I'm interested OPEN

Het katertje lag vrolijk ineen gekropen tussen een bosje van paarse bloemetjes. Hij moest alles weten, vond hijzelf, en had aan zijn moeder gevraagd was het was. Ze had het lavendel genoemd, maar hetgeen wat Quiet was opgevallen, was de heerlijke geur die van de plantjes afkwam. Vandaar dat hij nu opgerold als een bolletje tussen de bloemen in lag. Hij was amper te zien. Het zorgde er echter ook voor dat hij de geur van Yellowkit niet kon ruiken. Hij schrok zich dood toen hij ineens een stem hoorde, die wel heel bekend klonk. Hij sprong op, en zijn kopje kwam zo net boven de lavendelplanten uit. Tussen het paarse bosje zat nu heel droog een kattenhoofd. "Hé," zei hij toen maar tegen Yellowkit. "Dit is lavendel. Het ruikt heel lekker," zei hij, zonder zich te bewegen. Het zag er vast belachelijk uit, maar dat maakte hem nu niet zoveel uit.

Foxkit kwam op zijn gebruikelijke, veel te enthousiaste manier aangelopen. Hij had twee kittens zien ruiken aan iets raars, geen idee wat het was. Waren het kleine bomen? Hij wist wat bomen waren. "LAVENDELLLL" joelde hij en sprong op de twee kittens.

Yellowkit's vacht schoot omhoog toen hij opdook, het was niet zijn bedoeling geweest om haar te laten schrikken. "Oeps," zei hij toen droogjes, maar bleef wel met zijn hoofd tussen de paarse plantjes zitten. De poes kwam vervolgens weer bij, en leek het met hem eens te zijn over de fantastische geur van de plantjes, waarop Quiet weer glimlachte en knikte. Yellow vroeg toen waar het voor was, en Quiet keek haar met grote ogen aan. Daar had hij nog niet eens aan gedacht! En Quiet moest altijd alles weten, tenminste dat vond hij zelf. Quiet lachte toen Yellowkit een hap nam voor de bloemen en ze weer uitspuugde. "Misschien zijn ze wel giftig," sprak hij toen met een achterdochtig toontje. Misschien moest hij Yellowkit zo wel naar de Medicine Cat sleuren. Ineens werd hij gevloerd door een oranje gedaante. Zijn lichaam knalde tegen de grond en bracht een paar lavendelstelen met zich mee. "Oef..." kreunde Quiet, en keek naar de boosdoener. Foxkit. "Ga van me af!" gilde het katje toen, meer op een onserieuse toon dan een boze. 

Foxkit gibberde het uit toen de kitten onder hem onserieus naar hem gilde, het klonk leuk.. dus Foxkit begon ook te gillen "Ieeeee ik blijf op jouuuuww" Hij begon speels met zijn pootjes op het kopje van de wittige kitten te slaan en beet in diens oor. Maar plots liet hij los en sprong achteruit, recht in het bosje lavendel natuurlijk. Door de overweldiging van geuren niesde het ros met witte kittentje schattig en viel achterover. "Wat is lavendel?" wou hij weten. "Zijn het kleine bomen?"

Quietkit's gegil was de oorzaak van het invallen van Foxkit, en tegelijkertijd kwam er een flink geschreeuw uit de twee kleine kittens. Foxkit gebruikte zijn kleine voorpootjes om Quiet's gezicht eens flink te kneden, en Quiet trappelde wild om zich heen met zijn achterpootjes. "STOP!" gierde hij, meer van plezier dan van pijn, maar Foxkit begon alweer in zijn oor te kauwen. Ineens was al het gewicht van hem verwijderd, en Foxkit maakte wat geluid. Maar Quiet bleef roerloos op de grond liggen. Na enkele seconden krabbelde hij weer overeind, en hoorde Yellowkit nog net zeggen hoe de lavendel vies smaakte. Hierop begon hij weer te proesten van het lachen. "Yellowkit at lavendel!" gierde hij weer. Hij moest weer lachen bij de gedachte aan het gezicht dat Yellowkit trok toen ze het spul at. Prijsloos!

"Blooooeeeemen" liet Foxkit de woorden in zijn mond rollen en smaakte ze met zijn tong. Interresant. Toen de kit genaamd Yellowkit vervolgnes zei dat ze vies waren boog de kleine kitten naar voren om een hap te nemen, maar werd nog net door zijn eigen gedachten tegengehouden. Quietkit begon te lachen en Foxkit besloot blij mee te doen, speels gaf hij de rosse kitten een tik op zijn kopje. "Weddenschap.." dat had Yellowkit bedacht, Foxkit wist niet of dit wel slim was. "We moeten eerst aan de medicine cat vragen of ze niet giftig zijn." piepte hij stilletjes, onzeker.

