Looking for Mistyvine

De kleine apprentice knipperde met haar oogleden toen zonlicht zich door het bladerdek van de den wurmde, en onthulde uiteindelijk twee felblauwe kijkers. Ze gaapte, rekte toen de slaap uit haar ledematen en besloot dat het tijd was om uit haar nest te gaan. De clan was al grotendeels ontwaakt toen ze zich door de opening van varens heen wurmde, en voordat ze alle lekkere prooien uit de prooistapel hadden weggegrepen, rende Littlepaw er snel naar toe. Eigenlijk was ze te opgewonden om te eten, vandaag zou ze voor het eerst les krijgen van een andere warrior, maar ze had al eerder de fout gemaakt haar maag niet goed te vullen en dat was niet zo'n succes geweest. Bovendien, als ze niet goed at, bleef ze misschien wel voor altijd de kleinste kat van de clan. Littlepaw koos een lekker uitziende bosmuis en begon die op een rustig plekje op te peuzelen. Terwijl ze kauwende bewegingen maakte met haar bek, speurde ze het kamp af opzoek naar Mistyvine. Winterstorm had haar de vorige dag uitgelegd dat ze het op dit moment te druk had om haar taken als mentor goed te kunnen vervullen, en gezegd dat Mistyvine - die toch geen leerling had - het tijdelijk zou overnemen. Littlepaw kende de warrior niet goed, maar wist wie het was en bedacht zich dat als Winterstorm het zei, het wel oké zou zijn. Ze was benieuwd wat Mistyvine's plan van aanpak zou zijn, en of ze vandaag nog iets nieuws ging leren. Tot dusver had ze alleen het territorium onderzocht, maar er was nog veel meer wat de jonge apprentice wilde weten. Misschien ging ze vandaag wel leren jagen, of werd haar nieuwe vechttechnieken bijgebracht. Haar poten begonnen al te tintelen bij de gedachte. Ze besloot dat haar maag vol genoeg was, likte snel de laatste sporen van verse-prooi van haar vacht, en ging toen op zoek naar Mistyvine. Haar staartje stond fier in de lucht terwijl ze door het kamp paradeerde. Ze stak eerst haar kop in de Warriors-den, maar die was leeg. De opkomende zon was al bijna volledig van achter de bergen omhoog gekrabbeld toen ze uiteindelijk de gracieuze tabby-gelaat spotte. Opgewekt trippelde Littlepaw naar de poes en nam ze voor haar poten plaats op de grond. "Jij bent Mistyvine, toch?" vroeg ze vrolijk, haar staart om haar poten krullend en haar twinkelende ogen, waarvan ze de kleur duidelijk van haar moeder had geërfd, op Mistyvine gericht.

[[ Alleen Mistyvine, later mogen andere er ook bij, denk ik. ]]

Nee. Dat was het antwoord wat Mistyvine zo bot had uitgesproken toen de witte poes vroeg of ze de training wilde overnemen. Na een tijdje nadenken was ze op het punt gekomen dat ze hiermee wel haar enige liefde trots maakte; haar ouders. Mistyvine was geen slechte persoonlijkheid ze was alleen bitchy, en hield van spelletjes spelen. Ze was terug gegaan en heeft Winterstorm een pleziertje gedaan, de reactie van de poes was onuitstaanbaar. Gelukkig werd ze al snel weer achtergelaten, geen flauw idee hebbend wat de kat allemaal aan het doen was dat ze haar apprentice niet kon trainen. En nu zat Mistyvine in het kamp, ze likte de laatste restjes prooi van haar snoet en ging over in het wassen van haar prachtige vacht. Ze werd ruw uit haar schoonmaak momentje gestoord door een stem die tegen haar sprak.
Mistyvine draaide zich om, om de persoon af te snauwen. Maar toen ze zag wie het was liet ze haar blik een tikkeltje verzachten en maakte een kort gebaar door een knikje te geven naar de kleine apprentice. Dit was overigens één van Bluestar's dochters. Ze ontmoette de blauwe ogen die haar maar al te bekend voor kwamen, en snoof de beginnende middaglucht op.
Haar vacht raakte wat warrig door een klein briesje dat het kamp vulde. 'Ja, ja dat ben ik.' Sprak ze terug. Ze stond op en schudde het zand uit haar vacht, en wenkte Littlepaw met haar staart mee te komen. Mistyvine leidde het kleine dier naar de uitgang van het kamp, en liep zelf vooruit door de doorntunnel. Haar blauweogen met groene binnenkant, gaven een strenge blik naar de apprentice toen deze in een voor haar iets te sloom tempo volgde.
'Ik denk dat we eerst met wat regeltjes moeten beginnen, Littlepaw.' Begon Mistyvine met haar heldere stem. 'Ik wil dat je oplettend bent, en luistert als ik tegen je praat. Enthousiasme is op prijs gesteld, maar ik wil geen onserieus gedrag. Ik neem aan dat je de grenslijnen al hebt bekeken met Winterstorm, dus vandaag gaan we voor gevechtstraining.' Trots was in Mistyvine's stem te herkennen, omdat ze ergens wel blij was met deze apprentice. Het vrolijke karakter van het jonge beestje had wel wat, en waarschijnlijk was ze een goede studente. Misschien zou ze haar aanpak nu wat ruw vinden, maar Mistyvine wist bijna zeker dat ze het later niet anders had gewild.

