Woosh~

Tigerkit stapte met ferme passen door de nursery heen en liet zijn slangachtige ogen rondgaan. Sommige kittens meende dat men hem beter 'Snakekit' had kunnen noemen, maar de naam die hij nu had paste volgens hem ook perfect. Hij had een korte vacht waar nu al kleine spiertjes onder geweekt werden die zichtbaar waren bij elke stap die hij deed, dat kreeg je als je veel stoeide. Zijn blik was strak en er waren genoeg kittens die angstig weg stoven als de gele ogen op hen gericht werden. Abrupt stopte hij toen er iets tegen zijn grote pootje aanstootte, het was een gestreept poesje wat net duidelijk op de grond gevallen was. Ze kwam geschrokken overeind en keek verbaasd rond. De uitdrukking op het gelaat van het grotere katertje bleef neutraal. "Een beetje te klein om normaal te kunnen spelen met een mosbal?" was zijn licht sarcastische opmerking tegen het poesje.

De andere kit was net zoals hem gestreept, maar dan net met wat andere tinten en een langharige vacht. Hij kon zich niet herinneren haar vaker te hebben gezien, maar dat kon best kloppen omdat hij nooit zomaar iemand aansprak en meestal de moeite niet nam om een gesprek aan te gaan met een kit die hij nog niet kende. Arrogant, zo zou je het kunnen noemen, met een groot ego. Kort fronste hij toen de ander opeens heel geïnteresseerd naar zijn kop keek. Huh. Ze probeerde op de tippen van haar poten te staan, maar viel hierbij om. "Kan je het zien?" merkte hij nog sarcastisch op.

Het katertje kneep zijn ogen een beetje samen toen ze 'nee' antwoordde. Aha! Hij had dus iemand betrapt die zijn ogen wilde zien? Zijn ogen. Van hem. Afblijven. Ergens was het wel creepy dat de kit hem nu zo gefixeerd aankeek. Tigerkit sloot daarom simpelweg zijn ogen. "Mijn ogen," verduidelijkte hij het eventjes voor haar en snoof toen kort. "Jammer voor jou." Hij was nou eenmaal niet de meest vriendelijke wat dat betrof en dan kreeg je dit soort incidentjes. "Je mag ze niet zien."

Het bleef stil en Tigerkit hield zijn ogen nog een tijdje gesloten. Na een tijdje opende hij ze langzaam en keek vanuit zijn ooghoek naar de gestreepte kitten. Wat dacht ze wel niet, dom wicht. Zijn ogen waren van hem en hem alleen en enkel bepaalde katten waren zijn blik waardig. Een minachende snuif verliet zijn mond, hier maakte hij zijn tijd niet aan vies. Zonder haar nog een blik waardig te kunnen liep hij door.