Muddy paws, bloody claws (Skullmask)

Met een tevreden grijns op zijn gezicht voegde de kater nog een salamander toe aan het kleine hoopje dat hij al voor de Clan verzameld had. Vandaag was een productieve dag wat de jacht betrof, en hij was nog lang niet klaar. Als je eenmaal succes had, moest je zeker niet stoppen. De kater zette zijn neus dus aan de grond en ging al snuffelend op zoek naar zijn volgende doelwit. Zijn lange, pluizige vacht zat nu volledig onder de modder. Het gaf hem een zwaar gevoel, maar het viel hem niet echt meer lastig. Hij was het zo onderhand al wel gewend om vies te worden, vooral in de Marshlands. Het enige vervelende was dat hij zichzelf ook weer schoon zou moeten maken. Dat zou betekenen dat hij vanavond weer in het koude, kleine beekje zou moeten gaan liggen, of hij mocht het lekker allemaal met zijn tong gaan doen. Maar goed, dat was voor later, zijn gedachten lagen nu volledig bij de jacht. Hij rook de geur van een Clangenoot, en hij kon deze identificeren als Ouzelwing. Ze was in de buurt, en zo te merken had ze ook al een prooi kunnen vangen. Misschien was het beter om haar niet te storen. Toen merkte hij de geur van de slang op. Waarschijnlijk was het toch maar beter om even te checken of alles goed ging: slangen waren achterbakse dieren, en wie wist? Misschien had Ouzelwing het beest nog niet eens gezien. Slangenbeten waren extreem pijnlijk, en wanneer je de verkeerde slang te pakken had, konden ze ook nog eens heel gevaarlijk zijn. Skullmask had gehoord over giffen die je binnen een uur konden vloeren. Vandaar dat hij altijd extra op zijn hoede was als hij een slang tegenkwam. Hij liep op de geur af, en daar zag hij ze: Ouzelwing en de slang, oog in oog. Gelukkig had geen van beiden hem nog door. De kater doemde op uit de bossen en zette zijn klauw in de staart van de slang. Die begon te sissen, en zoals verwacht, probeerde met de rest van zijn lichaam naar Skullmask uit te halen. De kater had dit echter al voorzien, en bewoog zich opzij, wat hem de perfecte kans gaf om het dier in zijn nek te bijten. Wanneer je ze bij hun nek te pakken had, konden slangen niets meer doen, en toen Skullmask flink doorbeet, was het ook gedaan met het beest. Hij liet het dier los en het levenloze lichaam viel op de grond. "Graag gedaan," zei hij met een tevreden grijns tegen Ouzelwing. Had hij toch weer iemand gered.

Eerst had de jonge maar prachtig sierlijke kattin nog niets opgemerkt. Ze had wel pootstappen dichterbij horen komen, maar had er weinig aandacht aan besteed, er stond een mousedung van een beest voor haar poten. Wie weet wat voor een gevaar dat dier kon brengen! Haar groene ogen stonden onafgebroken op de slang, die duidelijk niet van plan was achter de dode salamander aan te gaan. Haar oortjes wierp ze in haar nek, zodra het dier naar haar poten toe bewoog. Geen beweging, geen snelle beweging want dan zou ze gebeten worden. En ze wou nog lang niet dood, zelfs als het zal betekenen dat ze een Apprentice moest trainen, alles was beter dan vervelen in Starclan. Uit het niets doemde een langharige kater op, een clangenoot. Die zich gelukkig raad wist met de slang, hij drukt de slang tegen de grond waarna hij door een slimme actie het dier dood wist te bijten. Met een opgeluchte maar tevens norse en terughoudende blik keek de kattin de kater aan. 'Graag gedaan,' mauwde de kater, Skullmask, met een tevreden glimlach op zijn snoet. Normaal gesproken zou ze een van de eersten zijn om zo'n glimlach van een snoet te vegen, enkel nu bleef ze nog wat trillerig staan. Ze had het dan ook nooit me slangen gehad. 'Bedankt,' snauwde de kattin, waarna ze haar kop op hief en naar de slang keek. Zachtjes begon ze in zichzelf te mopperen, haar vacht was vies en nat, ze had het koud en was ook nog eens gered door een van haar clangenoten. Hoe erg kon een dag beginnen. Ze bedoelde het helemaal niet persoonlijk, ze was gewoon met de verkeerde poot uit het mosnest gestapt. Haar staart zwiepte ze heen en weer, voordat ze een struik in dook. Het enige wat ze daar vond was een spin, waardoor ze haar kop verwoed begon te schudden. De spin hing aan haar neus en viel via een van zijn draden naar beneden toe. Ze tilde haar poot geërgerd op terwijl ze haar oortjes in haar nek pinde. 'Muizenbrein dat je bent!' Snauwde ze terwijl ze met stampende poten verder zocht naar haar verloren prooi. Ze sloeg haar staart zachtjes tegen de struiken aan, en wist bij de vijfde struik pas haar prooi te vinden. De koude wind liet de modder vervelend tegen haar buik en poten plakken. Waardoor ze niet al te vriendelijk overkwam, toch had ze niets tegen de kater die haar net had gered. Ze was gewoon in haar gebruikelijke stemming, het afsnauwen hoorde daar bij. En haar excuses geven gebeurde niet zo snel, dat was een teken van zwakte. 'Kan deze dag nog erger worden?' Mompelde ze terwijl ze haar norse en vermoeide blik naar Skullmask liet glijden, waarmee meteen duidelijk werd dat ze haar vorige opmerking niet naar hem had gemaakt, maar eerder naar zichzelf.

