The ache of the Heart... (Whitelion)

Er waren vele dagen voorbij gegaan. Ontelbare dagen, de kitten had dan ook geen gevoel van tijd meer. Het was al zo lang geleden dat ze haar familie had gezien. Hoe zou het met Pantherkit zijn, of haar halfbroer Whitelion? Misschien zelfs belangrijker, waar was haar moeder wanneer ze haar nodig had? Had de clan haar ook gemist? Was haar nichtje in orde. Samen met Lizardkit was de jonge kitten dan ook ontvoerd. Ze had haar nichtje willen beschermen, het was tenslotte haar familie. Enkel was het duidelijk uit de hand gelopen. Haar dappere en domme actie, op het moment dat de twee Rogue's hun wouden ontvoeren had haar veel pijn opgeleverd. Ze wist nog hoe Abysspaw hen had proberen te beschermen, enkel dat had niet gewerkt. De Apprentice was niet opgewassen geweest tegen de twee sterkere katers. Het was voor haar een geluk geweest dat er een oudere kat bij was. Haar hoofdwond stak nog steeds, en ging om de zoveel tijd weer open. Het was duidelijk niet goed geheeld, en misschien zelfs ontstoken. Lizardkit had ze al een poosje niet gezien, die was waarschijnlijk zelf een oplossing aan het zoeken. Haar onheldere en doffe kopje legde ze op de grond neer. Het kleine beetje eten dat ze van Abysspaw had gekregen, hield haar op de poten. Enkel verzwakte ze met de dag, en nu was haar enige veilige plek weg. Foetsie. De grote, robuuste zwart-witte kater had haar mee genomen, mee uit jagen. Abysspaw moest werken, en dat liet haar achter met een slapende Jeff.

Met enorme moeite, drukte de kitten zich op. Ze liep bijna waggelend als een kleinere kitten het hol uit. Het felle licht scheen al pijnlijk in haar ogen, zodra ze de uitgang bereikte. Haar kopje liet ze vermoeid hangen, een klein beetje bloed drupte op haar schouder. De kitten had er nauwelijks aandacht voor. Angst en pijn, waren de emoties die ze hier voelde. Ze zou nooit meer het kamp verlaten, zelfs niet als ze haar familie wou beschermen. Ze had gewoon naar haar moeder of misschien Whitelion moeten gaan. Dan was zij veilig geweest, maar aan de andere kant was ze een van de oudste kittens geweest. Waardoor het tot haar taak behoorde ze te beschermen. Zo ging het in een clan toch ook? De Warriors beschermden de zwakkere, zoals de kittens. Hun waren ook groter en ouder. Haar oceaankleurige ogen gleden over het territorium. Ze wist niet waar ze beland was. Ze wist enkel de namen van de ontvoerders, en dat het Rogues waren. Rogues waren lastiger dan Kittypets.

Een zachte piep verliet haar keel, ze was zo moe en voelde zich zo zwak. Toch wist ze een hardere piep in te houden. Jeff sliep misschien vast, hij was nog steeds een gevaar voor haar. De geuren waren onbekend, en hun spoor was vast al weggeregent. De geuren waren zwak, geen Windclan. Haar geur was ook grotendeels veranderd. De geur van Rogue vermengt met bloed en een lichte tint van Windclan maakte dat ze voorzichtig verder liep. Expres de andere kant op dat de zwart-witte kater op was gelopen met Abysspaw. Ze wist wel dat het heel gevaarlijk was om weg te lopen, enkel kon ze het niet meer uithouden in het hol. Met de dag werd ze zwakker en zieker. De ontstoken wond op haar hoofd, zorgde voor verhoging en soms zelfs koorts. Ze was dorstig, ze miste de veilige Nursery.

Een geur dreef met de wind mee, meteen spitste de kitten haar oren terwijl de bekende geur in haar neusvleugels dreef. Ze trilde enthousiast met haar neusje, voordat ze zo goed en kwaad als het kon, de geur probeerde te bereiken. Het leek wel van haar halfbroer. De geur leek enorm veel op die van Whitelion. Ze wist niet of ze aan het hallucineren was gezien het feit dat ze dorstig was, en ook licht koortsig. Maar zou zeker een poging wagen. Half struikelend over haar verzwakte pootjes, met haar ogen tot spleetjes geknepen, probeerde ze in de buurt van de geur te komen. Hij werd sterker, en sterker.