[Mijn spatie balk doet het niet goed, ik heb dit bericht 3 keer moeten veranderen -.-]

De kat bevestigde dat ze inderdaad Mistyvine was, en Littlepaw kon het niet laten even een snelle, nieuwsgierige blik op haar lichaam te werpen. Ze had een lange, glanzende vacht, gehuld in een donker tabby patroon, waar menig katten jaloers op konden zijn. Ook leken haar spieren iets meer ontwikkeld dan die van Winterstorm, maar dit kon natuurlijk ook liggen doordat de witte poes een tijdlang in de Nursery had gezeten voor haar kittens. Maar wat nog het meest opviel waren haar ogen, blauw met een groene gloed in het midden. Littlepaw glimlachte. Ze prentte altijd het uiterlijk van katten zo goed mogelijk in haar kop, zodat ze ze later altijd kon herkennen. Het was als kitten voor haar al een soort spelletje geweest om te proberen alle gelaten van de clankatten te onthouden. En niet alleen katten, ook planten en allerlei andere dieren waren vaak slachtoffer geweest van haar nieuwsgierigheid. Bij dit laatste ging dit meestal ook nog gepaard met het aanraken, en soms zelf proeven van de natura. Ze had al een keer door die reden buikpijn gekregen, en sinds die dag was ze iets voorzichtiger met het alles meteen in de bek nemen.
Mistyvine stond op en schudde haar vacht uit, waarna ze met haar staart het gebaar maakte dat Littlepaw haar moest volgen. Meteen sprong de jonge apprentice overeind en trippelde ze achter de bruine poes aan. Deze liep met stevige passen door, en Littlepaw had moeite haar met haar kleine poten bij te kunnen houden. Bij de doorntunnel stopte ze even om de frisse glorie van het woud te proeven, en ze trok vrolijk met haar oortjes toen ze van ver het gezang van een koolmeesje opving. Echter werd haar korte halt niet op prijs gesteld, en wierp Mistyvine haar een strenge blik toe toen ze eenmaal door de doorntunnel was gekropen. Littlepaw liet haar oren even naar beneden vallen, maar ze schoten al snel weer omhoog toen de Warrior begon te spreken. 'Ik denk dat we eerst met wat regeltjes moeten beginnen, Littlepaw,' begon ze. Littlepaw trok haar mondhoek omhoog in een scheve grijns, dat was nou niet bepaald haar sterkste kant. Maar, ze nam zich voor de woorden van Mistyvine zo goed mogelijk na te streven, dit was immers een regel van de Warrior code. 'Ik wil dat je oplettend bent, en luistert als ik tegen je praat. Enthousiasme is op prijs gesteld, maar ik wil geen onserieus gedrag,' vervolgde Mistyvine. Gehoorzaam maakte Littlepaw een knikkend gebaar met haar kop, om aan te duiden dat ze het had begrepen. Toen kwamen eindelijk de woorden waar ze al aan het begin van de dag op gewacht had. 'Ik neem aan dat je de grenslijnen al hebt bekeken met Winterstorm, dus vandaag gaan we voor gevechtstraining.' Littlepaw slaakte een vrolijke kreet, "Whoohoo, gevechtstraining!" Toen herinnerde ze zich wat Mistyvine gezegd had, en haar oren vielen naar beneden van schaamte. "Enthousiasme mag, maar geen onserieus gedrag," herhaalde Littlepaw streng, meer voor zichzelf dan voor haar tijdelijke mentor. Toch kon ze haar opwinding niet volledig verbergen en begroef ze haar nageltjes in de grond om zich ervan te weerhouden meteen al naar de zandkuil te rennen. Ze wachten geduldig totdat Mistyvine de leiding zou nemen, want dat hoorde zo, toch?

