Stop haunting me [Open]

MEt een diepe zucht liet de grijze kater zich zakken op de stoffe bodem van het kamp. Hij kon nauwelijks jagen, nauwelijks vechten en het frustreede hem. Misschien moest hij een nieuwe mentor aanvragen. Was het nu niet allemaal nutteloos? Waar hij wel goed in was? Leren. Dingen in je kop stampen, theorieën. Intelligentie was duidelijk zijn sterkste punt. Daarom bracht hij zijn dagen door met de namen van vogels en kruiden leren. Smoke sloot zijn ogen, en fluisterde zachtjes. "Merel, mus, spreeuw, vink, houtduif, koolmees winterkoning..." Zuchtend opende hij zijn groene ogen weer. Het had toch geen nut. Desondanks ging hij door, maar dit keer in zijn hoofd. Hij wou niet dat iedereen hem als een halvegare zag, al wist hij vrijwel zeker dat dat al te laat was. Watermint, tijm, smeerwortel, speenkruid, kamille. Kamille was zeker zijn favoriet. Een prachtige bloem, met een nog betere werking. Rusteloos liet Smokepaw zijn kop op zijn poten zakken. Ugh hier had hij niks aan! Een plotse overschaduwing voor de zon trok zijn aandacht. Hij knipperde, en hief zijn kop. "J-Ja?"

Smoke's ogen verwijdde zich in schrik. “Wat doe je?” Een warrior, nee, een queen. Brindleleaf. Geweldig, nu dacht ze vast dat hij gek was. De poes ging voor hem zitten. De apprentice kon er geen nuttig woord uit krijgen, "E-eh, i-ik, eh..." Hakkelde hij. Hij ontweek haar vragende blik en keek uiteindelijk maar naar de grond, ook al wist hij dat het onbeleefd was. Anders kon hij gewoon niet antwoorden. "V-vogels en kruiden onthouden..." Dat klonk debiel, of niet dan? Snel keek hij weer op, maar zijn ogen schoten elke kant op behalve de hare. Hij wou dit niet ongemakkelijk maken voor haar, dus besloot hij snel het onderwerp te veranderen. "U-u bent de moeder van Mousekit, niet?" Het poesje dat hem eerst als een slechterik zag, maar daarna zich verontschuldigde. Oh starclan, wat als ze het gesprek helemaal niet wilde voortzetten? Wat als ze gewoon nieuwsgierig was, maar eigenlijk bezig? Hield hij haar nu niet op? Oh starclan, hij was een last. Angst was duidelijk te lezen in zijn ogen, maar Smokepaw wist zich geen houding aan te nemen. Wat deden katten in situatie's zoals deze?

“Smokepaw.” Hij stopte even om haar aan te kijken. “Je hoeft je echt niet te schamen voor iets wat jou helpt. Ik praat altijd in mijzelf en het kan mij echt niet schelen wat anderen daar van denken.” Uiteindelijk lukte het hem om ook een glimlachje op zijn snuit te plakken. Dit was echt een moeder moeder. Een warme kattin die het beste uit katten haalde. Geweldig. “Maar jij vind vogels en kruiden dus interessant. De rest van de natuur ook?” Na enige aarzeling knikte de kater. “Misschien kun jij mij daar zelfs wel mee helpen.” Ze? De poes doelde waarschijnlijk op haar kits. Hij lachte kort. "Ja, misschien wel.." Zei hij zacht. “Ik ben de moeder van Mousekit inderdaad en van Quietkit, Polarkit en Puddlekit. Waarom wil je dat graag weten?” Hij probeerde wat meer te ontspannen om niet een paranoïde indruk te maken, maar dat was waarschijnlijk al te laat. "O-Oh, eh, ik had Mousekit een keer ontmoet. Aardig kattinetje." Ook had hij gehoord dat er een nieuwe kits waren, en ja, hij had even gekeken.

“Het lijk mij leuk als je een keer met mij mee wilt gaan. Wil je dat?” Ze leek heel trots op haar kits. "Ja, lijkt me fijn." Hij was al wat meer op zijn gemak, en daardoor lukte het hem om niet te stotteren. “Mousekit is een schat van een kattin.” Hij glimlachte vluggetjes, en knikte. "Mag ik vragen wie de vader is?" Normaal zou hij zijn neus niet in andermans zaken steken, zeker omdat zijn eigen familie nou niet bepaald geweldig was. Maar hij moest een manier hebben om dit gesprek door te laten gaan, om het niet akward te maken. Als dat gebeurde wist hij zich namelijk geen houding meer aan te geven en zou hij gaan stotteren en raar kijken en... Beter van niet. Misschien zou hij zo voorstellen om de kits te gaan zien? Of te wandelen? Nee, niet wandelen, hij kende Brindeleaf niet goed genoeg, en misschien zou ze hem dan raar vinden? Ugh, hij had over het algemeen niet zo veel interactie met andere katten, hoe wist hij dan hoe hij zich moest gedragen?

“Super, dan gaan we dan binnenkort snel een keer doen.” Bij zijn volgende vraag verdween haar glimlach. O nee, o nee! Hij had dat nooit mogen vragen! Nu was ze misschien wel verdrietig! Of boos! Of geïrriteerd! Wat een idiote vraag van hem! Smoke kneep zijn ogen dicht. "S-sorry dat ik dat vroeg!" Hij bleef met zijn ogen stijf dichtgeknepen. “Windtree.” vervolgde de kattin. Langzaam opende hij zijn ogen. “Windtree was de vader." Haar stem was nu zacht en ingetogen. Oh starclan, en het was allemaal zijn schuld! Wat moest hij nu doen? Zijn excuses aanbieden? Had hij dat niet al gedaan? Van onderwerp veranderen? In stilte kon hij haar alleen maar aanstaren, en vervolgens naar de grond. Zijn hoofd draaide op volle toeren. En nu.. werd het akward. Natuurlijk. Typisch iets voor hem om een goed gesprek zo te verknallen.