Send help! {Shadowclan Event!}

Al slapend draaide hij zich opnieuw om, zijn oortjes bewogen onbewust heen en weer en af en toe was er wat oogwit te zien. Mothleap was in een diepe slaap, en hoorde de eerste waarschuwing niet. Toen hij wakker werd, en hoorde dat iedereen in veiligheid gebracht moest worden, keek hij langzaam en verbaasd om zich heen. Was dit een training of zo? Toen het woord dassen zijn oren bereikte schrok hij zich te pletter en hij schoot overeind, wild om zich heen kijkend op zoek naar het gevaar. Gelukkig had het hem nog niet bereikt. Als een gek rende hij naar buiten, en keek naar Icicleshard, een queen die meteen riep dat zij de nursery zou beschermen. Dat lukte haar natuurlijk nooit alleen, en Moth trippelde aarzelend haar kant op. Hij kon ook gewoon wegrennen en ergens schuilen, vechten was niet zijn sterkste punt. "H-hallo," stotterde hij en ging naast haar staan in een niet al te charmante vechtpose.

Hazel gromde geïrriteerd toen Cinderpaw, één van de andere apprentices, hem wakker maakte. Er zijn dassen in het kamp! Dassen! Wordt wakker!" Zijn oogjes schoten direct open bij wat de poes vervolgens zei. Dassen? In het kamp? Hoe zelf? Hij sprong direct recht en knikte even vluchtig naar de jongere poes, waarna hij langs haar de den uit glipte. Zijn staart zwiepte zenuwachtig heen en weer terwijl hij de geur van de drie dassen in zich op nam. Hij zette zijn poten in beweging en liep regelrecht naar de dassen zelf toe. De Nursery en Elders werden al beschermd en wakker gemaakt, maar niemand had zich al echt over de beesten ontfermd. Het was goed om de zwakke te helpen, maar waarom zouden ze niet de bron van alle paniek aanvallen? Waarom zouden ze zich laten overlopen door die lompe zwart/witte beesten? Ze werden toch Shadowclan voor iets genoemd hé. Hij liet zijn blik vluchtig naar Icicleshard en de kater naast haar gaan en vervolgens naar een das die iets voor hen stond. Hij sprong naast ze oudere poes en maakte zichzelf groot toen de das op hen afkwam. Hij was dan wel een apprentice, maar hij had de pit van een warrior. Zijn mentor had hem goed voorbereid sinds de dassen een probleem werden en die technieken zou hij nu toepassen. Hij sprong naar voren, voordat de das hen kon bereiken, en richtte zich direct op de snoet van de das. Hij zette zijn nagels stevig in de vacht van het beest en liet zijn blik even vluchtig naar de warrior gaan. Zijn aandacht ging echter al direct terug naar de das die stevig met zijn kop begon te schudde en probeerde uit te halen met zijn tanden. Even kroop er een gevoel van onzekerheid door hem, maar dat probeerde hij zo snel mogelijk aan de kant te duwen. Hij verzette snel zijn ene poot en haalde zijn nagels over het rechter oog van het dier, waarna hij er met een ruk werd afgegooid, aan de tegenovergestelde richting van de Nursery, Icicleshard en Mothleap.

Tag: Icicleshard en Mothleap

De jonge kater krabbelde bijna direct terug recht en draaide zich terug om naar het zwart witte dier, dat ondertussen aangevallen werd door de poes. Even knipperde hij met zijn ogen om het fijne stof uit zijn ogen te krijgen, waarna hij zich terug schrap zette. Ze had wel gezien wat de warrior gedaan had. Moest hij niet snel genoeg recht zijn gaan staan was het beest sowieso op hem afgesproken, aangezien hij de kat was geweest die hem als eerste aangevallen had. Icicleshard had hem daarvan weer houden. Hij zou kort naar haar geknikt hebben, moest ze niet tegen de grond worden gedrukt. Zijn vorig plan bleek nog niet gelukt te zijn. De ogen van een das waren zeer belangrijk, de enige reden dat hij het beest direct in het gezicht gesprongen had. Hazelpaw twijfelde niet lang en sprong vervolgens weer op en belandde recht op de rug van de das. Hij zette zijn nagels stevig in de vacht van het beest en hield zich zo laag mogelijk, zodat hij er niet met een enkele ruk vanaf zou vallen. Zijn blik ging vluchtig naar de twee warriors, waarna hij zich met enkele moeite terug naar de kop van de das probeerde te werken. Doordat hij op de rug van het beest geklemd zat, wist hij de pootslagen en kaken van de das met gemak te ontwijken, al ging het beest nu wel flink tekeer. Zijn aandacht was vooral op hem gericht. Moest zijn plan niet lukken, was hij uiteindelijk nog een goed afleidings manoeuvre. Dit zou nog wel een goed moment zijn voor de warriors om hun tanden nog een stevig in de zwart-witte vacht te zetten.