Skullmask had verwacht dat Ouzelwing toch iets van blij zou zijn dat hij haar gered had van de slang, maar ze bleef even stokstijf staan. Hij focuste even op de tortoiseshell poes en ze leek zowaar bang. In zijn hele leven had hij Ouzelwing nog nooit echt bang gezien. Ze trilde zelfs, en Skullmask vroeg zich af of hij iets moest zeggen, maar hij kreeg alweer een snauwerige 'bedankt' naar zijn kop geslingerd. De kattin begon in zichzelf te mopperen, en Skullmask haalde zijn schouders op. Hij moest maar even teruggaan om zijn prooien op te halen, voordat één of andere kraai ze als lunch aan zou zien. Dan zou al zijn harde werk voor niets zijn. De poes leek haar prooien ook te gaan zoeken, dus Skullmask liep richting de plek waar hij zijn vangst had achtergelaten. Hij kon het niet helpen om even te grinniken toen Ouzelwing in de bosjes lag te vloeken, waarschijnlijk was vandaag niet haar dag. Hij greep zijn salamandertjes en draaide zich weer om, om vervolgens weer terug naar Ouzelwing te gaan, voordat ze zich in nog meer problemen werkte. De poes was behoorlijk prikkelbaar, vooral op een slechte dag als deze, dus het leek hem een slim idee om bij haar te blijven en haar zoveel mogelijk te helpen. Zonder haar te laten weten dat hij haar hielp, natuurlijk. Hij liet de salamanders vallen, bovenop de slang die hij zo ook aan de prooistapel toe kon voegen. Eindelijk was de poes van plan om iets tegen hem te zeggen. "Kan deze dag nog erger worden?" mompelde de poes. Het was niet bepaald een 'sorry' voor het gesnauw, maar oké. "Ik kan wel een aantal dingen bedenken waardoor het erger zou kunnen worden," zei de kater met een grijns. "Ik denk dat jij wel een vrije dag kunt gebruiken," voegde hij er toen aan toe, op een serieuzere toon. De poes leek er redelijk doorheen te zitten, zoals iedereen wel eens had.

