar hem, blij dat hij niets had. 'Hoe bevalt het je om Apprentice te zijn?' vroeg ze daarna. Gelukkig, ze had hem gevonden.

Hij liet zijn geschrokken houding al snel varen wanneer hij de ander herkende. Hoe zou hij haar niet kunnen herkennen? Een warm gevoel kwam opkijken in zijn buik. Het was Raindrop, zijn moeder. Zonder ook maar te denken over een protest tegen haar handelingen liet hij haar gewoon zijn vacht op zijn hoofd gladstrijken met haar ruwe tong. Ja ja, hij was al Apprentice, moest zich gedragen als een grote kater. Maar hij hield gewoon te veel van zijn moeder om haar te weerhouden van zo’n gebaren gevuld met moederliefde. ‘Hoi Mam,’ miauwde hij al een stuk rustiger als reactie. Zij, samen met Ashcloud en Cinderpaw, waren de enige houvast die hij had in zijn harde leven als Shadowclan kat. Zijn karakter was er gewoon niet voor gemaakt. Hij kon niet zo kil en grof zijn als hun. Hij wist wel dat ze het niet allemaal waren… Maar het leek wel alsof ze het allemaal tegen hem waren. En als hij die drie lichtpuntjes in zijn leven niet had gehad, dan wist hij niet of hij het wel tot nu zou hebben gehaald.
Hij knipperde een paar keer met zijn ogen na het horen van haar vraag, moest daar eventjes over nadenken. Wat vond hij er nu eigenlijk van?... Hij had niet zoveel te klagen. Hij had nog geen echte training gehad met Servalsong, en tot nu toe was ze op haar manier een soort van mild tegen hem geweest. Maar hij realiseerde zich dat het misschien wel goed was dat hij haar als mentrix had gehad; zij was misschien wel de enige die hem wat meer karakter kon geven. ‘Het is wel leuk,’ begon hij zachtjes, ‘Ik heb wat meer vrijheid… En tot nu toe gaat alles wel goed. Ik heb wel nog geen echte training gehad met Servalsong, maar dat komt denk ik wel. Zij heeft het ook erg druk, en ik wil haar liever niet storen.’ Hij wou haar echt niet graag storen, was bang dat ze dan op hem zou uitvallen. En dat zou hij waarschijnlijk niet kunnen verdragen, hij was mentaal nou eenmaal niet zo sterk. En fysiek viel ook aan te twijfelen; vanwege zijn kleine gestalte.

‘En hoe gaat het met jouw training van Cinderpaw?’ Hij had eigenlijk interesse in beiden kanten. Die van zijn moeder, en die van zijn goede vriendin. Het zou vast wel goed gaan tussen hem. Hij kende zijn moeder zijn hele leven al; logisch ook wel, maar zij was iemand die met bijna iedereen overweg kon. En Cinderpaw… Ach, haar humeur leek je niet te kunnen verpesten. Haar enthousiasme werkte zelfs aanstekend op hem, dus misschien ook wel op zijn moeder. Ze deelden immers dezelfde genen.

Even was ze totaal vergeten dat Wrenpaw nu Apprentice had en misschien niets moest hebben van kleffe moeders of overbezorgde likjes. Hij protesteerde echter niet en liet Raindrop haar gang gaan. Raindrop bedacht zich dat ze er echt aan zou moeten wennen dat hij niet meer haar 'kleine Wrenkit' was. Hij werd groot, een hele Apprentice! Zelfs al was zijn zelfvertrouwen laag, zij vertrouwde erop dat hij er het beste van zou maken. Ze verwachtte niet van hem dat hij Deputy of iets dergelijks zou worden; als ze dat van haar kits zou verlangen kwam er nog een bloedvete. Wrenpaw zag er al minder schichtig uit toen hij antwoordde. Waarschijnlijk had ze hem laten schrikken.. Hij moest even nadenken over haar vraag. Ondertussen ging Raindrop wat verzitten en ze sloeg haar staart om zich heen. Wrenpaw vertelde dat het goed ging, gelukkig maar. Als hij ongelukkig was zou ze alles in het werk stellen om dat anders te laten zijn. Liever niet storen.. van wat ze van Servalsong gehoord had, was het ook geen poes die je graag stoorde. Chagrijnig en met een scherpe tong. Ze wilde wat over Servalsong zeggen toen Wrenpaw vroeg hoe haar training ging. 'Wij hebben ook nog geen echte training gehad, maar Cinderpaw lijkt er zin in te hebben. Ze is een ontzettend vrolijke poes,' lachte Raindrop. Onstuitbaar enthousiasme zou je het kunnen noemen. 'Ik geloof dat ze op ieder moment nog voor training in zou zijn. Misschien kan ik Servalsong een keer vragen of we een dubbele training kunnen doen,' dacht ze hardop verder. Dan kon ze Servalsong wat beter leren kennen en het zou vast leuk zijn voor Wrenpaw om een keer met Cinderpaw te trainen. 'Servalsong weet in ieder geval veel over jagen,' miauwde Raindrop uiteindelijk toch over zijn mentrix. Ze wilde hem niet bang maken met verhalen. 'Wat vind jij tot nu toe van haar?'