Yellowkit leek niet blij te zijn met zijn gelach, maar Quietkit had zichzelf op dit moment niet meer onder controle. Hij kreeg haast buikpijn van het lachen. Yellow daagde hem uit om ook een hap te nemen, en hij keek haar even grijnzend aan. Ze begon hem al uit te maken voor 'chicken', maar Quiet brak niet onder groepsdruk. Foxkit was bang dat ze giftig waren, en als dat zo was, had Yellowkit wellicht een probleem. Quiet zou zich er echter niet aan gaan wagen. "Ik ben niet bang," antwoordde hij Yellowkit toen. Hij hief zijn kopje even plechtig en sloot zijn ogen. "Er is een verschil tussen lafheid en domheid, Yellowkit." Ze kon hem nu wel gaan pesten, maar hij had tenminste geen vieze lavendel gegeten.

Yellowkit begon zo onderhand behoorlijk boos te worden, maar Quiet vond het alleen maar grappiger. Uiteindelijk kalmeerde ze, en zij dat hij wel lavendel zou krijgen als ze Medicine Cat zou worden. Hij keek haar even aan met een verraste blik. De jonge poes had ambities, blijkbaar, en hij vond dat wel bewonderenswaardig. Hijzelf wilde en zou leider worden van Windclan. De blonde poes zei toen dat ze met Starclan kon praten, en Quiet's ogen werden heel groot. Foxkit nam de weddenschap van Yellowkit echter wel aan, en nam een hap van de paarse plantjes. Quietkit lachte hem uit, en Foxkit opperde dat hij nog oké was. "Sukkel," gierde Quietkit lachend. Vervolgens richtte hij zich weer naar Yellowkit. "Als je met Starclan kan praten, kan je dan tegen mijn papa praten?" vroeg hij hoopvol. Misschien zou hij dan wel weten wie zijn vader was.

Foxkit keek blij op "Ik heb geen mama dus mijn mama zal ook wel dood zijn!" Hij zette zich vlak voor Yellowkit en keek hem verwachtingsvol aan "Praat met ze oh grote starclanverteller!" De kleine kit wachtte een tijdje "En wat zeiden?" vroeg hij, totaal zonder hersenen. Hij voelde zich nog steeds goed, al rommelde zijn buikje de hele tijd. Had hij misschien iets te veel van de lavendel gegeten? Ach, het zou wel niets zijn. Yellowkit en starclan waren veel interresanter!

Quiet keek gechoqueerd naar Foxkit, die uitriep dat zijn moeder ook wel dood zou zijn. Quiet kon zich geen leven voorstellen zonder zijn moeder, Brindleleaf, en hij snapte al helemaal niet waarom Foxkit er zo simpel over deed. Hoe dan ook waren ze allebei even nieuwsgierig naar de vaardigheden van Yellowkit, die met Starclan kon communiceren. Hij keek hoopvol naar Yellow, misschien ontving ze wel een bericht van zijn vader! Of een oud clanleider! Haar gave was uniek, en hij moest het aan iedereen gaan vertellen. De poes begon toen over hoe ze nog moest oefenen, en Quiet keek haar betreurd aan. "Een andere keer dan, oké?" riep hij. Hij wilde zo graag met zijn vader praten, en Yellowkit was zijn enige hoop. Yellowkit toonde toen haar medeleven, waarop Quiet zijn schouders even ophaalde. "Mijn mama is ook supercool." Hij hield van zijn moeder, en ze was goed genoeg voor hem.

Foxkit keek wat onzeker naar de twee, "Mijn vader is ook super cool.." Hij kende zijn vader amper eigenlijk. Zijn vader was altijd weg, jagen en andere warrirortaken zei hij dan. Zijn moeder was dood, althans dat dacht hij. Hij sliep snachts alleen of bij andere kittens of andere moeders, hij had soms nu eenmaal geen zin in alleen zijn. Hij moest eens bij andere katten gaan polsen hoe het zat met zijn moeder. Bij zijn vader of een andere clankat. Misschien een oudste? "Je moet het ons ook leren!" Schreeuwde hij plots overenthousiast. "Ah pleaaaaaase?"

Foxkit's onzekere uitspraak, deed Quiet naar hem glimlachen. Quiet legde zijn witte pootje even sussend op het rosse hoofdje van de kater, als teken van vriendschap of iets dergelijks. Ze misten allebei een ouder, en kenden elkaar's pijn misschien een beetje. Niet dat Quiet echt leidde onder het gemis, hij had zijn vader namelijk nooit gekend, maar het was toch wel een duidelijke afwezigheid. Een gat in zijn leven dat hij wel graag gevuld zou hebben. De rood met witte kater zei toen dat Yellowkit hen moest leren hoe ze met Starclan moesten praten, en Quiet zeurde enthousiast mee. "Ja! Alsjeblieft!" riep hij. Misschien kon hij dan zelf wel met de overledenen praten. Hij was even plechtig stil toen Yellowkit sprak, even klonk ze als een echte, wijze kat. Als een Elder, of een Medicine Cat! "Wauw! Je klinkt zelfs als een Medicine Cat," sprak Quiet, en hij klonk oprecht bewonderend. Yellowkit was heel wijs.