Opeens bleef de kitten staan, geschokt staarde ze naar de grote witte gestalte die met zijn rug naar haar toe zat. Haar oceaankleurige oogjes waterde al, de geur was bekend. Het was haar broer... Haar poten droegen haar langzaam naar de gestalte toe, terwijl ze wankel overeind bleef staan. Verschillende gedachten schoten door haar kopje heen, zo begreep ze niet wat hij op Rogue territorium deed. Maar ze was te blij om echt na te denken over het feit hoe of waarom hij hier was. Hij was er, en daar ging het om. Met een schorre piep, ging de kitten voor hem staan, haar oceaankleurige oogjes op zijn blik gericht. Zijn tweekleurige ogen, haar vertrouwde broer. Meteen drukte de kitten haar lichaam tegen haar broers grote gestalte. 'Whitelion,' piepte ze zwakjes en schor. 'White...,' de angst en verwarring waren duidelijk in haar jonge en onschuldige stem te horen.

Oceankit had wel door dat haar broer in het begin niet reageerde, enkel verbaasde dat haar ook niets. Zijn ogen waren gesloten en haar zwakke piepjes kwamen nauwelijks boven het geluid van de wind uit. Ondanks haar lange vacht, die haar tegen de kou beschermde, verlangde ze naar haar warme nest. Bij familie. Nu was Lizardkit ook familie van haar maar hun hadden niet echt goed opgeschoten in het afschuwelijke dassenhol. Ergens kon ze het Lizardkit niet kwalijk nemen dat de zwart-witte kitten een grote mond richting de andere katten had. Het was niet bepaald een prettige plek geweest, en ze konden er niets aan veranderen. Er waren geen ouders, geen broers of zussen, niemand was er om goed te beschermen. Behalve de donkergrijze kattin, Abysspaw. Ergens had Oceankit niet het hol willen verlaten, al wist ze wel dat ze niet zo snel nog een kans zou krijgen. Straks zou Abysspaw zich zorgen maken om haar! Ze wisten ook niet hoe het was geëindigd met Lizardkit, de zwart-witte kitten was namelijk net iets eerder ontsnapt. Waren er andere vijandelijke katten geweest die haar wouden verwonden, of was ze veilig en wel in het vertrouwde kamp? De bruin gestreepte kitten wachtte geduldig tot het moment dat Whitelion haar zou herkennen. Haar geur was namelijk al redelijk vervaagd, dus begreep ze ook wel dat hij niet zo snel die link zou leggen, als wanneer ze in het kamp was.

Net op dat moment leek Whitelion haar op te merken. Zijn neutrale gezicht was weer opgezet, ook al had ze dat niet duidelijk meegekregen. De witte kater wierp een blik naar beneden toe, waar de kleine verzwakte en bebloede kitten zat. Veilig tegen zijn lange witte vacht aan. Haar witte broer boog zich neer, om zo op ooghoogte te komen met de bruin gestreepte kitten. Zijn tweekleurige ogen die Oceankit duidelijk had gemist maakte dat de kitten hem recht aanstaarde. Bijna ademloos, wetende dat het net zo goed een droom kon zijn. Maar het was geen droom, het was echt. Whitelion zat voor haar. Ze zou zeker haar kopje in zijn vacht hebben geduwd als haar kop niet bloedde en niet zo pijn deed. Soms stak het vreselijk, en op andere momenten kreeg ze door de duizeligheid nauwelijks wat mee. Het was op zichzelf een wonder te noemen dat ze zich staande had weten te houden. "Ocean?", mompelde de oude vertrouwde stem ineens. Meteen bewoog de kitten en kroop ze dichter tegen de warme geruststellende vacht aan. "Ben jij dat?" Vervolgde de lage stem, de stem van haar broer. De stem van haar vertrouwde familielid. Ook al was het vroeger wel eens fout gegaan, Oceankit was dat allemaal al weer bijna vergeten. Het enige dat ze wist was dat Whitelion haar veilig kon houden, dat ze weliswaar bang was, maar een krachtige kater had om haar terug naar het kamp te helpen. Dat ze eindelijk weer bij familie was. "Whitelion," begon de kitten zachtjes, met een piep die haar herkenning duidelijk maakte. Het praten vermoeide haar waardoor ze de zinnen haperend en zo kort mogelijk uitsprak. "Cyber, Jeff...Ze zullen mij straks zoeken." Bracht ze bang en ongerust uit. Hoe graag ze ook wou dat ze kon blijven zitten, ze wist dat vroeger of later, de twee rogues achter haar vermissing kwamen. "Whitelion," herhaalde ze weer terwijl ze vermoeid haar kopje liet hangen, druppeltjes bloed drupte op haar voorpoten, langzaam maar duidelijk. Met een angstige blik recht in de tweekleurige ogen van haar broer kroop de kitten in zijn veilige beschutting. Hiermee ook het teken geven dat ze hem had gemist. "Mama?" Vroeg ze zacht, waarmee ze aanduidde dat ze haar moeder ook mistte, en wou weten hoe het met haar ging. "Panther?" Vervolgde ze toen zachtjes, haar broer en nestgenootje zou vast ook niet weten waar ze was, en ze hoopte maar dat het ook goed met hem ging. Heel even schoot Lizardkit door haar kopje heen terwijl ze vermoeid haar ogen sloot. "Veilig," verklaarde ze uiteindelijk terwijl ze zich oprolde tegen de voorpoten van haar grote broer. Duidelijk uitgeput. Toch kon de kitten niet slapen, ze wist dat zelf ook wel, ze vertrouwde enkel op het feit dat Whitelion haar veilig kon houden, en daarbij kon ze nauwelijks haar kopje nog optillen. Erg vermagerd was ze niet, al was haar vacht zo dof en haar ogen levenloos dat het haast leek dat ze dood was. Een levende dode, haar kopje was verhit, alsof ze uren in de zon had gezeten en daarvan genoten, enkel niets was minder waar, de koorts steeg langzaam maar zeker. Het bloed dat ze de laatste tijd had verloren maakte ook dat ze sneller moe was, en dat ze onrustig werd zo nu en dan. Haar oceaankleurige ogen opende ze weer, terwijl ze een zacht zuchtje uit slaakte. "Whitelion? Kan je me dragen?" Sprak ze zachtjes haar wens uit.