Dus zij hadden ook nog niet echt getraind. Misschien had nog niemand van de nieuwe Apprentices dat gedaan, wellicht waren alle mentors en mentrix’ nog te druk met wat ze in het dagelijks leven als Warrior moesten doen, en moeten ze alles omzetten in een nieuwe dag schema. Hij volgde zijn moeders voorbeeld door ook te gaan zitten, bewoog het pluizige puntje van zijn staart. Hij grinnikte zachtjes bij het horen over de opmerking van Cinderpaw. ‘Ik weet het,’ miauwde hij, qua mening op een lijn zittend met die van zijn moeder, ‘De eerste keer dat ik haar ontmoette was ze al druk bezig met het jagen op bladeren. Geloof ik heeft ze het gewoon echt in haar bloed zitten om te jagen; of het nu bladeren of echte prooien zijn.’
De jonge kater spitste zijn oren bij het horen van Raindrops gedachtes. Een dubbele training? Dat klonk hem als muziek in de oren. Hij zou zich dan al automatisch meer op zijn gemak voelen, omdat hij dan in de buurt was van zijn moeder en Cinderpaw. Misschien dat als hij dan kon laten zien dat hij wel degelijk zelfvertrouwen en een eigen mening had, Servalsong niet meer zo teleurgesteld zou zijn. Misschien dat ze zelfs haar beeld over hem zou veranderen… Dat zou pas wat zijn.

Zijn ogen vulden zich met bewonderingsvolle glimmen wanneer hij de opmerking over zijn mentrix hoorde. Natuurlijk had hij al verwacht dat ze een goede Warrior was. Maar nou hij van zijn moeder hoorde, die haar in actie had kunnen zien, dat ze goed kon jagen; voelde hij een klein beetje enthousiasme in zich groeien. Misschien dat Servalsong hem ook zo goed kon leren jagen als haar! Dan zou hij vast veel meer bladeren kunnen vangen – Wacht, bladeren? Nee, echte prooien zelfs!
Hij richtte zijn aandacht weer op de Shadowclan Deputy wanneer deze hem iets vroeg. ‘Nou, ik kan nog niet echt conclusies trekken. En alhoewel je altijd wel een beeld krijgt van iemand wanneer je die voor het eerst spreekt… Wil ik dat liever niet doen.’ Hij trok zijn mondhoeken omhoog en lachte bescheiden naar zijn moeder. ‘Natuurlijk zijn roddeltjes erger dan de werkelijke aard van iemand. Dus ik heb tegen mezelf gezegd dat ik pas een beeld van iemand mag vormen, als ik die kat lang genoeg ken daarvoor,’ miauwde hij, tevreden over zijn eigen gedrag. ‘En ik denk dat ze het vast niet erg zou vinden om een dubbele training te doen. Misschien zou ze het zelfs leuk vinden… Want ik denk niet dat ze zo gesloten is als ze zich voordoet.’ Hij had zichzelf voorgenomen om sowieso in het begin een beter beeld van zijn mentrix te hebben dan iedereen hem had geprobeerd te maken. Hij wou niet slecht in de smaak vallen bij haar, dus het laatste wat hij kon doen was onvriendelijk over haar staan miauwen terwijl hij haar amper kende.

