Planetshakers

Oh kom op! Hij had na zo begripvol te zijn, en nota bene uitgevogeld hebbende wat er was - zo ongeveer - toch op z'n minst een reactie verdient?! Maar nee, de poes hield zich in het stilzwijgen, en dus rolde Tall maar eens geamuseerd met zijn ogen terwijl hij haar een vriendschappelijk schouderduwtje gaf om de aandacht te krijgen. "We komen er samen wel uit, niet?" Vroeg hij, al was het meer een soort belofte waar ze toestemming voor moest geven. Hij wilde heus wel eens uitvinden wat nou het grote geheim was van de verwarring tussen hem en Little, misschien zaten ze wel de hele tijd langs elkaar heen te praten! Toch vreemd dat hij niet had geweten dat het de kleinere poes zo gestoord had, want nu voelde hij zich om eerlijk te zijn nogal schuldig. Misschien als hij gewoon alles uit zou leggen wat hij deed vanaf nu, dan zou het makkelijker moeten zijn voor haar om te weten wat ze ervan vond toch? Klonk als een plan.

Misschien niet de meest enthousiaste reactie, maar het was er een en dat was voor de kater al genoeg. Bovendien liet dit hem zien hoe moe de poes eigenlijk al was, en het besluit dat ze maar meteen moest slapen als ze er waren stond vast in zijn hoofd. Gelukkig voor haar zou het niet lang meer duren, het terrein liep hier omhoog, en de kater dacht al de contouren van een grot te kunnen onderscheiden. Kon natuurlijk ook aan hem liggen, maar om eerlijk te zijn achtte hij die kans klein. Vandaar dat hij dicht naast Little ging lopen, voor als ze mocht uitglijden over de vele kleine steentjes natuurlijk, en zijn vacht tegen die van haar duwde. Ze zouden er zo zijn, dan kon ze slapen en zou hij de wacht houden.

Hij werd helemaal warm vanbinnen door het gespin van de poes, en glimlachte dan ook breed. Die glimlach werd zo mogelijk nóg breder toen ze hem wist te melden dat ze er dan eindelijk waren, een opgeluchte zucht verliet zijn bek terwijl zijn goudkleurige ogen de poes aankeken. "Misschien kan ik naar een overnachtingsplek zoeken terwijl jij jaagt?" Zijn mond viel open en meteen verscheen de geamuseerde overwinningsblik in zijn ogen, "Dus toch!" Plaagde hij de poes, met een grinnik die duidelijk maakte dat hij niet van plan was er verder op in te gaan. In plaats daarvan duwde hij even zijn neus in haar warme vacht, en draaide zich toen om om zo snel mogelijk wat te vinden. Waar zou ze zin in hebben? Er was hier van alles, zo rook de kater al, waarom joegen ze hier niet vaker? Afgezien van het feit dat het een eeuw lopen was dan.

Hij werd weggebiezerd met een paar woorden, en volgde het bevel lachend op. Vrolijk sprong Tall weg, de geuren van prooi tegemoet. Om eerlijk te zijn kon dit niet al te lastig worden, hij was een shadowclanner, gemaakt voor de nacht. Bovendien waren er hier veel geuren, dus het duurde niet al te lang voor de kater zich in de jachthouding kon laten zakken, om vervolgens langzaam aan naar voren te sluipen. Even proefde hij opnieuw de lucht, het was belangrijk dat de muis er nog zou zijn als hij sprong. Geen zin zich te bezeren op deze stenen. Met die confirmatie waagde de warrior het erop, en vloog door de lucht. Met de poten uitgestrekt landde hij op de prooi, diens zachte vacht kietelde zijn pads, en snel gaf Tall het beestje de killing bite. Het was een plompe muis, zeker genoeg voor hen beiden. Vandaar dat hij alweer aan de terugweg begon, als hij nog wist waar hij heen moest in ieder geval.

Hij wist wel waar hij was, natuurlijk wist Tall waar hij was. Hij was… Ehm… Bij Highstones in de buurt als het goed was enneh.. Oke, hij was hopeloos verdwaald, ja, in die korte tijd. Maar no worries, zijn geweldige neus en Little's geur zouden hem terug helpen naar de plek waar hij heen moest. Well, als zijn neus zou ontdooien that was, het was zo koud op zijn neus dat het hem niet lukte ook daadwerkelijk iets sterk te ruiken. De dikke muis hing nog steeds in zijn bek terwijl de kater fronste, dit was weer eens handig. Hoezo overkwam dit hem ook alweer altijd? Dat maakte ook niet uit, prioriteit was om terug te komen naar Littlestream, mocht die hier ergens in de buurt zijn, het liefste voordat ze dacht dat hij haar geditched had. Vandaar dat Tall op goed geluk in een richting begon te lopen, dit kon hij, hij was een -lichamelijk- volwassen warrior potverdorie.

Om eerlijk te zijn zat de kater zichzelf meer uit te foeteren dan dat hij echt vooruit liep. De ene belediging na de andere gooide hij zichzelf naar het hoofd, en een ongelovig geluid kwam uit zijn mond toen hij zich ook nog eens Little's stem indacht. Domme kater dat hij was, toch draaide hij maar om, aangezien de stem uit die richting gekomen was. Je wist maar nooit, dit ging dan wel volledig tegen zijn gevoel in, maar wat voor richtingsgevoel had hij nou eigenlijk? Geen, inderdaad. Starclan had hem dan wel een supercoole persoonlijkheid, en prima lichaam en al gegeven, maar richtingsgevoel viel bij Tall nogal ver te zoeken. Al helemaal nu zijn neus half bevroren was. Die muis better be worth it, hij was ervoor door hel geweest. Oke, niet helemaal, maar hij had het recht zich aan te stellen, hij was verdwaald voor Starclan's sake!

