Like a cat

Haar al redelijk grote lichaam wurgde zich door de uitgang van de nursery en met grote stappen baande ze zich een weg naar de prooistapel toe. Aangezien ze toch al een lange tijd geen melk meer dronk mocht ze vlees eten. En om eerlijk te zijn smaakte dit een pak beter dan die stomme melk. Maar goed. Gretig pakte ze er een dikke muis vanaf, tot een krijger haar tegenhield en zei dat ze die beter konden bijhouden voor de elders of moederkatten die het vlees nodig zouden hebben. In de plaats daarvan kreeg ze een kleine salamander mee. Wel fijn, dat was hetgeen wat ze juist het minst graag lustte. Met een teleurgestelde zucht slenterde ze terug naar de kraamkamer toe om zich er uiteindelijk naast de ingang ervan neer te laten vallen op haar achterwerk. Met smakeloze ogen keek ze naar het glibberige ding voor haar. Nee, honger had ze helemaal al niet meer.

+ Snowykit

Verveeld keek de kleine grijze poes voor zich uit. Al die kittens die zich nog konden vermaken met die stomme spelletjes die al veel te vaak gespeeld waren, ze was het zat. Het verveelde enorm, al die spelletjes. Al was haar halfzusje, Canarykit, juist erg gesteld op al die domme spelletjes, zijzelf kon er niet meer in opgaan. Ze wilde het liefst weer eens iets ondernemen, lekker op avontuur. Ergens wilde ze het kamp uit, maar ze wist dat dit niet mocht. En in haar hoofd waren regels alleen opgesteld om nageleefd te worden. Ze had dan ook geen zin om in de problemen te komen, want dan zou Snowbell, haar pleegmoeder, een nog grotere hekel aan haar krijgen. Ze stond op en rekte zich uit, waarbij ze vrolijk met haar staartje schudde. Haar oortjes legde ze plat op haar kopje. Daarna trippelde ze de Nursery uit, op weg naar avontuur. Of nou ja, dat hoopte ze dan maar. Ze zag een grote kitten zitten, tenminste, dat dacht ze. De poes had wel de grootte van een apprentice en ze had een gek, glibberig ding voor haar liggen. Ze leek het niet echt smakelijk te vinden. Ook Snowykit's gezichtje vertrok bij de aanblik van het vieze dier. Toch trippelde ze dapper naar de andere poes toe. Ze moest even denken over hoe ze haar zou aanspreken, aangezien ze geen zin had in een herhaling van de ontmoeting met Viperpaw. Het zag er waarschijnlijk wat schaapachtig uit, maar het was niet anders. "Wat is dat voor ding?" flapte ze er toen ineens nieuwsgierig uit. Ze keek toen in de ogen van de kitten en toen even vluchtig naar de grond. Daarna schudde ze haar kopje en bleef de poes aankijken.

De donkerrode poes spitste haar oortjes opnieuw toen ze naderende pootstappen hoorde en met een nieuwsgierige blik in haar ijsblauwe oogjes keek ze de jongere, grijze kitten aan. 'Wat is dat voor ding?' Vroeg deze aan haar, wat ervoor zorgde dat haar mondhoeken zich omhoog krulden. "Dit," Begon ze terwijl ze met haar voorpoot op het glibberige ding tikte. "is een salamander." Vervolgde ze terwijl ze een vernauwde blik op het 'ding' wierp. Ze schudde haar kopje waarna ze even zuchtte en de kitten die ze herkende als Snowykit opnieuw aankeek. "Bij deze geef ik je een héél belangrijke tip; eet dit nooit. Het smaakt naar kots." Miauwde ze terwijl ze afkeurend haar kopje schudde en het prooidier van haar wegtikte. Dan at ze maar niets. Als er straks een warrior voorbij liep dan zou ze hem deze salamander wel geven. Ze at nog liever zand!

Het kleine, grijze poesje zag dat de mondhoeken van de oudere poes voor haar zich omhoog krulden. Was het zo grappig geweest dat ze dat had gevraagd? Maar goed, er kwam in ieder geval een antwoord, dacht ze toen ze haar mond zag bewegen. "Dit," begon ze, terwijl ze het glibberige ding aanraakte met haar voorpoot. Snowykit rilde van afschuw, wat een vies dingetje was dat toch. Zouden andere katten dat echt eten? "Is een salamander," vervolgde de kitten toen ze met kleine oogjes naar het beestje keek. Haar blauwe ogen keken haar een beetje verschrikt aan, maar ook de verwarring was af te lezen in haar blik. Een salamander? Eigenlijk wist de kitten nog steeds niet wat het was, maar ze zei er maar niets over. "Bij deze geef ik je een héél belangrijke tip; eet dit nooit. Het smaakt naar kots," miauwde de rode tabby terwijl ze haar kopje afkeurend schudde. Snowykit knikte maar gewoon, het zag er namelijk ook zo uit. "Zo ziet het er ook uit," mauwde ze toen. Ze keek nogmaals een beetje verschrikt naar het beestje. Niet dat het glibberige ding, dat dus een salamander was, eng was, maar het zag er nou niet bepaald smakelijk uit. "Wie ben jij eigenlijk?" vroeg ze daarna nieuwsgierig om zich weer op de poes te richtten.

