A new light in the same day {Daylight}

De steppingstones was de grens tussen Thunderclan en Riverclan. In principe was het neutraal gebied, de enige oversteekplaats voor katten die niet konden zwemmen. Natuurlijk kon je ook door ondiep water waden, maar dat was niet zo aangenaam. De meesten hielden er niet zo van om hun poten nat te maken. Zo ook Daylight niet. Ze was een nieuwe, kersverse warrior en eigenlijk best wel trots op haar naam. Daylight, dat klonk toch leuk? Het licht van de dag, want zoals iedereen inmiddels wel wist was ze tamelijk bang van het donker. Je wist immers nooit wat zich in het donker verschool. Wat.. of wie. Ze sprong behendig maar ook voorzichtig op de eerste steen vanaf haar oever. Het water stroomde onder haar door en maakte dat ze liever zo snel mogelijk terug op de kant stond, maar ze moest haar angst voor water toch wel ietwat overwinnen, niet waar? Niet dat ze banger was van water dan de meeste andere katten, maar toch. De rosse poes keek even om zich heen, en zag een paar stenen verder een rosse kater liggen in een plekje zon. Hij leek nog jong, misschien net apprentice, en rook zeer hevig naar vis, al was dat moeilijk uit te maken zo dicht bij het water.

Ze keek toe hoe de kater leek te schrikken en snel Riverclan's oever terug op sprong. Dus toch een Riverclanner. Daylight had het niet zo op hen, ze waren te.. Vissig. Ja, vissig. dat was een prachtig woord om hen te beschrijven. Jammer dat ze het nooit zou kunnen delen. Voorzichtig hopte de licht rosse poes nog een steen verder. Deze was gladder, en bijna had ze haar evenwicht verloren, maar nog net kon ze blijven staan. Nog vier stenen lagen voor haar tot ze de andere oever van de rivier had bereikt, maar dat was niet haar plan. Wie weet was de apprentice gewelddadig, en zou hij haar zó terug de rivier in kappen als ze ook maar een poot op de oever zou zetten. Zijn vriendelijke glimlach veranderde niets aan die gedachten. Misschien keek hij er wel naar uit om haar een nat pak te bezorgen.

De kater mocht dan wel zeggen dat hij haar niets zou doen, maar de rosse poes vertrouwde het toch niet hoor. Hij kon dat allemaal wel zeggen, maar dat betekende niet dat hij het meende. Daylight keek toe hoe hij ook op een rots sprong. even aarzelde de poes. Zou ze terug springen? Maar de jonge warrior besloot gewoon te blijven staan. Om terug te springen zou ze zich moeten omdraaien op deze gladde steen, dan kon ze beter naar de volgende springen en zich daar omdraaien. De volgende zag er toch groter uit, daar had ze vast genoeg plaats om zich om te draaien. Alleen had ze nu geen zin om dichter bij de vreemde rosse kater te komen.

De kater ging zitten net op de steen die ze wou gebruiken om zich om te draaien. De poes zuchtte even geluidloos, keek nog even naar het woelige wateroppervlak onder haar en ging toen ook maar zitten. Alsof het een soort staarwedstrijd was keek ze de rosse kater aan. Hij had groene ogen en een pluizige -typisch Riverclan- vacht. Achter hem zag Daylight hoe de lucht weer betrok. Het zou niet lang duren voor het zou gaan regenen, en dan zouden de stenen vast nog glibberiger worden. Dan zat ze hier waarschijnlijk vast tot ze opgedroogd waren. Waarom kon die idiote kater nu niet gewoon vertrekken?

Ze knikte even toen hij zich voorstelde, maar gaf vanzelfsprekend geen antwoord. Aan haar had niemand ooit hoeven uit te leggen dat ze niet met vreemde katten mocht praten, dat deed ze toch niet. De jonge warrior hield haar uitdrukking neutraal en keek weer even achterom, naar haar eigen territorium. Dat moest ze echter zeer voorzichtig doen, want voor ze het wist zou ze haar evenwicht verliezen en zo de rivier in tuimelen, en dat wou Daylight niet. Sowieso niet omdat de rosse poes nu niet bepaald om hulp kon roepen. Ze richtte haar amberen blik weer op de kater, wachtend op de onvermijdelijke irritatie omdat ze nooit antwoordde. Dat had de Thunderclanner met elke kat van een andere clan -of rogue, of kittypet- die ze 'sprak'.

Ze fronste even toen de kater zonder iets te zeggen zich omdraaide en wegsprong. Ze wist dat hij kon praten, hij had zichzelf immers voorgesteld, dus was het dan niet een klein beetje onbeleefd om gewoon weg te lopen? Op de oever stopte hij echter en keek hij weer naar haar om. Daylight keek nog even naar de lucht en hopte toen op de volgende, grotere steen. Daar draaide ze zich om en sprong over de drie stenen terug naar de oever, waar ze zich terug omdraaide naar de vreemde kater.

Ze fronste. Waarom zou hij dat in godsnaam willen? Niemand was ooit geïnteresseerd in haar, de meesten vonden haar maar vreemd. Daylight haalde haar schouders op en draaide zich om, om terug te lopen naar het camp voor het begon te regenen. De lucht zag er al aardig donker uit, en ze wou niet nat worden of risico lopen tijdens een onweer. Toch kon de jonge warrior het niet laten om eens achteruit te kijken, naar Hushpaw. Slechts één keer keken haar amberen oogjes naar zijn rosse gestalte, die zich steeds verder van haar verwijderde, alvorens ze zich terug omdraaide en het bos inrende.

Topic uit.