What's up?

Geïrriteerd plukte Raptorkit aan een grassprietje met zijn kleine nagel. Magpiekit was nergens te bekennen om weer te treiteren, dus moest hij het doen met liggen in het gras en wachtend op zijn volgende slachtoffer, of iets dergelijks. Ook kon hij Bluekit, zijn zus nergens vinden of Mousekit, een vriendinnetje van hem. Dus ja, wat kon hij doen? Niks, liggen en niks doen. Het perfecte moment om het kamp uit te sluipen had hij nog niet gevonden, dus bleef hij waar hij was. Niks doen en de tijd voorbij laten gaan.

OOC: SPT'tje voor Quietkit

Quiet zat rechtop en met een serieuze blik te kijken naar de ingang van het kamp. Daarbuiten was alles, de wijde wereld waar hij op zat te wachten. De wereld die hij wilde verkennen, waar zijn kansen op roem en status lagen. Er was één probleem: hij mocht er niet heen van zijn moeder. Dus hier zat hij al de hele dag, terwijl hij nadacht over hoe hij ongezien uit het kamp kon sluipen. Ineens kreeg hij een uitstekend idee, sprong op en rende naar een willekeurig grasperkje toe. Hij zag Raptorkit, één van de kittens die met hem vastzaten in de Nursery. Zonder iets te zeggen begon hij het gras weg te krassen met zijn nageltjes. Zodra er zand zichtbaar was, begon hij erdoor te rollen alsof zijn leven er vanaf hing. Dit keer ging het hem lukken!

Kort richtte Raptorkit een blik op het kampuitgang. Hij keek er best vaak naar, gister nog, toen hij de middag met Mousekit door gebracht had. Toen had hij gefantaseerd hoe de uitgang op hem af kwam en hem als het ware uitnodigde door hem heen te stappen. Wauw, wat wou hij dát graag. Terwijl hij opnieuw lag te fantaseren stoof er ineens een andere kitten door zijn beeld heen. Hij knipperde met zijn goud gekleurde ogen en fixeerde deze op Quietkit, broer van Mousekit, als hij het goed had. Tot zijn verbazing groef hij allemaal gras weg en ging naar zijn idee random in het zand rollen. Hij stond op en keek met een opgetrokken wenkbrauw op zijn gelaat naar de andere kitten. "Wát ben jij aan het doen?" Vroeg hij als of de kitten met het meest rare ooit bezig was.

Quiet begon eerst uitbundig met zijn rug door het zand te rollen, in de hoop dat de zwarte kleur zou afgeven op zijn vacht. Zelf vond hij zijn idee zo verschrikkelijk briljant, maar daar was wel over te discussiëren. Vanaf zijn rug zag hij Raptorkit met een vragende blik naar hem kijken. "Wát ben jij aan het doen?" vroeg de grijze kitten, en Quiet smaalde. "Ontsnappen," antwoordde hij kortaf, maar met een vage grijns op zijn gelaat. Hij krabbelde overeind, en probeerde zijn eigen rug te bekijken. "Ben ik zwart?" vroeg hij op serieuze toon aan zijn verbaasde toeschouwer. Hij moest het weten, het was belangrijk voor zijn camouflage.

Raptorkit wiebelde achterdochtig met zijn oren. Wat ging deze idioot doen? Hoe kon deze idioot de broer van Mousekit zijn? Hoe dan ook, hij ging niet gemeen tegen hem doen, dat zou Mousekit dan te weten komen en de kans was groot dat ze hem ging haten. Dat was dus zeker niet zijn idee van hoe hij het allemaal wou. "Ontsnappen," was het antwoord van de rossig gevlekte kitten, die nu meer donkerbruin/zwart was dan zijn werkelijke kleur. "Ontsnappen?" Hoe wilde hij ontsnappen? "Ben ik zwart?" Vroeg de kitten vervolgens. "Ja, nogal ja," miauwde hij nog steeds met diezelfde vragende frons op zijn gelaat met één opgetrokken wenkbrauw.

