Into the woods... {closed}

Het was een sombere dag en Dawn zat op het bed van zijn baasje, hij keek naar buiten door het raam en zag dat het nog niet regende. Hij sprong het bed af en baande zich een weg naar buiten, eenmaal daar rende hij in de richting van het Thunderclan territorium. Vandaag had hij zin om te klimmen in de hoge bomen van het Tallpines bos, hij had het bos al van ver bekeken en zag dat er heel leuke boompjes waren om in te klauteren. Hij kwam net in het bos aan toen hij regen hoorde vallen, hij was blij dat hij zich onder het bladerendak van de bomen bevond zodat hij geen tijd moest verspillen aanzichzelf droog te wassen... Hij trippelde een paar minuten door het bos en zag toen een mooie lange boom staan, hij was perfect om in te klimmen en als er Thunderclanners kwamen zouden die hem niet snel zien door alle bladeren. Aan de boom veilde hij zijn nagels en klauterde naar boven, hij was ongeveer in het midden toen hij bleef steken met zijn halssband aan een kleine tak van de boom. Dawn schrok door het stikkende gevoel en haakte zich meteen aan de tak vast, nu was het stikkende gevoel al minder. Na een paar vergeefse pogingen kreeg hij nog steeds zijn bandje niet los, dus wringde hij zich in allerlei gecompliceerde bochten todat hij eindelijk los kwam. Te laat besefte hij dat hij nu ook geen grip meer had en dus zou vallen, hij veel met een hevige klap op de grond, recht op zijn buikje. Door de klap schoot alle lucht uit zijn longen en lag hij machteloos op de grond, de pijn die hij voelde was enorm zoiets had hij nog nooit gevoeld.

Schokend probeerde hij naar adem te happen en de pijn te verbijten, nadat hij eindelijk genoeg lucht had wou hij rechtstaan maar zakte door zijn pootjes. Hij bleef eventjes liggen om te bekomen van de slag en kroop daarna in de richting van de boom, hij steunde op de boom terwijl hij langzaam rechtkwam. Voorzichtig zette hij lichtjes gewicht op zijn pootjes en hij bleef staan. Een blauwe plek bevond zich over zijn hele buik. Hij zette voorzichtig een stapje vooruit en dit ging, hierna deed hij nog een stap en zo één voor één toen hij plots door één van zijn poten uitschoof in de modder. Vandaag had hij het echt niet getroven, hij had pijn en was vuil een kittypet kon niks ergers bedenken...

Grizzlyface rende over de vlakke terrein, toen een regenbui naar benden stortte. zijn buik en poten zatte onder de modder en zijn vacht was nat, straaltjes water liepen van zijn kop. hij bewoog geïrriteerd zijn oor, snel rende hij een heuvel op en keek omzich heen. verder op was een bos, perfect daar kon die even schuilen, snel sprong die naar benden en sprintte naar de bomen. klodders modder sprongen omhoog, en belande op zijn rug. hij verlaagde zijn tempo toen hij onder de bomen was, en liep rustig veder. hij schudde zich even uit, en keek omzich heen. het was rustig, geen vogels en geen gescharrel van prooidieren. tot op eens hij een harde klap hoorde, hij draaide zich om en luisterde waar het geluid van kwam. een kleine kater was verschijnkijk uit de boom gevallen, een valse grijns verscheen op zijn lippen. met grote stappen liep hij naar de kater, blijkbaar had hij hem nog niet gemerkt. zachtjes sloop die achter hem aan, hij struikelde in viel in de modder. can a help you little one? lachte hij gemeen. en liep naar hem toe, zijn oren plat op zijn kop en met een gemene lach op zijn snuit keek hij de kater diep in zijn ogen aan.

Verkleurd van de koude modder lag Dawn vuil en vies op zijn buikje, hij hoorde in de verte voetstappen en kon enkel hopen dat het iemand vriendelijk kon zijn. Hij liet niets merken dat hij iemand hoorde aankomen en bleef gewoon liggen zoals hij lag. "Can I help you little one" zei iemand op gemene toon. Dawn schrok zich kapot toen hij die gemene grijns zag, deze kater had niks goed in de zin... Bang keek hij terug en zei: 'Ja, eigenlijk wel' met een even gemene grijns terug.

bang keek hij terug, Ja, eigenlijk wel' zei die met een een gemene grijns terug. niet slim maar moedig is die wel zei die tegen zich zelf. hij legde zijn poot op zijn kop, nou, vertel maar kleintje lachte hij. ik help me met alle plezier gromde hij vals.

