Shadows of the past may form the Lights of the future.. (Creamyfrost)

De lange poten van de leerling bewogen soepeltjes en bijna dansend over de vlakten van het territorium. Hier was het glooiende landschap wat beter buiten het bereik van de rivieren. Ergens in de buurt was er een groepje bomen waaronder genoeg schaduw was om tijdens groenblad wat af te koelen. De passen van de blauwgrijze kater kwamen langzaam tot stilstand. Zijn blauwe ogen richtte hij op de langzaam donker wordende hemel. Donkere grijze, bijna zwarte wolken lieten de zon verdwijnen. Lakepaw kneep zijn ogen nu nadenkend tot spleetjes. Als hij nog wat prooi wou proberen te vangen moest hij snel zijn. De donkere wolken die voor de zon geschoven waren voorspelden weinig goeds. Het zou waarschijnlijk gaan regenen en dan hielden veel prooidieren zich schuil in hun holletjes. Zacht snuivend schoot zijn sierlijke kop omhoog, voordat hij een soepel sprintje trok naar de geur van een afgedwaald veldmuisje. Zijn poten slopen over het dichte, groene gras zonder te kraken. Nu was hij dichtbij genoeg om zijn prooi te vangen. Hij zakte dieper ineen zodat zijn buik nauwelijks boven het gras hing en zette zijn aanval in. Met een poot schepte hij het diertje sierlijk de lucht in voordat hij het muisje opving in zijn mond. Snel beet hij het diertje nauwkeurig dood voordat hij zijn kop schudde. De eerste druppels vielen al op zijn neus, waardoor hij rustig met zijn staart zwiepte en even rond keek. Was hier ergens een schuilplaats in de buurt?

Net op het moment dat Lakepaw de beslissing nam dat hij misschien toch beter door de regen naar het kamp kon rennen hoorde hij een bekende stem. De grijze kater spitste zijn oortjes toen hij zijn naam hoorde. 'Lakepaw.' Meteen draaide hij zijn kopje om naar het geluid en zag tussen de boomwortels een van zijn clangenoten zitten. Met een soepel en kort sprintje rende de nu natte kater dan ook naar hem toe. Hij kroop soepel onder de boomwortel en liet met een zachte zucht het muisje los. 'Hoi Creamyfrost,' mauwde de kater zacht en vriendelijk, waarnaar hij zijn blik naar buiten richtte. 'We zitten hier vast nog wel even,' mauwde de leerling zachtjes, zijn ogen nu op de kater naast hem richtend. Het was niet al te warm tussen de boomwortels, en de bladeren van de bomen ruisden in zijn oren, door de hoeveelheden water dat er op viel. Een zachte bries maakte dat het water sneller naar beneden viel. Nu sloeg de kater stilletjes zijn staart om zich heen en legde zijn sierlijke grijze kopje neer op zijn voorpoten. De geuren van regen en nat gras kwam zijn neus binnen. De geursporen van prooidieren werden nu vast weg gewassen, en de kans dat die net als hen ook een schuilplek hadden gezocht was groot. Hij zou dus met enkel een muisje het kamp in komen. Het was beter dan niets, er konden vast wel een paar kittens mee gevoed worden, enkel hadden Elders en had werkende krijgers ook genoeg voedsel nodig. Langzaam sloot de kater zijn ogen, om te genieten van de rust nu hij toch niets anders kon doen.

De crème kater knikte kort op zijn begroeting, waardoor Lakepaw hem een vriendschappelijke blik gunde. Hij was misschien bijna overdreven beschermend over zijn zusje, maar hij zou niet zomaar een gevecht beginnen. Zeker niet tegen clangenoten. Clangenoten diende als een soort familie behandeld te worden. Daar deelde je dagelijks je leven mee. Dus kon je beter op goede voet met elkaar leven. 'Hallo Lakekpaw.' Groette de kater terug met een glimlachje op zijn lippen. De grijze kater zwiepte enkel eventjes met zijn staart op het antwoord, verder reageerde hij er nauwelijks op. De blik in zijn ogen was nog even rustig en vriendschappelijk. Hij was geen echte spreker. Hij kon praten, hij kon vriendelijk zijn. Maar verder dan een hoi en hoe gaat het, kwam het vaak niet. Nu behalve dan dat ene gesprek met Sunbreeze. 'We zitten hier inderdaad nog wel even, dus kunnen we het ons het beste maar gemakkelijk maken niet?' Veronderstelde de andere kater, waarna hij ook naar buiten keek. De regen kwam echt met bakken uit de hemel. Was Starclan boos of zo? Of naderde het andere seizoen gewoon, en was dit het soort weer dat ze de rest van bladval konden verwachten? Hij was ergens wel benieuwd naar de kleuren van de bomen, de bladeren die in de bomen hingen tijdens bladval. Het zou een waar kleurenpalet worden. 'Je was op jacht zie ik.' Constateerde de andere kat. Meteen knikte Lakepaw. 'Ja voordat de regen de vissen weg gejaagd heeft in het diepere water, en de geursporen helemaal verdwenen zijn.' Dat was altijd een nadeel. Het zou vast moeilijker worden, wanneer het geen zonnige dag was. Het regen kletterde nu op de bomen en de grond, en creëerde grote plassen. Een getergde zucht verliet de jonge kater dan ook. Ook al vond hij zwemmen niet zo'n probleem, hij hield niet zo van natte modderige poten. Dat zou zijn hele nest vies maken. Zodra hij door had dat Creamyfrost wat afwezig voor zich uit liep te staren, duwde hij vriendschappelijk zijn kop even tegen diens schouder. 'Gaat het maat?' Murmelde hij, op een rustige manier. Toch was het duidelijk dat de kater niet perse antwoord hoefde te geven, hij had een rustige blik opgezet die dat wel duidelijk maakte. Als hij niet wou praten, dan niet.