[[ Geeft niet hoor. Rustig aan. (; ]]

(Mistyvine is overgenomen)-Littlepaw leek blij te zijn, toen Mistyvine had gezegd dat ze gevechtstraining gingen doen en even verscheen er een glimlach op haar witte snoet. Ze keek naar de opgetogen apprentice, terwijl ze na dacht? Wat had Winterstorm eigenlijk voor iets belangrijks, wat voor het trainen van Littlepaw moest gaan? Ach, had waren vast zaken, die haar niets aan gingen. Goed, ze zal dit 'mormel' hier trainen, maar niet voor altijd. Mmmm, dat moest ze in de gaten houden, want voordat ze het wist, zat ze alleen met deze Apprentice opgescheept en moest ze haar trainen tot warrior. Nee, dat ging niet door. Littlepaw was erg opgewonden en Mistyvine besloot om niet meer aan Winterstorm te denken en te beginnen. Ze keek naar de zandkuil en weer terug naar Littlepaw, ''Kom maar'' zei ze rustig en ging op een rustig tempo naar de zandkuil. Ze wachtte daar op Littlepaw en toen die er was, dacht ze vlug na. Het werd een vechtraining, dat wist ze al, maar hoe? Uiteindelijk besloot ze maar wat. Haar blauwe ogen keken naar de kleine poes en ze zuchtte even, ''Oké dan, laten we maar beginnen'' zei ze en haalde eens diep adem en begon, ''Eerst wil ik zien wat jij kunt, val me aan en ik zal proberen mijzelf te beschermen tegen jou. Als je het lukt om mij te krijgen, (Ze wist er even geen andere woord op) dan heb je, laten we zeggen, gewonnen'' ze zweeg even en zei als een na laatste , ''Probeer me te verassen'' en daarna nog het sein, ''Je kunt beginnen'' Mistyvine spande haar spieren aan, maar bleef zitten. Haar ogen keken naar Littlepaw, benieuwt wat die ging doen. Maar de kans dat het meteen de eerste keer ging lukken... Nee, die was niet groot.

(Goed zo?)

Met opgewekte passen, waarbij ze haar staartje fier in de lucht had gestoken, volgde Littlepaw haar tijdelijke nieuwe mentor. Ze liepen naar de zandkuil, een veel gebruikte plek voor gevechtstrainingen, en ze voelde hoe de bodem onder haar voetkussentjes veranderde in mul, zacht zand. Toen ze een geschikte plek hadden gevonden waar ze konden trainen, kondigden Mistyvine aan om te beginnen. 'Eerst wil ik zien wat jij kunt, val me aan en ik zal proberen mijzelf te beschermen tegen jou. Als je het lukt om mij te krijgen, dan heb je, laten we zeggen, gewonnen,' legde de tabby-katin uit. Littlepaw knikte gehoorzaam, terwijl ze snel na dacht over een manier om Mistyvine aan te vallen. Ze had dit 'spelletje' ook vaak gedaan met haar nestmaatjes, en had toen al snel ondervonden dat een directe aanval niet hielp met haar formaat. Het leek haar dus ook geen slim plan om zich met haar lichtgewicht meteen op Mistyvine te storten, en ze zou dus met iets anders moeten komen. Pijnzend keek de kleine siamees om zich heen. 'Probeer me te verassen,' sprak Mistyvine, 'je kunt beginnen.' Littlepaw aarzelde voor een paar seconden, maar schoot toen naar voren. Vlak voor Mistyvine, hield ze plotseling halt en liet ze een hoop zand haar richting op stuiven. Vervolgens rende ze snel - verbazingwekkend snel voor haar leeftijd - de andere kant op en wierp ze zich op haar zij. Ze zette voorzichtig haar tandjes in haar nekvel en probeerde haar met alle macht omver te krijgen, hopend dat ze met het zand lang genoeg haar aandacht had af kunnen leiden.