Raindrop grinnikte bij Wrenpaw's opmerking. Ze waren het wel eens meer met elkaar eens. Ze zag Cinderpaw al helemaal dolenthousiast achter de bladeren aangaan, terwijl haar zoon erbij zat te kijken en vrolijk praatte met haar. Voor Raindrop was het een reden te meer om Cinderpaw te mogen; ze was bevriend met Wrenpaw, behandelde hem normaal. Sommige ShadowClankatten vonden het maar niets dat hij zo klein en dun was, maar het kon Raindrop niets schelen. Hij bleef haar kleine, lieve Wrennie, hoeveel zijn naam ook zou veranderen. Wrenpaw leek haar hardop denken niet erg te vinden. 'Lijkt je dat een leuk idee?' vroeg ze aan hem, hoewel het bijna aan hem te zien was. Ze luisterde naar zijn antwoord op haar eerdere vraag en kon een glimlach niet onderdrukken. Had ze hem toch goed opgevoed. Ze was trots dat Wrenpaw niet zomaar conclusies trok en liever zelf keek, dat hij bereid was zijn mentor zelf te leren kennen. 'Ik ben blij dat je niet zomaar op roddels afgaat,' knikte ze naar hem. Daarna vertelde hij dat Servalsong het misschien niet erg zou vinden. 'Ik zal het idee een keer aan haar voorleggen,' besloot Raindrop. Misschien leerde ze Servalsong ook beter kennen, als ze niet zo gesloten zou zijn als Wrenpaw inderdaad dacht. 'Ik weet zeker dat je haar beter zal leren kennen. De band tussen Apprentice en mentrix wordt gaandeweg steeds sterker,' vertelde Raindrop. Misschien was het maar goed dat zij Wrenpaw niet als Apprentice had; hun band was al sterk. Nu kon hij nog iemand leren kennen uit deze Clan. Want later, als zij er niet meer zou zijn.. 'Weet je al wat je graag wil leren?' vroeg ze aan Wrenpaw, benieuwd naar zijn interesses. Hopelijk zou Servalsong ook haar best doen..

Dol enthousiast knikte hij, een beetje aan de wilde kant, maar hij kon het niet helpen. ‘Dat zou met fantastisch lijken,’ snorde hij blij. Het mocht hem dan wel een leuk idee lijken; niemand zei dat het ook doorging. Hij kon al raden dat Cinderpaw er geen bezwaar tegen zou maken, zolang zij kon jagen of iets in die richting, vond ze alles volgens hem wel goed. Maar Servalsong… Hij wist niet hoe die poes in elkaar zat, maar wel complex in ieder geval. Complexer dan sommige andere standaard types van Shadowclan. Ze was niet zo zeer… Gemeen van haar aard. Ze plaagde anderen niet, zoals de anderen deden. Ze kwam volwassener over, maar leek sommige dingen nogal traumatisch op te vatten. Nee, hij mocht nu niet conclusies gaan trekken. Dat hij zichzelf beloofd, in de hoop een betere naam te krijgen bij zijn mentrix. Ja, in de hoop. Opnieuw zou niemand zeggen dat het zo was.
Een warm gevoel ontstond in zijn buik bij het horen van zijn moeders woorden. Lag het aan hem, of had ze hem altijd net wat meer voorgetrokken dan Graypaw of Naughtypaw? Graypaws toekomst was al zeker; hij had echt Shadowclan bloed in zich. Naughtypaw… Daar kon je geen vast beeld van hebben, maar met die zou het ook wel goedkomen. En hij… Hij was altijd een beetje de vergeten broer, broertje eigenlijk, geweest. Hij mocht dan wel de zoon van de Deputy zijn; hij had nog steeds een lage dunk bij het grootste gedeelte van de clan. Misschien dat dat zou veranderen, dat hij meer tijd nodig had om te gaan bloeien. Maar alsnog zou het nog veel kosten om zijn naam waar te maken. De naam van zoon van de gerespecteerde Deputy, Raindrop.