Raptorkit herhaalde hem in een ongelovige toon. Natuurlijk kon niet iedereen zijn goede ideeën begrijpen, er waren altijd katten die simpeler waren dan hij, en dat was prima. Zolang ze hem maar niet in de weg zaten. De kater zij dat hij behoorlijk zwart was, en Quiet nam zijn woord ervoor aan. Goed, nu was het tijd voor fase twee. Haastig begon hij rond te kijken, op zoek naar bladeren of iets dergelijks. "Wat ze niet kunnen zien, kunnen ze niet tegenhouden," legde hij uit aan Raptorkit. Zijn plan was om een volledige camouflage te maken zodat het niet eens op zou vallen wanneer hij de ingang uit smokkelde. Hij zou één zijn met de bosjes die de opening in het kamp vormden, en als hij langzaam liep, zou niemand hem naar buiten zien gaan. Nou moest hij allee nog iets hebben waardoor de bladeren zouden blijven plakken...  

"Wat ze niet kunnen zien, kunnen ze niet tegenhouden," waren de woorden van Quietkit. Oké, dit allemaal op een rijtje was net een puzzel en hij wou deze puzzel begrijpen en in elkaar kunnen zetten. "Oké, wacht," miauwde hij vlug waarbij hij kort zijn ogen sloot en alles op een rijtje zette. Goed. Ontsnappen was puzzel stuk één. Quietkit wou waarschijnlijk het kamp uit, vervolgens was hij in het zand gaan rollen, gelinkt aan ontsnappen. Vervolgens wou hij weten of hij zwart was en dat was hij nu en als laatste zei hij dus over wat je niet ziet kun je niet tegenhouden. Oké, hij begreep het nu. Hij wou het kamp verlaten, ongezien natuurlijk. "Ik doe mee!" Mededeelde hij vervolgens waarna ook hij in het zand ging rollen. Hij rolde stevig heen en weer en voelde hoe zijn dikke vacht vol begon te zitten met de modder. Dit plan was geweldig. Hij ging recht op zitten en keek de andere kater vervolgens aan. "En?"

Quiet keek afwachten naar Raptorkit toen de grijze kater hem verzocht om te wachten. Waarschijnlijk probeerde hij Quiet's plan uit te pluizen, en Quiet zelf was wel nieuwsgierig of het hem zou lukken of niet. Enkele seconden later zag hij zowaar het metaforische lampje boven Raptorkit's hoofd branden. Blijkbaar was hij slimmer dan Quiet in de eerste instantie had gedacht. Het grijze katertje riep dat hij mee zou doen, en begon ook in het zand te rollen. Smalend keek Quiet op hem neer. Vervolgens keek Raptorkit weer naar hem voor de volgende fase van het plan. "We hebben iets plakkerigs nodig om ons met bladeren te bedekken," legde Quiet uit, maar hij kon zo snel niets verzinnen.

Oké, dat Quietkit door sprak nadat Raptorkit had gevraagd of het goed was met een 'en' in plaats van het te beantwoorden, zag hij als een bevestiging dat het goed was. "We hebben iets plakkerigs nodig om ons met bladeren te bedekken," waren zijn woorden. Eigenlijk vond Raptorkit het maar niets dat Quietkit de leiding had. Maar goed, hij deed dit voor Mousekit en om uit het kamp te kunnen en hij onderschatte het brein van Quietkit niet. Al leek Raptorkit dit keer met een idee te komen. Nu was de vraag of Quietkit het een goed idee vond. "Dode kikker van de prooistapel? Het zijn kleverige beestjes en dan is onze katten geur ook meteen weg," bedacht Raptorkit zich. "Maar, we moeten ze dan wel voorzichtig pakken, sowieso krijgen we op onze donder als we prooi jatten van de prooistapel, dus beter worden we niet gesnapt," murmelde hij terwijl hij zijn ogen richtte op de prooi stapel. Dit was nog best spannend ook. Hij kon niet wachten Bluekit dít avontuur te vertellen.