~Sorry zo flut x3

'Ik heb pijn over heel mijn buik, en zou graag terug naar huis gaan' antwoorde Dawn paniekerig toen hij dacht aan de pin die hij voelde aan zijn buik. Hij stond voorzichtig op en zocht steun op de andere kater, 'ik ben Dawn trouwens, aangenaam'

Daylight liep in de bomen van het Tallpines forest en sprong net naar een andere tak toen ze een kleine kitten op zijn buikje zag liggen. Een grote andere kater stond bij hem en lachte gemeen, Daylight rook dat de grote kater een rogue was en hierdoor werd ze gek, een rogue op de clan hun territorium kon niet veel goeds betekenen. Geruisloos sloop Daylight dichterbij de twee katten, ze kon eindelijk horen wat er gezegd werd: "Ja, eigenlijk wel" zei de kleine kater, "nou vertel maar kleintje, ik help met alle plezier" antwoorde de rogue. "Ik heb pijn over mijn hele buik, en zou graag terug naar huis gaan" antwoorde de kitten weer... De kitten was dus een kittypet, waar is zijn mama dan? vroeg Daylight zich af...

Ik heb pijn over heel mijn buik, en zou graag terug naar huis gaan' zo zo.. een kittypet? even lachte hij. ik ben Dawn trouwens, aangenaam hij keek naar de kater, zou hij zijn naam ook vertellen? normaal gesproken deed hij dat nooit.. Mij noemen ze GrizzlyFace zei hij kill. dawn stond op en probeerde steun te krijgen bij hem. hij denkt dat je een goed persoon bent! Zei iemand tegen hem. hij schudde zijn kop, en rustig liep die richting de Twolegplace. waar was die mee bezig?!

Daylight zag de twee katten in de richting van Twolegplace lopen, ze was vastbesloten hen te volgen en de rogue te verjagen als het moest. Het zou anders ook tegen de warriorcode zijn als ze het niet doet.
Dus probeerde ze zich zo stil mogelijk voort te bewegen en de kitten in het oog te houden...

met grote stappen liep die het bos uit, de kleine kater genaamd Dawn leunde tegen hem aan. ook al was hij een kittypet, iets zei hem dat hij later een grote kat zou worden. aangekomen bij de twolegplace, vroeg hij zo kleintje.. waar woon jij? een valse grijns krulde op zijn lippen, hij had deze hulpeloze kitten gered. en hij zeker wat terug vragen, even lachte hij vals. en keek de kat aan, zijn oor draaide toen hij iets achter hem hoorde. snel draaide hij zich om en zag een rossige poes hem bespieden, snel rende hij er heen. en gooide de poes met een krachtige stoot neer, hij legde zijn poten op die van poes. en boorde snel zijn nagels in haar poten, nu kon ze niet ontsnappen. zo zo, poesje ben je me aan het bespieden? en lach valse lach ontsnapte uit zijn keel. en echode door de twolegplace.

~heb om toestemming gevraagd om daylight tegen de grond aan te duwen.

De avond viel al en Daylight werd steeds meer moe, toch staakte ze de achtervolging niet. Ze bleef zo stil mogelijk een beetje achter de katten. Ze kwamen net aan in Twolegplace als Daylight besloot dat het zo wel genoeg was, ze zou de kitten zelf wel naar huis brengen en de rogue een lesje leren omdat hij zomaar op Thunderclan gebied kwam. Daylight zette zich net klaar voor de aanval toen de rogue zich omdraaide. Hij zag haar staan en ging meteen in de aanval, hij duwde haar omver en zette zijn klauwen rond haar poten, ze kon geen kant op. "Zo zo, poesje ben je me aan het bespieden?" zei hij op een achterbakse toon, ze keek verbaasd toen hij dit zo gemeen zei en net nog een kittypet naar huisbracht. Ze hapte naar hem uit, en probeerde zich uit zijn greep los te krijgen maar dat lukte niet...

~ W8 in het vervolg op mijn antwoord op je PM, tx

Grizzlyface bracht hem naar huis en Dawn was blij dat hij zijn gemeen karakter eventjes aan de kant geschoven had, hij hoopte vurig dat als ze éénmaal bij Twolegplace waren dat de rogue hem niet meteen zou aanvallen. Ze kwamen aan toen het al bijna donker was en op zijn hoede keek hij voorzichtig rondom zich opzoek naar een plek waar het veilig als Grizzlyface besloot aan te vallen.

Plots draaide de kater zich in een fractie van een seconde om en viel iets of iemand aan, paniekerig door de bruske beweging sprong Dawn naar achteren, bij die sprong deed zijn buik enorm veel pijn. Snel keek hij in de richting waar Grizzlyface naartoe sprong en hij zag daar een rosse poes liggen onder de klauwen van Grizzlyface. Bij het zien van de rosse katin leek het precies of hij werd eventjes verblind, haar vacht gaf precies een oranje schijn in het donker. "Zo zo, poesje ben je me aan het bespieden?" Dawn keek op en dacht razendsnel na, hij dacht al dat hij iemand gezien had en ergens wist hij dat deze poes het goede met hem voorhad. Dus twijfelde hij geen seconde en gaf Grizzlyface een duw en krabte hem in het gezicht, hij verbeed de pijn bij zijn buik en hielp de rosse kattin opstaan. Meteen hierna zette hij zich weer in een aanvalshouding.

