Remember|+Quietkit

Quiet zat te slapen, half dan. Zijn kopje hing naar beneden, zijn ogen waren dicht, maar hij zat nog steeds rechtop. Sinds de aanval van de das op de Nursery had hij niet echt meer kunnen slapen. Hij was zich doodgeschrokken, zijn moeder was in gevaar geweest en hij had Puddlekit en Polarkit nog net uit de Nursery weten te werken. Gelukkig had Windclan bekwame Warriors, die het beest uiteindelijk wel dood hadden gekregen, maar toch. Het had allemaal zo verschrikkelijk mis kunnen gaan. Hij was bang dat er zoiets weer zou gebeuren, hij was niet eens veilig in zijn eigen nest en dat baarde hem zorgen. Naast hem plofte iemand neer, en hij schrok 'wakker'. Versuft keek hij naar de goudkleurige kater naast hem. Goldenrain, die zijn moeder als eerste had bijgestaan in de strijd tegen de das. Hij moest hem wel bedanken. Hij schraapte zijn keel en keek naar de kater. "Bedankt... Voor het helpen van mijn moeder," sprak het katertje wat hees. Hij was ergens een enorm moederskindje, hij zou haar voor geen goud kwijt willen.

De kater was de wonden van het gevecht nog aan het schoonmaken, en Quiet vroeg zich af of hij de Medicine Cat al bezocht had. Sparrowfeather was er zelf bij geweest, waarschijnlijk had hij naderhand wel gekeken hoe het eraan toe was met de andere katten die er waren tijdens het gevecht. Sparrowfeather maakte Quiet altijd een beetje bang, maar hij had wel respect voor de kater. Hij snoof even toen de kater zei dat het niets was geweest. In Quiet's ogen had hij de wereld gered. "Quietkit. Brindleleaf is mijn moeder," antwoordde hij. Hij had eigenlijk geen idee wat Windclankatten over zijn moeder dachten, met name warriors. Ze had vrij weinig ervaring en had heel vroeg kittens gekregen. Hij had geen idee dat ze misschien wel niet in zulk hoog opzicht stond.

Hij kon niet stoppen met lachen, en hij werd er zo moe van. Zijn kleine longetjes deden hun best om hem genoeg zuurstof toe te dienen, en toen stopte Goldenrain. Quietkit lag nog even op de grond te giechelen en wist zich vervolgens wel weer overeind te drukken. "Kijk, dát is een aanval," grapte de goudkleurige kater en Quiet lachte hem toe. "Van je mentor geleerd?" vroeg Quiet toen op dezelfde grappende toon. Hij kon niet wachten tot hij een mentor kreeg, en ook zou leren vechten.

Hard werken? Geen probleem. Onder zijn nonchalante, ietwat onnozele, uitstraling had Quietkit redelijk wat ambities. Ambities die groter waren, groter zouden worden, dan de meeste katten van Windclan in eerste instantie zouden denken. Hij wilde Clanleider worden, dolgraag. Maar hij wist dat hij daarvoor eerst een uitstekend Warrior zou moeten worden, en daarvoor zou hij ook alles geven. "Ik word sowieso een betere Warrior dan jij," schepte Quietkit op, op onserieuze toon, en hief zijn kopje hoog in de lucht. Nee, hij keek op naar Goldenrain. De kater had in het gevecht tegen de das enorme kracht en enorm lef getoond. Hij stond vanaf nu wel in Quiet's eregallerij wat Warrior's betrof, tussen Whitelion en Brindleleaf in. Quiet zag dat het zo langzamerhand donker begon te worden, en zijn gezicht vertrok een beetje. "Ik moet zo terug naar de Nursery," zei hij met een zucht. Dan moest hij weer gaan slapen. Wie wist kwam er weer een das om de boel te verstieren.

Quiet verzette zijn gewicht vrolijk van de ene op de andere poot toen Goldenrain hem wel geloofde. Natuurlijk zou hij groots Warrior worden! Zijn moeder was supercool, en zijn beste vriendin was Medicine Cat Apprentice, het kon niet anders dan goed komen met hem. Hij was een beetje beteuterd toen hij weg moest gaan, maar hij was nu eenmaal nog een kitten, en de dag was aan het eindigen. Kittens hoorden s'nachts bij hun moeder. Zelfs Goldenrain leek een beetje teleurgesteld dat hij weg moest gaan. Cool. De kater gaf hem als advies mee om goed te gaan slapen, en Quiet nam dat dan ook serieus. "Ik slaap al de hele dag, ik wil leuke dingen doen!" klaagde hij. Slapen was wel fijn, maar avontuur was buiten, niet in de Nursery! Hij zuchtte, natuurlijk wilde hij geen preek van zijn moeder. Het was maar beter als hij nu terugging. Met een ietwat chagrijnige uitdrukking op zijn kop draaide hij zich om. "Tot morgen, Goldenrain!" riep hij de kater nog wel vrolijk toe, voordat hij naar zijn slaapplek vertrok.

[Topic Uit]