Ze had heus wel opgemerkt dat Snowykit alsnog geen idee had van wat het was, maar Swiftkit besloot dat de grijze poes daar later zelf maar achter moest komen. Ze keek eventjes op bij de volgende vraag en wiebelde wat met haar oortjes. Was de grijze poes nog te jong om alle namen al te kennen of had ze gewoon nooit de moeite genomen om hieraan te beginnen? Swiftkit was al van jongs af aan bezig met het onthouden van andermans namen. Haar brein was dan ook goed in het onthouden van dingen. Misschien daarmee dat ze zich nu een tikkeltje beledigd voelde. "Swiftkit, dochter van Innerghost." Sprak ze, de naam van haar vader expres weglatende.

Ze zag dat de poes even opkeek toen ze vroeg wat haar naam was. Haar oortjes wiebelden ook, waardoor ze eigenlijk moest lachen, maar ze hield zich in. Dat was natuurlijk niet bepaald heel volwassen. En dat was precies wat ze niet wilde uitstralen: ze was geen kleine kitten meer. Nou ja, ze schaamde zich in ieder geval niet dat ze vroeg wat haar naam was. Ze had de poes namelijk nog nooit echt gezien en ze was nou eenmaal geen poesje dat zomaar overal op af liep. Het verbeterde wel, sinds die enge ontmoeting met Viperpaw, maar toch, ze sprak liever geen vreemden aan. Ze wilde dan nog liever worden aangesproken. Maar goed, het werd vast wel beter, of nou ja, dat hoopte ze tenminste. "Swiftkit, dochter van Innerghost," sprak de rode poes toen, die dus Swiftkit bleek te heten. Haar moeder was dus Innerghost, de Deputy van de Clan, een heel hoge rang dus. Dat moest haast wel betekenen dat zij dus erg slim en sterk was. "Dan is je moeder Deputy.." zei ze zachtjes hardop, per ongeluk. Ze keek even naar de grond. "Ik ben Snowykit, ik heb geen moeder meer," vertelde ze toen maar, terwijl haar blauwe kijkers nog altijd gericht waren op de grond.

Swiftkit greens even om de opmerking van Snowykit en knikte. Ja, haar moeder heette Innerghost en was de huidige deputy van de Clan. Ze hoopte dan ook dat het niet meer lang zou duren voordat de zwarte kattin leider werd. Niet dat ze Shrewstar slecht vond of iets in die richting, maar ze zou het gewoon gaaf vinden moest haar moeder de hele Clan leiden. Haar ijsblauwe blik richtte zich weer op het grijze poesje en heel even wiebelde ze weer met haar oortjes toen ze diens volgende zin hoorde. Had Snowykit geen moeder meer? Wel.. dat was even onhandig. Zij stond hier te glunderen van trots omdat haar moeder deputy was en dat kreeg ze te horen dat de kit tegenover haar feitelijk een wees was. "Oh.. het spijt me voor je.." Miauwde ze terwijl ze even op de binnenkant van haar kaak beet. Ze schudde onopvallend haar rode kopje en besloot om het onderwerp te veranderen. Het was vast niet iets waar Snowykit over wou praten, en ergens begreep Swift dat wel. "Zin om iets te doen?" Vroeg ze toen, de andere met een verwachtingsvolle blik aankijkende.