De rogue kreeg opeens een duw waardoor hij iets meer naar haar leunde, ze twijfelde geen seconden gaf de rogue een beet met haar tanden. Hierna gaf de kitten de rogue ook nog een krab in het gezicht en helpte haar rechtstaan, blij met de hulp die ze kreeg van de kittypet stond ze zo snel mogelijk op en ging ook in de aanval, ook was ze verbaasd dat de kitten zo sterk was op zijn leeftijd, hij was toch een kittypet of had ze het nu bij het verkeerde eind. Verder dacht ze er niet overna en concentreerde zich weer met de volle honderd procent op het gevecht, die rogue denkt haar zomaar tussen zijn klauwen te drukken, wel nu had ze nog wel iets leuks in gedachten. Ook was had ze de hulp van de kitttypet nu en was ze vrij zeker dat de rogue geen schijn van kans had..

Een harde klap duwde me van de rossige poes af, Het was Dawn. Hij haalde uit naar zijn gezicht maar ontweek het, wat denk hij wel? Snel rende hij naar de kitten en haalde uit naar zijn flank, nu was de poes aan de buurt, ze hem in zijn nekvel te pakken. Met zijn klauw haalde hij uit bij haar gezicht en rukte zich los, een straaltje bloed straalde uit zijn nek. Hij maakte een kleine ruimte tussen de twee katten, als ze nu aanvielen kon hij het ontwijken. Hij legde zijn oren plat op zijn kop, en een diepe grom ontsnapte uit zijn keel. Vlug rende hij naar de kitten en haalde met twee uitgestrekte klauwen naar zijn buik, bloed drupte van zijn klauw, hij keek de kitten en de poes aan.ik zal maar weg gaan,anders loopt het niet goed met je af! siste hij, en haalde nog even uit maar de neus van de rossige poes.

-ik heb je PM gelezen (dus heb je niet verwond plat misschien een krasje ^^)

Als een wilde gek haalde Grizzlyface uit naar hem en Daylight, nog nooit had Dawn een echt gevecht meegemaakt dus was het toch eventjes schrikken om een kat van zo'n gemene kant te zien, hij zag de gevaren van de wildernis weer. Hij had net hetzelfde misselijke gevoel als dat hij had toen zijn mama aangevallen werd door Elite, was zijn mama nu maar hier om hem te kunnen helpen en natuurlijk ook de rosse poes. Doordat hij hier over nadacht had hij niet gemerkt dat Grizzlyface zijn flank had opengereten, was hij nog niet genoeg gewond. De pijn kwam op en kreeg Dawn in de macht, tranen vielen uit zijn ogen toen hij zichzelf zo machteloos voelde. Toch probeerde hij zich sterk te houden zodat de rosse kattin niet alleen moest vechten, hij zag hoe de wilde kat naar haar uithaalde en hij schreeuwde van angst. Hierna zag hij dat de kater terug naar hem liep op volle snelheid, hij haalde met zijn poten naar zijn buik uit en Dawn sprong meteen omhoog, hierna sprong hij op de kater en probeerde hem overal wat te verwonden. Vlug sprong hij weer van de kater in de richting van de rosse poes, hij belande net naast haar neer en keek haar bezorgd aan. Het was hem opgevallen dat ze nog geen woord gezegd had of ook maar een kik gegeven had. Het leek zo wel alsof ze de pijn helemaal niet kon voelen... 'ik zal maar weg gaan,anders loopt het niet goed met je af!' zei de rogue. Dawn moest lachen maar hielt zijn blik in de plooi, zijn gezicht was emotieloos en vol van walging. Hoe durfde ook maar iemand zomaar andere katten pijn te doen! Dit was niet wat hij gewend was, natuurlijk had hij ook een iets luxueuzer leven dan andere katten maar toch... 'Wij zijn met twee en jij maar alleen,, hippocriet' zei Dawn. "En alleen is maar alleen, weetje" vervolgde Dawn...

