Hold me down

Lizard was nu al een paar dagen apprentice en al heel de tijd spookte de woorden van Mousekit door haar kopje. Had ze Quiet echt in de steek gelaten. Ze werd er vaak genoeg aan herinnert aangezien Mouse het meeste van de tijd in de Medicine cat den zat, waardoor de apprentice besloten had om even aan haar te ontsnappen. Iets had haar ook tegengehouden om Quiet op te gaan zoeken. Misschien was het juist omdat Mousekit haar eraan liet denken en ze het niet had op bevelen opvolgen van anderen? Wat het ook was geweest, nu had ze toch besloten om hem op te zoeken. Hij was namelijk haar enige echte vriend. "Q-quiet?" mompelde ze zachtjes toen ze haar kopje de nursery in had gestoken. Ze knipperde even kort om te wennen aan de duisternis en liet haar blik langs de nesten gaan, zoekend naar de witte kater.

Verveeld staarde het katertje voor zich uit. Zijn vrienden Raptorkit en Foxkit waren tegenwoordig nergens meer te bekennen, en Mousekit lag vaker wel dan niet in de Nursery. Het maakte zijn leven behoorlijk saai. Zijn moeder had ook zo haar taken in de Clan en kon hem ook niet altijd bezig houden. Zijn hart leek haast stil te staan toen hij een zwart-witte gedaante op hem af zag komen lopen, gepaard met twee bleke, blauwe ogen. Het was Lizardpaw. Oh, Starclan, en nu? Hij moest toch een keer tegen haar praten, ja. Maar wat moest hij zeggen? Dat hij boos op haar was? Verdrietig? Doen alsof er niets aan de hand was? De kater had geen idee van wat zijn zusje allemaal tegen Lizard had gezegd, het enige dat hij wist, was dat zijn moeder het nogal jammer vond dat de twee geen contact meer hadden gehad sinds de ceremonie. Hij hoorde zijn naam, op die zachte, bekende toon. "Oh, hey, Lizard," stamelde hij, in de hoop verbaasd te lijken. "Alles goed?" Het kwam er behoorlijk normaal uit, al was het ongemak wel op zijn gezicht te zien.

"Oh, hey, Lizard," Het poesje haalde even kort haar mondhoek op in een kleine glimlach bij zijn begroeting. "Alles goed?" Lizard was dan wel een apprentice nu, maar ze vond het toch nog steeds moeilijk om bepaalde emoties uit elkaar te houden. Ze zag aan zijn gezicht dat er iets was, maar wist niet precies wat het was. Toch zou ze zich houden aan wat ze in haar kopje had. Ze wilde niet gewoon een praatje beginnen terwijl het niet goed zat tussen hun. "Het spijt me," mauwde ze direct, zijn eerdere vraag voorlopig aan de kant duwend. Haar oortjes waren naar voren gericht, maar haar snoetje stond nogal bedrukt. Mousekit had had zeer duidelijk gemaakt dat zij degene was die schuldig is en dat alle schuld op haar schouders lag, iets wat Lizard geloofde en aangenomen had. Het was allemaal haar schuld, ook al was het Sparrowfeather geweest die haar de laatste dagen bezig had gehouden en dat was behoorlijk logisch als Medicine cat. "Het spijt me dat ik je niet kwam opzoeken." voegde ze er nog een keer achter en trok nu toch even met haar oortje.

"Het spijt mìj," Lizard's oortjes schoten verrast naar voren toen hij zichzelf verontschuldigde. "Ik had er niet zo'n drama van moeten maken... Je moet trots zijn dat je Medicine Cat Apprentice bent, niet verdrietig." Even draaide ze haar kopje niet begrijpend wat naar rechts. "Maar Mouse zei dat het mijn schuld was?" mauwde ze, al stond er nu al wel een oprechte glimlach op haar snoetje. Ze was al gewoon blij dat ze nog eens met Quiet kon praten. Meer moest dat voor haar niet zijn.

"Wat heeft Mouse hier mee te maken?" Kort trok de poes met haar oortjes bij het horen van Quiet's antwoord. Wist hij niet van Mousekit af en dat ze haar nogal hardhandig was komen beschuldigen? Lizard kon er toch ook niets aan doen dat ze een moon ouder was als Quiet en zijn siblings? "Heb je haar niet naar mij gestuurd?" vroeg ze wat weifelend en hield even haar kopje wat schuin, totaal niet wetend of het nu wel of niet waar was. "Maar dat maakt niet meer zoveel uit." mauwde ze er direct terug achter. "Nog steeds even goede vrienden?" vroeg ze uiteindelijk met een hoopvol glimlachje, waarna ze hem kort aantikte met haar staart.