[[ Tuurlijk! c: Ik ben ondertussen ook bezig met een gevechtstraining met Winterstorm (wist eigenlijk niet dat dit topic nog verder zou gaan omdat Mistyvine is overgenomen, maar dat geeft niet, het is juist leuk. :3), dus het kan wat langer duren voordat ik weer reageer. ^^' ]]

Ja, Littlepaw begreep het prima. De kleine poes was aan het nadenken over wat ze zal doen, bij een echt gevecht moest je dat niet doen, maar nu was het maar een training. Opeens schoot de kleine poes naar voren, naar Mistyvine. Zij zette zich vlug klaar om de aanval te weerstaan. Maar de aanval was niet wat ze had verwacht, want opeens stopte de kleine en zorgde daarmee dat er zand naar Mistyvine ging. Mistyvine was verbaasd over deze vreemde aanval en schudde het zand van haar kop af. Opeens drukte er iets tegen haar lijf, het was Littlepaw. Mistyvine zette zich schrap, om de Apprentice weg te slaan. Littlepaw zette voorzichtig haar kleine tandjes in Mistyvine nekvel en probeerde haar omver te krijgen. Echter was haar beet niet zo hard en daarnaast was Mistyvine vele male sterker. Mistyvine liet de kleine even gaan en sloeg toen Littlepaw van haar af, de klap was niet heel hard, maar toch vloog Littlepaw even door de lucht. Mistyvine draaide zich om, naar Littlepaw toe en ze grijnsde, ''Mooie aanval, maar je hoeft niet zo zacht te bijten. Ik ben niet zwak hoor.'' En ze sprong op de kleine af, maar ging over haar heen. Ze schopte vlug zand naar achter, zodat het op Littlepaw terecht kwam en draaide zich vlug om. Ze pakte de kleine siamees beet en wierp haar door de lucht. Natuurlijk was ze niet te hard en had ze de Apprentice op een zandhoopje gegooid. Mistyvine staakte haar aanvallen en keek met een grijnsde blik naar Littlepaw. ''Kijk, dit is pas stevig aanvallen.'' Ze ging naar Littlepaw toe en zei toen, ''Maar je hebt het goed gedaan. Wil je verder?'' vroeg/zei ze en keek naar Littlepaw, hopelijk was Mistyvine niet al te hard geweest.

De tabby-poes onder haar gaf niet mee, en Littlepaw probeerde nog meer kracht te zette in de hoop haar hiermee van haar plaats te krijgen. Maar, ze was simpelweg te licht, veel te licht. Mistyvine wist haar met een simpele beweging van haar af te krijgen en Littlepaw voelde hoe ze grip verloor en de lucht in werd geworpen. Ze zwenkte om haar poten naar de grond te krijgen, en kwam bijzonder lenig weer neer, maar haar blik stond teleurgesteld. Mistyvine scheen echter bijzonder positief over haar aanval te zijn, en prees hem met een brede grijns. Even keek Littlepaw haar vol ongeloof aan, was haar aanval misschien toch niet zo slecht geweest? Ze moest wel harder bijten, maar had het dan misschien wel gewerkt? Littlepaw's ongeloof, maar ook zekerheid werd alleen maar groter toen Mistyvine naar voren sprong, en bijna een precies dezelfde tactiek gebruikte. Ze proestte en wreef met haar poot over haar gezicht om het zand weg te krijgen, en ondertussen greep Mistyvine haar kans en pakte ze haar beet. Ze werd weer door de lucht geslingerd, maar zelfs met een minder goed zicht wist Littlepaw zich soepel te herstellen en kwam ze weer keurig op haar pootjes terecht. Het leek bijna vanzelf te gaan, en misschien was dit ook zo, want Littlepaw zelf scheen niet door te hebben hoe goed ze dit kon voor een jonge apprentice als zij. Ze schudde even met haar flanken om het zand uit haar vacht te krijgen, en luisterde ondertussen naar Mistyvine's woorden. 'Kijk, dit is pas stevig aanvallen,' miauwde de bruine poes. 'Maar je hebt het goed gedaan. Wil je verder?' Littlepaw keek haar, grijnsde, en sprong toen razendsnel naar voren, overduidelijk een ja dus. Ze landde lenig op Mistyvine's rug en zette dit keer niet haar tandjes in haar nekvel, maar in haar lange, zwaaiende staart, klaar om het nog een keer te proberen, maar dit keer op een andere manier.