Quiet keek Raptorkit met grote ogen en grotere bewondering aan, alsof hij de hedendaagse Leonardo da Vinci was. Kikkers! Die plakkerige beesten lagen altijd wel op de prooistapel, niemand wilde ze tenslotte hebben. Ze waren vies, roken vreemd, maar waren boven alles plakkerig en slijmerig. Daar had Quiet zelf nooit aan gedacht. Hij greens naar zijn nieuwe partner in crime. Met hun gezamenlijke ideeën zouden ze ver kunnen komen, sowieso wel uit het kamp. "Briljant," verkondigde Quiet aan Raptorkit, en enthousiast rende hij naar de prooistapel, waar hij haastig naar de dieren op zoek ging.

Raptorkit voelde zich een held toen Quietkit naar hem keek als of hij de meest briljante wezen was op deze aardbol. Was hij stiekem ook wel, maar daar ging het nu even niet om. Nu werd het bevestigd en dat liet het groots voelen. "Briljant," verkondigde het katertje en Raptorkit grijnsde breed. "Ik weet het," grinnikte hij waarna hij achter de witte met rood gevlekte kater aan rende. Samen met Quietkit ging hij opzoek naar kikkers. Hij veegde wat dode eenden en vissen aan de kant en vond daar twee dode kikkers. Deze legde hij weg. Vervolgens keek hij nog ergens anders waar hij ook twee vond. "Ik heb er drie," concludeerde Raptorkit terwijl hij nog even snel de prooistapel aan zijn kant af zocht.

Quiet haalde zijn poezelige, met zand bedekte pootjes door de prooistapel. Konijn, nee. Vogel, nee. Eend, nee. Kikker! Zo gooide hij nog het een en ander aan de kant, waarna hij uitkwam op drie en een halve kikker. De ene was grotendeels uit elkaar gerukt en er was niet veel meer van over. Bruikbaar was hij dus niet. De anderen waren plakkerig genoeg. Raptorkit bleek er evenveel te hebben. Nu moesten ze de plakkerigheid nog op zichzelf krijgen. Met een vies gezicht keek Quiet naar het hoopje kikkers. "Jouw idee, jij mag eerst," zei hij toen. Dit was het nadeel van hun briljante plan.

Raptorkit staarde naar zijn drie kikkers, die perfecte kikkers. Daarna keek hij naar hoe Quietkit zijn laatste kikker uit de prooistapel trok. Hij had drie en een half, maar de halve was niet geschikt dus die verdween alweer uit beeld. Drie moest wel genoeg zijn. "Jouw idee, jij mag eerst," zei Quietkit. "Ik vind het goed, maar we kunnen het beter op elkaar smeren," miauwde hij. "Dus begin jij dan met mij er onder smeren? Of ik met jou er onder smeren?" miauwde hij met een grijns rond zijn gelaat. Hij vond beide best, vies worden kon hem niks schelen.

Raptorkit bleek er niets op tegen te hebben om als eerste onder gekliederd te worden met de slijmerige overblijfselen van de kikkers. Quietkit greens hem toe, hij waardeerde het wel om iemand te hebben die niet bang was om de poten vies te maken. Quiet knikte rustig op het voorstel om elkaar in te smeren met het goedje. "Ik begin wel met jou," opperde Quiet toen, zich afvragend of het wel zou werken. Hierna hadden ze alleen nog wat gras en bladeren nodig, en hun camouflage zou helemaal klaar zijn. Wedden dat geen enkele Warrior hen uit het kamp zou zien glippen? Het witte katertje pakte één van de kikkers tussen zijn tanden, en begon deze door de vacht van Raptor te halen, in de hoop dat het flink zou afgeven. Hier en daar kon je al slijmsporen zien, gemengd met het zand waar Raptor in had gerold. Dit zou echt kunnen werken! Toen Raptor er goed onder zat, zwaaide Quiet met zijn staart. "Nu ik!"

