Sleep is for the weak

Quiet zat als een zombie in het midden van het kamp. Als katten zichtbare wallen konden hebben, had Quietkit nu een behoorlijk stel. Zijn ogen waren een tikkeltje roder dan normaal en zijn houding was gewoonweg triest. Hij had amper geslapen, de kater werd wakker gehouden door de herinnering aan de das die de Nursery even bewerkt had. Goed was anders. Hij was zich doodgeschrokken, was zo bang geweest voor zijn moeders welzijn, voor zijn eigen welzijn. Die das had hem simpelweg tot moes kunnen slaan, wat hem deed realiseren hoe ongelooflijk sterfelijk de jonge kater eigenlijk was. Zijn dood kon om ieder hoekje liggen, en dat baarde hem zorgen. Hoe moest hij nu zijn leven leven?

+ Swanpaw first

Een egaal witte kater kwam op hem aflopen, niet veel ouder dan hijzelf. Hij herkende hem als Swanpaw, niet lang geleden had de kat namelijk nog bij hem in de Nursery gelegen. De kater groette hem, alleen fluisterde hij en het klonk behoorlijk medelijdend. Quiet keek hem even versuft aan, probeerde zich te concentreren op de woorden die de kat maakte met zijn mond. Het ging een beetje moeizaam. De kater vroeg of hij niet kon slapen, waarop Quietkit zijn kopje schudde. Hij werd getergd door nachtmerrie's, tenminste, als hij al in slaap kwam. Die gigantische das had hem niet veel goeds gedaan. Hij vroeg waarom hij hier was. Quiet keek even om zich heen, hij begaf zich toch niet in een vreemde plek? "Uh, ik woon hier," gooide hij er toen verward uit, bij gebrek aan een beter antwoord.

Quiet realiseerde zich half dat hij misschien een beetje raar overkwam. Zijn stem was wat schor en zijn antwoorden sloegen nergens op, al was dat wel iets dat vaker bij hem voorkwam. Hij werd dan ook zachtjes uitgelachen toen hij zijn antwoord gaf, wat hem al genoeg liet weten. Dit was niet wat er van hem verwacht werd. Oké dan, gewoon nog een keer proberen. "Nee, waarom ben je niet in de nursery, om te slapen," vroeg de witte kater. Ja, oké, dat sloeg wel ergens op. Dat hij dat niet meteen geïnterpreteerd had. De witte kater voegde er nog aan toe dat hij het nodig had. Dat zou wel zo zijn, en Quiet wilde dan ook wel graag slapen, het probleem was dat het hem niet echt lukte. "Ik weet niet meer hoe ik moet slapen," antwoordde het katertje. Misschien was dat het wel, en moest hij het gewoon opnieuw leren. Alleen hoe hij van die enge dromen af kwam, wist hij ook niet. "Of het lukt gewoon niet. Door de das." Hij zag telkens voor zich hoe het massieve beest zijn moeder aan de kant smeet alsof ze een mosballetje was. Ze had die dag dood kunnen gaan, iets dat hij niet kon vergeten.

Swanpaw had medelijden met hem, iets dat hij eigenlijk niet zo op prijs stelde, maar hij kon er moeilijk boos om worden. Hij deed het nou eenmaal ook niet expres, en bedoelde het allemaal goed. De witte kater vertelde hem dat de dassen weg waren, dat hij niets meer te vrezen had. Dat wist Quiet wel, maar de das was zo makkelijk binnen gekomen, zo onhoorbaar binnengeslopen. Het was zo makkelijk geweest. Soms waren dingen wel te verklaren, maar gebeurden er alsnog dingen die niet te verklaren waren. "Hij sloeg mijn moeder tegen de Nurserywand aan alsof ze niets woog. We moeten ze niet onderschatten," waarschuwde Quietkit hem. Andere Clankatten waren één ding, de Bloodclan was behoorlijk eng, maar niets kon een das stoppen. Zelfs twee halve Clans hadden er moeite mee gehad, het had levens gekost om het massieve beest weg te werken. Quiet kon alleen maar naar Starclan bidden dat hij er nooit meer één tegen hoefde te komen.

Quiet knikte afwezig op de opmerking van Swanpaw. De andere Clans... Hij hoopte dat die het werk af konden maken waar Windclan aan begonnen was. Hij kende geen enkele River,- of Shadowclanner, dus hij had geen idee wat hij ervan moest verwachten. Twee Clans tegen enkele dassen? Als hij terugdacht aan hoe makkelijk dat beest zijn moeder weg had geslagen, zag hij een directe overwinning nog niet echt voor zich, maar oké. Hij was even lichtelijk verbaasd toen Swanpaw een geheel andere toon aansloeg. "Zeg, jij wordt bijna apprentice, hoe voelt dat?" vroeg de witte kater. Een klein, waterig glimlachje verscheen op Quiet's vermoeide gezicht. "Goed, heel goed. Ik kan niet wachten tot ik het kamp uit kan. En tot ik Quietpaw heet," vertelde hij. Dan zou hij weer gelijk zijn aan Lizardpaw, en net zo cool. Cool zijn was nou eenmaal heel belangrijk. De kater vroeg of hij nog een preferentie had voor een bepaalde mentor, waar de kitten even over na moest denken. "Goldenrain!" verklaarde hij toen. De Warrior die zijn moeder van de das had gered. Hij was cool. "Of Whitelion!" Er waren zoveel coole Warriors, hij wilde ze allemaal wel als mentor.

