Oh, not my territory? Whatever

Kalm stapte een slanke, gespierde tabby poes de grens over. Ze snoof. Het bos rook zo goed. Nevergirl liep verder het ThunderClanterritorium in. Hoe dieper ze in het territorium liep, hoe sterker de lucht van het bos werd, en hoe meer bomen er stonden. Het was een mooi territorium. Dat was dan ook de reden dat ze er zo vaak kwam. Ze snoof opnieuw, deze keer rook ze een vleugje muis. Ze keek rond en zag een klein grijs vlekje, een paar vossenlengtes voor haar. De kattin zakte in jachthouding en sloop voorzichtig richting de muis. Ineens sprong ze op en dook op de muis. Ze reeg hem aan haar nagel. Dit was een ding wat ze deed met prooi voor ze hen doodde. Het muisje piepte angstig. Never grijnsde vals. Ze liep verder, terwijl ze het nog half levende muisje meesleurde over de grond. Hij begon steeds harder te piepen. Toen ze haar favoriete boom had gevonden ging ze zitten en doodde ze het muisje. Ze had met haar nagel iets in de boomstam gekrast, zodat ze haar boom altijd zou herkennen. Kalm schrokte ze het muisje op. Ondertussen klom de zon steeds hoger aan de hemel en werd het steeds warmer. Ik smelt nog eens een keer, dacht ze. En dat terwijl greenleaf nog niet eens zo lang bezig was. Het zou binnenkort nog warmer worden. Gelukkig hielden de schaduwen van de bomen om haar heen haar aardig koel. Ze stond op en begon haar vacht te wassen. Nadat ze zichzelf een uitgebreide wasbeurt had gegeven schoof ze de muizenbotjes in een hoekje tussen twee wortels, waarna ze wegliep. Na een eind gelopen te hebben stond ze vlakbij het kamp. Ze rende weg van het kamp. Eén warrior tegenkomen zou al wel genoeg zijn. Ze wou niet wegrennen voor ThunderClankatten, maar als ze het kamp binnenging zou ze dat wel moeten. Nadat ze een veilige afstand had bereikt begon ze weer gewoon kalm te lopen. Toen ving haar scherpe gehoor iets op: pootstappen. Ze gromde. Hier had ze geen zin in. Waarschijnlijk was het geen apprentice, want die gingen bijna alleen maar met een ander eropuit. Ze dook achter een boom en keek. Een warrior. Jippie ja jee. Ze stapte achter de boom weg en schoot stil achter de warrior. "Hallo," zei ze uitdrukkingsloos en ze gaf de kater een harde por. Dit haatte ze echt. Het was ongelooflijk hoeveel warriors je in dit territorium kon tegenkomen. Ze kon het niet geloven.

Toen de kater zich omdraaide en gromde grijnsde Never vals. "Zo zo. Goede morgen," mompelde de kater koel. Kalm staarde Never hem aan. Ze zag een sneeuwwitte bek. "Oh, dus je bent zo bang voor me dat je me niet eens aan durft te kijken," lachte ze, terwijl haar ogen de kater nog steeds bleven aanstaren. Ze grijnsde opnieuw, haar spierwitte tanden ontblotend. Ze keek rond. De bomen waren nog steeds prachtig om te zien. Natuurlijk.

"Vertrek," hoorde ze. "Hoe kan ik vertrekken als er een dikzak op mijn rug zit?" lachte ze vals. Ondanks dat ze zowat plat op de grond lag bleef de kattin grijnzen. Ze bleef plat liggen, geen zin om zich te verzetten. Dat kwam later wel. Een gaap ontsnapte haar mond terwijl ze omkeek naar de kater. Hij was niet ouder, maar op een of andere manier gespierder. Ze vond zichzelf zwak, maar ging daar verder niet op in. Ze bleef grijnzen en deed verveeld. Ze had de energie niet om op te staan en te vechten, of wegrennen. Dus bleef ze liggen totdat de kater van haar af zou gaan.

Met harde ogen bleef hij haar aanstaan en grinnikte even op haar woorden. Oh was mevrouw zwak genoeg om toe te geven dat ze niet tegen hem op kon. Met een zachte grom stapte hij van haar af nog altijd zijn nagels uitgrtrokken terwijl hij haar met zijn typisch arrogante rowan bek aanstaarde en even snoof. "Tien seconden meissie.

"Tien seconden meissie," zei de kater. "Niet zo arrogant. Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen..." Ze rende door een struik en verstopte zich achter een boom. "Tien!" Ze rende stil achter een dikke struik langs naar een andere boom. Ze ademde stil, iets wat haar mentor haar had geleerd. Stil bleef ze achter de boom staan. Grijnzend keek ze met haar groene ogen naar het bos om haar heen.