Hij ontving nog steeds een boze blik van de poes, dus plantte hij rustig zijn achterwerk op de koude bosgrond: hij verwachtte dat ze hier nog wel even zouden zitten. De poes was het niet met hem eens op het vlak dat ze misschien eens wat rust moest nemen. Blijkbaar had ze uitstekende arbeidsethos, in ieder geval een stuk beter dan die van hem. Hij mocht nog wel eens een dagje overslaan en lekker in de Warriors Den liggen luieren, Shrewstar was er toch niet om hem te commanderen. Die had het te druk met dassen bevechten samen met die visvreters. "Een goede Warrior weet dat rust onmogelijk is. Het is hard werken en trouw zijn," reageerde de poes. Skullmask keek haar even achterdochtig aan. Noemde ze hem nu een slechte Warrior? Hij keek haar quasi-beledigd aan. "Je kunt niet altijd hard werken. Soms moet je rusten, anders gaat de kwaliteit van je werk achteruit," redeneerde de kater op rustige toon. Ouzelwing wilde wat dichter naar hem toe komen, en hij wilde haar nog waarschuwen om de sompige grond, maar het was te laat. De poes gleed uit en klapte face-first in de modder. Skullmask keek het even met grote ogen aan, en hielp haar vervolgens snel overeind. "Wow, Starclan heeft het echt op je voorzien vandaag," sprak de kater stomverbaasd. Het was echt Ouzelwing's pechdag. Hij probeerde met zijn poot wat van het modder uit haar vacht te halen, maar het was zoveel dat het toch geen doen was. Hij merkte dat de poes het koud had, en kwam dichterbij haar staan. Zijn lange, wollige vacht duwde hij tegen de poes aan, zo, dat zou haar wel warm houden. "Kunnen we eigenlijk wel een slang eten?" vroeg de poes toen uit het niets. Natuurlijk wilde ze het niet over haar blunder van net hebben. Skullmask knikte. "Door het eten van de gifklieren wordt je immuun tegen het gif," antwoordde hij. Het was één van de eerste dingen die hij geleerd had als Apprentice. Hij sloeg zijn staart om Ouzelwing heen. "Kom, je vriest straks nog dood. We maken je schoon en dan gaan we naar het kamp. Ik jaag wel voor ons beiden vandaag," sprak de kater, en wenkte naar het beekje dat een eindje verderop was.

De poes knikte, al had hij het gevoel dat dat meer was zodat hij zijn bek gewoon hield en niet omdat ze echt overtuigd was van zijn standpunt, maar goed. De reden maakte hem niet zoveel uit, hij had geen zin om met haar te bekvechten, vooral niet omdat ze al zo'n rotdag had. En dan viel ze ook nog eens volop in de modder. Ondanks haar gemene toon had Skullmask toch wel met haar te doen. Hij ging ervan uit dat ze tegen iedereen zo kil deed, en dat het niets persoonlijks was. Als je dat deed, kwam je al meteen een stuk verder wat betrof sociale interactie met chagrijnige katten. "Starclan alleen?" reageerde de poes op zijn opmerking. Al was de toon kil, de opmerking bevatte nog een tikkeltje humor, dus gaf Skullmask haar een geruststellend glimlachje. Hij voelde de modder van haar vacht ook in de zijne plakken, maar het maakte hem niet zoveel uit. De kater zat zelf ook redelijk onder de modder van het jagen in de Marshlands. Je vroeg er eigenlijk gewoon om als je hierheen ging: modder was hier onvermijdelijk. Daarbij was hij niet vies van Ouzelwing. Hij trok even met zijn oren toen ze haar kop op zijn schouder legde. Hij zag het wel gewoon als vorm van dank. Hij voelde haar lichaam trillen, het was hier dan ook behoorlijk koud. Het leek hem verstandig als ze hier weg zouden gaan, voor ze zouden verkleumen. Hij knikte even op haar opmerking over slangen, het waren achterbakse beesten. Daarom kwam hij hier ook vrijwel nooit: er lagen hier zo nu en dan een hoop op de loer. Hij was blij toen ze hem volgde, hij wilde zichzelf namelijk ook wel schoon hebben. "Ugh, ik ben geen Riverclanner. Daarbij kan ik prima jagen!" siste de poes toen. Skullmask haalde even zijn schouders op. "Je mag het zelf weten, maar ik ga straks niet mijn nest in terwijl ik onder de modder zit," zei hij nonchalant. Hij zat er zelf ook behoorlijk onder en keek er naar uit om die zooi uit zijn vacht te wassen. Hij keek haar glimlachend aan. "En ik weet dat je een goede jager bent, maar je mag ook wel eens een rustdagje pakken," voegde hij aan zichzelf toe, voor hij verder liep.