De woorden van de poes zorgden ervoor dat hij wat meer hoop kreeg in zijn toekomst als Apprentice. Ze zou vast wel gelijk hebben over die mentrix Apprentice band. Misschien had hij daarom zijn moeder niet gekregen als mentrix… Was Brokenstar dan toch niet zo koud hartig als hij overkwam? Had hij dit met een bewuste reden gedaan? Niemand zou dat ooit weten. Alleen de Shadowclan leider zelf.
Hij fronste bedenkelijk na haar laatste vraag. Er was zoveel wat hij wou leren, eigenlijk wou hij alles wel leren. Zelfs de dingen die Medicine cat Apprentices leerden. Maar dat zou hij waarschijnlijk nooit leren, misschien wel een beetje van Ashcloud. Die hem overigens al wat dingetjes had geleerd. Maar wat wou hij nou het allerliefste leren? ‘Jagen,’ miauwde hij uiteindelijk als kort antwoord, ‘Ik weet niet of ik het wel over mijn hart zou kunnen krijgen om andere katten aan te vallen, en in sommige gevallen zelfs hun leven te nemen. Maar met jagen help ik anderen juist; ik zorg ervoor dat al de monden gevoed worden. En dat heb ik eigenlijk altijd al willen doen; een bijdragen leveren aan de clan.’ Ja, dat was het. Hij wou leren jagen, zo goed als het maar kon! Dan kon hij eindelijk al die andere katten laten zien dat hij wel degelijk Shadowclan waardig was. Of ze het nou wouden geloven of niet.

Zijn geknik was ontzettend enthousiast, wat haar aan Cinderpaw deed denken. Dat poesje kon je altijd wel enthousiast krijgen voor een les, bedacht Raindrop. Zolang het maar iets met actie of jagen te maken had.. Dan moest ze de lessen maar interactief maken, niet? Wrenpaw's enthousiasme liet haar aan zichzelf beloven dat ze ontzettend haar best zou doen om de dubbele training voor hem te regelen. Hij leek het zo leuk te vinden.. en beide Apprentices zouden er wat van leren. Nee, het was geen verkeerd idee! Ze hoopte dat Servalsong Wrenpaw zou accepteren, dat ze hem alles zou leren en zou inzien dat hij soms wat verlegen was, maar altijd bereid om te leren. Hij kon alles wat de anderen ook konden, al moest hij zich soms wel meer bewijzen. Misschien had ze hem daarom altijd wat meer aandacht gegeven; hij gaf haar soms het idee dat hij het meer nodig had. Graypaw en Naughtypaw wilden liever niet teveel van die aandacht, omdat ze groot waren en dat niet meer nodig hadden. Wrenpaw zou het ook lukken, ze wist zeker dat hij een goede Warrior zou worden. Het aantal manen maakte niets uit voor wie je was, toch?
'Jagen,' was uiteindelijk zijn antwoord. Raindrop glimlachte, vooral bij zijn uitleg. Hij zag er ook niet uit als een vechter, iemand die graag anderen aanviel. Op de één of andere manier vond ze het fijn dat hij geen vechtersbaas was, dat hij meer aan anderen dacht. Het was dat ShadowClan niet bij zijn mentaliteit paste, maar ze wist zeker dat hij ook hier gerespecteerd kon worden. Het was haar, de zachtaardige poes, per slot van rekening ook gelukt, niet?
'Dan is Servalsong een goede mentor voor je,' glimlachte Raindrop. 'Je hebt wel voordeel als je gaat jagen, Wrenpaw,' bedacht ze zich. 'Door je wat kleinere en lichtere bouw ben je perfect om te sluipen, zodat geen prooi je hoort!' Haar lach was breder geworden. Hij was vast in wel meer dingen goed, maar ze was blij dat hij in ieder geval geen onmogelijk doel uitgekozen had. Op zijn manier zou hij de beste Apprentice worden van SchadowClan. Wat geritsel liet haar opkijken, naar de bomen. 'Zie je de vogels, Wren?' vroeg Raindrop, die met haar neus een beetje aanwees waar ze zaten. Sommige vogels waren slecht te zien, maar door hun lied had je al een muzikale wegwijzer.

‘Echt waar?’ miauwde de jonge kater ongeloofwaardig. Hij had nog nooit zo naar zijn bouw gekeken. Hij had er alleen op een negatieve manier naar gekeken, zoals de meeste anderen. Die dachten dat zijn kleine fragiele bouw hem ervan weerhield om ooit een echte Shadowclan Warrior te worden. Maar hij had kunnen weten dat zijn moeder altijd weer de zonnige kant van dingen zag, dat leek ze bijna altijd te doen. Nou dacht hij niet altijd even positief, maar zo’n doemdenker was hij toch ook weer niet? Of wel?... Misschien moest hij wat minder zorgelijk doen, wat zorgelozer zijn. Hij kon nog wel eens een goed voorbeeld nemen aan Cinderpaw. Mentaal leken ze wel elkaars tegenpolen, in sommigen opzichten. Met wie hij echt een tegenpool was, was zijn broer Graypaw. Hij had nooit geweten waarom zij zoveel van elkaar verschilden, ze waren toch bloedverwanten? Er zou vast wel nooit een antwoord op die vraag komen.
Maar als zijn bouw hem echt zou helpen bij het jagen, zou hij Servalsong vast tevreden kunnen maken! Servalsong was goed in jagen, had Raindrop gezegd. Dus was het ook wel de bedoeling dat hij er goed in werd; omdat zij immers zijn mentrix was en hem alles zou leren wat zij wist. Wat zou het dan nog schelen dat hij wat minder in de wieg was gelegd voor vechten, hij had tenminste compensatie nu.