Een angstaanjagende schreeuw galmde door zijn kop en de grijze kater, die geen slaap had kunnen pakken, kwam uit zijn den gehaast en hoorde het. Dassen. Hier in de buurt, op weg naar het kamp. Een diepe grom kwam uit de keel van de ervaren warrior, die naar voren stapte. Er waren al heel wat katten op weg naar de nursery, die zou dus te vol worden als hij zich er ook nog tussen wilde wurmen. Dus bleef hij moedig in het midden van het kamp staan, zich zo groot mogelijk makende. Nee, hij zou zijn clan niet in de steek laten. De dreigende geuren dreven zijn neus al binnen, maar zijn kop was helemaal leeg. Vechtersmodus.

Er kwam een apprentice aangestormd, Hazelpaw, die meteen voor de aanval ging, iets wat Mothleap zelf een beetje afkeurde en ongemakkelijk keek hij toe hoe het kleintje werd weggegooid door de das. Het was ook niet zo slim om zo aan te vallen, toch? Maar toen Icicleshard op de das afging, voelde hij zich verplicht om mee te gaan. Hij maakte zichzelf zo klein mogelijk en sloop achter haar aan, hopend om niet ontdekt te worden door het zwart-witte beest. Uit zijn ooghoek zag hij een apprentice die vrijwel meteen op de das afstormde, alsof ze het gevaar niet zag dat dit dier vormde. Met grote ogen volgde hij haar bewegingen en stormde haar achterna, waarbij hij haar naar achteren trok voordat één van de poten haar kon raken. "Windpaw! Pas je wel op!" Miauwde hij geschrokken en rende naar de achterkant van de das, waar Icicleshard ook was, en hij sprong op de rug. Hij duwde zijn klauwen in de zij van het dier zodat hij goed kon blijven staan. Wat nu? Nu stond hij erop, wat ging hij doen? Met zenuwachtige ogen keek hij om zich heen. Hij zag Ashdrizzle ook op een das afgaan en hij beet zelf nu diep in de dikke, taaie huid van de das.

Toen de rode kattin de Elders in veiligheid had gebracht, kwam ze lichtjes angstig terug naar buiten. Twee apprentices stortte zich samen met enkele warriors op de das, maar vergaten de andere. Hoewel de jonge apprentice absoluut niet goed kon vechten, sprong ze toch met een grauw richting het dier. Deze was dan wel kleiner dan de andere, hij bleef even gevaarlijk. Haar scherpe tanden glinsterde in de zon, toen ze met een grauw zich op het beest stortte. Haar tanden beten in de schouder van het zwart-witte monster en haar klauwen richtte schade aan bij zijn buik. Toen het dier haar er met een simpele zwaai afgooide, kwam ze fel op de grond terecht. Maar een doorzetter was ze wel en even fel gooide ze zichzelf op de das. Dit keer zette haar tanden zich vast in zijn nek en probeerde ze hem te verwonden. Al had het niet veel effect en werd ze er weer, met een bek vol haar, afgesmeten. Blazend zette ze haar rode vacht op toen het dier dichterbij kwam. Aan het kleine bloedstraaltje te zien, was het haar toch gelukt om het dier lichtjes te verwonden.

Een nog tamelijk jonge warrior genaamd Mothleap kwam ook ter hulp, en schreeuwde haar toe dat ze moest oppassen. de vacht van de tabby was angstaanjagend opgezet en haar groene ogen vlamden met een woeste vlam. "Niemand. Komt. Aan. Deze. Clan.", gromde ze, haar keel ruw met emotie; voornamelijk woede, al was er zeker ook een hint van angst in haar stem. Nog nooit in haar korte leventje was ze zo kwaad geweest, zo bang en zo verdrietig op het zelfde moment, als wanneer ze de sterke tabby op de kop van het zwart-witte mormel zag zitten. De adrenaline gierde door haar lijf als ze bleef klauwen naar de ogen van het beest, terwijl de jonge warrior ondertussen aan de achterkant van het beest was beland. Hazelpaw was ook nog ergens in de buurt, en samen zouden ze het beest weg krijgen - ze moesten wel, omwille van de clan. De kittens en de elders, die het kwetsbaarst waren, hadden hun hulp nodig. De jongsten, de nieuwe generatie, die ooit deze clan zou leiden, en de ouderen, de oudste generatie, die het ooit gedaan had. Ze verdienden het om te leven, om wat ze gedaan hebben of nog zullen doen, en Windpaw zou deze drie dassen hun leven niet vergallen. Niet zolang zij nog leefde.