Oceankit merkte de blik van haar broer op. Hij staarde haar aan alsof ze het zoveelste wereldwonder was. Verstijfd en zonder een woord uit te brengen zat de grote robuuste kater voor haar. Normaal gesproken zou ze weg deinzen voor grote katten, wetende dat er zo veel slechte ervaringen van konden komen, maar nu, nu vertrouwde ze haar broer volkomen. Hij was en bleef haar grote beschermende broer, die soms bijna als een vader voor haar zorgde. Hij was minder eng dan Snowbird, de kattin die niet al te vriendelijk leek te zijn, en ook een zus van hen. Ja, haar broer had fouten gemaakt, maar het bleef familie, net zoals Lizardkit dat bleef. Ondanks onenigheden, of onbegrip. Haar ademhaling was rustig en stil, terwijl ze daar zo lag, haar ogen gefocust op de grond, en haar nu redelijk rode pootjes. Het bloeden zou zo wel weer stoppen, dat deed het altijd, enkel bleef Oceankit het onprettig vinden. Ze had die wonden al sinds ze was ontvoerd, sinds ze was meegenomen door Cyber en Jeff. Pas bij haar laatste en zoveelste vraag, leek haar broer te kunnen reageren, duidelijk verward door het feit dat zijn zusje ineens voor hem stond. Hadden de katten in het kamp haar al dood verklaard? Was Lizardkit dan niet veilig aangekomen? Haar kopje voelde dof aan, waardoor ze slaperig met haar ogen knipperde. Ze wou niets liever dan slapen en hopen dat ze inderdaad veilig was. Ze besefte het nog steeds niet. Straks was het een droom, en dan kwam Cyber terug met Abysspaw van het jagen en zou hij weer zijn mopperende oude zelf zijn. Ze durfde hem in ieder geval niet meer te bijten, dat was namelijk niet al te goed afgelopen. Ook haar flanken deden zo nu en dan pijn, nog van de klap die Whitelion had gegeven en van het feit dat Cyber haar daar ook had bezeerd. Hij had er volop geleund, haar lichaampje had het nauwelijks aangekund. Het knikken van haar grote witte broer was haar niet opgevallen, wel viel haar op dat hij reageerde, zijn vertrouwde lage stem klonk dan ook zachtjes in haar oor. "Je ben veilig nu," was er door hem gemompeld. 'Veilig,' dat woord was haar enige redding, het enige waar ze aan wou denken. Langzaam richtte ze zwakjes haar kopje op. Zonder een woord te zeggen keek ze hem vol vertrouwen met haar levenloze ogen aan. Voorzichtig werd ze opgetild door haar grote witte redder, voordat ze voelde dat hij een paar stappen zette. Het deed wel pijn, ze voelde wel pijn, maar zweefde tegelijk aan het randje van bewusteloosheid. Ze kon de pijn negeren, dat had ze wel geleerd, daar in het donkere en onveilige dassenhol. Haar ogen knipperde ze onrustig, voordat haar lichaampje ontspande en ze het donker en de kater haar mee liet voeren. Een zachte zucht verliet haar mondje nog, voordat ze bewegingloos aan haar nekvel bleef hangen, enkel haar ademhaling was nog duidelijk zichtbaar. Ze was te moe en had te veel pijn om bij bewustzijn te blijven. Het enige dat ze wou was slapen, rusten en een pijnloos bestaan hebben, in ieder geval voor nu.