Quiet had niet echt door dat Swanpaw hem gewoon vrolijker wilde maken, maar als hij het had geweten, had hij het op prijs gesteld. De kater was wel aardig. En Quiet voelde zich hierdoor meteen al beter. Als hij niet constant dacht aan hoe moe en bang hij was, viel alles ook wel mee. Hij bofte maar met zo'n leuke Clan als deze. Hij werd altijd al helemaal vrolijk wanneer iemand begon over het feit dat hij bijna Apprentice was. Hij had er zoveel zin in, en was ongelooflijk nieuwsgierig naar wie zijn mentor zou worden. Er waren zoveel leuke Warriors waar hij veel van kon leren. Het enige waar hij niet op hoopte, was dat Northernlight zijn mentor zou worden, zij was gemeen. "Wat leuk, jij weet echt wel al wat je wilt he?" zei de kater, waarop Quiet zelfverzekerd knikte. "Is er geen kat waar jij heel erg naar op kijkt? Er moet toch wel iemand zijn die je leuk lijkt?" Er waren genoeg Warriors waar Quiet tegen op keek, of Warriors die hij heel aardig vond. Wat dat betrof, had hij keuze genoeg.

De witte kater keek bedenkelijk, maar leek er alsnog niet helemaal uit te komen. Voor Quiet was het behoorlijk makkelijk. Hij wilde zelf graag Clanleider worden, dus moest hij wel meerdere belangrijke en coole voorbeelden hebben, anders zou hij daar nooit komen. Hij wilde de moed van Goldenrain, de kracht van Whitelion, de sympathie van zijn moeder en het leiderschapsvermogen van Everstar. En natuurlijk was Everstar ook de poes die Swanpaw noemde. "Haha, goed antwoord!" lachte het katertje. Natuurlijk was Everstar hét voorbeeld voor een Windclanner. "Heb je al een idee wat je Warriornaam zou kunnen zijn?" vroeg het katertje toen nieuwsgierig. Het eerste doel van een Apprentice was natuurlijk om een goed Warrior te worden, maar zonder Warriornaam kon dat natuurlijk niet. Quiet was nog niet helemaal uit over wat de zijne zou worden, maar hij dacht er wel heel veel over na.

Het was even stil toen Swanpaw nadacht over zijn naam. Quiet wist het zelf ook nog niet, al had hij wel enkele ideetjes. Natuurlijk moest het iets zijn dat op hem sloeg, alleen wist hij nog niet in welke vaardigheden hij heel goed zou zijn als Warrior. Of wat dan een kenmerkende eigenschap van hem was. Hij zou sowieso een goede jager zijn, en een goede krijger, dat had hij voor zichzelf al vastgesteld. Hij zou in ieder geval zijn best gaan doen. "Swanfeather, en jij? Wat zou jij als warriornaam willen?" vroeg de kater vrolijk. "Swanfeather! Cool!" riep hij uit. "Mijn eigen Warriornaam... Quiet.. mind? Step? Fall? Ik heb geen idee," antwoordde het katertje. Er waren zoveel opties. Ineens kreeg hij een openbaring. Swanpaw was nu Apprentice, die kon hem meenemen buiten het kamp. "Swan... Kun je me een keer meenemen naar buiten?" fluisterde het calico-katertje tegen de witte kater, met een ondeugende ondertoon.

Swanpaw leek behoorlijk geschrokken door Quiet's vraag en Quiet's gezicht vertrok. Hij wist al welk antwoord hij moest verwachten. "Dat zijn wel wilde plannen, jongeman," hoorde hij toen. Zijn hele lichaam bevroor en zijn hart leek stil te staan in zijn borstkas. Heel langzaam keek hij om, in de goudkleurige ogen van Ravenbreeze. Waar kwam hij in Starclan's naam vandaan? Swanpaw begon wat te stotteren, maar Ravenbreeze vroeg naar het antwoord dat hij van plan was te geven. Swanpaw gaf hem een stotterende 'nee'. Quietkit zuchtte luid. Vervolgens keek hij fronzend naar Ravenbreeze. "Ik ben al een keer buiten het kamp geweest," vertelde de kitten aan de zwarte kater. "Ik zou het zo weer kunnen doen." Hij stond op en keek met opgeheven kopje naar de kater. Hij zou niet bezwijken voor Ravenbreeze!