Het klonk wel stoer, als je moeder een Deputy was. Ergens voelde ze een soort jaloezie opkomen, maar goed, het was nou eenmaal zoals het was. Daar kon ze nu ook niets meer aan veranderen. Haar moeder was bij haar geboorte al overleden, dus veel herinneringen aan haar had ze niet. Ze kon zich alleen maar voorstellen hoe het zou zijn geweest als zij haar had verzorgd. En als het niet zou koud was geweest die nacht, waren haar twee broertjes ook niet overleden. Niet dat ze vond dat ze het nu slecht had hoor, aangezien ze een heel gezellig halfzusje had, met dank aan een ontrouwe vader. Het had dus blijkbaar zo z'n voordelen. Toch wist ze dat haar pleegmoeder, de moeder van Canarykit, niet zo blij was met het overspel van haar vader. En dat uitte ze dan ook maar op haar. Ze werd dus eigenlijk gehaat om een reden waar ze zelf niets aan kon doen. Nou ja, ze moest er maar mee leren leven. Haar vader had haar in ieder geval gered van de dood, waardoor ze nu nog vrolijk overal door heen drentelde. "Oh.. het spijt me voor je.." miauwde Swiftkit, terwijl ze op de binnenkant van haar kaak beet en schudde daarna onopvallend haar kopje. Het was aardig van haar, en Snowykit gunde haar een glimlach als bedankje. "Zin om iets te doen?" vroeg ze daarna, terwijl ze verwachtingsvol naar het kleine grijze poesje keek. Avontuur, daar zei ze natuurlijk geen nee tegen. Als ze ergens van hield, was het wel op avontuur uitgaan. "Ja graag, wat wil je gaan doen?" vroeg ze daarna enthousiast. Ze schudde opgewekt met haar kleine staartje en wilde al in de startpositie gaan staan.

Voor heel even brak er een stilte aan, maar Swiftkit besloot die te negeren en spitste haar oortjes zodra ze Snowykit's antwoord hoorde. Ergens was ze blij om het feit dat de grijze kit ook blij was. Logisch, toch? Ze greens eventjes en keek vervolgens rond, eigenlijk niet eens wetende wat ze zouden kunnen doen. Ze was zelf te oud om nog aan die belachelijke spelletjes te doen en ze nam tegelijkertijd ook aan dat Snowykit het kamp al had verkend. Dus wat bleef er dan nog over? Peinzend dacht ze na, tot ze plots op een toch redelijk leuk idee uitkwam. Nouja, volgens haar dan toch. "Heb je er ooit al eens aan gedacht wat je warrior naam zou kunnen zijn?" Vroeg ze toen terwijl ze haar ijsblauwe ogen op de andere poes richtte.

Ze zag dat Swiftkit haar oortjes spitste toen ze antwoordde. Dat was logisch, aangezien ook zij zelf niet altijd oplette in een gesprek en zo wel eens heel wat miste, waardoor ze dan nogal ongemakkelijk moest vragen wat er nou was gezegd. Of ze glimlachte gewoon en deed alsof ze best wel wist waar het over ging. Niet dat dat altijd goed ging maar goed. Ze zag dat er een frons op het gelaat van de rode poes kwam toen ze nadacht over een spelletje. "Heb je er ooit al eens aan gedacht wat je warrior naam zou kunnen zijn?" vroeg ze toen. Snowykit's ijsblauwe oogjes werden wat groter, aangezien ze er nog nooit aan had gedacht. Het zou nog een hele tijd duren voor ze eindelijk een warrior zou zijn. Of nou ja, nog ongeveer 7 manen, tenminste als ze werd gekozen om een apprentice te worden. Ze hoopte dat ze een geweldige mentor zou hebben, waarvan ze veel zou leren. Toen richtte ze zich weer op de vraag van de andere kitten. "Ik heb er nog nooit over nagedacht eigenlijk .." antwoordde ze toen maar eerlijk, aangezien ze niet kon liegen. "Ik hoop dat het een mooie naam wordt in ieder geval. En jij?" Ze vond Swiftkit erg aardig en ze hoopte dat ze vriendinnen konden zijn.

Toen Snowykit beweerde dat ze er nog nooit over had nagedacht kon Swiftkit het niet laten om haar even wat verward aan te kijken. Wie dacht daar nu niet over na? Was het niet normaal om als kitten al te dromen over het krijgers leven? Of was zij dan echt de enige..? De donkerrode tabby schudde onopvallend haar kopje en focuste zich weer op hetgeen wat de grijze kit voor haar nog wou zeggen en glimlachte even toen ze dezelfde vraag gesteld kreeg. "Ik weet niet.. Misschien Swiftclaw of Swiftfang.. In ieder geval een coole naam en niet te meisjesachtig! Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik een geweldige vechter zal worden!" Klonk ze terwijl ze haar borstkas fier naar voren stak. Ja, ze was er duidelijk trots op om de dochter van de deputy te zijn. Ze hoopte, al was ze daar stiekem al van overtuigd, dat ze de vechtskills van haar moeder geërfd had. Maar afgezien het feit dat haar bouw net zo groot en gespierd leek als die van de zwarte deputy, was hier eigenlijk geen twijfel aan. Natuurlijk was dit nu nog niet geheel zichtbaar, ze was dan ook nog maar een kit. Maar het was al wel duidelijk dat ze meer weghad van haar moeder dan van haar vader. Het enige wat ze van hem gekregen had was de rode vacht, al neigde deze iets meer naar donkerrood door het feit dat haar moeder ook donkerder was.