Stronger than you think?

Op een behoorlijk tempo liep de jonge poes de Medicine den uit. Veel tijd had ze niet gekregen om even wat te gaan eten, dus treuzelen was iets wat ze nu niet mocht doen. Vanaf nu zou dat altijd wel zijn. Even ging haar blik naar de uitgang van het kamp waar net een warrior en zijn apprentice door liepen om te gaan trainen. Even trok ze met haar oortjes. Ondanks dat zij een mentor had, had ze nog steeds het achtervoegsel 'kit'. Ze had al wel vaagjes opgevangen wanneer ze haar 'paw' achtervoegsel zou krijgen, maar wat dat precies was, wist ze niet echt. Dat zou ze zeker wel te horen krijgen op haar eerste training die morgen door zou gaan. Ze had ook niet echt het gevoel dat ze er al echt klaar voor was om het kamp echt te verlaten. Wie weet zat die Cyber wel op de loer. Die Bloodclan kater wilde ze zeker niet meer tegenkomen. Als er iets was waardoor haar staartje tussen haar poten ging en haar vacht op ging staan, was het die kater wel. Eenmaal bij de prooistapel plukte ze een muisje van de hoop. Haar kopje tilde ze op om deze om de prooi niet door het stof mee te slepen. Lizardkit bleef even staan waar ze stond en keek bedenkelijk naar haar den, die ze deelde met Sparrow. Hij kon haar nu wel even missen, dus besloot ze uiteindelijk om zich ter plekke te ontfermen over haar prooi. Ze zette haar ene poot op het muisje en zette haar tanden in haar prooi. Ze moest het al een tijdje doen met prooi, maar toch had ze soms nog moeite met het afscheuren van stukjes vlees. Ze snapte niet dat anderen zoiets zo gemakkelijk konden los bijten, alsof het niets was. Wat ongemakkelijk kauwde ze op het, nogal taaie, stukje vlees en liet haar blik ondertussen over de open plek gaan.

Open

Haar blik was nogal dromerig op de open plek gericht waardoor ze niet gezien had dat Brindleleaf langs haar was gaan zitten met een konijn. Pas toen ze haar naam hoorde richtte ze zich zijdelings naar de poes. Haar oortjes stonden lichtelijk enthousiast naar voren toen ze doorhad dat de queen haar net gefeliciteerd had. “Ergens had ik het wel verwacht. Je hebt het in je.” Kort trok ze met haar oortjes toen ze dat zei. "Dat zullen we nog wel zien." beantwoorde ze haar. Ze moest er nog aan wennen dat ze apprentice was van Sparrowfeather en aan de verschillende felicitaties die ze constant te horen krijgt. Ze was toch gewoon apprentice geworden net als de anderen? Ze ging misschien iets anders doen, maar toch waren ze allemaal hetzelfde. Toch? “Lukt het?” Even ging haar blik naar het muisje voor haar poten. "Als ik mijn best doe wel," mompelde kort en keek Brindleleaf vervolgens weer met een klein glimlachje aan.

Boos stapte Mousekit door het kamp heen. Waar was ze?! Waar was die... dat.. mormel die haar broertje zo in de steek had gelaten? Een woedende uitdrukking gleed over haar gezicht toen ze haar moeder bij Lizardpaw zag staan. Wat was dit? Waarom verraadde haar moeder hen zo? Boos beende de oudere kitten op het tweetal af. Toen pas herinnerde ze zich iets. Dames beginnen geen gevechten, maar ze kunnen ze wel eindigen. Oh oh. Ze moest zich wel goed als een dame gedragen, toch? Maar ze moest het ook opnemen voor Quietkit. Dus besloot ze een uitzondering te maken. Woedend zette ze haar vacht op en siste naar Lizardpaw zonder ook maar één woord te zeggen tegen haar moeder. "Wat denk jij wel niet!" gilde ze boos naar de zwart-witte apprentice. "Je hebt Quietkit in de steek gelaten!" ging ze verder en siste opnieuw boos.

