{OPEN} All of the rumors we don't need

De grote kater stapte met forse passen door het kleine bos heen. Normaal gesproken kwam de gestreepte kater hier niet, maar nu hij mos nodig voor zijn nest was hij hier wel te vinden. Een nieuwe periode was aangebroken en het bos was in volle bloei, dus ook voor hem een goed moment om onder andere zijn slaapplaats even op te frissen. Scharrelend snuffelde hij wat rond, zoekend naar een goed plukje mos wat fris genoeg was voor zijn schone nest. Galepaw had al een paar stukjes groen verzameld en was best tevreden over het resultaat, maar het was nog niet genoeg om een heel fris nest mee te maken. Want.. hij was nogal groot voor zijn leeftijd en had dan ook wat meer mos nodig dan zijn leeftijdsgenootjes. Soms wel een beetje onhandig, maar er waren genoeg dingen waarin zijn grootte een voordeel was. Onder zijn dikke pels zat ook nog eens aan aardige laag spier die hij er aan had getraind de afgelopen vier manen. Plots zag hij iets in zijn ooghoek liggen, het was een kattin die hij qua uiterlijk wel herkende. Het was één van zijn dengenoten maar haar naam was hem eventjes ontschoten. Zijn blik gleed af, maar er leek niemand bij haar te zijn. Op een kalme tred liep hij op haar af, liet het mos voor zijn neus vallen en plofte neer. "Hey."

Nadat hij kalmpjes was gaan zitten zag hij dat de ogen van de kattin open waren gegaan en dat ze hem duidelijk wat verbaasd aankeek. Hmn, hij had haar dus wakker gemaakt. Een schuldbewuste glimlach kwam rond zijn snuit te liggen terwijl ze een verbaasde 'wat' uit had gebracht. "Hey," herhaalde hij zijn woorden nog een keertje en grijnsde kort, waarbij hij zijn pluizige staart rond zijn poten sloeg. "Sorry dat ik je wakker maakte. Ik verwachtte niet dat iemand hier zo rustig zou kunnen slapen." Dat was zijn slappe excuus voor het wekken van haar. Een gaap was van haar kant gekomen en de kater moest zich inhouden om het voorbeeld niet na te doen, gapen was blijkbaar iets wat iemand anders snel over kon nemen als deze het zag. Een schaapachtige grijns speelde nog altijd rond zijn lippen. "Misschien vergeten dat er hier dassen rondlopen?" suggereerde hij toen subtiel.

Het toontje in haar stem was kalm, en ze meldde ook nog dat het niet erg was dat hij haar opgewekt had. Toch kneep de kater zijn ogen onderzoekend samen toen het leek alsof de blik in haar ogen verhardde nadat hij het onderwerp dassen aan had gebroken. Een gevoelig iets misschien? De kater bewoog een keertje met zijn oortjes omdat het leek alsof er iets aan kriebelde en liet ze vervolgens weer normaal staan, de kattin nog altijd aankijkend met een licht onderzoekende blik. Haar mondhoeken waren naar beneden gezakt en een licht geërgerde reactie was het gevolg. Hmn, iemand hier was dus redelijk snel ontdaan? Zelf bleef Galepaw rustig zitten zonder iets aan zijn houding te veranderen. "Ben je er al eentje tegen gekomen?" vroeg hij toen rustig terwijl hij haar afwachtend aankeek. Zijn ogen hadden zich weer ontspannen en waren niet langer samengeknepen. De meeste apprentices zouden opscheppen als ze er eentje hadden gezien, dus was hij wel benieuwd hoe het met deze kattin zat.

Het puntje van haar staart begon licht te bewegen en dat was voor hem een teken dat hij op zijn woorden moest passen. Hij had liever niet zo een klauwafdruk op zijn gezicht staan, dat zou zonde zijn. Zelf bleef hij dit keer zitten met een kalme, neutrale blik in zijn ogen. Het leek erop dat mevrouw niks ging zeggen, wie weet stond ze wel op en had hij een kans op een gesprekspartner verspilt. Ach ja, voor alles een eerste keer. De kattin had ondertussen haar nek uitgerekt en vrijwel meteen werd hem een wonde zichtbaar die niet al te lang geleden gemaakt moest zijn. Zijn blik bleef er eventjes op hangen, maar deze gleed terug naar haar kopje toen ze weer begon te spreken. "Ja." Het was een simpel antwoord wat haar scherpe vraag tevreden moest stellen. "Je hebt geluk gehad," was zijn luchtige uitspraak toen terwijl hij een keertje kort knipperde met zijn ogen. "Mijn vader had dat geluk niet." Ze was niet de enige die dassen als gevoelig onderwerp had.

Hij keek toe hoe ze haar staart weer rond haar lichaam heen krulde en richtte zijn blik weer op die van haar, die duidelijk niet van hem was afgeweken. Bij haar woorden knikte hij een keertje kort, zijn vader was een grootse warrior geweest en het enige doel van de kater was om in de voedsporen van zijn vader te treden. Om de clan te beschermen en op een dag aan een net zo'n waardige dood te sterven als zijn vader. Haar mentor was ook om het leven gebracht door een das. "Insgelijks," zei hij met een tweede knikje terug. Dassen waren vreselijke wezens en als hij er ooit één tegen zou komen die op dat moment een bedreiging vormde voor de clan, dan zou hij zich zonder twijfelen in de strijd gooien. Eerst de anderen, dan pas zichzelf. Een kleine stilte viel waarbij zijn hoofd vooral wat terugging naar zijn vader, maar toen dit lang genoeg had geduurd haalde hij een keer diep adem en schudde zijn pels uit. "Heb je zin om wat nuttigs te doen?" vroeg hij toen kalmpjes. Het onderwerp dassen kapte hij hiermee af, genoeg herinneringen omhoog gehaald zo.

Het zou een aardig idee zijn om wat te gaan jagen, in elk geval een poging doen tot. Ook zouden ze het territorium kunnen controleren op dassensporen, zodat ze dat konden melden aan Butterstar en Futuresong. Het was natuurlijk wel riskant, want stel dat ze echt op een geurspoor zouden stuipen. De andere apprentice, waarvan hij nu hij zo eens nadacht de naam niet eens wist, meldde dat ze nog ongetraind was en of hij daarvoor iets nuttigs zou weten. "Nou, ik kan je altijd helpen, right?" Galepaw was iets ouder en had ondanks de afwezigheid van zijn mentor zo nu en dan aardig wat getraind. Want als deze er niet was, dan deed hij het gewoon in zijn eentje.
Zijn ogen gingen naar het struikgewas toen dit ritselde en er een grijzige kattin uit kwam zetten. Het was er eentje die hij natuurlijk wel herkende, gezien ze van dezelfde leeftijd was. Toch had hij nooit veel contact met haar gehad. Met niemand uit zijn den trouwens, op zijn siblings na. "Gegroet, Severpaw," mauwde de kater toen kalmpjes en knikte haar toen toe. Hierna richtte hij zijn blik op de andere apprentice. "Wat is je naam, trouwens?" vroeg hij toen.