Wij zijn met twee en jij maar alleen,, hippocriet' hij trok even met zijn oor, En alleen is maar alleen, weetje vervolgde de katertje, hij lachte en en sprong op hem. hij was zwaarder en sowieso een flink stuk groter, hij boorde zijn klauwen in zijn schouder en bewerkte zijn rug met zijn achterpoten. ik kan huis wel een poesje en een kittentje alleen aan hoor fluisterde hij in zijn oor. en beet er vervolgens in, hij sprong weer van hem af. toen hij vond dat hij genoeg pijn had geleden voor deze aanval, je moet blij zijn dat je nog niet dood ben, kittypet hij spuugde bij het woord 'kittypet'

Daylight zag de valse rogue de kleine kitten bewerken met zijn klauwen, het was één van de ergste dingen die ze ooit had gezien! Hoe kan iemand nu zoiets doen aan een maandling... Ze vond dat het nu wel lang genoeg geduurd had en nadat de rogue klaar was nam ze de kitten op en rende er zo hard als ze kon meeweg. Na een aantal minuten rennen, stopte ze tussen een struik en likte de kitten zijn wonden, zijn buik was bond en blauw en er zaten krassen in, zijn oor bloede helemaal en was in twee. Overal waar ze keek zag ze bloedklitten tussen de haren van de kitten liggen, ze twijfelde of ze hem zou meenemen naar het Thunderclan camp en hem aan de Medicine cat geven of naar zijn huisje dragen, ze besloot dat het toch het beste was om hem naar zijn eigen huis te brengen. Daar kon de tweebeen dokter hem waarschijnlijk beter verzorgen dan de kruiden van de wildernis. Ze droog het kleinte helemaal naar twolegplace en rook aan elke woning of ze de geur van de kitten rook, na een bijna hopeloze zoektocht rook ze eindelijk dezelfde geur en sprong ze de tuin binnen. Ze zag nog lichtbranden maar zag verder niemand in de woning zitten. Ze ging naar binnen via het kattenluik en legde de kitten in een mandje, ze likte hem verder schoon en hoopte dat hij deze aanval zou overleven. De kitten zag blauw van de kou en ze legde haar bij hem om hem te kunnen verwarmen, toen hoorde ze zachte voetstappen afkomen. Ze werd een beetje bang, ze was in een tweebeen nest en moest nodig terug naar haar clan om rapport uit te brengen over de rogue die ze gezien had vandaag. Een enorm persoon zag de twee katten liggen en zag alle wonden van zijn eigen kater, hij was nog maar een maandje oud en lag al op sterven...

lachend keek hij hoe de kitten met de rossige poes weg zag rennen, trots straalde in zijn ogen. nou voelde hun wat hij al die maanden had gevoeld pijn! even zonk hij diep in zijn gedachten, hij was precies zo klein als Dawn en was aangevallen door een beer, zijn rechterkant van zijn gezicht zit onder de littekens. en een stuk van zijn oor miste, alle katten waren bang voor hem of pesten he door zijn gezicht. hij schudde zijn grote kop. verleden tijd, nu zal hij laten voelen wat hij voelde! met grote stappen liep hij van de twolegplace, bloed droop van zijn kin. en zijn klauwen rood gekleurd, liep die diep het rogue territorium in. met een valse grijns op zijn snuit..

~Topic uit GrizzlyFace

Pijnlijk werd hij bewerkt met de klauwen van Grizzlyface. De pijn werd steeds meer ondraaglijker todat hij bewusteloos viel. Hij voelde nog net hoe hij opgepakt werd en voelde steeds weer in het zelfde ritme een slag, hij voelde hoe hij langzamerhand de duisternis werd ingetrokken. Met al zijn laatste krachten moest hij zich vasthouden aan een het laatste beetje leven dat hij nog over had, maar hoe sterk hij ook was en hoe hard hij zich aan zijn leven wilde vastklemmen, niks hielp. Toch was hij niet van plan zomaar zichzelf optegeven omdat een wilde hippocriet hem op het randje van de dood zette, nee hij ging het die kater nog wel eens betaald zetten... Bij die gedachten viel plots alles uit, de ritmische slag was er niet meer, maar ook het kleine witte puntje waar hij zich aan vasthield was weg. Een stortvloed van duister viel over hem, hij werd letterlijk opgeslokt en werd zelf helemaal zwart. Toen plots hij weer een lichte slag voelde, zijn vacht werd weer zilvergrijs en het lichtpuntje kwam weer gelijdelijk aan terug. Hij had echt gedacht dat hij er geweest was, het witte lichpuntje veranderde naar een gouden kleur. Die gouden kleur slokte de duisternis gelijdelijk aan op, warmte kwam weer door zijn lijfje en hij werd weer wakker. Hij zag dat hij in een mandje zat naast zijn baasje, Bart gaf hem steeds een aai en keek blij toen hij me wakker zag. Opgewonden zwaaide ik met m'n staart, waar zouden we naartoe gaan? De deuren gingen open en Bart nam hem mee naar een plek waar veel licht te zien was, ook zag hij er andere katten maar ook honden kwam hij daar tegen. Bij het zien van die enge wezens zette hij zijn haren omhoog, hij werd op een tafeltje gelegd en kreeg een pijnlijke lange draad in zich. Langzaam voelde hij zichzelf zwaarder worden en hij viel in het slaap...