Today blood will flow over the ground | Deathbite

In de verte klonk een woeste blaf, een hond. Die domme, gevaarlijke wezens waren weer in de buurt. Tijd om het mormel eens wat te laten zien. Hoe dichter Death bij het geluid kwam, hoe beter hij de geuren kon proeven, de geur van Fortuna, een oude bekende. De hond was niet zo klein, eerlijk gezegd. Maar hij had het voordeel van de verrassingsaanval. Snel spurtte de kater op het beest af en zag Fortuna vreemd naar hem kijken. Ja, die machtige Death komt je redden. Hij sprong op het beest en zette zijn tanden in de flank. Het zou hem leren katten aan te vallen, als hij dit zou overleven, off course. Death sprong van de rug af en liep naar de gewonde poes toe. "Die tanden zaten diep," mauwde hij allesbehalve bezorgd met zijn ogen gericht op het op hen afstormende beest.

De zwarte kattin sprong soepel opzij toen de tanden naast hen hapten. Ze leidde de hond van Death af zodat die hond niet meer naar hem zou happen. Hij zag hoe ze keek naar zijn flank en Death had haar plan al snel door, dus ja, waarom niet? Hij sprong op de flank van de hond en beet er hard in alvorens het met zijn klauwen open te halen en grijnsde breed. Wat een dom mormel was dat beest wel niet, te dom om zich te focussen op meer dan één kat. Death schudde zijn hoofd, hij zou zelf liever dood zijn dan een hond.

flut^^

De hond was dood, eindelijk. Na een paar soepele bewegingen van Fortuna was het doodgebloed, lekker wreed en pijnlijk. Dat kon je horen aan het vreselijke gejank dat uit zijn keel kwam. Dat hoge, schriele geluid. "Hmm.. Dit was een makkie," grijnsde ze. Deathbite lachte, als hij er niet was geweest was zij misschien wel dood. "Yeah, sure," spotte hij, "Je had mijn hulp ook absoluut niet nodig." Death zou het niet zo erg hebben gevonden moest die hond haar hebben vermoord, en daarbij, hij had haar zonet aan een tandje geholpen, nog eentje die ze zelf had veroverd.

Na een beetje gesnauw hier en platgelegde oren daar vroeg de zwarte kattin: "Wat kom je hier eigenlijk doen?" Deathbite keek kil terug, wat kon het haar zelfs schelen. "Just hangin' around," miauwde hij kort en bondig. Fortuna zou niet moeten weten dat hij haar wou helpen, hij walgde zelfs van zichzelf. "En jij," vroeg hij terug om de stilte te verbreken. Zij zou waarschijnlijk willen zeggen wat voor speciale, typische Bloodclan dingen ze had gedaan. Veel katjes vermoord?", spotte hij grijnzend.

"Zoals je ziet een hond vermoorden." Het antwoord op zijn eerste vraag. Wauw, bravo, wees trots op je sarcasme. "You never know." Antwoord op zijn tweede vraag. Wauw, bravo, lekker mysterieus, alsof het hem wat kon schelen. Ze probeerde hem echt te intimideren. Death lachte, wat had ze toch een humor, zeker van hem gestolen. "Zullen we anders even gezellig een wandelingetje maken?", mauwde hij sarcastisch, wat zij kon, kon hij ook. En hij zou graag met haar spelletje meedoen. "Oh nee, vergeet het maar," mauwde hij toen snel. "I don't really like girls. Girls like you." Death grijnsde weer en lachte toen heel hard. Die Fortuna was zo een dom wicht, typisch voor haar soort.

Opmerkingen hier, opmerkingen daar... Hij was diep gekwetst hoor, eerlijk waar. Of nee, toch niet. Hij wierp een spottende blik naar Fortuna die zei: 'Het doet me niets wat jij zegt, rot maar gewoon op.' Die blik was vrij duidelijk, alleen, misschien niet voor die domme kat van een Fortuna. Ze mocht dan beeldschoon zijn, slim was ze zeker niet. Hij lachte weer, niet om wat Fortuna gezegd had, niet van wat hij over haar dacht, maar van wat hij van haar woorden maakte. Hij lachte weer, harder, harder en keek toen heel serieus. Alsof er niets grappigs was gebeurd. Zo was hij nu eenmaal, een beetje gek in zijn kop.