Het woord 'vriendelijk' werd zo nu en dan gebruikt om Skullmask te beschrijven, samen met nog wat andere termen. Maar de focus van vandaag was op het woord 'vriendelijk'. Want dat was hij, oprecht. Hij kon soms wat sarcastisch, flirterig of nonchalant uit de hoek komen, hij bedoelde alles goed. Hij zag het beste in iedereen ook al was dat soms wat moeilijk. Zo ook bij Ouzelwing, ondanks haar permanente slechte humeur, zag hij een mooie kattin die verstandig, hardwerkend en loyaal was. Iedereen had wel eigenschappen waar je iets van leren, en Skullmask allergrootste voordeel was misschien wel dat hij al die eigenschappen kon zien. En als je ze kon zien, kon je er iets van leren, en dat deed hij zo nu en dan ook wel. Daarbij was hij ook behoorlijk behulpzaam, wat meestal wel in de smaak viel. Zelfs bij Ouzelwing. "Je bent niet zo'n Mousedung als sommige anderen zijn," zei Ouzelwing ineens tegen hem. Hij keek haar even quasi-verbaasd aan. Het had dan wel kil en serieus geklonken, hij hoorde er wat anders in. "Kreeg in nou zowaar een compliment van je?" lachte de kater. Hij stapte rustig verder, richting de rivier. Dat bad leek hem steeds fijner. Hij had nou eenmaal een lange vacht en het was verschrikkelijk wanneer daar knopen in kwamen te zitten. Ouzelwing had een praktische, korte en nette vacht, dat was nog redelijk op orde te houden. Die van Skullmask was bijna altijd een rotzooi. Erg veel aandacht voor uiterlijk had hij niet, al vond hij zichzelf er nog steeds niet verkeerd uitzien. Soms checkte hij zichzelf stiekem in de reflectie van het beekje. "Zelfs de zonnegod heeft punten waar hij niet tegen kan. Modderprins," grapte de poes. Het was wel te merken dat de sfeer tussen de twee wat lichter werd, tot Skullmask's plezier. Ze kwamen aan bij het beekje en Skullmask zette tevreden zijn poten in de koude stroom. Hij zag hoe de modder direct van zijn poten afspoelde en liep naar het diepste eind van de beek. Deze kwam eigenlijk nog net tot zijn buik, maar oké. Voor hij zich weer naar Ouzelwing kon wenden, kreeg hij alweer water in zijn gezicht gespetterd. Hij draaide zich abrupt om. "Jij kleine..!" riep hij, zogenaamd boos. Hij wilde wat water naar haar spetteren, maar toen hij zag hoe ze rilde, liet hij het maar voor wat het was. "Een dagje rust kan misschien geen kwaad," gaf de tortie toen toe. Skullmask smaalde even. "Zie je wel? We gaan vanmiddag gewoon lekker chillen in het kamp, jij en ik," ging hij door, terwijl hij rustig zijn vacht schoonmaakte. Toen hij zo'n beetje alle modder verwijderd had, stapte hij uit de beek en schudde zich stevig uit. Op dit moment leek hij meer op een dweil dan op een kat.

Hij wachtte nog even tot er nog meer water uit zijn vacht droop, maar al met al leek het niet echt op te schieten. Zijn vacht begon al te krullen en weldra zouden die krullen klitten worden. Dat zou vermoeiend zijn om eruit te krijgen, maar hij was op zijn minst weer schoon. Slapen terwijl je vacht onder de modder zat, was verschrikkelijk. De volgende ochtend zou alles overal zitten, inclusief in je mosbed. Dan kon je die ook nog eens schoon gaan maken. De kater begon zichzelf te likken om hier en daar de overgebleven resten modder uit zijn vacht te halen. Hoe langer hij bezig was, hoe kouder hij het kreeg. Een ijzige wind waaide door de bossen van de Shadowclan, en de Clan zou niet zo heten als het gebied niet constant in de schaduwen van de bomen geworpen was. Het was dus behoorlijk koud, ondanks het feit dat het officieel nog steeds Greenleaf was. Plus zijn natte vacht, het was zeker niet warm en de kater begon nu zelf ook een beetje te rillen, al liet hij dit niet duidelijk zien. Hij keek achterom, Ouzelwing was hem het water uit gevolgd en stond nu samen met hem aan de oever. "Eh, moeten we het prooi niet ophalen, en dan een wedstrijdje naar het kamp," stelde de poes toen voor. De kater schrok op, natuurlijk! De prooien. "Oh, ja! Tuurlijk," stamelde hij even. Hij was het al bijna vergeten. Zonder haar was hij doodleuk naar het kamp gewandeld en had hij zijn harde werk van vanochtend volledig verspild. "Laten we dan maar gaan," sprak de kater en liep richting zijn prooien. Eenmaal daar pakte hij het hoopje salamanders en de slang in zijn bek - een hele mond vol - en keek naar Ouzelwing. Hij dacht niet bepaald te kunnen racen met deze lading in zijn bek.