Hij knipperde met zijn ogen, keek op. Vogels? Licht verbaasd volgde hij de blik van zijn moeder. Hij had ze helemaal niet opgemerkt. Laat staan geroken of gehoord. Zouden ze daar allang hebben gezeten? Hij schudde zijn kopje. Dat was nu niet belangrijk. Weifelend keek hij zijdelings naar zijn moeder. Hij was onervaren en wist niets hiervan. Wat moest hij nu doen? Sluipen ja. Maar hoe? En het waren ook nog wel vogels; die waren vast veel lastiger dan muizen of zo, want als een muis wegrende kon je er achteraan. Als een vogel eenmaal gevlogen was… Was hij weg. Met een vragende blik keek hij nogal onbeholpen naar zijn moeder, zijn oren naar beneden hangend en zijn ogen groot. Wat werd er nou precies van hem verwacht?

- Oké, de late reactie D: Sorry! Ik ga nu proberen het een goede post te maken :3 -

Wrenpaw leek verbaasd door haar visie op de dingen. Soms verschilde die van die van andere katten: Raindrop probeerde overal het meest positieve in te zien, zelfs in situaties die reddeloos leken. Ze haatte het om negatief te denken en vermeed dat dan ook zoveel mogelijk, hoewel ze wel rationeel bleef. Het had geen zin om dingen op te hemelen, mooier te maken; slechts zelden kwamen je dromen dan uit. Soms vroeg ze zich af waar haar kits van droomden en of ze dat ooit waar zouden kunnen maken. De droom om een goede Warrior te worden kwam meestal eerder uit dan bijvoorbeeld het worden van Clanleader of Medicine Cat; daarin had Starclan het voor het zeggen. Ook wenste ze wel dat ze hen kon helpen, maar dromen waren van jezelf en je moest er zelf voor vechten. Het was leuk en moeilijk tegelijk om haar kits op te zien groeien; ze verwijderden zich van haar, hoe graag ze zich ook bij haar wilde houden. Als ze Warrior werden, als ze te groot waren om een lik over hun kopje te krijgen.. Raindrop drukte die gedachte weg. Haar kits hadden nog een hele Apprentice tijd voor zich en ze moest genieten van de dingen die er nog kwamen, zolang ze nog naar haar keken als iemand bij wie ze zeker weten terecht konden. Graypaw en Naughtypaw deden dat liever niet, wilden bewijzen dat ze al heel volwassen waren.. Af en toe hoopte ze dat ze voor altijd kits konden blijven. Maar dat was een domme wens, die nooit uit zou komen, dus probeerde ze het los te laten. Ze was blij dat Wrenpaw wel blij was met dit nieuws; jagen zou hem zeker lukken!
Ze keek met een bemoedigende glimlach naar Wrenpaw en gaf aan zichzelf toe dat ze nogal een vage, onbeduidende opmerking gemaakt had. Nou ja, dan kon ze het meteen wel uitleggen, niet? 'Het is wijs als je eerst de geluiden en de vormen van de vogels in je opneemt, zodat je ze later kunt herkennen,' vertelde Raindrop, om hem daar even tijd voor te gunnen. 'Wil je proberen te klimmen?' vroeg ze daarna. Dat had ze Ashpaw ook willen leren, al had hij hoogtevrees gehad. Die dag dat hij een paar takken hoger gekomen was.. de trots die ze toen in zijn ogen gezien had, was geweldig geweest. Hij had er vertrouwen in en ze wist zeker dat hij het kon. Wrenpaw kon het ook, al zouden sommige dingen wat meer moeite kostte. Hoe dan ook, trots zou ze altijd zijn! Met een glimlach keek ze naar Wrenpaw. Als hij niet wilde, dan hoefde het niet en kon ze hem nog andere dingen laten zien; pushen stond niet in haar vocabulaire.