De zwarte kater zijn ogen werden groot toen de eerste grote, gestreepte duivel zijn lompe poten in het kamp zetten. "Ze zijn hier!" Ravenheart vervloekte zichzelf dat hij geen dassentraining had gedaan met Roughpaw toen hij nog de kans had. Dat was nu verkeken. Zijn blauwe ogen keken eventjes om. De nursery was in elk geval veilig. Zijn baby's lagen daar. "Laat zien wat je waard bent, Shadowclan!" joelde hij nog voordat hij zijn grote poten afzette tegen de grond en de das naar zijn ogen besprong. Hij haalde zijn nagels over de neus van het beest heen die zijn kop eventjes terug trok, maar daarna hem in zijn staart greep en hem omhoog trok. Ravenheart's ogen werden groot, maar tot zijn verbazing liet het beest los. Hij stoof weg en keek om. Zijn clan. Zijn huis werd verwoest door dassen. Dit kon niet gebeuren!

Een grijzige kattin besloot haar te helpen. Lichtjes verward door de klap, luisterde ze in stilte naar wat de warrior te zeggen had. Achterpoten, dat moest wel lukken. Vol nieuwe energie viel ze grauwend de achterpoten aan. Haar kaken klapte fel dicht bij de poot en ze stopte niet tot ze bloed proefde. Een aantel keren herhaalde ze dit, tot de das zich kermend van de pijn ontdeed van de rode last. Met een machtige zwaai werd ze aan de kant gegooid, waarna ze fel tegen een den op botste. Kort was alle lucht uit haar longen geslagen en toen ze weer recht stond controleerde ze haar lichaam op zware verwondingen. Enkele kleine wondjes verspreid over haar lichaam, zorgde ervoor dat haar rode vacht nog roder werd.

Hazelpaw zette zijn klauwen stevig in de kop van de das en liet zijn blik even vluchtig naar Windpaw gaan die er plots aan kwam stormen. Ze viel de das z'n kop bijna roekeloos aan, zonder na te denken. Na dat te zien richtte zich terug op zijn eigen situatie en liet zijn ene klauw vluchtig over het rechter oog van de zwart-witte schaduw gaan, waarna hij snel van het beest afsprong. Hij sprong direct wat verder om buiten het bereik van het dier te blijven en richtte zijn blik vervolgens even op Mothleap en Windpaw, die aan de andere kant van de das stonden. "Windpaw! Pas je wel op!" Iets in haar blik maakte hem een beetje zorgen. Hij had haar nog nooit zo kwaad en standvastig gezien. Niemand. Komt. Aan. Deze. Clan." In haar houding zag hij ook dat een direct aanvaller was, maar of ze wel genoeg haar best deed om de kaken van de das te ontwijken..? Naar Mothleap leek ze niet te luisteren. "Wind! Pas je technieken toe!" gromde hij streng, wijzend op het feit dat ze zich enkel richtte op de aanval. Hij wist dat ze sterk genoeg was, maar hij wilde haar nu ook weer niet verliezen aan zoiets.

De woorden van Hazelpaw leidden haar af. Ze keek hem aan en stopte voor een moment haar roekeloze aanvallen. Zijn toon was streng, maar ze meende iets van bezorgdheid erin te horen. Veel tijd om erover na te denken kreeg ze echter niet, want de das maakte gebruik van haar afleiding en hapte naar haar. Hij kreeg haar poot te pakken, maar gelukkig niet stevig. Zijn tanden gleden enkel over haar voorpoot, ondertussen een stuk vacht meetrekkend. Ze schreeuwde het uit van pijn en woede en ging weer in de aanval, al was ze dit keer iets meer strategischer gericht, in plaats van de kille woede die ze ervoor had. Ze sprong van links naar rechts, steeds de kaken van het logge beest ontwijkend, en probeerde ondertussen waar ze kon hem te raken, of het nu met haar klauwen of haar tanden was.