Ｊｕｓｔ ｗａｎｄｅｒｉｎｇ ａｒｏｕｎｄ，，

Oh waarom had ze zichzelf nu weer in de nesten gewerkt. Na haar hevige ervaring met de Furball zwarte kater die scheinbaar Panthergrowl heette had de torti kitten nu wel weer wat geflikt waar haar moeder haar waarschijnlijk voor zou vermoorden. Maar de kleine in de dikke struiken had zo vereidelijk naar haar gelonkt en uiteindelijk was de stoere Brook er dan ook doorheen gestapt. Met als gevolg. Binnen no time was ze verdwaalt geraakt. Het jonge ding had begod geen idee waar ze was of wat er om haar heen gebeurde, alles was nieuw en eng en vremde ne ze wou gewoon heel graag naar mama toe! Triest piepte ze om zich heen zoekend naar iets van herkenning maar ze vond niets en voor een seconde verloor ze alle hoop. Ze was alleen.. Ze zou hier sterven zonder dat iemand haar lichaampje tussen de bloemen ooit terug zou vinden. Was dit hoe ze zou eindigen?

Hoewel ze bang en verdwaald was moest de jonge kitten toegeven dat het hier schitterend was! Ze hield van de bloemetjes en planten om haar heen! Als ze ouder was en eigenlijk ook echt er op uit mocht zou ze zeker weten deze plek vaker opzoeken dat wist ze nu al zeker! De plotste stem liet haar echter geschrokken opkijken. wie.. wie zou hier in de buurt kunnen zijn? ZE verstopte haar lichaam meer tussen de bloemetjes haar oortjes in haar nek voor ze langzaam iets opkeek. De bekende geur liet haar zachtjes glimlachen kijkend naar de onbekende kattin. "H..Hallo bent u een Riverclan kat?" Vroeg ze vriendelijk al lang blij dat het geen kater was.. Bah.. Ze trilde alweer bij de gedachte aan de enge zwarte Panthergrowl.

Haar grote groene ogen staarde recht naar de donkere gemaskerde poes. Zodra ze bevestigde dat ze bij Riverclan hoorde begon er een bredere glimlach rond haar lippen te sieren en ging haar staartje vrolijk heen en weer. "Hoe heet u!?" Vroeg ze lachend totaal negerend dat de warrior vroeg waarom ze in haar eentje was. Nee joh ze zag nu hoop op blijven leven en wellicht een nieuwe BFF!

Ik keek met een zwakke glimlach naar het katje tegenover mij om der te gerustellen dat ze nu niet meer in gevaar was, tenzij er natuurlijk ineens uit het niets een das tevoorschijn kwam aangezien die hier nog steeds aan het ronddwalen waren zover ik wist. Een brede glimlach sierde haar mond toen ik had gezegd dat ik inderdaad van de riverclan was.
"Hoe heet u!?" zei ze vol enthousiasme en lachend, mijn vorige vraag negerend. Verbaasd keek ik der aan, wat het zo grappig wat ik net had gezegd? "Ik heet Ashbrook," beantwoordde ik haar vraag terwijl ik ging liggen in de bloemen, er van uit gaand dat er niet echt veel beweging richting het kamp in zal komen aankomende minuten. "En wat is jouw naam, verdwaalster?" vroeg ik der plagend, der straks nog wel vragen waarom ze het kamp uitgegaan was.

Nadat ik haar verteld had hoe ik heette verscheen er een brede grijns op haar gezichtje, oh God. Trots stak ze haar borst vooruit voordat ze begon aan der volgende woorden: "Mijn naam is Brookkit! Dus wij zijn naamgenootjes!" zei ze nog steeds met de brede grijns op haar gezicht waardoor ik grinnikte. "Deelse naamgenootjes" verbeterde ik haar speels en gaf der een zacht speels duwtje toen ze half op mij ging staan, alsof ze net van mij gewonnen had in een gevecht. "Dus Brookkit, hoe zou jij later graag willen heten als je een volgroeide en dappere warrior bent?" vroeg ik haar vriendelijk.