A snake can't be poisoned by it's own venom

Lola liep door onbekend territorium, niet dat het haar wat uitmaakte wie waar woonde. De zon scheen op haar ruggetje. Met lichte passen liep ze naar de begroeiing van het territorium toe. Lola ging in een stuk schaduw zitten, het was namelijk al best wel warm. Ze hoorde wat achter haar. "Wie is daar?" Vroeg ze bang. Ze kon redelijk goed acteren. "Doe me alsjeblieft geen pijn" Zei ze met een nep trillend stemmetje.




~Eerste post voor Venom

Venom keek op van de schaduw omder een holle boom, het was een saaie, warme dag. Te warm zelfs. Hij gaapte en slikte eventjes. Tijd om zijn pote te rekken. Hij stond lagzaam op en rekte zijn voor- en achterpoten uit. Met ee sierlijke zwie van zijn staart liep hij tussen de struiken naar een lang oppervlakte met hoog gras. Nou, gras kon je het niet noemen, het was al eerder gedroogd door de hitte. Plots ging de wind de andere kant op waardoor Venom veel prooigeurenin zijn neuskleur kreeg. Het liet het water door zijn bek lopen en meteen zakte hij in sluiphouding. Stilletjes, met zijn staart zachtjes trillend door de spanning, sloopt hij langzaa met groot, lage passen richting de geur. Omdat het gedroogd grasland zoveel kruiden en dergelijke dingen had om de muisjes en de konijntjes te voeden, was het bekend als de beste jaagplek. Daarom moesten Venom en Emeraldtail er goed bewaken dat geen andere kat het zou stelen. Eindeijk bij zijn doel keek hij het scherp naar een bruin, klein ding. Het muisje probeerde een noot te kraken. Perfect, dacht de rode kater. Hij haalde zijn tong over zijn voorlip heen. Dit diertje heeft niet eens de tijd mij te ruiken. Hij grinnikte zachtjes, de wind was naar de kant van het kleine diertje opgewaaid dus als Venom niet snel was, rende het diertje snel weg. Vandaar dat Venom na een kachtige sprong het kleintje meteen doodbeet en hem nam naar een boom wat veel schaduw aanbood. Hij nam een paar happen voor het dier helemaal op was. Zorgvuldig begroef hij het kadaver en liep naar een riviertje ok vervolgens wat gulzig te drinken. Plots rook hij een onbekende kat. Hij grauwde dreigend en uitdagend. Kom maar op als je vechten wilt! miauwde de kater in stilte. Hij was inderdaad in staat o te vechten, nu hij helemaal aangesterkt was. Een klein, jong poesje liep de struiken uit, Venom staarde vol ongeloof aan. "Is dit waar ik moest vrezen?" dacht hij per ongeluk hardop. Het poesje had hem duideijk nog niet opgemerkt. "Wie is daar?" vroeg ze daarom ook. Bah, je kon duidelijk haar overdrijvende, neppe stem horen. "Doe me alsjeblieft geen pijn" miauwde ze met een trillende stem toen ze hem had gezien. "Zo'n monster ben ik niet om kleine, onschuldige kittens te vermoorden." miauwde hij met een wat acterende, lieve stem. Dus ze wilt theatertje spelen? Yeah right, let's do this then. "Maar, als je je omdraaid en weer terugloopt doe je mij ook een gunst." Hij knipperde onschuldig met zijn ogen. Als hij een poes was of een kitten had het ook meer schattiger geleken. Maar nee, Venom was ietsje groter dan de katten van de Clans, al was hij er vroeger zelf 1 geweest. Als het poesje het territorium niet verliet, zou hij haar gewoon op kunnen pakken en terug op haar plek gezet hebben. Opgeruimd staat netjes.