Nogmaals hoorde hij het geroep, in zijn hoofd natuurlijk want Little was te netjes voor zulk ordinair gedrag. Toch toverde het een glimlach op zijn gezicht, want de stem van de poes wist hem op de een of andere manier toch steeds vrolijk en warm te maken vanbinnen. Misschien was het die kleine twinkeling die er in leek te liggen, iets wat altijd hoop wist te toveren, ook op momenten dat je verdwaalt was en op zoek was naar degene wiens stem je steeds in je hoofd hoorde. De kater zuchtte eens diep, niet verslagen maar eerder dromerig, hij had gek genoeg zin om gewoon te zitten zometeen. Te zitten, te waken, en misschien nog wat te slapen. Grappig hoe zulke kleine dingen een zucht teweeg konden brengen, zelfs al was het donker en woei het zo hard dat de kater dacht dat zijn oren van zijn hoofd zouden vliegen. Zou hij Little, mocht hij haar ooit weer zien, zeggen dat hij ook die kleine dingen zo leuk vond als zij erbij was? Of zou ze hem voor gek verkla-
Auw. Dat deed oprecht wat pijn. Plots was de wereld op zijn kop gaan staan en had het allemaal een paar honderd keer om hem heen gedraaid. Waarschijnlijk wraak van Starclan, al kon het ook wel wat te maken hebben met het feit dat er een relatief kleine grijze poes vol tegen hem aangerend was. Tall kreunde eens, duidelijk teveel geamuseerd, want serieus hoe kregen ze het steeds voor mekaar om in dit soort gekke situaties terecht te komen? "Zocht u mij?" Grapte de kater grinnikend, terwijl hij opstond en zijn haren eens opzette en weer neerlegde om er wat stof uit de krijgen. "Want me gevonden heb je," Grinnikte hij er nog achteraan, waarna hij zijn tong uitstak en de dikke muis wilde gaan pakken. Zie je wel dat je altijd op de poes kon vertrouwen? En zijn richtingsgevoel natuurlijk, lang leve zijn richtingsgevoel. Oke, en lang leve Little.

Het was niet echt de reactie die hij verwacht had, maar alsnog kon Tall het niet laten om even te spinnen toen de poes plots haar neus in zijn vacht duwde. Haar gesmoorde woorden kon hij niet verstaan, maar Tall ging ervan uit dat het iets was als 'oh koning Tall, u bent zo geweldig' en zo niet, dan tsja, moest hij toch maar wat doen aan zijn reputatie. "De volgende keer als je verstoppertje wilt spelen, waarschuw me dan even op voorhand. Oké?" De warrior lachte, "Ja baas," Mauwde hij braafjes terug, waarna hij snel de dikke muis pakte, en die vol trots aan de poes liet zien. Hiervoor was hij verdwaald geraakt, en zijn maag zei hem dat het het allemaal waar was geweest. "Dwus." Mauwde hij, zijn woorden gesmoord door de prooi, "Waawr wheen?" Hopelijk wist ze het nog, aan hem hadden ze namelijk niets, zo was wel weer duidelijk geworden.

Hij was eerlijk waar opgelucht toen de poes de houding gaf dat ze wist waar ze heen moesten, dat maakte hem meer dan vrolijk want hij had echt geen flauw benul. Vandaar dat hij ook expres wat achter haar bleef lopen, dat maakte het volgen makkelijker, en oke misschien vond hij het ook veel te leuk om zo nu en dan voor de lol naar haar staart te happen als een dolle kitten. Hij was soms gewoon een beetje hyper oke? Die hypere bui was gelukkig wel weer over toen ze er aan kwamen, en ze hem de slaapplek liet zien. Het eerste woord wat in hem opkwam was knus, en toen de poes dan ook benadrukte dat er net genoeg ruimte was voor hen tweeën schraapte hij de keel. Pas toen merkte Tall op dat Little hem aankeek, haast verwachtingsvol, moest hij iets doen? Blijkbaar niet, want de poes maakte een 'na u' beweging met de bijpassende woorden, en de kater besloot om maar gewoon te luisteren. Hij liep de kleine ruimte in, en plofte neer, genoeg ruimte overhoudende zodat Little naast hem kon gaan liggen. De muis legde hij voor zich op de grond, die konden ze zo gaan delen.

Ze ging naast hem liggen, en oke, als hij eerlijk was ging zijn hart een klein beetje sneller kloppen. In zijn defense, dat kon ook te maken hebben met het feit dat het koud was, of dat ze net verdwaald waren geweest, of dat hij gewoonweg geen clue had hoe hij om moest gaan met het feit dat de poes nu heel dicht bij hem lag. Zij blijkbaar wel, want het duurde niet lang of haar aandacht was naar het eten gegaan en vroeg ze waar ze op aan het wachten waren. De kater opende zijn mond om antwoord te geven, maar sloot hem toen weer want hij had geen idee. Even was hij stil, tot hij begon te grinniken, serieus waar was hij mee bezig?"Neem jij maar eerst," Grinnikte hij, terwijl de muis over de grond naar haar toegeschoven werd.