Het was moeilijk genoeg om al zijn prooidieren in zijn bek te kunnen houden, laat staan ondertussen ook nog met Ouzelwing te kunnen converseren. Het was allemaal zo makkelijk nog niet. Nu had de Clan toch aardig weer wat te eten, vooral voor de winter die op komst was, al zouden deze prooien het zo lang nog niet volhouden. Maar de winter was nooit goed voor het Clanleven. Prooi was schaars, kittens en ouderen bezweken onder de kou en de drinkbronnen zouden grotendeels bevroren zijn. Dat soort zaken brachten dan ook weer een hoop spanningen met zich mee, vooral tussen de Clans. Riverclan was de enige met stromend water dat niet zou bevriezen. Vaak werd er ook gejaagd op het gebied van anderen, gewoon omdat er zo weinig prooi was. Katten stierven aan honger en dorst. Skullmask had er niet bepaald zin in. Skullmask wenkte naar Ouzelwing, of ze mee ging naar het kamp. Daar konden ze weer lekker uit gaan rusten, want hij begon het zo langzamerhand ook behoorlijk koud te krijgen en hij verlangde naar zijn warme nest. Op een drafje liep hij naar het kamp toe, af en toe kijkend of Ouzelwing hem volgde. Eenmaal in het kamp, gooide hij zijn vangst bij de prooistapel en zuchtte. "Ik denk dat we wel een pauze verdiend hebben," zei de kater met een waterig glimlachje. Hij was nu echt heel moe. Hij pakte één van de dieren die hij gevangen had als snack en keek naar Ouzelwing. "Ga je mee terug naar de Den?" vroeg hij benieuwd. Misschien konden ze daar nog even verder praten over wat dan ook. Hij had wel zin in wat gezelschap.

- Ze lijken wel goed met elkaar op te kunnen schieten c: Ik vind het prima!

Skullmask hoopte dat de toch van hier naar het kamp hem enigszins warm zou maken, het water had de kou namelijk in zijn botten doen trekken. Zijn vacht was echter nog steeds nat en de frisse wind hielp hier niet aan mee. Hij rilde terwijl hij rende, probeerde zonder resultaat zijn spieren te verwarmen. Zijn poging was nutteloos, maar toch waren ze uiteindelijk bij het kamp aangekomen en Skullmask keek nu al uit naar zijn warme nest. Hoe hij zich heerlijk zou opkrullen, zou smikkelen van de prooi die hij zelf van de prooistapel ging kiezen en hoe hij eindelijk even zijn ogen zou kunnen sluiten. De dag was lang geweest en hij had zijn diensten aan de Clan weer bewezen voor vandaag. Met de salamander in zijn bek keek hij dan ook met een vragende blik naar Ouzelwing, wachtend of ze met hem mee zou gaan naar de Den om wat te rusten. Ergens dacht hij van niet: ze had zojuist nog gezegd dat ze hard moest werken en zichzelf geen rust gunde, iets dat in zijn ogen behoorlijk slecht was voor je. Hoe harder je werkte, hoe harder je achteruit ging op een gegeven moment. Skullmask zorgde er altijd voor dat hij uitgerust voor de dag kwam. Gelukkig knikte de tortie, waarop Skullmask glimlachte. "Natuurlijk, vind je het erg als ik bij je ga liggen? Ik heb het nogal koud," bekende de poes op een voorzichtige toon. Skullmask trok even verbaasd met zijn oren. Wilde dé Ouzelwing nu dat hij haar gezelschap zou verlenen? Hij greens even naar haar, maar zijn blik verzachtte toen. "Geen probleem, kom maar mee," antwoordde hij en draaide zich om richting de Den. Hij wurmde zich door de ingang en legde zijn prooi naast zijn nest dat hij haastig bijeen raapte. "Voíla," zei hij droogjes: het nest lag er een beetje triest bij. Toch rolde hij zich er lekker in op met zijn lange vacht als zijn deken. Leaf-fall zou hem niet klein krijgen.