“Daar hoef je niet aan te twijfelen. Ik weet zeker dat je het super gaat doen. Ik ken geen enkele kat die zo enthousiast kan worden om verschillende vormen blaadjes.” Ze grinnikte even bij wat Brindleleaf zei en knikte bij het volgende. "Ik heb mijn eigen nest," mauwde ze al wat enthousiaster en boog terug wat naar voren om een volgend stukje van haar prooi af te scheuren. “Gewoon eten op je eigen tempo hoor Lizard. Maar als ik ooit ergens mee kan helpen, het maakt niet uit wat, dan kun je mij altijd vragen.” Haar ogen gingen even naar de queen toen ze dat laatste zei. Ze was altijd al blij geweest met de steun van de poes. Zowel in moeilijke als goede momenten. Ze wilde haar dan ook net bedanken voor dat, toen een andere stem haar gedachten onderbrak. "Wat denk jij wel niet!" Haar oortjes schoven bijna direct in haar nek bij de toon die de iets jongere poes tegen haar op zette. "Je hebt Quietkit in de steek gelaten!" Kort trok ze wat onzeker met haar oortjes. Ze had Quiet toch niet in de steek gelaten? Even schoot haar blik naar Brindle, waarna ze zich terug op Mousekit richtte. "Quiet word de eerst volgende ceremonie ook apprentice." mauwde ze met een vaste stem. Ze snoof even kort om haar ademhaling wat onder controle te houden en haar zenuwachtigheid te verbergen.

"Quiet word de eerst volgende ceremonie ook apprentice." nee nee nee, dat wás het niet! Was deze Lizardpaw dan zo dom dat ze dat niet snapte? Woedend snoof Mousekit en keek toen naar haar moeder. Die wist toch wel dat het zo was? Deze keek echter naar Lizardpaw, en zei toen: “Lizard zal jullie vast snel weer komen opzoeken, is het niet? Ze moet even haar nest klaarmaken enzovoort, maar als Sparrowfeather haar vrij geeft dan komt ze vast wel naar de nursery.” De blauwe ogen van Mouse schoten boos naar de nieuwe apprentice. "Ík wil niet dat ze me komt opzoeken!" foeterde de kitten toen boos. "maar Quiet wil dat, en jij gaat gewoon niet naar hem toe! Weet je hoe érg hij het vindt?! Hij is helemaal verdrietig en dat is jóúw schuld!" hijgend haalde Mousekit adem en schraapte haar keel, die ietsjes kriebelde door haar uitbarsting.

“Lizard zal jullie vast snel weer komen opzoeken, is het niet?” Zenuwachtig zwiepte de jonge apprentice met haar staartje. Haar blik was nog steeds gericht op Mousekit, waardoor ze niet echt door had dat Brindleleaf iets gezegd had. “Ze moet even haar nest klaarmaken enzovoort, maar als Sparrowfeather haar vrij geeft dan komt ze vast wel naar de nursery.” Nu pas ging haar blik wat vaagjes naar de queen. "Ík wil niet dat ze me komt opzoeken!" Ze had nog maar net instemmend geknikt op wat Brindle gezegd had, toen de kitten haar mond open trok. "Maar Quiet wil dat, en jij gaat gewoon niet naar hem toe! Weet je hoe érg hij het vindt?! Hij is helemaal verdrietig en dat is jóúw schuld!" Haar oortjes schoven niet begrijpend wat naar achteren bij de beschuldigingen die naar haar oren gegooid werden. Ze was nog maar een dag of twee apprentice en nu werd er al gezegd dat ze Quiet in de steek liet? Liet ze Quiet eigenlijk echt in de steek? Twijfel was te zien in haar oogjes. "M-maar ik heb nog niet eens de kans gekregen om langs te komen," mompelde hakkelig.