Attacking the hazel

Het was vrij vroeg in de morgen, al scheen de zon de nursery al in. Hoewel Killerkit der oogjes nog gesloten waren, kon ze duidelijk herkennen wanneer het ochtend was, middag werd, avond werd en nacht was. Je kon het toch een beetje zien door je oogleden heen. De jonge kit bewoog zich langzaam van haar moeder weg en werd langzaam wakker. Het was haar standaard tijd om wakker te worden, dus ook vandaag was het weer zo ver. Stilletjes luisterde ze naar alles wat er om haar heen gebeurde. Ze hoorde kits piepen, moeders praten, apprentices uit hun nesten gaan, maar ook de wind was te horen in de nursery. Enkele vliegjes zoemden rond haar oren. Ze leerde alles in stilte kennen. Ze hief haar kopje op en snuffelde langdurig. Alles had een geluid en een geur, wat erg interessant was. Een vrolijk piepte verliet haar bek. Dit was leuk!

- Hazelkit first, daarna gewoon open!

Ineens viel er iets over haar heen, wat ervoor zorgde dat ze hulpeloos omrolde. Gelukkig eindigde haar rol wel weer op haar pootjes, maar gelijk was haar vrolijke bui niet meer zo vrolijk. Geïrriteerd piepte de kitten naar het wezen wat over haar heen viel, wat ook nog eens met een beschuldigende toon tegen haar sprak. Ze herkende die toon meteen en associeerde het met woede. Nou, mooi niet dat hij boos op haar werd. Ze opende haar bek om te happen naar alles in haar buurt. Ze bromde boos en hief haar kop weer op. Hopelijk zag ze die kat en kon ze hem aanvallen! Ze krabbelde naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Bij iedere stap klonken er boze geluidjes. Stomme kat.

Killerkit had de andere kit blijkbaar zelfs aangeraakt en een hoog piepje verliet de bek van de kit. Ze bleef nu stil liggen, luisterend naar de boze toon in de voor haar loze woorden. Het was toch echt allemaal zijn schuld hoor. Niet die van haar. Ze legde haar kop op de grond en herinnerde zich haar naam. Het allereerste wat ze ooit gehoord had. Dat moest ze toch wel onthouden. Ze had de naam elke dag bijna gehoord. "K-kil," mompelde ze zachtjes. Het klonk niet zo als het geïrriteerde piepje zoals ze daarnet piepte, maar toch kon het niet erg duidelijk zijn wat ze wilde zeggen. Voor haar was het echter wel duidelijk. Zij heette Killerkit en hij moest naar haar luisteren!

De kat voor haar leek haar niet te begrijpen. Boos snoof ze en hief ze haar kopje een stukje op. Was hij zo dom? Ze had zo erg haar best erop gedaan om het te zeggen, het was niet leuk dat hij haar niet begreep hoor. Ze moest er flink voor oefenen en hij had de eer gekregen om als eerste Killerkit haar naam te horen zeggen, maar nu wilde ze het niet nog eens zeggen hoor. Dat kostte haar veel te veel energie. Enigszins teleurgesteld legde ze haar kop terug op de bodem. Een geïrriteerd piepje verliet haar bek, gevolgd door nog een zucht. Ze was belangrijk. Iedereen in de Nursery moest haar kennen!! Ze was potentieel toekomstig leader natuurlijk, dus iedereen moest haar naam kennen.  

Toen Killerkit het woord 'naam' hoorde, wist ze dat hij eindelijk een beetje goed zat. De kleine kit piepte, nu een stuk minder vijandelijk. "Kill...Killel" mompelde ze, al duurde het best lang voor ze haar naam enigszins klinkend uitgesproken had. Ja, in haar hoofd klonk het allemaal zo makkelijk, maar in het echt kostte het al haar energie. Ze ging hierna vast echt héél lang moeten slapen.

<sub>Hazelkit zei haar naam, maar ze was eigenlijk te moe om er nog op te De kater vroeg waarom ze zo heette, al had ze natuurlijk géén idee waar hij het over had! Hij moest niet zo lastig doen hoor. Ze snapte dat nog allemaal niet hoor! Zuchtend kroop ze slaperig weg. "Slapen," piepte ze zachtjes, waarna ze haar mama ging zoeken. Ja, dit was heel uitputtend voor zo een kleine kit hoor. Ze gaapte en kroop verder. Ze herkende de geur van haar moeder en siblings als en wist dat ze dichtbij was.

- Topic uit! Misschien een nieuw topic, dan heeft ze der oogjes open en kan ze wat meer? Ik weet nu niet zo goed wat ik met der moet doen c:</sub>