De kater dacht nu vast dat ze een softie was geworden. Ze luisterde nota bene naar hem en zijn tip. Ze nam rust, terwijl ze zelf maar een matige vangst had gehad. Toch wist ze ook dat ze de laatste tijd snel vermoeid was. De kater glimlachte alleen als antwoord op haar korte knikje. Ze keek ietwat nors naar de langharige kater voordat ze haar kop schuin hield. Met een voorzichtige pas liep ze naar de kater toe. Ietwat onzeker en voorzichtig vroeg ze hem om een soort gunst. Ze wou niet alleen liggen, ze had het ijskoud en vond het altijd lastig in haar eentje te niksen. Nu was ze niet alleen als ze bij hem ging liggen, toch. De kater trok verbaasd met zijn oren bij haar vraag waardoor ze met moeite haar kleine prooi vast hield. Daarna greens de kater waardoor ze even onwennig naar de grond keek. Niet wetende hoe ze er op moest reageren. Ergens wou ze hem om die blik afsnauwen maar ze hield zich in, wat ook wel zo'n beetje de eerste keer was. Zodra ze zijn blik zag verzachten ontspande de kattin zich langzaam. 'Geen probleem, kom maar mee,' antwoorde de kater waarna hij zich omdraaide, ietwat verbaasd draafde de kattin snel naar hem toe, half geeuwend betrad ze naar hem de vertrouwde den. De kater raapte zijn nest snel bij elkaar waardoor ze een zacht gelach probeerde te onderdrukken. 'Voila,' zei de kat droogjes, waarna hij zich in het trieste hoopje mos nestelde. De kattin schudde glimlachend haar kop en krulde zich dicht naast de andere Warrior op. Ze trildde iets waarna ze diep ademhaalde. De warmte van een andere vacht tegen de hare voelde bijzonder prettig. Iets dat ze niet had verwacht. 'Bedankt,' begon de kattin onhandig waarna ze nog eens gaapte en haar kop op haar voorpoten legde. Ze drukte haar neusje ongemakkelijk tegen de kater aan, terwijl er een ongemakkelijke rilling door haar lichaam ging. Er was altijd een reden waarom een kat onaardig was. En bij haar stak die en brande die diep in haar ziel, waardoor ze nooit in staat was geweest iemand dichtbij te houden. Ze had ze uit haar omgeving weg geduwd, met opmerkingen en haar gedrag. Haar ogen vielen dicht terwijl ze zacht snuivend de kater om eem soort bescherming vroeg. Door dichter tegen hem aan te gaan liggen en haar kop in zijn vacht te verstoppen. Nadat ze zolang alles weg had geduwd en veel dingen had gedaan en gezegd die niet konnen voelde ze zich ergens toch schuldig. Ze maakte het niemand echt makkelijk.

Skullmask glimlachte, trots op zichzelf toen hij daadwerkelijk een glimlach op het gezicht van Ouzelwing zag. Het onmogelijke was volbracht! Een wonder, een mirakel! De tortie krulde zich naast zich op en er ontstond een soort van warmte. Een natte vachtenwarmte, maar alsnog, warmte. Hij kreeg het steeds lekkerder, maar voelde Ouzelwing nog trillen, waardoor hij zijn lichaam dichter tegen het hare aandrukte. Leaf-fall was nou niet bepaald zijn favoriete seizoen: alles was dor en blubberig en het was altijd koud. De poes bedankte hem en hij glimlachte naar haar. "Geen dank," zei hij, toen zijn woord gesnoerd werd door een grote geeuw. Hij was vermoeider geweest dan hij had gedacht. De slaap begon het te winnen van de kater, en zijn ogen dreigden dicht te vallen. Hij voelde hier en daar wat gerommel van het lichaam van Ouzelwing. Zijn haren waren ondertussen al vrij droog, en Ouzelwing duwde haar kopje meteen in zijn lange, pluizige vacht. Geen probleem natuurlijk, de kater was zelf te moe om er ook maar iets aan te doen of van te zeggen. Hij liet zijn ogen dichtvallen en gaf zich over aan de vermoeidheid. Zijn lichaam was beschermend om dat van Ouzelwing heen gekruld, en daar lagen ze dan. Veilig in hun warme nest.