Quietkit begon met het insmeren van de kikkers. Het voelde vies aan, zeker toen het slijm zijn huid raakte gemengd met het zand. Zijn hele grijze vacht begon er onder te zitten en nog even en hij zou er helemaal onder zitten. Toen dat zo was, opperde Quietkit dat hij hem nu in mocht smeren. "Oké dan!" Reageerde hij terwijl hij een smerige kikker in zijn bek nam, er in beet en het beest vast pakte met zijn klauw om vervolgens Quietkits vacht gemengd met zand er onder te smeren. Hij begon bij de schouder en toen de rest. Toen hij klaar was spuugde hij de laatste kikker op de grond en grijnsde. "Je ziet er vreselijk goor uit," verklaarde hij. "Nu de bladeren maar?" Vroeg hij toen.

Quiet kneep zijn gele ogen even dicht voordat hij de kikker daadwerkelijk zou voelen. Hij had zich al voorgesteld hoe het zou zijn, maar het was niks bij het slijmerige, koude, dode voorwerp dat tegen hem aan werd geduwd. Hij voelde dat zijn haren aan elkaar vast begonnen te plakken, en het zand schuurde tegen zijn huid aan. Comfortabel was anders. Een rilling trok over zijn rug, maar uiteindelijk was het voorbij. Hij plakte aan alle kanten, en was hier en daar zwart. Hij zag er waarschijnlijk niet uit. "Je ziet er vreselijk goor uit," zei Raptor toen, en Quiet smaalde nog steeds van trots door zijn briljante plan. Nu was het tijd voor de bladeren. Hij liep af op het dichtstbijzijnde struikje en begon met zijn tanden de bladeren van de takjes af te trekken. Vervolgens duwde hij ze met zijn kleine klauwtjes tegen Raptor's plakkerige vacht aan. Met grote ogen keek hij naar het plakkende blaadje. "Het werkt! Hij plakt!" gierde hij. Zijn camouflagetechniek had gewerkt.

Nu was het tijd om de bladeren op hun smurry te plakken. Quietkit plukte wat bladeren en plakte vervolgens een op zijn vacht en die bleef zitten ook. Raptorkit grinnikte. "Ja! Oh, dit gaat helemaal goed komen," grinnikte hij met een brede grijns. Het verbaasde hem dat het nog niemand opgevallen was, maar het maakte hem helemaal niks uit. Raptorkit zelf pakte ook wat bladeren en begon deze op Quietkit te pakken, dan wel zo dat Quietkit ook nog bij hem kon. "En dan straks eindelijk het kamp uit," fluisterde hij enthousiast met een brede, ondeugende grijns.

Quiet was nog even bezig met het opplakken van de blaadjes, en zo langzamerhand werd Raptorkit een canvas van bruine modder en vieze bladeren. Al met al zag het er behoorlijk rommelig uit, maar in Quiet's ogen was het een meesterwerk. Ook Raptorkit leek tevreden met hun resultaat, en weldra zouden ze het kamp uit kunnen sluipen. Hopelijk waren er niet al teveel warriors, maar Quiet had er wel vertrouwen. Nu was hij zelf aan de beurt, en Quiet had een brede grijns op zijn gelaat terwijl de bladeren aan hem bleven hangen. Hij was vies, ongelooflijk ranzig, bedekt in kikkerslijm, modder en vieze bladeren, maar hij was zó blij. Zijn moeder zou er alleen niet echt blij mee zijn, maar goed. Quiet greens nog even naar Raptor vanwege zijn opmerking, hij had echt zin om het kamp uit te gaan. "Laten we gaan," fluisterde het gevlekte katertje tegen Raptor. Hij keek nog een laatste keer achterom om te checken of alles bleef zitten.